Η Ιωάννα Παλιοσπύρου μπορεί να έχει ακόμα μεγάλη απόσταση να διανύσει στον ιατρικό μαραθώνιο που έχει ξεκινήσει, αλλά μετά τη νίκη της στη δικαστική μάχη για την επίθεση με βιτριόλι που της άλλαξε τη ζωή απ’ τη μια στιγμή στην άλλη φαίνεται να αναπτερώθηκε και είναι έτοιμη για νέα ξεκινήματα. Ένα από αυτά: μια ολοκαίνουργια σειρά από podcasts, για τις ανάγκες της οποίας φωτογραφήθηκε από την Ολυμπία Κρασαγάκη. Ποια εμπειρία αποκόμισε η φωτογράφος από την επαφή της με αυτή τη γυναίκα, που έχει αναδειχθεί σε σύμβολο για όλη την Ελλάδα; Η απάντησή της στο Marie Claire ξεδιπλώνει μερικές ακόμα πτυχές από την ξεχωριστή προσωπικότητα της Ιωάννας.
«Όταν πηγαίνω να φωτογραφίσω κάποιον πάντα έχω μια εικόνα και συναισθήματα γι’ αυτόν. Στην περίπτωση της Ιωάννας, επειδή υπήρξε αυτή η τραγική ιστορία, πηγαίνοντας εκεί ήμουν πολύ φορτισμένη, με συγκίνηση, με οργή για την άλλη γυναίκα [την Έφη Κακαράντζουλα] και με συμπόνοια απέναντι στην ίδια.
»Με το που την είδα όμως να μπαίνει στο στούντιο, κομψά ντυμένη με φούξια ζιβάγκο και pencil φούστα και με σιγουριά στο περπάτημά της, δεν μου έβγαλε συμπόνοια, αλλά το μήνυμα: “Προχωράμε και θα το αντιμετωπίσουμε”.
»Η ίδια ήθελε να φωτογραφηθεί και στο δρόμο, γιατί είχε φέρει το δικό της παλτό και ένα ακόμα αγαπημένο της ρούχο και γενικά μού έβγαλε το ότι της αρέσει να φωτογραφίζεται. Δεν ήθελα να γίνω πιεστική, ποτέ δεν θέλω να αισθάνεται άβολα ο φωτογραφιζόμενος, αλλά από τη στιγμή που εκείνη ένιωθε καλά, ένιωσα κι εγώ. Βγάλαμε λοιπόν φωτογραφίες και στο δρόμο, ανάμεσα σε αυτοκίνητα. Η Ιωάννα περπατούσε αγέρωχη, σαν να μην υπήρχε η μάσκα. Εκείνη ήταν η πρώτη μας επαφή. Έχουν ακολουθήσει και άλλες φωτογραφίσεις της, όπου πάντα τη βλέπω πολύ άνετη με τον εαυτό και την εικόνα της.
»Στα πορτρέτα της δεν φαίνονται τα χαρακτηριστικά του προσώπου της γιατί φοράει τη μάσκα. Αλλά τα μάτια ποτέ δεν λένε ψέματα. Και στα μάτια της Ιωάννας δεν βλέπεις θλίψη και μιζέρια αλλά αισιοδοξία, μια σπίθα.
«Στα πορτρέτα της δεν φαίνονται τα χαρακτηριστικά του προσώπου της γιατί φοράει τη μάσκα. Αλλά τα μάτια ποτέ δεν λένε ψέματα. Και στα μάτια της Ιωάννας δεν βλέπεις θλίψη και μιζέρια αλλά αισιοδοξία, μια σπίθα».
»Σίγουρα την έχει βοηθήσει ο περίγυρός της: η οικογένειά της, οι καλοί της φίλοι. Έχει ανθρώπους που τη στηρίζουν. Επιπλέον, από τότε που μαθεύτηκε η ιστορία της, ολόκληρη η κοινωνία βρέθηκε δίπλα της. Πιστεύω όμως ότι η δύναμη είναι κυρίως μέσα της.
»Η Ιωάννα έχει αναδειχθεί σε σύμβολο όχι γιατί φοράει αυτή τη μάσκα αλλά για ό,τι κρύβεται πίσω από αυτήν. Όταν τής είπα: “Έχω τέτοια οργή για εκείνη τη γυναίκα [που σου το έκανε] γιατί αν κάποια το έκανε αυτό στην κόρη μου, θα πήγαινα και θα της έκανα ακριβώς το ίδιο” με κοίταξε και μου είπε: “Ολυμπία μου, σε καταλαβαίνω, αλλά δεν θα αλλάξει κάτι”. Και το έλεγε με τέτοια καλοσύνη, που απάλυνε την οργή μου.
»Όλα τα πορτρέτα μου, είτε ανταποκρίνονται στα συμβατικά πρότυπα ομορφιάς είτε όχι, τα προσεγγίζω με τον ίδιο τρόπο: Δεν βλέπω αν κάποιος, π.χ., έχει ωραίο δέρμα, για μένα είναι πολύ σημαντικό το βλέμμα. Για μένα το πορτρέτο δεν έχει να κάνει τόσο με την ομορφιά όσο με το καλό στοιχείο που υπάρχει μέσα στον καθένα κι αυτό βγαίνει στο βλέμμα του».
