Τριάντα πέντε άνθρωποι ζουν σήμερα στο Πίτκερν, το μοναδικό κατοικημένο από ένα σύμπλεγμα τεσσάρων νησιών στον Νότιο Ειρηνικό, ένα ηφαιστειογενές κομμάτι ξηράς ανάμεσα στη Χιλή και τη Νέα Ζηλανδία. Οι σημερινοί κάτοικοί του είναι μια μείξη των απογόνων των έξι αντρών, δώδεκα γυναικών και ενός κοριτσιού που έφτασαν εκεί το 1790 από την Πολυνησία, Βρετανών, και άλλων αποίκων, από την Ευρώπη μέχρι την Ασία. Ωστόσο ευρήματα μαρτυρούν την ανθρώπινη παρουσία στο νησί ήδη από τον 11ο αιώνα.
Τυπικά, είναι το μοναδικό έδαφος στον Νότιο Ειρηνικό που ανήκει μέχρι σήμερα στη Βρετανία, αν και ουσιαστικά είναι, σε μεγάλο βαθμό, αυτοδιοικούμενο. Θεωρείται ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες φυσικούς παραδείσους στον πλανήτη, καθώς αποτελεί σπίτι για πολλά ενδημικά είδη – μάλιστα η θαλάσσια περιοχή του τελεί πλέον υπό καθεστώς προστασίας.
Αναφορές ταξιδιωτών του 20ου αιώνα το παρουσίαζαν, επιπλέον, ως έναν παράδεισο για τους ανθρώπους του. Χαρακτηριστικά, ο ερευνητής E. N. Ferdon έγραφε το 1956 ότι «καμία πόρτα σπιτιού δεν έχει κλειδαριά, κανένας εδώ δεν βρίσκεται στο περιθώριο. Οι όμορφες εικόνες που αντικρίσαμε στην παραμονή μας στο Πίτκερν έγιναν ακόμα πιο απολαυστικές από τους κατοίκους του, ίσως τους πιο φιλικούς στον κόσμο». Ωστόσο η ζωή στο νησί ήταν πολύ διαφορετική, σύμφωνα με ένα πλήθος εγκλημάτων που αποκαλύφθηκε πριν από περίπου 25 χρόνια.
Θεωρείται ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες φυσικούς παραδείσους στον πλανήτη, καθώς αποτελεί σπίτι για πολλά ενδημικά είδη – μάλιστα η θαλάσσια περιοχή του τελεί πλέον υπό καθεστώς προστασίας.
Ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα ο μεγάλος αριθμός παιδιών εκτός γάμου και περιστατικών μοιχείας φαινόταν να μην απασχολεί τις αρχές, οι οποίες ενδεχομένως να τον αντιμετώπιζαν και ως μια ανεπίσημη πολιτική διατήρησης του πληθυσμού του νησιού. Αναφορές από ιεραπόστολους που το επισκέφτηκαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μιλούσαν για σεξουαλικές επιθέσεις σε νέα, ανήλικα κορίτσια, αγνοήθηκαν και ξεχάστηκαν.
Όμως μια βρετανική έρευνα που ξεκίνησε το 1996, μετά την καταγγελία μιας επισκέπτριας του νησιού εναντίον ενός κατοίκου του, αποκάλυψε σοκαριστικά κενά στην τοπική νομοθεσία και «παραδόσεις» που όχι απλά επέτρεπαν αλλά κανονικοποιούσαν τις σεξουαλικές επαφές μεταξύ ενηλίκων και κοριτσιών από 12 ετών. Κοινωνικοί λειτουργοί που ταξίδεψαν στο νησί συνέλλεξαν μαρτυρίες και κάπως έτσι άρχισε να ξετυλίγεται η εικόνα μιας κοινωνίας «όπου το σεξ διέτρεχε τα πάντα: τα σεξουαλικά παιχνίδια με ανηλίκους, καθώς και οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες στα κορίτσια στην εφηβεία, αποτελούσαν κοινό τόπο» σύμφωνα με μια σχετική αναφορά.
Κοινωνικοί λειτουργοί που ταξίδεψαν στο νησί συνέλλεξαν μαρτυρίες και κάπως έτσι άρχισε να ξετυλίγεται η εικόνα μιας κοινωνίας «όπου το σεξ διέτρεχε τα πάντα: τα σεξουαλικά παιχνίδια με ανηλίκους, καθώς και οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες στα κορίτσια στην εφηβεία, αποτελούσαν κοινό τόπο».
Η βρετανική έρευνα έφερε, τελικά, στο φως μια τεράστια υπόθεση σεξουαλικής κακοποίησης και βιασμού ανηλίκων με δεκάδες θύματα και θύτες, που εκτεινόταν σε διάστημα 40 χρόνων. Από τους 13 άντρες που συνελήφθησαν, οι επτά ζούσαν ακόμα στο νησί, δηλαδή αποτελούσαν τότε το ένα τρίτο του αντρικού πληθυσμού του. Κάποιοι, μάλιστα, κρατούσαν θέσεις εξουσίας – ανάμεσά τους ήταν ο τότε δήμαρχος του Πίτκερν, Steve Christian.
Οι κατηγορούμενοι ισχυρίστηκαν ότι απλά ακολουθούσαν τις παραδόσεις του νησιού, που ήταν πλήρως αποδεκτές από την τοπική κοινωνία. Τους υπερασπίστηκε ακόμα και η Αυστραλή συγγραφέας Colleen Mccullough, παντρεμένη με απόγονο κατοίκων του νησιού, που υποστήριξε ότι είναι στην πολυνησιακή παράδοση να «σπας» την παρθενιά ενός κοριτσιού στα 12 χρόνια του. Άλλοι νησιώτες ισχυρίστηκαν ότι η νομική δίωξη των κατηγορούμενων ήταν μια συνωμοσία της βρετανικής κυβέρνησης για να ερημώσει το Πίτκερν. Οι μαρτυρίες των θυμάτων έκαναν τον γύρο του κόσμου, με ένα 11χρονο κορίτσι να ισχυρίζεται ότι βιάστηκε από διαφορετικούς άντρες και ένα άλλο να δηλώνει ότι «στο Πίτκερν, συνέδεσα το σεξ μόνο με τη βία».
Η βρετανική έρευνα έφερε, τελικά, στο φως μια τεράστια υπόθεση σεξουαλικής κακοποίησης και βιασμού ανηλίκων με δεκάδες θύματα και θύτες, που εκτεινόταν σε διάστημα 40 χρόνων.
Σε όσους κρίθηκαν ένοχοι επιβλήθηκαν τελικά ήπιες ποινές, φυλάκισης δύο έως έξι χρόνων, ενώ άλλοι καταδικάστηκαν σε κατ’ οίκον περιορισμό ή κοινωνική εργασία. Μια μελέτη της υπόθεσης του Πίτκερν, που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Theoretical Criminology τον Μάρτιο του 2020, εστίαζε στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κοινωνίας του νησιού, ως ένα «κλειστό κοινωνικό δίκτυο με ισχυρούς δεσμούς. Άλλες έρευνες στην εγκληματολογία έχουν δείξει ότι άλλες μικρότερες, συχνά αγροτικές κοινωνίες έχουν ισχυρούς δεσμούς σε αφθονία και είναι φιλικές, με χαμηλά επίπεδα εγκλήματος. Επομένως, θεωρούνται σχετικά ασφαλείς». Όμως η συγκεκριμένη μελέτη έδειξε ότι οι συνθήκες σε αγροτικές περιοχές και, γενικά, σε απομονωμένα και μακρινά μέρη, «μπορεί επίσης να ευνοούν την τέλεση εγκλημάτων».
Με άλλα λόγια, οι ερευνητές επισήμαναν την omerta που επικρατεί σε μικρά, απομονωμένα μέρη και που φαίνεται να προστάτευε επί δεκαετίες τους παιδοβιαστές του Πίτκερν.
Μελέτη έδειξε ότι οι συνθήκες σε αγροτικές περιοχές και, γενικά, σε απομονωμένα και μακρινά μέρη, «μπορεί να ευνοούν την τέλεση εγκλημάτων».
Σήμερα οι εναπομείναντες κάτοικοι του νησιού προσπαθούν να επιβιώσουν επενδύοντας στον τουρισμό, ωστόσο αποτελεί μια πρόκληση το να αφήσουν πίσω τους τα γεγονότα του παρελθόντος.
Σύμφωνα με ένα επιτόπιο ρεπορτάζ που έκανε η Guardian πριν από περίπου οκτώ χρόνια, ο Steve Christian ήταν ανάμεσα στους «επιφανείς άντρες» που υποδέχτηκαν μια ομάδα δικηγόρων από τη Νέα Ζηλανδία, παρόλο που είχε καταδικαστεί για παιδική πορνογραφία, ενώ ο γιος του, Shawn Christian, τον είχε διαδεχτεί στη δημαρχία. Και παρόλο που γίνονταν προσπάθειες προσέλκυσης νέων κατοίκων στο Πίτκερν και που η βρετανική κυβέρνηση είχε θεσπίσει ένα σύστημα παιδικής προστασίας, όπως είπε ανώνυμα ένας παρατηρητής στο βρετανικό μέσο: «Όσο ζει εδώ ένας άντρας καταδικασμένος για παιδική πορνογραφία θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να προσελκύσεις στο νησί νέα ζευγάρια ή γονείς μικρών παιδιών».
