Μεταμορφώσεις. Καμιά δεν είναι τόσο εντυπωσιακή όσο της κάμπιας σε πεταλούδα. Μεταμορφωνόμαστε όμως. Στην αρχή εντυπωσιακά, σαν τις πεταλούδες. Από παιδιά γινόμαστε έφηβοι. Ξεφωνητά ενθουσιασμού όταν μας αντικρίζουν. Οι έφηβοι γίνονται ενήλικοι. Συγκρατημένα τα χειροκροτήματα στη μεταμόρφωση αυτή. Αρχίζουν οι απαιτήσεις, μαζί με τους πρώτους αποχωρισμούς. Οι φίλοι του πανεπιστημίου μάς κλέβουν από τους φίλους του σχολείου. Οι δεσμοί από τους γονείς. Η δουλειά από τη διασκέδαση. Μετά το πανεπιστήμιο οι φίλοι της δουλειάς μάς κλέβουν από τους φίλους του πανεπιστημίου. Οι συνήθειες της μέρας μάς κλέβουν από τις συνήθειες της νύχτας. Οι δεσμοί με προοπτική από τις σχέσεις ό,τι κάτσει.
Μέχρι που ξεκινάνε οι πρώτοι γάμοι. Τα πρώτα παιδιά. Οι φίλες που παραμένουν παράνυμφες παραπονιούνται για το τηλέφωνο που δεν χτυπάει από εκείνες που αλλάζουν πάνες και απλώνουν μωρουδιακά. Εκείνες πάλι που αλλάζουν πάνες και απλώνουν μωρουδιακά δεν προφταίνουν ν’ ακούνε για πρώτες νύχτες και φλογισμένα φιλιά, προηγείται ο παιδίατρος που κάνει το ακουστικό να βουίζει. Και τα χρόνια να περνούν. Και η ατζέντα γεμίζει ονόματα.
Τα reunions ξεκινούν. Τα «κοίτα πώς καράφλιασε», τα «έχει γίνει φακλάνα», τα «μούμιασε από τις πλαστικές» είναι εκεί. Eχουν μεσολαβήσει στο μεταξύ σχολικές γιορτές και παιδικά πάρτυ, συνεννοήσεις με μαμάδες που μπορεί να είναι πυρηνικές φυσικοί, αλλά στην ατζέντα σου παραμένουν πεισματικά γραμμένες «Εφη, μαμά Ναταλίας». Και δεν μιλάς μαζί της για Πυρηνική Φυσική. Ούτε κι εκείνη για τους Προσωκρατικούς, κι ας είσαι ντοκτορέσσα στη Φιλοσοφική. Μιλάτε για πεταμένα εσώρουχα στη μέση του παντού, για τρίχες που αλλάζουν χρώματα στο κεφάλι της Νεφέλης, της Δανάης και της Ντέμης, για σεπτρίλ και τατουάζ, για το πάρτυ του 15μελούς, για την ώρα επιστροφής του Σαββάτου.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα στις κουβέντες του τίποτα, πετιέται το σημαντικό. Το ταίριασμα! Αχ, ναι, επιτέλους μια γυναίκα σαν κι εσένα! Ή αλλιώτικη, αλλά ένα αλλιώτικο που σου ταιριάζει. Κι αρχίζουν τα πρώτα συνωμοτικά βλέμματα, όπως στο σχολείο. Χαμόγελα που απευθύνονται σε αυτή τη μία. Όπως στο καινούριο σου φλερτ. Το ίδιο μπορεί να γίνει στη δουλειά ή σε ένα άχαρο γεύμα. Σε ένα συνέδριο ή απλώς στο σπίτι κοινών φίλων. Κι αρχίζουν τα ξεμοναχιάσματα.
Οι άλλοι ένα βουητό, κι εσείς ένα κουκούλι. Νιώθεις την ασφάλεια να ξετυλίξεις αυτό που είσαι. Οχι κουβέντες μέσα στις οποίες φυλάγεσαι. Πλέον έχετε διανύσει μια ολόκληρη πορεία εσύ κι αυτή. Πατάτε σταθερά σε αντιλήψεις και βιώματα. Δεν γελιέστε εύκολα. Εδώ καλύπτεις τα κενά που αφήνουν οι φίλοι της νεότητας, που έχουν γίνει κάπως σαν συγγενείς. Τους αγαπάς ακόμα και έξω από το ταίριασμα. Εδώ όμως το ταίριασμα αναβλύζει, σε δροσίζει και σου δίνει καινούρια ενέργεια. Θέλεις να της δείξεις, θέλεις να της πεις με έναν ενθουσιασμό που είχες ξεχάσει.
Τη βάζεις στη ζωή σου, η καινούρια φίλη δίπλα στις παλιές, τη φέρνεις στην παρέα, την αγαπάς με μια καινούρια αγάπη, όπως άλλοι αγαπάνε τον παράνομο δεσμό τους. Αυτόν που ήρθε να μοιραστεί την ολοκλήρωση. Αυτό το καινούριο πλάσμα που έγινες περνώντας μέσα από χιλιάδες κύματα. Κύματα που τα μοιράστηκες με τους παλιούς σου φίλους, που σας χώρισαν και σας ξανάφεραν τόσο κοντά, που σου στερούν την εξερεύνηση, τη χαρά της απομάκρυνσης από το γνωστό. Δεν χρειάζεται καν να απομακρυνθείς, το εισιτήριό σου στον ενθουσιασμό του καινούριου σ’ τον έχει δώσει αυτή. Κι όλοι οι άνθρωποι της ζωής σου, ακόμα και τα αντικείμενα φωτίζονται από την οπτική του δικού της βλέμματος, που τελικά είναι και το δικό σου βλέμμα. Της γυναίκας που έγινες μετά τα 40 σου χρόνια.
