Απόγονοι Ελλήνων που ακολούθησαν το μεγάλο μεταναστευτικό κύμα των 60s στις γερμανικές φάμπρικες. Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία-χαρακτηριστικά παραδείγματα του σύγχρονου «brain drain». Παιδιά μεικτών οικογενειών, με έναν γονέα Γερμανό και έναν Έλληνα. Αλλά και μία Γερμανίδα που έχει επιλέξει ως τόπο μόνιμης κατοικίας της την Αθήνα. Όλα τα πρόσωπα του νέου, εξαιρετικού ντοκιμαντέρ «Με δύο βαλίτσες», σε σκηνοθεσία Κώστα Αυγέρη, έχουν ένα -τουλάχιστον- κοινό: συνδυάζουν τον πλούτο, και τις προκλήσεις, δύο διαφορετικών πολιτισμών οι οποίοι, μάλιστα, έχουν έρθει αντιμέτωποι στο παρελθόν.
Δεν χρειάζεται, φυσικά, να μοιραζόμαστε κοινά βιώματα με τους πρωταγωνιστές του για να το απολαύσουμε. Μας δίνει άφθονα ερεθίσματα για να ξεφορτωθούμε τα δικά μας στερεότυπα, να αναθεωρήσουμε μοτίβα συμπεριφοράς που δεν μας βγαίνουν σε καλό, να διδαχθούμε άλλα που μπορεί να βελτιώσουν τη ζωή μας σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο, να εμπνευστούμε από εκείνους που έχουν βρει τον τρόπο να διαχειρίζονται τις δυσκολίες της αποδοχής τους καθώς στην Ελλάδα θεωρούνται «Γερμανοί» και στη Γερμανία, «Έλληνες».
Κυρίως, το «Με δύο βαλίτσες» αποτελεί μια ευκαιρία συνάντησης, έστω και μέσα από την οθόνη του υπολογιστή μας, με ενδιαφέροντες ανθρώπους που ο καθένας αφηγείται μία εντελώς διαφορετική αλλά πάντα συναρπαστική ιστορία. Τις/τους: Βίκυ Βολιώτη, ηθοποιό, Katja Ehrhardt, ιδρύτρια AthenSYN/επιμελήτρια, Αλέξανδρο Θεοδωρίδη, ιδρυτικό μέλος και διαχειριστή «Μπορούμε», Δάφνι Κόκκινο, χορευτή/χορογράφο και διευθυντή Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης (ΚΣΟΤ), Κώστα Κοσμά, φιλόλογο/μεταφραστή, Σοφία Μούδιου, tattoo artist και ιδιοκτήτρια του PURE Tattoo Studios στο Μόναχο, Σωτήρη Μπαχτσετζή, επιμελητή/ιστορικό τέχνης, Χρυσόστομο Παπασπύρου, χημικό, γλωσσολόγο και διευθυντή Ειδικού Γυμνασίου και Λυκείου Κωφών & Βαρηκόων Αγ. Παρασκευής, Πρόδρομο Τσινικόρη, σκηνοθέτη, δραματουργό και ηθοποιό και Βασίλη Χριστόπουλο, κορυφαίο αρχιμουσικό και καθηγητή διεύθυνσης ορχήστρας.
«Όταν η Γερμανική Πρεσβεία στην Ελλάδα ανακοίνωσε το πρόγραμμα του Ελληνογερμανικού Ταμείου για το Μέλλον σχετικό με τις σχέσεις ανάμεσα σε Ελλάδα και Γερμανία, δεν σκέφτηκα την πολύπαθη Ιστορία» γράφει στο elculture η αρχισυντάκτρια του ντοκιμαντέρ Άννα Ρούτση. «Σκέφτηκα την πρώτη μου μέρα φοιτήτρια στη Γερμανία, όταν η σπιτονοικοκυρά μου πρόσφερε φαγητό κι εγώ πεινασμένη, αλλά μαθημένη στα ευγενικά “όχι”, της αρνήθηκα, όμως δεύτερη ευκαιρία δεν υπήρχε! Έμεινα νηστική μέχρι την επόμενη μέρα… Σκέφτηκα και το “Καλημέρα σας” που είπα στον οδηγό λεωφορείου όταν πλέον επέστρεψα στην Ελλάδα κι εκείνος με κοίταξε έκπληκτος. Θυμήθηκα πόσο εκνευριζόμουν που οι Γερμανοί νέοι φίλοι μου κοίταζαν τα ημερολόγιά τους και μου έδιναν ραντεβού για καφέ μετά από δύο εβδομάδες και πόσο πιστές και δυνατές φιλίες τελικά έκανα. Θυμήθηκα πόσο περίεργο μου φαινόταν το λεπτομερές μοίρασμα των οικονομικών στο τραπέζι και πόσο οι φίλοι μου στην Ελλάδα με έλεγαν Γερμανίδα, όταν τολμούσα να ρωτήσω μια τιμή».
«Σκέφτηκα την πρώτη μου μέρα φοιτήτρια στη Γερμανία, όταν η σπιτονοικοκυρά μου πρόσφερε φαγητό κι εγώ πεινασμένη, αλλά μαθημένη στα ευγενικά “όχι”, της αρνήθηκα, όμως δεύτερη ευκαιρία δεν υπήρχε! Έμεινα νηστική μέχρι την επόμενη μέρα…».
Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν, οι πρωταγωνιστές του ντοκιμαντέρ έγιναν πιο πλούσιοι από τις εμπειρίες και τις γνώσεις που αποκόμισαν. Αλλά έκαναν και τους πολιτισμούς των δύο χωρών πλουσιότερους, όπως προσθέτει η Άννα. Πολλοί από αυτούς, μάλιστα, έχουν αφήσει το στίγμα τους στον τομέα που επέλεξαν να δραστηριοποιηθούν. Και αυτό ίσως οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στο γεγονός ότι είναι άνθρωποι «με δύο βαλίτσες, με δύο καρδιές», όπως είπε κι ένας από αυτούς, ο φιλόλογος και μεταφραστής Κώστας Κοσμάς.
Ο Δάφνις Κόκκινος, που νεότατος πήρε τη βαλίτσα του και βρέθηκε από την Κρήτη στο χοροθέατρο της Pina Bausch στο Wuppertal, λέει με το μοναδικό του χιούμορ: «Στην Ελλάδα όταν ξυπνάω, σηκώνομαι από το κρεβάτι μου και για να βγω από το δωμάτιο πηγαίνω αριστερά. Στη Γερμανία όταν ξυπνάω, σηκώνομαι από το κρεβάτι μου και για να βγω από το δωμάτιο πηγαίνω δεξιά. Αρκετές φορές έχω σηκωθεί στη Γερμανία να βγω απ’ το δωμάτιο και περπατάω κόντρα στον τοίχο χτυπώντας το κεφάλι μου, καθώς δεν ξέρω σε ποια χώρα ξύπνησα! Περπατώντας στην Αθήνα, αρκετές φορές λέω στον συνοδοιπόρο μου, “άκου, μόλις μίλησαν ελληνικά!”».
«Αρκετές φορές έχω σηκωθεί στη Γερμανία να βγω απ’ το δωμάτιο και περπατάω κόντρα στον τοίχο χτυπώντας το κεφάλι μου, καθώς δεν ξέρω σε ποια χώρα ξύπνησα!».
«Ένα καλό στοιχείο από την ελληνική κουλτούρα είναι η γενναιοδωρία στην έκφραση συναισθημάτων καθώς και μια μεγαλύτερη χαλαρότητα στις εξόδους με φίλους», σχολιάζει ο Αλέξανδρος Θεοδωρίδης, που μεγάλωσε στην Ελλάδα με Γερμανίδα μαμά, αργότερα σπούδασε στο Μόναχο και σήμερα είναι ιδρυτικό μέλος και διαχειριστής του «Μπορούμε». Ο ίδιος προσθέτει: «Αντίστοιχα από τη γερμανική κουλτούρα ένα καλό στοιχείο που έχω κληρονομήσει είναι μια πολύ πιο hands-on συμπεριφορά στο νοικοκυριό από τον μέσο Έλληνα (και γενικότερα μια πιο φεμινιστική συμπεριφορά), καθώς και μια μεγαλύτερη συνέπεια σε ραντεβού και συναντήσεις».
Info
Παρακολουθήστε το ντοκιμαντέρ «Με δυο βαλίτσες» εδώ, έως τις 12/03, με αντίτιμο 3 ευρώ.
Η ταινία συμμετέχει στα Βραβεία Κοινού Fischer.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Κώστας Αυγέρης. Aρχισυνταξία: Άννα Ρούτση. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Κωνσταντίνος Σταθιάς. Διεύθυνση Παραγωγής: Θάνος Παπαθανασίου. Ηχοληψία: Άγγελος Κονταξής. Οπερατέρ: Daniele Bornino. Μοντάζ: Κωνσταντίνος Σταθιάς. Λογιστήριο: Κωνσταντίνα Θεοφιλοπούλου. Γραφικά: Πάνος Κουρτίδης. Παραγωγός: Καλλιόπη Αλπίτση. Παραγωγή: ελc productions σε συνεργασία με την ORBIT PRODUCTIONS. Το ντοκιμαντέρ «Με δύο βαλίτσες» υλοποιήθηκε με την ευγενική χρηματοδότηση της Γερμανικής Πρεσβείας στην Ελλάδα, καθώς και με την υποστήριξη του ΕΚΟΜΕ.
