Όταν, στην εφηβεία, παρακολουθούσε ταινίες στο δωμάτιό της, ονειρευόταν να γίνει «σαν αυτούς που έβλεπε στην οθόνη». Έμελλε να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα πολύ σύντομα, όταν μόλις σε ηλικία 22 ετών ανέλαβε τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Εστρέας στο φιλμ «Ουζερί Τσιτσάνης» (2015), σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη. Βούτηξε κατευθείαν στα βαθιά.
Την ίδια χρονιά η Χριστίνα Χειλά Φαμέλη ανέβηκε για πρώτη φορά και στο θεατρικό σανίδι. Μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν συμμετείχε, μεταξύ άλλων, σε παραστάσεις κλασικών έργων όπως «Το σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα» του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι (2016) και «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Αιμίλιου Χειλάκη (2019). Οι τηλεθεατές, ωστόσο, την έχουν γνωρίσει κυρίως σαν «Μυρσίνη» («Η Ζωή εν Τάφω», 2018-2019, ΕΡΤ), «Θεοδοσία» («Άγριες Μέλισσες», 2019-2020, ΑΝΤ1) ή «Ελπίδα» («Σιωπηλός Δρόμος», 2021, MEGA).
Φέτος ετοιμάζεται να αναμετρηθεί με τον δυσκολότερο ρόλο της μέχρι σήμερα: της Αντιγόνης, στο ομώνυμο έργο του Σοφοκλή, από την Αrs Aeterna, σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη, με τον Θανάση Παπαγεωργίου στον ρόλο του Κρέοντα. Η παραγωγή είχε περιοδεύσει για πρώτη φορά το 2020, με τη Χριστίνα Χειλά Φαμέλη σαν Ισμήνη, αλλά το καλοκαίρι που διανύουμε επέστρεψε με νέα σύνθεση ομάδας. Με αυτή την αφορμή η ηθοποιός μάς μίλησε στo marieclaire.gr για την παράσταση, την οικογένεια, τη μοναξιά, το πάθος της νιότης, αλλά και τον αναντικατάστατο ρόλο των τελετών αποχαιρετισμού ενός αγαπημένου μας στην εποχή της πανδημίας.
Ποια είναι για εσάς η μεγαλύτερη πρόκληση του ρόλου της Αντιγόνης;
«Πρώτη φορά είμαι αντιμέτωπη με έναν τόσο δύσκολο ρόλο. Αυτά τα έργα είναι τεράστια, διαχρονικά. Προσπαθούμε εμείς να τα φτάσουμε, δεν μπορούμε να τα φέρουμε στα μέτρα μας. Αυτό είναι από μόνο του πολύ δύσκολο, θέλει πολλή προσπάθεια και μπορεί να μη γίνει και ποτέ, αλλά βρίσκεσαι σε μια συνεχή αναζήτηση.
»Εκτός από τον ρόλο της Αντιγόνης έχω αναλάβει και την κινησιολογία της παράστασης, κάτι ακόμα πρωτόγνωρο για μένα. Χαίρομαι που βρίσκομαι με αυτή την ομάδα, όπου τα παιδιά είναι πολύ ανοιχτά, δοκιμάζουν πράγματα και είμαστε όλοι μαζί σε μια διαδικασία εξερεύνησης. Για μένα η ομάδα μπορεί να είναι πιο σημαντική και από το ίδιο το έργο: να μπορείς, δηλαδή, να συνεννοηθείς με τους συναδέλφους σου και να πάτε τα πράγματα παρακάτω. Κάτι που συμβαίνει με αυτή την ομάδα. Υπάρχουν πολλοί αυτοσχεδιασμοί, επικοινωνία, γεννιούνται πράγματα καθημερινά, είναι μια διαδικασία υπέροχη».
«Η ιστορία μάς έχει δείξει ότι ξέρουμε μέσα μας ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος, άσχετα με τους εκάστοτε νόμους»
Πώς είναι για έναν ηθοποιό να περιοδεύει μετά το lockdown; Μπορείτε να μοιραστείτε μια δυνατή ανάμνηση από την περσινή καλοκαιρινή σεζόν;
«Μου αρέσουν πάρα πολύ τα αρχαία θέατρα, η ενέργεια που έχουν. Αυτές είναι οι πιο δυνατές στιγμές που θυμάμαι. Ας πούμε, δεν θα ξεχάσω ποτέ την περσινή μας παράσταση στο Θέατρο Φιλίππων, στην Καβάλα».
Σε ποιες περιπτώσεις είναι θεμιτό να εναντιωθούμε στον νόμο προκειμένου να υπηρετήσουμε τις ηθικές αξίες μας, όπως έκανε η Αντιγόνη;
«Αυτό το καταλαβαίνει ο καθένας μόνος του. Η Αντιγόνη μπορεί να αντιληφθεί ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Ο Κρέων είναι ένας δικτάτορας – ο Χίτλερ, ας πούμε, ήταν το ίδιο. Η ιστορία μάς έχει δείξει ότι ξέρουμε μέσα μας ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος, άσχετα με τους εκάστοτε νόμους».
Στην πανδημία της COVID-19 κάποιοι από εμάς κληθήκαμε, σαν την Αντιγόνη, να αποχωριστούμε αγαπημένους χωρίς μια κανονική κηδεία. Μπορούν αυτές οι τελετές αποχαιρετισμού αναπληρωθούν;
«Αυτό είναι φοβερό. Δεν μπορεί, νομίζω, τίποτα να αναπληρώσει αυτές τις τελετές αποχαιρετισμού. Δεν είναι τυχαίο το ότι υπάρχουν εδώ και χιλιετίες. Δεν γίνονται μόνο για να αποφύγει το μίασμα η πόλη, όπως λέει ο Κρέων στο έργο. Ο άνθρωπος για να συνειδητοποιήσει έναν θάνατο πρέπει να περάσει αυτή τη διαδικασία.
»Φανταστείτε ότι κι εγώ, που έχασα τη μητέρα μου και δεν έγινε κανονική κηδεία έτσι όπως έχουμε μάθει αλλά αποτέφρωση στη Βουλγαρία, δεν το συνειδητοποίησα. Δηλαδή ο άνθρωπος έχει ανάγκη να το δει, να το κάνει εικόνα, για να κλείσει κάπως ένας κύκλος».
«Εγώ, που έχασα τη μητέρα μου και δεν έγινε κανονική κηδεία έτσι όπως έχουμε μάθει αλλά αποτέφρωση στη Βουλγαρία, δεν το συνειδητοποίησα. Δηλαδή ο άνθρωπος έχει ανάγκη να το δει, να το κάνει εικόνα, για να κλείσει κάπως ένας κύκλος».
Τι σας βοήθησε να συνεχίσετε τη ζωή σας όταν χάσατε τη μητέρα σας, σε ηλικία μόλις 16 ετών;
«Με βοήθησαν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μου και το πέρασμα του χρόνου. Η Αντιγόνη, εκτός από την αδερφή της, δεν έχει κανέναν άλλο. Γιατί έχει ξεκληριστεί ολόκληρη η οικογένεια. Έχουν πεθάνει πατέρας, μάνα, δύο αδέρφια.
»Για μένα, αυτό το έργο δεν μιλάει μόνο για τις αξίες και την ηθική, αλλά και για τη μοναξιά. Για το πόσο είμαστε μόνοι μας στον κόσμο, τελικά. Και πόσο έχουμε ανάγκη τον άλλο για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Η Ισμήνη αυτό λέει στην αδερφή της Αντιγόνη: αν χάσω εσένα, τελείωσαν όλα, δεν μπορώ να ζήσω πια. Κάθε μέρα που διαβάζω αυτό το έργο έχει και μια καινούρια ανακάλυψη. Αυτό κάνουν τα μεγάλα και σπουδαία έργα: δεν τελειώνει η αναζήτηση ποτέ».
Ποια είναι η μεγαλύτερη ανακάλυψη που έχετε κάνει διαβάζοντας την «Αντιγόνη»;
«Είναι μια φράση που λέει ο Άγγελος: αν μέσα σου δεν έχεις πια χαρά, άχρηστα όλα. Πόσο σημαντική είναι η χαρά για τη ζωή μας. Το οποίο είναι κάτι πολύ αισιόδοξο βέβαια. Η “Αντιγόνη” είναι ένα σκοτεινό έργο με πολύ αισιόδοξα μηνύματα».
Πώς ήρθατε για πρώτη φορά σε επαφή με το θέατρο;
«Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον κάπως “καλλιτεχνικό”, υπήρχαν επιρροές από το σπίτι. Βλέπαμε πολύ σινεμά, η μητέρα μου με πήγαινε σε παραστάσεις χορού, γιατί όταν ήμουν μικρή έκανα χορό. Και όταν ξεκίνησα πλέον μόνη μου στην εφηβεία, 14-15 ετών, να βλέπω πάρα πολλές ταινίες την ημέρα, τότε γεννήθηκε η επιθυμία να ασχοληθώ με το θέατρο. Ήθελα να γίνω σαν αυτούς που έβλεπα στην οθόνη».
Θυμάστε κάποια ταινία που είχατε ξεχωρίσει εκείνη την περίοδο;
«Ναι, ήταν ο “Πρωτάρης”, από τις πρώτες που είδα μόνη στο δωμάτιό μου. Είχα συγκλονιστεί με το παραμύθι, με το ότι μπαίνω σε έναν άλλο κόσμο. Στη συγκεκριμένη ταινία με είχαν εντυπωσιάσει η μουσική και η εποχή. Δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια – ήταν η αίσθηση που μου άφησε, με μάγεψε».
Σε ηλικία μόλις 22 ετών αναλάβατε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία «Ουζερί Τσιτσάνης». Τι έχετε κρατήσει από εκείνη την εμπειρία;
«Δεν θυμάμαι τίποτα, πέρα από την όρεξη και την πώρωση που είχα. Που δεν κοιμόμουν, από το άγχος να ξυπνήσω και να είμαι “σωστή”, αυτό κρατάω. Την όρεξη της νιότης, όταν κάνεις κάτι για πρώτη φορά και “τρελαίνεσαι”. Νομίζω ότι τη χάνουμε όσο μεγαλώνουμε. Έρχονται κάποιες δουλειές στη ζωή σου που σου τη θυμίζουν λίγο, αλλά αυτό γίνεται σπάνια».
«Δεν θυμάμαι τίποτα, πέρα από την όρεξη και την πώρωση που είχα. Που δεν κοιμόμουν, από το άγχος να ξυπνήσω και να είμαι “σωστή”, αυτό κρατάω. Την όρεξη της νιότης, όταν κάνεις κάτι για πρώτη φορά και “τρελαίνεσαι”. Νομίζω ότι τη χάνουμε όσο μεγαλώνουμε».
Πρόσφατα συμμετείχατε και σε δύο από τις πιο επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές, τις «Άγριες Μέλισσες» και τον «Σιωπηλό Δρόμο». Τι τις έκανε να ξεχωρίσουν και να αγαπηθούν τόσο, από την εμπειρία σας;
«Σίγουρα το σενάριο – δεν πας πουθενά χωρίς σενάριο. Επίσης, η φωτογραφία: θεωρώ ότι η εικόνα, η αισθητική παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο, είναι αυτά που σου τραβούν την προσοχή. Και οι ηθοποιοί. Για παράδειγμα, στις “Άγριες Μέλισσες” οι περισσότεροι από εμάς ήμασταν άγνωστοι για τον κόσμο που δεν ήταν θεατρόφιλος και μέτρησε το ότι ήρθαν καινούρια πρόσωπα στην τηλεόραση. Ο “Σιωπηλός Δρόμος” θύμιζε περισσότερο παραγωγές του εξωτερικού, γιατί ήταν μια μίνι σειρά με μεγαλύτερη άνεση χρόνου και υψηλότερο προϋπολογισμό».
Ποια είναι τα σχέδιά σας για την επόμενη σεζόν;
«Θα είμαι στην τηλεοπτική σειρά “Σασμός”, που θα προβάλλεται τέσσερις φορές την εβδομάδα στον Alpha. Θα έχω τον πρωταγωνιστικό ρόλο μαζί με τον Ορφέα Αυγουστίδη, σε σκηνοθεσία Κώστα Κωστόπουλου.
»Διαδραματίζεται στο σήμερα και αφηγείται έναν παθιασμένο έρωτα δύο ανθρώπων που ανήκουν σε εχθρικές οικογένειες. Είναι μια δουλειά με πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, που ουσιαστικά μιλάει για μια βεντέτα, για έναν σκοτεινό κόσμο της Κρήτης. Σε μια προσωπική μου έρευνα ανακάλυψα ότι ακόμα και πριν από λίγους μήνες αλληλοσκοτώθηκαν στα Ανώγεια. Ξαφνιάστηκα που οι βεντέτες εξακολουθούν ακόμα και σήμερα».
ΓΙΑ ΤΗΝ «ΑΝΤΙΓΟΝΗ»
Η τραγωδία ξεκινά την αυγή μετά τη νίκη των Θηβαίων. Ο Κρέων έχει αναλάβει τώρα την εξουσία, ως στενότερος συγγενής των γιων του Οιδίποδα. Διατάζει να μείνει άταφος ο Πολυνείκης ως προδότης της πατρίδας του. Ορίζει ποινή θανάτου εναντίον οποιουδήποτε παραβάτη της διαταγής του. Η Αντιγόνη εξεγείρεται εναντίον της σκληρής προσταγής, που καταστρατηγεί τους άγραφους νόμους που προστατεύουν τους νεκρούς και προσβάλλει το ιερό αίσθημα της αδελφικής αγάπης. Αψηφώντας τον κίνδυνο επιχειρεί να θάψει τον αδελφό της. Αυτός ο αγώνας ανάμεσα στην Αντιγόνη και τον Κρέοντα για το νεκρό σώμα του Πολυνείκη, συμπυκνώνει όλες τις εγγενείς στην ανθρώπινη κατάσταση συγκρούσεις (αρσενικού και θηλυκού, παλαιού και νέου, ιδιωτικού και κοινωνικού, δίκαιου και νόμιμου, ύπαρξης και θνητότητας, ανθρώπινου και θείου). Η Αντιγόνη συλλαμβάνεται. Καταδικάζεται από τον Κρέοντα σε θάνατο. Ωστόσο, από τη στιγμή που ξεστομίζει τη θανατική της καταδίκη, ο Κρέων βαδίζει ήδη στον δρόμο που οδηγεί προς την καταστροφή του.
Info
Προπώληση εισιτηρίων και πρόγραμμα περιοδείας: www.viva.gr. Πρώτη παράσταση: 16 Ιουλίου, Αθήνα, Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη».
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΠΑΝΤΑΖΗ. Σκηνοθεσία – Σκηνικό: ΘΕΜΗΣ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗΣ. Συνεργάτης σκηνοθέτης: ΜΑΝΟΣ ΚΑΡΑΤΖΟΓΙΑΝΝΗΣ. Κοστούμια: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΚΟΚΚΟΡΟΥ. Μουσική: ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΑΣΠΑΡΑΤΟΣ. Κινησιολογική επεξεργασία: ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΧΕΙΛΑ ΦΑΜΕΛΗ. Φωτισμοί: ΝΙΚΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ. Φωτογραφίες: ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΟΚΚΟΒΕ. Δ/νση παραγωγής: ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗΣ, ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΠΑΛΛΑ. Επικοινωνία: ΕΙΡΗΝΗ ΛΑΓΟΥΡΟΥ. Art work: ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΡΑΣΧΗΣ. Παραγωγή: Ars Aeterna, 5η Εποχή Τέχνης.
Ερμηνεύουν: ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΧΕΙΛΑ ΦΑΜΕΛΗ, ΝΤΟΡΑ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΜΟΛΗΣ, ΜΑΝΟΣ ΚΑΡΑΤΖΟΓΙΑΝΝΗΣ, ΜΑΡΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ
