Το «ένα κι ένα ίσον δύο» στην τέχνη εκτός του ότι μπορεί να υποτιμά τη νοημοσύνη του αποδέκτη περιορίζει και την ελευθερία του. Ένας μέρος της δύναμης ενός ηλεκτρονικού κομματιού, πέρα από τη διονυσιακή εκτόνωση που προσφέρει μέσα από τον χορό, βρίσκεται στον αφαιρετικό χαρακτήρα της μουσικής και των στίχων που αφήνει χώρο στη φαντασία και στις προσωπικές αναγνώσεις. Και η δύναμη αυτή μεγαλώνει όταν τους στίχους ερμηνεύει μια γυναίκα-σύμβολο, όπως η Λένα Πλάτωνος στο νέο single του Die Arkitekt «Mirkhel».
Ο Έλληνας techno παραγωγός, που έχει συνεργαστεί επίσης με τις Τάμτα και Kid Moxie και που έχει αναδείξει σε προσωπικό έμβλημα τις sci-fi μάσκες με αφετηρία έμπνευσης τον Μαρζελά, μέσα από την ηχητική συρραφή και αποδόμηση παλιών χορωδιακών ηχογραφήσεων του «Mirkhel» προαναγγέλλει τον «Θάνατο του μεταμοντερνισμού», όπως είναι ο τίτλος του δεύτερου άλμπουμ του. Και ίσως τον ερχομό ενός νέου, πιο γενναίου κόσμου, όπου απαγκιστρωνόμαστε από κανόνες, δραπετεύουμε από πλαίσια, βάζουμε ένα φρένο στην πολιτική ορθότητα προτού βάλει τρικλοποδιά στον εαυτό της και διαφορετικά καλλιτεχνικά είδη στο μίξερ.
Αν η μουσική σας ήταν μια πραγματική αρχιτεκτονική κατασκευή, πώς θα τη φανταζόσασταν;
«Θα ήταν σίγουρα ένας ναός ιωνικού ρυθμού με ένα twist. Αυτό το twist μπορεί για παράδειγμα να είναι μια ανορθόδοξη χρήση του (π.χ. ως κλαμπ)».
Γιατί ο τίτλος «Ο θάνατος του μεταμοντερνισμού» για το νέο άλμπουμ σας; Τι ακολουθεί μετά τον μεταμοντερνισμό;
«Νιώθω ότι κάπως είμαστε σε τέλος εποχής. Η ρήξη με το παρελθόν δεν μεταφράζεται πλέον με το ωμό punk αλλά με την αποδόμηση. Εξ ου και τα είδη μουσικής με έναν πιο αποσπασματικό χαρακτήρα λόγω είτε διάρκειας είτε ενορχήστρωσης. Η αποδόμηση αυτή δεν αποτελεί πλέον το μέσον όπως στον μεταμοντερνισμό, αλλά στόχο αισθητικής και πολιτικής φύσεως. Πέρα από την τέχνη όμως, αυτός ο “θάνατος” έχει φέρει μια προσωρινή ανισορροπία στην κοινωνία και τη γέμισε με παράδοξα. Η πολιτική ορθότητα ήρθε ως σωτήρας να κάνει αυτό που κάνει κάθε μεσσίας που σέβεται τον εαυτό του: να διχάσει. Δαιμονοποιήθηκαν λέξεις, θέματα, ψηφία, emoji, εφαρμογές. Αυτή η νέα μορφή λευκής λογοκρισίας είναι σαν τα φάρμακα που είναι σωτήρια όταν χορηγούνται σε μικρή ποσότητα και όταν πραγματικά πρέπει, ενώ με την κατάχρηση μπορούν ακόμα και να σκοτώσουν πολύ γρήγορα. Είναι τραγική ειρωνεία το να πεθαίνεις από την ίδια σου τη θεραπεία. Αυτή ακριβώς ήταν η σκέψη που πριν από έναν χρόνο μου έδωσε έμπνευση να γράψω αυτό τον δίσκο.
»Είχα διαβάσει κάπου τη λέξη υπερμοντερνισμός ως ένα ρεύμα που διαδέχεται τον μεταμοντερνισμό. Μου ακούγεται πολύ ενδιαφέρον. Το “υπερ” δίνει μια 3d διάσταση στη γραμμική έως τώρα αφήγηση και κατανόηση αυτών των ρευμάτων».
«Δαιμονοποιήθηκαν λέξεις, θέματα, ψηφία, emoji, εφαρμογές. Αυτή η νέα μορφή λευκής λογοκρισίας είναι σαν τα φάρμακα που είναι σωτήρια όταν χορηγούνται σε μικρή ποσότητα και όταν πραγματικά πρέπει, ενώ με την κατάχρηση μπορούν ακόμα και να σκοτώσουν πολύ γρήγορα».
Οι φαινομενικά ετερόκλητες ερμηνεύτριες που δίνουν φωνή στη μουσική σας, από τη Λένα Πλάτωνος μέχρι την Τάτμα, έχουν κοινά χαρακτηριστικά; Με ποια κριτήρια επιλέγετε τις συνεργασίες σας;
«Η Λένα με την Τάμτα, παρ’ όλη τη δισκογραφική τους απόσταση, είναι και οι δυο τους καλλιτέχνιδες που τόλμησαν και στην ζωή και στην τέχνη. Επίσης μιλάνε σε δύο διαφορετικές πλευρές μου. Στην avant-garde και στην ποπ. Η μουσική μου αποτελεί ένα κράμα αυτών των δύο πλευρών. Ακόμα και αν γράφω το πιο χαοτικό κομμάτι του κόσμου, πάντα βγαίνει στην επιφάνεια και ο ποπ χαρακτήρας μου και κάνει τα κομμάτια μου πιο εύληπτα – ή και το αντίστροφο. Πάντα συνεργάζομαι με κάποιον/α που νιώθω ότι έχει κάτι να προσφέρει καλλιτεχνικά. Μου άρεσαν πάντα οι συνεργασίες, πιστεύω στο “η ισχύς εν τη ενώσει”».
Ποιος σχεδιάζει τις μάσκες σας και γιατί έχετε επιλέξει την ανωνυμία ως καλλιτέχνης; Πώς συνδέεται με τη μουσική σας η αισθητική του Μαρζελά που τις εμπνέει;
«Κάθε μάσκα που έχω φορέσει έχει διαφορετικό σχεδιαστή, κάποιες τις έχω φτιάξει ακόμα και εγώ. Η καινούργια που φοράω τώρα την έχει σχεδιάσει ο Gregory Kara. Όσον αφορά την αισθητική του Μαρζελά ήταν σίγουρα το πρώτο ερέθισμά μου. Βέβαια από τότε το design των headpieces έχει παρεκκλίνει πολύ από τον Μαρζελά καθώς προσπαθώ να φύγω από τη λογική της full face μάσκας και να πάω σε κάτι που πιο πολύ διακοσμεί παρά κρύβει. Δεν έχω εμμονή με την ανωνυμία μου ούτε είναι κανένα φοβερό μυστικό. Ο κόσμος πολλές φορές με χαιρετάει εκτός σκηνής όταν δεν φοράω τη μάσκα».
Πώς ανταποκρίνεται το ελληνικό κοινό στην ηλεκτρονική μουσική σήμερα, και ειδικά στην techno; Βλέπετε προοπτικές στη χώρα μας;
«Υπάρχει τα τελευταία χρόνια μια άνθηση στον χώρο της ανεξάρτητης ηλεκτρονικής σκηνής στην Ελλάδα. Το κοινό ενδιαφέρεται πιο πολύ αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν και πολύ αξιόλογοι παραγωγοί. Αυτά τα δυο πάνε μαζί. Η σκηνή είναι τόσο δυνατή όσο και οι καλλιτέχνες της. Στη χώρα μας τη βλέπω με μεγάλη χαρά να μεγαλώνει και να προσελκύει μεγάλους καλλιτέχνες. Η techno είναι πλέον κάτι σαν το gateway drug. Έχει γίνει σε μεγάλο μέρος της αρκετά εμπορική και προσβάσιμη, που σίγουρα μπορεί να αποτελέσει ένα σκαλί για περαιτέρω μουσική αναζήτηση».
«Η Λένα με την Τάμτα, παρ’ όλη τη δισκογραφική τους απόσταση, είναι και οι δυο τους καλλιτέχνιδες που τόλμησαν και στην ζωή και στην τέχνη. Επίσης μιλάνε σε δύο διαφορετικές πλευρές μου. Στην avant-garde και στην ποπ».
Για ποια θέματα μιλάτε μέσα από τα κομμάτια σας; Τι κάνει την ηλεκτρονική μουσική κοιτίδα νέων ιδεών και πλατφόρμα των διεκδικήσεων κάθε γενιάς;
«Αφορμή για να γράψω είναι καθημερινές καταστάσεις και μικρές σκέψεις. Αν μπορούσα να βρω ένα κοινό έδαφος για αυτά που γράφω θα έλεγα ότι είναι οι αντιθέσεις, τα παράδοξα και οι τραγικές ειρωνείες. “Οι λέξεις σωστές, μα Βαβέλ γύρω”.
»Προσπαθώ ό,τι γράφω να είναι έμμεσο και να μην υπάρχει ο διδακτισμός που έχει ο άμεσος στίχος. Θέλω αυτό που ακούει ο ακροατής να το παίρνει σπίτι του, να τον απασχολήσει η αποκωδικοποίηση που απαιτεί ο στίχος και ίσως να βρει τον εαυτό του μέσα από τη δική του ερμηνεία. Κατά μια έννοια το κοινό μπορεί να συμμετάσχει στην διαδικασία της τέχνης εξίσου ενεργά όσο και ο δημιουργός. Η τέχνη είναι έκφραση και ανάγκη. “Γράφω γιατί δεν μπορώ να μη γράφω” έλεγε ο Γιάννης Ρίτσος. Το αναφέρω συχνά αυτό το απόφθεγμα στις συζητήσεις μου περί τέχνης γιατί νιώθω ότι είναι ό,τι κοντινότερο έχω ακούσει σε ορισμό».
»Τι κάνει την τέχνη κοιτίδα ιδεών και πλατφόρμα διεκδικήσεων; Αυτό ακριβώς που δυνητικά μπορεί να την κάνει και έναν βόθρο: ο καλλιτέχνης».
Δείτε το video clip του Μirkhel:
