Στην καρδιά του ψηφιδωτού εθνικοτήτων του αθηναϊκού κέντρου, εκεί που τελειώνει η «κουλ» τουριστική συνοικία και αρχίζει μια αστική ζώνη παραδομένη εδώ και χρόνια στην υποβάθμιση, με ασιατικές αποθήκες, μικρομάγαζα και βρόμικα πεζοδρόμια, υπάρχει ένας χώρος-καταφύγιο για ανθρώπους που στερούνται στοιχειώδη δικαιώματα – εν προκειμένω, το δικαίωμα στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Το Ανοικτό Πολυατρείο Αθήνας των Γιατρών του Κόσμου Ελλάδος, που άνοιξε το 1997 στην Πλατεία Βάθη για να μετεγκατασταθεί, το 2003, στην οδό Σαπφούς, προσφέρει καθημερινά πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας σε όσους δεν έχουν πρόσβαση στο ΕΣΥ αλλά και σε ασθενείς που αν και είναι ασφαλισμένοι προτιμούν, από ένα απρόσωπο νοσοκομείο, αυτό το περιβάλλον όπου βρίσκουν μεγαλύτερη ευκολία επικοινωνίας, ειδικά οι αλλόγλωσσοι, κατανόηση των αναγκών τους και αληθινή ευαισθησία, καθώς οι ΓτΚ έχουν βασιστεί, ήδη από την αρχή της διαδρομής τους, κυρίως στον εθελοντισμό.
Μια σειρά από αφίσες στην είσοδο αποτελούν ντοκουμέντα αποστολών των ΓτΚ σε περιοχές του κόσμου που έχουν υποφέρει από πολέμους, λιμούς και άλλες καταστροφές, αν και τα τελευταία χρόνια η δράση τους επικεντρώνεται ως επί το πλείστον στην Ελλάδα, όπου η μια κρίση φαίνεται να διαδέχεται την άλλη, από την οικονομική στην προσφυγική κι από εκεί στην υγειονομική της πανδημίας, με τις συνέπειες της καθεμίας να εκτείνονται και να εκδηλώνονται μέχρι σήμερα.
Τα τελευταία χρόνια η δράση των Γιατρών του Κόσμου επικεντρώνεται ως επί το πλείστον στην Ελλάδα, όπου η μια κρίση φαίνεται να διαδέχεται την άλλη, από την οικονομική στην προσφυγική κι από εκεί στην υγειονομική της πανδημίας.
Στις καρέκλες της αίθουσας αναμονής για την παιδίατρο, μικρά παιδιά περιμένουν να εξεταστούν με εντυπωσιακή υπομονή για την ηλικία τους ενώ ένα ακόμα μικρότερο, ένα μελαχρινό με μπουκλάκια και τεράστια πιπίλα, πρέπει να είναι περίπου δύο ετών, τρέχει πέρα δώθε εξερευνώντας κάθε σπιθαμή, με τη μαμά του, μια χαμογελαστή γυναίκα με μαντήλα, να πασχίζει να μην το χάσει από τα μάτια της.
Το Πολυϊατρείο εξυπηρετεί όλες τις ηλικίες, τα φύλα και τα περιστατικά, αλλά στο σημερινό ραντεβού μου, με την πρόεδρο του Δ.Σ., Χαρά Τζιουβάρα, παιδίατρο-νεογνολόγο, και την υπεύθυνη Ανοιχτού Πολυϊατρείου Αθήνας Μαρία Φασούλη, επόπτρια δημόσιας υγείας, από τις δεκάδες δράσεις των ΓτΚ εστιάζουμε κυρίως στο πολυετές πρόγραμμα «Γυναίκα και παιδί», στο πλαίσιο του οποίου το Πολυϊατρείο μόνο τα τελευταία δύο χρόνια έχει εξυπηρετήσει τα αιτήματα 887 γυναικών (300 από αυτές σε λοχεία ή νέες μητέρες) και έχει καταγράψει 4.133 επισκέψεις για κλινική εξέταση στην παιδιατρική κλινική.
Κανένας αριθμός, ωστόσο, δεν μπορεί να συγκριθεί με τις εμπειρίες της Χαράς και της Μαρίας όλα αυτά τα χρόνια. Ένα κλάσμα τους επιχειρούν να μοιραστούν με το Marie Claire.
Η αφετηρία της διαδρομής τους στους ΓτΚ
Χαρά Τζιουβάρα: «Ανέκαθεν ήθελα να ασχοληθώ με τον εθελοντισμό αλλά καθώς για πάρα πολλά χρόνια ήμουν χωμένη σε νοσοκομεία, εφημερίες και μονάδες εντατικής θεραπείας, δεν είχα τη δυνατότητα. Όταν λοιπόν άνοιξα ιδιωτικό ιατρείο, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Μια μέρα, ενώ οδηγούσα, λέω: θα ξεκινήσω εθελοντισμό. Δεν ήξερα καν τι είναι οι Γιατροί του Κόσμου, αλλά ήμουν πολύ τυχερή γιατί όταν τηλεφώνησα έπεσα σε ένα πολύ γλυκό πλάσμα, τη Χριστίνα Σαμαρτζή – πιστεύω ότι ο άνθρωπος που σηκώνει το τηλέφωνο κάπου μπορεί να είναι καθοριστικός στη ζωή σου, να σε μαγέψει και να σε κινητοποιήσει ή να σε αποθαρρύνει. Αλλά το κλίμα που μου μετέφερε η Χριστίνα ήταν τόσο ωραίο –μου λέει, μπορείτε να έρθετε όποτε θέλετε, να προσφέρετε εθελοντισμό όσες ώρες θέλετε, εδώ βοηθάμε πάρα πολύ κόσμο και νομίζω ότι θα σας αρέσει– ώστε την επόμενη κιόλας μέρα εμφανίστηκα στους Γιατρούς του Κόσμου, έφτιαξα ένα πρόγραμμα και άρχισα να πηγαίνω εθελοντικά στο Πολυϊατρείο – τότε, του Περάματος. Πρέπει να ήταν το 2010-11».
«Δεν ήξερα καν τι είναι οι Γιατροί του Κόσμου, αλλά ήμουν πολύ τυχερή γιατί όταν τηλεφώνησα έπεσα σε ένα πολύ γλυκό πλάσμα, τη Χριστίνα Σαμαρτζή – πιστεύω ότι ο άνθρωπος που σηκώνει το τηλέφωνο κάπου μπορεί να είναι καθοριστικός στη ζωή σου».
Μαρία Φασούλη: «Τον Απρίλιο του 2011, αφού έχω τελειώσει τις σπουδές μου, μένω άνεργη με πολύ ελεύθερο χρόνο και όρεξη – είναι η περίοδος που ξεκινάει η οικονομική κρίση. Οικογένειες της διπλανής πόρτας έχουν μείνει ξαφνικά ανασφάλιστες. Οι Γιατροί του Κόσμου έχουν κάνει έκκληση για φάρμακα. Ερχομαι σε επαφή μαζί τους και ρωτάω, μπορώ να βοηθήσω σε κάτι; Πολλές φορές ο εθελοντισμός συγχέεται με τη μαύρη εργασία, οπότε οι ΓτΚ ξεκαθαρίζουν πάντα ότι ακόμα και μία ώρα, μία φορά τον μήνα αρκεί. Αρχίζω λοιπόν να βοηθάω στο φαρμακείο. Τα φάρμακα φτάνουν σε απίστευτες ποσότητες, έχουν κινητοποιηθεί σχολεία, φαρμακευτικές εταιρείες, πολίτες».
Γυναίκα και παιδί
Μ.Φ.: «Το Ανοικτό Πολυϊατρείο Αθήνας καλύπτει καθημερινά ανάγκες είτε έκτακτες είτε τακτικές όπως εμβολιασμοί παιδιών και γυναικολογικές εξετάσεις. Επίσης συμβάλλει στην προαγωγή της υγείας με ενημέρωση και εκπαίδευση – τώρα πια δεν μιλάμε μόνο για τον προσφυγικό πληθυσμό αλλά ακόμα και για συμπολίτες μας που δεν έχουν πρόσβαση σε αυτές. Βλέπουμε καθημερινά πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη ενημέρωσης, ας πούμε, για θέματα διατροφής, δεν είναι πια τα λοιμώδη νοσήματα που κυνηγάμε αλλά τα λεγόμενα μη μεταδοτικά. Το Πολυϊατρείο είναι επίσης μια μεγάλη αγκαλιά για γυναίκες μόνες – όπως απαρακολούθητες κυήσεις ή τρίτης ηλικίας. Και δεν είναι λίγες οι φορές που δεν είναι ιατρικά τα αιτήματα αλλά για είδη όπως μωρομάντιλα, πάνες, γάλα, μπιμπερό».
«Το Πολυϊατρείο είναι μια μεγάλη αγκαλιά για γυναίκες μόνες – όπως απαρακολούθητες κυήσεις ή τρίτης ηλικίας. Και δεν είναι λίγες οι φορές που δεν είναι ιατρικά τα αιτήματα αλλά για είδη όπως μωρομάντιλα, πάνες, γάλα, μπιμπερό».
X.T.: «Λειτουργούμε το κέντρο φιλοξενίας [A step forward, διαβάστε περισσότερα εδώ], όπου στεγάζονται γυναίκες και οικογένειες που αναζητούν προστασία στην Ελλάδα».
Ενδοοικογενειακή βία
Μ.Φ.: «Έχει συμβεί από την υποδοχή κιόλας του ασθενούς και την καταγραφή του να έχουμε αρκετά σημάδια για να κινητοποιηθούν οι ειδικότητες που θα πλαισιώσουν ένα περιστατικό – σε ολόκληρο το ωράριο του front desk λειτουργεί και κοινωνική υπηρεσία».
Χ.Τ.: «Από το πρόσωπο του άλλου αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι θέλει να σου πει ή, ίσως, να σου κρύψει. Βλέποντας το κοινωνικό φαινόμενο να φουντώνει προσπαθούμε να κινητοποιήσουμε όσους θέλουν να μας βρουν και να μιλήσουν, αλλά είναι σημαντική και η συμβολή των media. Ακόμα και αν μια γυναίκα δεν θέλει να έρθει στο front desk επειδή φοβάται μήπως κάποιος την παρακολουθήσει ή γιατί της προκαλεί άγχος το να έρθει και να πει “είμαι θύμα κακοποίησης”, μπορεί να πάρει ένα τηλέφωνο και να ζητήσει να μιλήσει με κάποιον».
Γέφυρες με διαφορετικές γλώσσες και κουλτούρες
Μ.Φ.: «Έχουμε εθελοντές και των δύο φύλων και διερμηνείς – έχει παρατηρηθεί ότι έρχονται και ασθενείς με πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας γιατί ξέρουν ότι εδώ θα τους καταλάβουμε, ενώ δεν θα έχουν την ίδια αντιμετώπιση σε ένα χαοτικό ΕΣΥ. Αγκαλιάζεις έναν άνθρωπο και την κουλτούρα του αλλά και τον εκπαιδεύεις να εγκλιματιστεί σε μια νέα πραγματικότητα. Σίγουρα η κουλτούρα θέλει ιδιαίτερη προσοχή: για την προφύλαξη και την οικογενειακή υγεία θα μιλήσουμε πολύ διαφορετικά σε μια Ελληνίδα από ό,τι, ας πούμε, σε μια γυναίκα από κάποια χώρα της Ανατολής».
Χ.Τ.: «Σε περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει διερμηνέας, όπως σε καταυλισμούς προσφύγων, θυμάμαι την περίπτωση μιας γυναίκας που προσπαθούσε να μου εξηγήσει τι είχε το παιδί της και τελικά η συνεννόηση ήταν θαυμάσια. Θα μου πείτε, πώς γίνεται αυτό; Διότι θεωρώ ότι πρέπει να είμαστε ευγενείς απέναντι στα σημεία της κουλτούρας τους που για εκείνους είναι σημαντικά, ιερά ίσως. Στις μεγάλες καταστροφές, στις μεγάλες κρίσεις, η παγκόσμια γλώσσα είναι η αγάπη. Όταν λοιπόν ο άλλος σε βλέπει να του δίνεις το χέρι σου, θα σου μιλήσει στη γλώσσα του, θα του μιλήσεις στη δική του, θα σε αφήσει να τον εξετάσεις και θα έχεις αποτέλεσμα».
«Έχουμε εθελοντές και των δύο φύλων και διερμηνείς – έχει παρατηρηθεί ότι έρχονται και ασθενείς με πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας γιατί ξέρουν ότι εδώ θα τους καταλάβουμε, ενώ δεν θα έχουν την ίδια αντιμετώπιση σε ένα χαοτικό ΕΣΥ. Αγκαλιάζεις έναν άνθρωπο και την κουλτούρα του αλλά και τον εκπαιδεύεις να εγκλιματιστεί σε μια νέα πραγματικότητα».
Μακροχρόνια σχέση εμπιστοσύνης
Μ.Φ.: «Βλέπεις ασθενείς να έρχονται εδώ για επανέλεγχο ή να μας τηλεφωνούν για να ενημερωθούν. Τις προάλλες ήρθε μια γυναίκα που γνωρίζω από τότε που ξεκίνησα στους ΓτΚ. Έμεινε έγκυος, γέννησε, συζητούσαμε για το πώς είναι τα δίδυμά της και επέστρεψε για προληπτικό έλεγχο. Ενώ μιλάει άπταιστα αγγλικά, έχει πρόσβαση στο σύστημα υγείας και γνωρίζει τη διαδικασία προγραμματισμού ενός ιατρικού ραντεβού, ήταν επιλογή της να ξαναέρθει».
Χ.Τ.: «Θέλουμε να βλέπουμε τους ανθρώπους να ξαναέρχονται. Θέλουμε να ξέρουμε ότι είναι καλά. Τους παίρνουμε τηλέφωνο. Για εμάς δεν είναι απλά ασθενείς που ήρθαν μία φορά στα εξωτερικά ιατρεία και πήραν φάρμακα ή τους στείλαμε στο νοσοκομείο. Και η επικοινωνία μαζί τους είναι σημαντική.
»Θυμάμαι πριν από χρόνια, με τις μεγάλες ροές προσφύγων από τη Συρία και το Αφγανιστάν, υπήρχε έντονη αύξηση σε πολλά εξωτερικά ιατρεία νοσοκομείων της χώρας, ιδίως στα νησιά. Η αδυναμία διοικητικής ανταπόκρισης ήταν εμφανής λόγω της πολυπλοκότητας της κατάστασης – οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονταν προσανατολισμό, διερμηνεία, συνοδεία. Θυμάμαι συγκεκριμένα μια περίπτωση σε νοσοκομείο της περιφέρειας, όπου ήταν ένας άνθρωπος από τρίτη χώρα, δεν θυμάμαι από ποια, ο οποίος είχε έναν αριθμό στο χέρι, καθόταν σε μια καρέκλα και κανείς δεν ασχολούνταν μαζί του. Ήταν σε απόγνωση, δεν ήξερε τι να κάνει, πού ή πώς να απευθυνθεί.
«Θυμάμαι συγκεκριμένα μια περίπτωση σε νοσοκομείο της περιφέρειας, όπου ήταν ένας άνθρωπος από τρίτη χώρα, δεν θυμάμαι από ποια, ο οποίος είχε έναν αριθμό στο χέρι, καθόταν σε μια καρέκλα και κανείς δεν ασχολούνταν μαζί του. Ήταν σε απόγνωση, δεν ήξερε τι να κάνει, πού ή πώς να απευθυνθεί».
»Πήρα πρωτοβουλία να τον βοηθήσω να έρθει σε συνεννόηση με το αρμόδιο προσωπικό του νοσοκομείου και να παραπεμφθεί σε γιατρό. Δυστυχώς, η πλειονότητα αυτών των ανθρώπων είναι αόρατη για τη δημόσια διοίκηση. Ακόμα κι εμείς μπορεί να έχουμε νιώσει έτσι, που μιλάμε την ίδια γλώσσα, φανταστείτε λοιπόν ένας τέτοιος άνθρωπος. Δυστυχώς, οι άνθρωποι που ζουν στο περιθώριο αντιμετωπίζουν πολλά εμπόδια πρόσβασης στις υπηρεσίες υγείας και φροντίδας και συχνά δεν επικοινωνούν τα προβλήματά τους στις δημόσιες υπηρεσίες».
Πώς μπορούμε να υποστηρίξουμε τους Γιατρούς του Κόσμου;
Μ.Φ.: «Στο Πολυϊατρείο όλοι οι εθελοντές είναι ευπρόσδεκτοι, ανεξάρτητα από το αντικείμενό τους. Σίγουρα επαγγελματίες υγείας χρειάζονται κατά προτεραιότητα, ωστόσο κάθε άνθρωπος που θέλει να εμπλακεί ενεργά είναι καλοδεχούμενος. Μπορεί κάποιος να βοηθήσει στο τηλεφωνικό κέντρο. Ή έχουμε μια εθελόντρια που, μαζί με μία ομάδα φτιάχνουν σκουφάκια που δωρίζουμε σε παιδιά μέσω του Παιδιατρικού – απασχολούνται πολύ εντατικά, από τον Σεπτέμβριο μέχρι τον Δεκέμβριο, για να τα έχουμε τις ημέρες των Χριστουγέννων. Η ίδια εθελόντρια μας έφτιαξε τώρα πασχαλινά αβγουλάκια. Ή έρχονται μαθητές, στις σχολικές αργίες και τις καλοκαιρινές διακοπές, και βοηθούν στην αποθήκη υλικού του Πολυϊατρείου».
Χ.Τ.: «Ο καθένας μπορεί να συμβάλει με τον τρόπο του. Σίγουρα χρειαζόμαστε ενίσχυση για τη συνέχιση των δράσεών μας. Οι οικονομικοί πόροι είναι απαραίτητοι, όπως και η συμμετοχή νέων εθελοντών στην οργάνωση. Όποιος κι αν είσαι μπορείς να προσφέρεις εθελοντισμό. Μέσα από αυτά που ζούμε τόσα χρόνια, τα σκαμπανεβάσματα, ο εθελοντισμός σε απογειώνει, σε παθιάζει, ταυτόχρονα όμως σε προσγειώνει σε μια πραγματικότητα η οποία μπορεί να μην έχει σχέση με τη δική σου. Μπορείς μετά να αποτραβηχτείς από αυτή την πραγματικότητα και να επιστρέψεις στην καθημερινότητά σου, αλλά έχεις μια σφοδρή επιθυμία να γυρίσεις στο πεδίο, θες να ξαναπάς, γιατί κάποιοι σε χρειάζονται, σε έχουν ανάγκη και έχουν μοιραστεί μαζί σου μια ιστορία. Η ηθική ανταμοιβή για εμάς είναι η επίλυση των άμεσων προβλημάτων αυτών των ανθρώπων.
«Ο εθελοντισμός σε απογειώνει, σε παθιάζει, ταυτόχρονα όμως σε προσγειώνει σε μια πραγματικότητα η οποία μπορεί να μην έχει σχέση με τη δική σου. Μπορείς μετά να αποτραβηχτείς από αυτή την πραγματικότητα και να επιστρέψεις στην καθημερινότητά σου, αλλά έχεις μια σφοδρή επιθυμία να γυρίσεις στο πεδίο, θες να ξαναπάς, γιατί κάποιοι σε χρειάζονται και έχουν μοιραστεί μαζί σου μια ιστορία. Η ηθική ανταμοιβή για εμάς είναι η επίλυση των άμεσων προβλημάτων αυτών των ανθρώπων».
»Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε επιβιώσει χάρη στους εθελοντές αλλά, για να είμαστε ρεαλιστές, και η οικονομική υποστήριξη είναι πολύ σημαντική. Πήραμε την απόφαση να ξεκινήσουμε για την Ουκρανία τρεις-τέσσερις μέρες αφού άρχισε ο πόλεμος. Ρωτήσαμε τη γενική διευθύντρια, έχουμε χρήματα; Μας λέει, δεν έχουμε αρκετά. Κάναμε εκκλήσεις, μαζέψαμε ό,τι μπορούσαμε και ξεκινήσαμε σχεδόν με το τίποτα. Η έκρηξη αγάπης και συμμετοχής από τον κόσμο μας εξέπληξε, αλλά είναι τραγικό να σκεφτόμαστε ότι πρέπει να γίνει πόλεμος για να συμβεί αυτό.
»Ακόμα και στις αποστολές εσωτερικού, στο τελευταίο χωριό της Ελλάδας όπου μάς χρειάζονται σαράντα ηλικιωμένοι ή δέκα παιδιά, είμαστε σημαντικοί. Ακόμα κι αυτές χρειάζονται πόρους. Παίρνουμε πέντε τηλέφωνα και μαζεύονται εδώ ξαφνικά δεκαπέντε γιατροί, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί και νοσηλευτές, πανέτοιμοι και “ετοιμοπόλεμοι”. Αλλά χρειαζόμαστε σταθερή υποστήριξη από τον κόσμο, και οικονομική, ώστε όταν προκύπτει κάτι να μην πρέπει να βρεθούμε σε απόγνωση για να το υποστηρίξουμε».
Ποια ιστορία από τους Γιατρούς του Κόσμου δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Μ.Φ.: «Μπορώ να θυμηθώ τους αριθμούς φακέλου του 80% των ασθενών, τη φαρμακευτική αγωγή τους. Με συγκινεί ιδιαίτερα όταν βλέπω κάποιον στην πόρτα και ξέρω από πριν ποιος είναι. Την κυρία Βασιλική, ας πούμε, από τη Βουλγαρία, τη γνωρίζω, νομίζω, από τότε που ήρθα εδώ εθελοντικά. Έρχεται για να τη δει ο γιατρός της και να πάρει τα φάρμακά της και κάθε φορά με φωνάζει από τη γωνία της Πειραιώς: γεια σου φιλενάδα, Μαρία!
»Πέρα λοιπόν από τη βοήθεια που δίνουμε, λαμβάνουμε καθημερινά πολλή αγάπη και μαθήματα. Όσες δυσκολίες και να αντιμετωπίζουμε, αυτό που μένει έχει πάντα μεγαλύτερη, ανεκτίμητη αξία. Νιώθω πολύ, πολύ τυχερή που είμαι σε αυτή την οικογένεια των γιατρών».
«Εκείνη τη στιγμή ξαφνικά εξαφανίστηκαν όλοι οι άλλοι ασθενείς μου. Ένιωσα ότι αυτή ήταν ο ασθενής της ζωής μου. Η Ναούμ. Ένα παιδί, πέντε χρονών, που περπάτησε επτά χιλιόμετρα μόνο του, για να έρθει στον “λευκό γιατρό”».
Χ.Τ.: «Σε μια αποστολή στην Ουγκάντα κάναμε ιατρείο στο πουθενά, σε μια δομή που θύμιζε νοσοκομείο. Ενώ εξέταζα περίμενε ένα κοριτσάκι που με κοίταγε και με ξανακοίταγε. Κάποια στιγμή λέω σε έναν νοσηλευτή που μιλούσε τη γλώσσα, πού είναι οι γονείς του; Τι πρόβλημα έχει; Πηγαίνει, του μιλάει, και έρχεται μέσα συγκλονισμένος. Μου λέει, είναι πέντε χρονών και είναι άρρωστο. Το βάζω μέσα και το ρωτάω, πού είναι οι γονείς σου; Δεν έχω γονείς, είμαι ορφανό. Η μαμά μου πέθανε από AIDS, τον μπαμπά τον σκότωσαν. Με ποιον ζεις; Με τη γιαγιά μου. Πού είναι η γιαγιά σου; Ζει σε ένα χωριό, επτά χιλιόμετρα μακριά. Πώς ήρθες; Με τα πόδια. Μόνη σου; Ναι, ήρθα μόνη μου. Και τι πρόβλημα έχεις; Σηκώνει την μπλούζα του και είχε ένα τρομερό ερπητικό εξάνθημα, δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε πώς κόλλησε. Το ρωτάω, πώς πήρες την απόφαση να έρθεις μόνη σου; Γιατί –μου λέει, ενώ με κοίταγε και έκλαιγε– μου είπε η γιαγιά μου ότι εδώ και τρεις μέρες έχουν έρθει οι λευκοί γιατροί και μόνο αυτοί μπορούν να με κάνουν καλά.
»Εκείνη τη στιγμή ξαφνικά εξαφανίστηκαν όλοι οι άλλοι ασθενείς μου. Ένιωσα ότι αυτή ήταν ο ασθενής της ζωής μου. Η Ναούμ. Ένα παιδί, πέντε χρονών, που περπάτησε επτά χιλιόμετρα μόνο του, για να έρθει στον “λευκό γιατρό”».
Info
Ανοικτό Πολυιατρείο Αθηνών: Σαπφούς 12, τηλ. 210 3213150, info@mdmgreece.gr. Περισσότερες πληροφορίες για τους Γιατρούς του Κόσμου, τα Πολυϊατρεία και τις δράσεις τους στο www.mdmgreece.gr
