Το χρυσό μετάλλιο που έφερε η Jessica Long στις ΗΠΑ στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο 2020, στις 28 Αυγούστου στα 200 μ., είναι ένα από τα δεκάδες που έχει κερδίσει, εκπροσωπώντας την πατρίδα της, ως μια από τις κορυφαίες κολυμβήτριες στον κόσμο. Θαυμάζοντας το φωτεινό χαμόγελό της στις φωτογραφίες, σχεδόν δεν προσέχεις ότι είναι ακρωτηριασμένη και στα δύο πόδια, από τα γόνατα και κάτω.
Η σχεδόν απίστευτη ιστορία της ζωής της έγινε ευρέως γνωστή όταν την αφηγήθηκε ένα διαφημιστικό σποτ, μέσα σε 60 δευτερόλεπτα. Σύμφωνα με το σενάριο, η θετή μητέρα της πληροφορείται ότι το κορίτσι από τη Σιβηρία που αποφάσισε να υιοθετήσει θα χρειαστεί να ακρωτηριαστεί λόγω της σπάνιας γενετικής ανωμαλίας από την οποία υποφέρει και πως «η ζωή του δεν θα είναι εύκολη». Τότε, εκείνη απαντάει: «Η ζωή της δεν θα είναι εύκολη, αλλά θα είναι εκπληκτική».
Το μωρό που εγκαταλείφθηκε
Η «Aquawoman», ο «Michael Phelps των Παραολυμπιακών Αγώνων», για να παραθέσουμε μερικά από τα προσωνύμιά της, γεννήθηκε στη Σιβηρία με περονιαία ημιμελεία, δηλαδή απουσίαζαν τα περισσότερα οστά των ποδιών της. Η βιολογική, 16χρονη μητέρα της, από φόβο ότι δεν θα ήταν σε θέση να τη φροντίσει την άφησε σε ίδρυμα για ορφανά.
Η Jessica, όπως ονομάστηκε το μωρό, είχε την τύχη να υιοθετηθεί από ένα ζευγάρι Αμερικανών, τους Beth και Steve Long, μαζί με ένα αγοράκι, τον Joshua, και να αρχίσει μια καινούρια ζωή στο Μέριλαντ. Δεκαοκτώ μηνών, ωστόσο, έμελλε να περάσει μια ακόμα μεγάλη δοκιμασία, όταν υποβλήθηκε σε επέμβαση διπλού ακρωτηριασμού, και στα δύο, μη λειτουργικά πόδια της. Μέσα στα επόμενα χρόνια θα ακολουθούσαν συνολικά 25 χειρουργεία.
Δεκαοκτώ μηνών υποβλήθηκε σε επέμβαση διπλού ακρωτηριασμού, και στα δύο, μη λειτουργικά πόδια της.
Οι θετοί γονείς της την παρακίνησαν να ασχοληθεί με τον αθλητισμό και το μικρό κορίτσι με τα τεχνητά μέλη δοκίμασε, μεταξύ άλλων, πατινάζ στον πάγο και αναρρίχηση. Το κέρδισε όμως η κολύμβηση, με την οποία ήρθε σε επαφή μέσα στην πισίνα των θετών παππούδων του, όπου απολάμβανε να προσποιείται τη γοργόνα.
Ο θυμός έγινε σούπερ δύναμη
Στο νερό διοχέτευσε το θυμό της για τις δοκιμασίες της. Ή όπως το έθεσε η ίδια: «Ουσιαστικά, το έριξα στην κολύμβηση γιατί ήμουν ένα πολύ θυμωμένο παιδί. Εκεί εκτόνωνα το θυμό και την απελπισία μου, αλλά επίσης ένιωθα αληθινά ελεύθερη και δυνατή. Η παιδική ηλικία μου ήταν δύσκολη και επώδυνη. Υπάρχουν περίοδοί της που δεν θυμάμαι καθόλου, γιατί μπαινόβγαινα διαρκώς σε χειρουργεία».
Καθώς συνέχιζε να καλλιεργεί το πάθος της για την κολύμβηση και να γίνεται όλο και καλύτερη, χρίστηκε Κολυμβήτρια της Χρονιάς με Αναπηρία στο Μέριλαντ. Έκανε το ντεμπούτο τους στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, από όπου μόλις στα 12 χρόνια της έφυγε με τρία χρυσά μετάλλια. Τα επόμενα χρόνια είχε το προνόμιο να προπονηθεί για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο από τον Michael Phelps.
Έκανε το ντεμπούτο τους στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, από όπου μόλις στα 12 χρόνια της έφυγε με τρία χρυσά μετάλλια.
Σταδιακά όμως η πίεση των υψηλών προσδοκιών, με τις οποίες είχε φορτωθεί από παιδική ηλικία, άρχισε να την καταβάλει. Παρόλο που οι εξαιρετικές επιδόσεις της στο Ρίο το 2016 της έφεραν ένα ακόμα χρυσό μετάλλιο, τρία ασημένια και ένα χάλκινο, ήταν σωματικά και ψυχολογικά εξουθενωμένη και είχε αναπτύξει μια διατροφική διαταραχή που την είχε οδηγήσει στην απώλεια δέκα κιλών.
Τα δώρα της διδασκαλίας
Για να αποφορτιστεί από τις απαιτήσεις του πρωταθλητισμού, άρχισε ψυχοθεραπεία και συνδύασε τους αγώνες με τη διδασκαλία μιας ομάδας κοριτσιών, μια εμπειρία που συνοδεύτηκε για τη Long από νέες επιβραβεύσεις. «Είναι απίστευτο το να κερδίζεις χρυσά μετάλλια, προφανώς αυτό ήθελα από πάντα, αλλά υπάρχει και κάτι πολύ ξεχωριστό στο να έρχεται ένα μικρό κορίτσι που μόλις έχει χάσει το πόδι του από τον καρκίνο και να μου λέει ότι είμαι ηρωίδα».
«Υπάρχει και κάτι πολύ ξεχωριστό στο να έρχεται ένα μικρό κορίτσι που μόλις έχει χάσει το πόδι του από τον καρκίνο και να μου λέει ότι είμαι ηρωίδα».
Πλέον λοιπόν έχει ξεκινήσει μια νέα αποστολή: Να μας παρακινήσει όλους να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, υπερβαίνοντας ακόμα και το «εμπόδιο» μιας αναπηρίας. Άλλωστε, πιστεύει ότι «η μοναδική αναπηρία στη ζωή είναι ο αρνητισμός».
Όπως καταλήγει: «Μου πήρε χρόνια να καταλάβω ότι αν ντρέπομαι και προσπαθώ να κρυφτώ τότε και οι άλλοι αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο. Αλλά όταν φοράω σορτς ή ένα χαριτωμένο καλοκαιρινό φόρεμα και δείχνω τα πόδια μου και είμαι πρόθυμη να μιλήσω γι’ αυτό, ο κόσμος ενδιαφέρεται και θέλει να μάθει την ιστορία μου».
