Στο 1ο Παγκόσμιο Συνέδριο Νεολαίας «Teens Athens Democracy Forum», που έγινε πρόσφατα στην Αθήνα από το Athens Democracy Forum σε συνεργασία με τη UNICEF και την Ελληνίδα Βοηθό Συνήγορο του Πολίτη για τα Δικαιώματα του Παιδιού Θεώνη Κουφονικολάκου, 29 έφηβοι 13-17 ετών από όλο τον κόσμο είχαν την ευκαιρία να συζητήσουν σε βάθος θέματα που επηρεάζουν τη ζωή και τις κοινότητές τους καθώς και την ενεργή συμμετοχή τους στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Ανάμεσα στις ομιλήτριες που ξεχώρισαν ήταν η 18χρονη Anam Tanveer, η οποία μάλιστα για ένα χρόνο (2021-22) υπήρξε μέλος της ομάδας εφήβων συμβούλων στο Συνήγορο του Παιδιού. Λίγο πριν από τη Διεθνή Ημέρα Κοριτσιού (11 Οκτωβρίου) μοιράστηκε την ιστορία της με το Marie Claire.
Ο πατέρας της ήρθε στην Ελλάδα το 1995, όταν εκείνος ήταν 18 ετών, για οικονομικούς λόγους. Επέστρεφε για σύντομα διαστήματα στην πατρίδα του, το Πακιστάν, όπου γεννήθηκε η Anam. Τα πρώτα χρόνια της ζωής της ουσιαστικά τα πέρασε με τη μαμά της, καθώς ο μπαμπάς της δεν μπορούσε να βρίσκεται μαζί τους πάνω από έναν με δύο μήνες το χρόνο.
Όταν, στα οκτώ της, μετανάστευσε μαζί με τη μητέρα της στην Ελλάδα, η οικογένεια ενώθηκε για πρώτη φορά, αλλά μαμά και κόρη επρόκειτο να αντιμετωπίσουν νέες δυσκολίες. Όπως το εμπόδιο της γλώσσας.
«Στην αρχή δεν ήξερα καθόλου ελληνικά. Άρχισα να τα μαθαίνω στο δημοτικό όπου πήγα, με μια δασκάλα που υπήρχε εκεί, για μία-δύο ώρες την ημέρα. Αλλά το χειρότερο ήταν το bullying. Οι συμμαθητές μου στο δημοτικό δεν είχαν δει “διαφορετικά” παιδιά που δεν μιλούσαν ελληνικά».
«Στην αρχή δεν ήξερα καθόλου ελληνικά. Άρχισα να τα μαθαίνω στο δημοτικό όπου πήγα, με μια δασκάλα που υπήρχε εκεί, για μία-δύο ώρες την ημέρα. Αλλά το χειρότερο ήταν το bullying. Οι συμμαθητές μου στο δημοτικό δεν είχαν δει “διαφορετικά” παιδιά, που δεν μιλούσαν ελληνικά».
Στο γυμνάσιο ο σχολικός εκφοβισμός συνεχίστηκε για την Anam. Ακόμα και από καθηγητές της. «Στη δευτέρα γυμνασίου, μετά τα Χριστούγεννα, φόρεσα μαντήλα, χιτζάμπ, και η κατάσταση χειροτέρεψε. Είχα πρόβλημα με τον γυμναστή, που μου έλεγε να τη βγάλω για να κάνω γυμναστική, και όλη τη χρονιά δεν με άφησε να παίξω βόλεϊ, μπάντμιντον… τίποτα».
Η Anam κατάφερε να δραπετεύσει από το bullying στο λύκειο, όπου συνέχισε τις σπουδές της σε πολυπολιτισμικό σχολείο. «Στο δημοτικό και στο γυμνάσιο τα παιδιά έχουν και τις δικές τους ανασφάλειες, που προσπαθούν να μεταφέρουν στους άλλους. Στο λύκειο μεγαλώνεις λίγο, μαθαίνεις να σέβεσαι τους άλλους. Εγώ μέχρι τότε είχα μάθει να υπερασπίζομαι και τον εαυτό μου».
Στο 1ο Παγκόσμιο Συνέδριο Νεολαίας, όπου συμμετείχε πρόσφατα, το ενδιαφέρον της επικεντρώθηκε «στην κλιματική αλλαγή, την εκπαίδευση και στο πώς θα βεβαιωθούμε ότι θα έχουμε σε αυτά τα θέματα diversity [πολυπολιτισμικότητα] και inclusion [συμπερίληψη].
»Από τότε που άρχισα να φοράω μαντήλα πολλά άτομα με τα οποία μιλάω νομίζουν ότι δεν είναι επιλογή μου, ότι με πιέζει κάποιος άλλος να το κάνω, ειδικά ο πατέρας μου. Θα ήθελα λοιπόν να υπάρχει εκπαίδευση στο πώς λειτουργούν διαφορετικές κουλτούρες.
»Στην κλιματική αλλαγή με απασχολεί το ότι όλοι αναπνέουμε τοξικό αέρα στην Ευρώπη και, σε ολόκληρο τον κόσμο, ότι όσοι γίνονται μετανάστες λόγω της κλιματικής αλλαγής δεν το ξέρουν ούτε οι ίδιοι. Δηλαδή το Μπαγκλαντές καταστράφηκε λόγω κλιματικής αλλαγής και οι μετανάστες του δεν έχουν καν τη σωστή εκπαίδευση να το γνωρίζουν».
«Από τότε που άρχισα να φοράω μαντήλα πολλά άτομα με τα οποία μιλάω νομίζουν ότι δεν είναι επιλογή μου, ότι με πιέζει κάποιος άλλος να το κάνω, ειδικά ο πατέρας μου. Θα ήθελα λοιπόν να υπάρχει εκπαίδευση στο πώς λειτουργούν διαφορετικές κουλτούρες».
Στο μεταξύ φέτος ετοιμάζεται να δώσει πανελλαδικές εξετάσεις. «Με ενδιαφέρει η Ιατρική και ειδικά η Γυναικολογία». Η επιλογή της συγκεκριμένης ειδικότητας πηγάζει από μια προσωπική εμπειρία.
Πριν από μερικά χρόνια, η μητέρα της αντιμετώπισε κάποια γυναικολογικά προβλήματα. «Η μαμά μου δεν μιλάει ελληνικά, μόνο ούρντου. Από τότε που ήρθε στη χώρα περνάει τον περισσότερο χρόνο της στο σπίτι και δεν τα έμαθε ποτέ καλά, μόνο “γεια σου, τι κάνεις”, μέχρι εκεί. Όταν είχε κάποια γυναικολογικά θέματα και πήγε σε δημόσιους φορείς κανένας γιατρός δεν την καταλάβαινε και κανένας δεν προσπάθησε όσο έπρεπε. Το ίδιο είδα να συμβαίνει και σε φίλες της μετανάστριες. Δεν υπάρχουν διερμηνείς να συνοδεύουν τους μετανάστες σε γιατρούς και η μητέρα μου πήγαινε μόνη της. Εγώ δεν μπορούσα να τη συνοδεύω, γιατί τα ραντεβού ήταν συνήθως πρωινά -αλλά και στα απογευματινά ήμουν στο φροντιστήριο, τότε πήγαινα τρίτη γυμνασίου και έδινα αγγλικά για το Proficiency. Ο πατέρας μου είναι στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια, αλλά πώς να της εξηγήσει γυναικολογικούς όρους; Οπότε τελικά η μητέρα μου χρειάστηκε να πληρώσει για να λάβει τη φροντίδα που χρειαζόταν.
»Γενικά στην Ιατρική χρειάζεται να καταλαβαίνεις τον άλλο και τις μικρολεπτομέρειες που πολλοί γιατροί δεν προσέχουν. Οπότε χρειαζόμαστε γιατρούς που ξέρουν πολλές γλώσσες και καταλαβαίνουν διάφορες κουλτούρες και τις ευαισθησίες των άλλων».
Διαβάστε ακόμα:
H Αλεξία αγωνίζεται ώστε οι έφηβοι να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι με αυτούς που παίρνουν αποφάσεις
