Όταν, γύρω στο 2005, γεννήθηκε στο μυαλό του η ιδέα ενός αυτοβιογραφικού βιβλίου, ο Dr. Izzeldin Abuelaish είχε ήδη μια ενδιαφέρουσα ιστορία ζωής. Γεννημένος σε καταυλισμό προσφύγων στη Γάζα, αφού είχε κάνει πραγματικότητα το όνειρό του να γίνει γιατρός μετά από σπουδές στο εξωτερικό (ακόμα και στη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Χάρβαρντ), είχε επιστρέψει στη γενέτειρά του, είχε δημιουργήσει οικογένεια με οκτώ παιδιά, την είχε στεγάσει στην πολυκατοικία που είχε χτίσει μαζί με τον αδερφό του, και είχε γίνει ο πρώτος Παλαιστίνιος γιατρός που εργαζόταν, ως μαιευτήρας-γυναικολόγος, σε νοσοκομείο του Ισραήλ.
Η αυτοβιογραφία του θα μπορούσε να αποτελείται μόνο από θετικές ανατροπές, αν δεν έβλεπε τον κόσμο του να κυριολεκτικά γκρεμίζεται μέσα σε τέσσερις μήνες.
Η αυτοβιογραφία του θα μπορούσε να αποτελείται μόνο από θετικές ανατροπές, αν δεν έβλεπε τον κόσμο του κυριολεκτικά να γκρεμίζεται μέσα σε τέσσερις μήνες.
Αφού, τον Σεπτέμβριο του 2008, έχασε τη γυναίκα του από οξεία λευχαιμία, στις 16 Ιανουαρίου 2009 ισραηλινό τανκς εξαπέλυσε δύο βολίδες στο σπίτι του, σκοτώνοντας τρεις κόρες και μία ανιψιά του. Εκείνη την ώρα ο Dr. Abuelaish ετοιμαζόταν να βγει σε ισραηλινό δελτίο ειδήσεων για να δώσει ανταπόκριση από τη Γάζα, όπως συνήθιζε να κάνει τον τελευταίο καιρό. Η ανταπόκρισή του εξελίχθηκε σε απευθείας μετάδοση της οικογενειακής τραγωδίας του. Το ηχητικό ντοκουμέντο των σπαρακτικών κραυγών του, με τις οποίες απεύθυνε έκκληση για ιατρική βοήθεια καθώς αντίκριζε τα ανήλικα κορίτσια του διαμελισμένα από τα πυρά, αναμεταδόθηκαν στις τηλεοράσεις όλου του κόσμου.
Ωστόσο ο Dr. Abuelaish παρέμεινε πιστός στην απόφαση-φιλοσοφία ζωής που συνόψισε στο όνομα του αυτοβιογραφικού βιβλίου του: «I shall not hate» (2011), «Δεν θα μισήσω».
Αφού, τον Σεπτέμβριο του 2008, έχασε τη γυναίκα του από οξεία λευχαιμία, στις 16 Ιανουαρίου 2009 ισραηλινό τανκς εξαπέλυσε δύο βολίδες στο σπίτι του, σκοτώνοντας τρεις κόρες και μία ανιψιά του.
Το ίδιο όνομα πήρε, σχεδόν δεκαπέντε χρόνια αργότερα, το 2024, ένα γαλλο-καναδικό ντοκιμαντέρ σε σκηνοθεσία της βραβευμένης κινηματογραφίστριας Tal Barda που αφηγείται την ιστορία του πιάνοντας το νήμα από τα παιδικά χρόνια του αλλά περιλαμβάνοντας και ό,τι ακολούθησε μετά το τέλος του βιβλίου: Τη μετακόμισή του, με τα εναπομείναντα παιδιά του, στον Καναδά, όπου άρχισε να διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο. Την προσφυγή του στο Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ, ζητώντας να αποδοθεί δικαιοσύνη για τον θάνατο των κοριτσιών του. Τη δημιουργία του ιδρύματος Daughters for Life στη μνήμη τους, για την υποστήριξη της εκπαίδευσης των γυναικών. Το νέο αιματοκύλισμα στη Γάζα, που μέχρι στιγμής έχει οδηγήσει ακόμα 70 συγγενείς του στον θάνατο. Τον αγώνα που δεν σταμάτησε ποτέ να δίνει σε ολόκληρο τον κόσμο, κατά του μίσους, υπέρ της συμφιλίωσης και της συγχώρεσης, για τον οποίο μέχρι σήμερα έχει τιμηθεί με δεκάδες διεθνή βραβεία, έχει βρεθεί πέντε φορές υποψήφιος για το Νόμπελ Ειρήνης, έχει επαινεθεί από τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ, Barack Obama, και έχει χαρακτηριστεί «ο Martin Luther King της Μέσης Ανατολής».
Για τον αγώνα του κατά του μίσους, υπέρ της συμφιλίωσης και της συγχώρεσης, έχει τιμηθεί μέχρι σήμερα με δεκάδες διεθνή βραβεία, έχει βρεθεί πέντε φορές υποψήφιος για το Νόμπελ Ειρήνης, έχει επαινεθεί από τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ, Barack Obama, και έχει χαρακτηριστεί «ο Martin Luther King της Μέσης Ανατολής».
Στη συνέντευξη που παραχωρεί στο Marie Claire Greece λίγες μέρες πριν από την πρώτη επίσκεψή του στην Ελλάδα, στην Αθήνα, για την προβολή του «I shall not hate» στην Ταινιοθήκη (28/03), στο πλαίσιο του Beyond Borders – Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καστελλορίζου (όπου η ταινία τιμήθηκε με το Χάλκινο Στεφάνι της Μεγίστης), γνωρίζω ένα σπάνιο κράμα ανθρώπου, με την πλούσια δράση ενός ακτιβιστή και την ευφράδεια λόγου ενός ρήτορα. Είναι, επίσης, ανεπιτήδευτα προσιτός: Ανάμεσα στις απαντήσεις του, σταματάει αυθόρμητα να αναζητήσει οικογενειακές φωτογραφίες και προσωπικές σημειώσεις για να τις συμπληρώσει, ενώ μοιράζεται με σχεδόν παιδική ανυπομονησία τις επιθυμίες και τα όνειρά του για το επικείμενο ταξίδι του στη χώρα μας.
Πώς προέκυψε η ιδέα του βιβλίου σας «I shall not hate» και ο τίτλος του;
«Ήθελα να γράψω για τη ζωή μου ως μια ιστορία ελπίδας και έμπνευσης, από τη γέννησή μου στον καταυλισμό προσφύγων στην Τζαμπάλια, στη Γάζα, μέχρι τις ιατρικές σπουδές μου στο Κάιρο, στο Λονδίνο, στην Ιταλία, στο Βέλγιο, στο Χάρβαρντ, και στην πρακτική μου σε ισραηλινό νοσοκομείο. Ήθελα να δώσω ελπίδα ότι η ζωή είναι δυναμική, τίποτα δεν είναι μόνιμο, και ότι στον κόσμο συμβαίνουν καλά πράγματα. Γιατί πιστεύω ότι μια ιστορία μπορείς να τη ζήσεις, να μάθεις, να εμπνευστείς από αυτήν.
»Αλλά το τελευταίο κεφάλαιό του γράφτηκε από τον θάνατο της γυναίκας μου και τη δολοφονία των κοριτσιών και της ανιψιάς μου.
»Συχνά ο κόσμος με ρωτούσε: Νιώθεις μίσος; Γιατί αυτός είναι ο κανόνας. Όπως είχε πει και ο Νεύτωνας, για κάθε δράση μιας δύναμης υπάρχει μια αντίθετη δύναμη αντίδρασης. Άρχισα λοιπόν να αναρωτιέμαι, γιατί ο κόσμος θέλει να μισήσω, να μισήσω ποιον και ποια είναι η αξία του μίσους; Τι είναι το μίσος; Άρχισα να διαβάζω γι’ αυτό και έτσι ήρθε η απάντηση, “δεν θα μισήσω”, δηλαδή δεν θα πέσω ποτέ θύμα αυτής της ασθένειας. Γιατί αυτό είναι το μίσος, μια μεταδοτική και καταστροφική ασθένεια. Παραλύεις. Τυφλώνεσαι. Δηλητηριάζεσαι μέχρις θανάτου. Διαλύεσαι. Ηττείσαι.
»Αλλά πρέπει να είμαστε ελεύθεροι από μίσος, να προχωράμε και να εστιάζουμε στις ίδιες τις προκλήσεις, τις οποίες αποφάσισα να μετατρέψω σε ευκαιρίες. Αυτό είναι το μήνυμά μου έκτοτε. Αυτή είναι η αποστολή μου στον κόσμο, γιατί η ζωή μας είναι μια σειρά επιλογών. Είναι στα χέρια μας».
«Αυτό είναι το μίσος, μια μεταδοτική και καταστροφική ασθένεια. Παραλύεις. Τυφλώνεσαι. Δηλητηριάζεσαι μέχρις θανάτου. Διαλύεσαι. Ηττείσαι. Αλλά πρέπει να είμαστε ελεύθεροι, να προχωράμε και να εστιάζουμε στις ίδιες τις προκλήσεις, τις οποίες αποφάσισα να μετατρέψω σε ευκαιρίες»
Ποιον ρόλο έπαιξε η εμπειρία σας από το ισραηλινό νοσοκομείο στην απόφασή σας να μη μισήσετε, ακόμα και μετά την οικογενειακή τραγωδία σας;
«Ως γυναικολόγος, βοηθάω να γεννηθούν χιλιάδες μωρά. Όλα είναι για μένα ίσα. Σε μια αίθουσα τοκετού θα βρεις μητέρες με διαφορετικά ονόματα, διαφορετικές αποχρώσεις επιδερμίδας, διαφορετικές προελεύσεις, αλλά όλες αντιμετωπίζονται ισότιμα. Κανένας στον κόσμο δεν μπορεί να διακρίνει από το κλάμα ενός νεογέννητου αν είναι από την Παλαιστίνη, το Ισραήλ, την Αμερική, τον Καναδά, την Κύπρο ή την Ελλάδα. Όλα τα μωρά γεννιούνται ίσα και ελεύθερα. Μόλις όμως βγαίνουν από το μαιευτήριο, τους δίνουμε ένα όνομα και βλέπουμε το χρώμα της επιδερμίδας τους, τη θρησκεία, την καταγωγή τους, αρχίζουμε να τα αντιμετωπίζουμε διαφορετικά. Γιατί να μη συνεχίζουν να ζουν ίσα και ελεύθερα;
«Κανένας στον κόσμο δεν μπορεί να διακρίνει από το κλάμα ενός νεογέννητου αν είναι από την Παλαιστίνη, το Ισραήλ, την Αμερική, τον Καναδά, την Κύπρο ή την Ελλάδα. Όλα τα μωρά γεννιούνται ίσα και ελεύθερα».
»Η υγεία και η ιατρική εξισώνουν και συνδέουν τους ανθρώπους. Η πολιτική είναι που τους διχάζει. Η υγεία, όπως και η εκπαίδευση, είναι πανανθρώπινο δικαίωμα. Αυτό το μήνυμα θέλησα λοιπόν να διαδώσω στο Ισραήλ και στον υπόλοιπο κόσμο. Και αυτό συνεχίζω να κάνω μέχρι σήμερα. Αυτή είναι η αποστολή μου στη ζωή, να υπερασπίζομαι ό,τι φέρνει τους ανθρώπους κοντά, ότι τους εξισώνει, για την αξιοπρέπεια, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και τα δικαιώματα όλων. Γιατί αυτή είναι η εγγύηση για έναν σταθερό, βιώσιμο κόσμο».
Τι υποδαυλίζει το μίσος σήμερα;
«Ζούμε σε μια εποχή άνευ προηγουμένου. Σε έναν κόσμο ασταθή, εκρηκτικό, αβέβαιο, όπου κανένας δεν ξέρει τι θα συμβεί αύριο. Και πρέπει να αναρωτηθούμε το γιατί.
»Η ασθένεια του μίσους εξαπλώνεται σε άτομα, κοινότητες, έθνη και σε ολόκληρο τον κόσμο από την έκθεσή μας σε αυτήν μέσα σε ομάδες ανθρώπων. Όπως μολυνόμαστε αν εκτεθούμε στον COVID, το ίδιο συμβαίνει και με το μίσος. Αν σου κάνω κάτι κακό, εσύ τι θα κάνεις, θα με αγκαλιάσεις; Όχι. Επομένως το μίσος είναι ένα αποτέλεσμα. Πυροδοτείται από τις επιδημίες που εξαπλώνονται στον κόσμο μας: τη βία, τον ρατσισμό, τις διακρίσεις, τη ρητορική του μίσους, τον φόβο, την κατοχή, τον εξευτελισμό. Και ξέρουμε ποιος υποφέρει από το μίσος: οι ομάδες του περιθωρίου και οι μειονότητες που υφίστανται τις διακρίσεις, τον εκφοβισμό, τον εξευτελισμό. Όπως οι γυναίκες που κακοποιούνται.
«Το μίσος πυροδοτείται από τις επιδημίες που εξαπλώνονται στον κόσμο μας, τη βία, τον ρατσισμό, τη ρητορική του μίσους, τον φόβο, την κατοχή, τον εξευτελισμό».
»Πρέπει λοιπόν να εστιάσουμε στους παράγοντες του μίσους, με πολιτικές και προληπτικά μέτρα, και να ενισχύσουμε την ευαισθητοποίηση ώστε να μην επιτρέπουμε να μας δηλητηριάζει το μίσος. Να χρησιμοποιήσουμε επιδημιολογικές προσεγγίσεις και να το αντιμετωπίσουμε σαν πανδημία».
Γιατί αποφασίσατε στη μνήμη των κοριτσιών σας να δημιουργήσετε ένα ίδρυμα που εστιάζει στην εκπαίδευση των γυναικών;
«Σήμερα ο πόλεμος δεν συμβαίνει σε πεδία μάχης, ανάμεσα σε στρατούς, αλλά στην κουζίνα και στο υπνοδωμάτιό μας, στους δρόμους, στα νοσοκομεία μας. Κι αυτοί που πληρώνουν το υψηλότερο τίμημα είναι οι αθώοι, οι γυναίκες και τα παιδιά. Όταν σκοτώθηκαν οι κόρες μου, αναρωτήθηκα τι θα μπορούσα να κάνω για να μετουσιώσω την τραγωδία σε κάτι θετικό. Τίποτα δεν θα ήταν πιο σημαντικό, σκέφτηκα, από μια φιλανθρωπική οργάνωση στο όνομά τους για την υποστήριξη των κοριτσιών και των νέων γυναικών στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Γιατί των γυναικών; Επειδή, προσωπικά, αισθάνομαι υπόχρεος απέναντι στη μητέρα μου, τη σύζυγό μου και τις κόρες μου. Χωρίς την υποστήριξή τους δεν θα είχα πετύχει ποτέ ό,τι κατάφερα.
»Πιστεύω επίσης ότι μόνο με την εκπαίδευση και τον ενεργό ρόλο των γυναικών μπορεί αυτός ο κόσμος να είναι βιώσιμος, ελεύθερος, υγιής, ειρηνικός. Χωρίς τις γυναίκες δεν υπάρχει ειρήνη, χωρίς τα γυναικεία δικαιώματα δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα. Ήρθε η στιγμή να καθίσουμε όλοι μαζί στο ίδιο τραπέζι και οι γυναίκες να συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων. Άλλωστε από την εκπαίδευση των γυναικών βγαίνουμε κερδισμένοι όλοι. Αν θέλεις να μάθεις για την ανάπτυξη μιας χώρας, μη ρωτήσεις για το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της αλλά για το επίπεδο μόρφωσης και συμμετοχής των γυναικών».
«Αν θέλεις να μάθεις για την ανάπτυξη μιας χώρας, μη ρωτήσεις για το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της αλλά για το επίπεδο μόρφωσης και συμμετοχής των γυναικών».
Βλέπουμε ωστόσο σε κάποιες χώρες της Μέσης Ανατολής, όπως στο Αφγανιστάν με την επικράτηση των Ταλιμπάν, γυναίκες να στερούνται ακόμα και τα θεμελιώδη δικαιώματα της εκπαίδευσης και της εργασίας.
«Συμφωνώ. Ουσιαστικά οι γυναίκες αντιμετωπίζουν τις ίδιες προκλήσεις σε όλο τον κόσμο, αλλά σε διαφορετικό επίπεδο. Αναφέρατε το Αφγανιστάν, αλλά στην Ευρώπη ποιο είναι το ποσοστό των γυναικών που συμμετέχει στην πολιτική, στα κοινοβούλια; 20, 25%; Γιατί να μην είναι 50%; Αυτό επιθυμούμε λοιπόν, να συνεργαστούμε και να συμπληρώσουμε ο ένας τον άλλο. Οι γυναίκες δεν χρειάζονται ενδυνάμωση, τη δύναμη την έχουν, αυτό που χρειάζονται είναι μόρφωση, ευκαιρίες και ουσιαστικούς ρόλους.
»Θα θέλαμε μάλιστα το Daughters for Life να συνεργαστεί με ελληνικά πανεπιστήμια ώστε να υποδεχτούν νέες γυναίκες που θα έρθουν ως πρέσβειρες της χώρας τους και όταν επιστρέψουν στην πατρίδα τους θα είναι κατά κάποιον τρόπο πρέσβειρες της Ελλάδας. Απευθύνω λοιπόν έκκληση στα ελληνικά πανεπιστήμια για συνεργασία, θα ήθελα στη διάρκεια της επίσκεψής μου στην Ελλάδα να συναντηθώ με αξιωματούχους τους για να το συζητήσουμε».
Ως γονιός που χάσατε τρία παιδιά, τι σας έδωσε τη δύναμη να συνεχίσετε τη ζωή σας αλλά και να διεκδικήσετε, από το Ισραήλ, απονομή δικαιοσύνης;
«Προσωπικά με βοήθησε η πίστη μου, πιστεύω ότι οι κόρες μου είναι σε ένα καλύτερο μέρος. Τις βλέπω, τους μιλάω. Τις ονειρεύομαι. Νιώθω ευθύνη απέναντί τους. Δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Έχω τις φωτογραφίες τους στην οθόνη του υπολογιστή μου. Απλά, βρίσκονται μακριά μου. Να, έλα να τις δεις [μου δείχνει μία φωτογραφία και με τις τρεις, στην παραλία, λίγους μήνες πριν από την τραγωδία]. Δεν κολλάω σε πράγματα που δεν μπορώ να αλλάξω. Μπορώ να φέρω τις κόρες μου πίσω; Όχι. Αλλά μπορώ μέσα από καλές πράξεις να τις κρατήσω ζωντανές στο μυαλό, στην καρδιά, στο πνεύμα και την ψυχή των ανθρώπων.
»Επίσης με έχει βοηθήσει το επάγγελμά μου. Αν ένας ασθενής μου πεθάνει, πρέπει να συνεχίσω και να φροντίσω τον επόμενο, αφού αναρωτηθώ γιατί πέθανε ο πρώτος για να προλάβουμε άλλους θανάτους. Όταν βλέπω έναν ασθενή να υποφέρει, τον βοηθάω, δεν στέκομαι να τον παρακολουθώ. Αυτό συμβαίνει τώρα στη Γάζα, στην Παλαιστίνη, και σε ολόκληρο τον κόσμο. Άνθρωποι υποφέρουν και πολλές χώρες απλά παρακολουθούν. Αλλά η σιωπή σε περιόδους αδικίας είναι μια ακόμα αδικία.
«Όταν βλέπω έναν ασθενή να υποφέρει, τον βοηθάω, δεν στέκομαι να τον παρακολουθώ. Αυτό συμβαίνει τώρα στη Γάζα, στην Παλαιστίνη, και σε ολόκληρο τον κόσμο. Άνθρωποι υποφέρουν και πολλές χώρες απλά παρακολουθούν. Αλλά η σιωπή σε περιόδους αδικίας είναι μια ακόμα αδικία».
»Γεννήθηκα στην Παλαιστίνη μέσα στον πόλεμο, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Από τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου μέχρι τώρα, πάνω από 70 μέλη της οικογένειάς μου έχουν σκοτωθεί στη Γάζα. Το σημαντικό είναι λοιπόν να προχωράς και να μη σταματάς. Επίσης χρειαζόμαστε αλήθεια και δικαιοσύνη. Να αναλαμβάνει ο καθένας τις ευθύνες του. Η αναγνώριση των γεγονότων, η απολογία και η απόδοση δικαιοσύνης βοηθούν και τον δράστη και το θύμα. Και λειτουργούν προστατευτικά για όλους. Η δικαιοσύνη είναι απαραίτητη για τη σταθερότητα στον κόσμο μας. Διαφορετικά ζούμε σε μια ζούγκλα όπου ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.
«Η αναγνώριση των γεγονότων, η απολογία και η απόδοση δικαιοσύνης βοηθούν και τον δράστη και το θύμα. Και λειτουργούν προστατευτικά για όλους. Η δικαιοσύνη είναι απαραίτητη για τη σταθερότητα στον κόσμο μας. Διαφορετικά ζούμε σε μια ζούγκλα όπου ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει».
»Αποφάσισα λοιπόν να αποδώσω δικαιοσύνη για τις κόρες μου όχι με σφαίρες, όχι με όπλα, αλλά με νόμιμα, ηθικά μέσα. Πήγα στο δικαστήριο του Ισραήλ και κατέθεσα αγωγή με όλες τις απίστευτες προκλήσεις που συνεπαγόταν αυτό. Τουλάχιστον μπορώ να πω ότι έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Είχα αυτή την ευθύνη απέναντι στις κόρες μου.
»Και αν δεν υπάρχει δικαιοσύνη στο Ισραήλ, υπάρχει σε άλλα μέρη του κόσμου».
Πώς είναι η κατάσταση στη Γάζα μετά την κατάπαυση πυρός [στη διάρκεια της συνέντευξής μας δεν είχαν ξεκινήσει ξανά οι βομβαρδισμοί] αλλά και δεδομένων των πιο πρόσφατων διεθνών εξελίξεων – όπως της επανεκλογής Trump, ο οποίος δήλωσε ότι θέλει να τη μετατρέψει σε «Ριβιέρα»;
«Δεν μπορούμε να δούμε τη Λωρίδα της Γάζας ξεχωριστά από την κατάσταση της υπόλοιπης Παλαιστίνης και των ανθρώπων της, που υποφέρουν από τη βαρβαρότητα του ισραηλινού στρατού και το καθεστώς ατιμωρησίας των Αμερικανών και κάποιων δυτικών χωρών.
»Μέσα στους τελευταίους 16 μήνες, στη Γάζα και στην Παλαιστίνη, πάνω από 50.000 άνθρωποι έχουν δολοφονηθεί και πάνω από 110.000 έχουν τραυματιστεί. Η Λωρίδα της Γάζας είναι πλέον ισοπεδωμένη, ένα φάντασμα, χωρίς σπίτια, χωρίς ζωή, χωρίς δουλειές, χωρίς παιδιά, χωρίς γονείς, χωρίς φαγητό, χωρίς νερό, χωρίς ασφάλεια. Η ορφάνια έχει γίνει επιδημία.
«Η Λωρίδα της Γάζας είναι πλέον ισοπεδωμένη, ένα φάντασμα, χωρίς σπίτια, χωρίς ζωή, χωρίς δουλειές, χωρίς παιδιά, χωρίς γονείς, χωρίς φαγητό, χωρίς νερό, χωρίς ασφάλεια. Η ορφάνια έχει γίνει επιδημία».
»Να σου δείξω πώς είναι σήμερα το σπίτι της οικογένειάς μου [σταματάει να αναζητήσει φωτογραφίες]».
Το οικογενειακό σπίτι σας ισοπεδώθηκε;
«Ναι, δεν υπάρχει πια [βρίσκει τις φωτογραφίες και μου τις δείχνει, έχει απομείνει μόνο ο σκελετός και παντού συντρίμμια γύρω].
»Δύο εκατομμύρια άνθρωποι εκτοπίστηκαν και τώρα έρχονται οι πολιτικοί ηγέτες και θέλουν να αγοράσουν τη Λωρίδα της Γάζας και να τη μετατρέψουν σε Ριβιέρα.
»Πρέπει να τερματίσουμε την κατοχή και να αφήσουμε το κράτος της Παλαιστίνης να ζήσει δίπλα στο Ισραήλ ελεύθερο, ισότιμο, με αξιοπρέπεια και δικαιώματα. Αυτό χρειαζόμαστε, όχι να κρύβουμε τα κεφάλια μας στην άμμο, με αλαζονεία, απληστία, πνεύμα αποικιοκρατίας, ανωτερότητας και κατοχής. Έτσι δεν θα έχουμε ποτέ ειρήνη και ασφάλεια. Δεν μπορείς να επιβάλεις την ασφάλεια διά της βίας, μόνο να κάνεις επιλογές δίκαιες και ωφέλιμες για όλους».
Ποια είναι τα σχέδιά σας για την πρώτη σας επίσκεψη στην Ελλάδα;
«Έχω γνωρίσει πολλούς Έλληνες στον Καναδά, στην Παλαιστίνη, σε όλο τον κόσμο. Ξέρω τις διαφορές και τις ομοιότητες μεταξύ μας. Έχω νιώσει τη ζεστασιά και την καλοσύνη σας. Ανυπομονώ, φυσικά, να δοκιμάσω τον μουσακά σας και τον καφέ σας – τον οποίο φτιάχνω κι εγώ με τον ίδιο τρόπο στο σπίτι μου.
»Θέλω επίσης να δω πολλά μέρη της Ελλάδας. [Σε αυτό το σημείο σταματάει για να ανατρέξει στις σημειώσεις του.] Την Ακρόπολη, τη συνοικία της Πλάκας. Έχω ταξιδέψει σε 72 χώρες και νιώθω πολύ περήφανος και χαρούμενος που θα έρθω στην Ελλάδα, να μάθω περισσότερα για τη χιλιάδων χρόνων ιστορία της, τη φιλοσοφία της, τις επιστήμες της. Θα ήθελα επίσης να συναντηθώ με πολιτικούς, με δημοσιογράφους, με ακαδημαϊκούς. Να χτίσουμε γέφυρες και να αξιοποιήσουμε στο μέγιστο βαθμό αυτή την επίσκεψη».
Δείτε το τρέιλερ της ταινίας «I shall not hate»:
Info
Ο Dr. Izzeldin Abuelaish, σε μια από τις σπάνιες ευρωπαϊκές εμφανίσεις του, θα βρεθεί στην Αθήνα προσκεκλημένος από το Beyond Borders για να παρουσιάσει την ταινία «I shall not hate» της Tal Barda και να συνομιλήσει με το κοινό, την Παρασκευή 28 Μαρτίου στις 19:45, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος (Ιερά Οδός 48 & Μ. Αλεξάνδρου 134-136, στάση μετρό Κεραμεικός). Από τις 28 έως τις 30 Μαρτίου θα προβληθούν στην Ταινιοθήκη πολλές ακόμα βραβευμένες ταινίες του φεστιβάλ. Είσοδος ελεύθερη με τήρηση σειράς προτεραιότητας κατά την προσέλευση. Δείτε το πλήρες πρόγραμμα του τριημέρου εδώ.
