Ενώ πολλοί από εμάς στην Ελλάδα αγωνιζόμαστε να καλύψουμε τα βασικά έξοδα του μήνα κάνοντας δύο και τρεις δουλειές ταυτόχρονα, οι ΗΠΑ του Trump βρίσκονται στα πρόθυρα μιας νέας ύφεσης, που ειδικοί προβλέπουν ότι μπορεί να είναι εξίσου σοβαρή με εκείνη του 2008. Ακόμα και οι εργαζόμενοι που έχουν καταφέρει να αυξήσουν τα εισοδήματά τους στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων βλέπουν την καθημερινότητά τους να επιδεινώνεται λόγω του ραγδαία αυξανόμενου κόστους ζωής και του πληθωρισμού.
«Κάποιοι μού λένε ότι το κόστος στέγασης και ενοικίου τρώει το μισό εισόδημά τους, ίσως και περισσότερο» λέει η Dasha Kennedy, ειδικός σε θέματα διαχείρισης χρημάτων και δημιουργός του Broke Black Girl, σε ένα νέο άρθρο στο The Cut. «Τα έξοδα φροντίδας ενός παιδιού είναι σαν ένα δεύτερο νοίκι. Τα ιατρικά έξοδα σκάνε από το πουθενά και σαρώνουν τις οικονομίες μας. Είναι ένας ατελείωτος φαύλος κύκλος». Ειδικά οι νεότερες γενιές εργαζομένων, έρχονται αντιμέτωπες με ιδιαίτερα αντίξοες οικονομικές συνθήκες.
«Κάποιοι μού λένε ότι το κόστος στέγασης και ενοικίου τρώει το μισό εισόδημά τους, ίσως και περισσότερο».
Κι όμως οι εικόνες που διαδίδονται στα social media δείχνουν μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα: εξωτικά ταξίδια, ακριβά έπιπλα, επώνυμα ρούχα, γεύματα υψηλής γαστρονομίας.
Ναι, σίγουρα οι αλγόριθμοι (και η γοητεία που φαίνεται να συνεχίζει να ασκεί ένα ακριβό λαϊφστάιλ) προωθούν αυτές τις αναρτήσεις, που αποχαιρετούν με συνοπτικές διαδικασίες την ήσυχη πολυτέλεια και υποδέχονται εκ νέου τον επιδεικτικό πλούτο της Γουόλ Στριτ. Αλλά η Αμερικανίδα αρθρογράφος Claire Lampen πιστεύει, επίσης, ότι ακόμα και αν είμαστε αρκετά «τυχεροί» ώστε να έχουμε ένα αρκετά καλό εισόδημα για είδη πρώτης ανάγκης, καταλήγουμε να ξοδεύουμε περισσότερα από όσα βγάζουμε.
Οι εικόνες που διαδίδονται στα social media δείχνουν μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα: εξωτικά ταξίδια, ακριβά έπιπλα, επώνυμα ρούχα, γεύματα υψηλής γαστρονομίας.
Ίσως συνεχίζουμε να ακολουθούμε, από κεκτημένη ταχύτητα, έναν πολυέξοδο τρόπο ζωής που μπορεί να παραλάβαμε από τους γονείς μας και τις «χρυσές» δεκαετίες των 80s και των 90s, τροφοδοτούμενοι από πιστωτικές κάρτες και οικογενειακές κληρονομιές. Ίσως επηρεαζόμαστε από τις αναρτήσεις στα media και τα social media που παρουσιάζουν ως απολύτως αναγκαία την αγορά του ακριβού καναπέ ή της it bag (που διαφημίζονται από influencers οι οποίοι πληρώνονται αδρά). Ίσως, ενδίδοντας σε ένα αντικείμενο πόθου, να προσπαθούμε να καλύψουμε συναισθηματικά κενά. Ίσως ισχύουν όλα τα παραπάνω.
Σε κάθε περίπτωση, είναι ένα οικονομικό μοντέλο μη βιώσιμο, που οδηγεί, αργά ή γρήγορα, σε υπερφορτωμένες κάρτες, ανεξόφλητους λογαριασμούς και δάνεια και διαρκώς εντεινόμενη ανασφάλεια. Και αν η γενιά των Millennials κατηγορήθηκε ότι θυσίασε την ασφάλεια της ιδιοκτησίας ενός σπιτιού για μερικά αβοκάντο (μια κατηγορία σε μεγάλο βαθμό άδικη καθώς πολλοί εκπρόσωποί της ούτως ή άλλως δεν είχαν ποτέ την οικονομική δυνατότητα της αγοράς ενός σπιτιού), τώρα κινδυνεύει να χάσει όχι μόνο τα αβοκάντο αλλά ακόμα και στοιχειώδεις παροχές ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Αν δεν μπορούμε να αλλάξουμε τις οικονομικές συνθήκες, μήπως να ξεκινήσουμε αναθεωρώντας τις καταναλωτικές προτεραιότητές μας, εφόσον δηλαδή έχουμε (ακόμα) στα χέρια μας αυτή την πολυτέλεια;
