Κάθε χρονιά η ίδια ιστορία. Περιμένουμε τις γιορτές με αγωνία για να ξεκουραστούμε λίγο παραπάνω, να ψωνίσουμε λίγο παραπάνω, να δούμε τους φίλους μας λίγο παραπάνω και να φάμε λίγο παραπάνω. Ή τελοσπάντων, πολύ παραπάνω. Κάτι τα μελομακάρονα και οι δίπλες, κάτι τα γιορτινά τραπέζια, κάτι το κρύο που μας κάνει να θέλουμε να κουλουριαστούμε με μια ζεστή σοκολάτα με ζαχαρωτά, κάτι το αλκοόλ που ρέει άφθονο… Ε τρώμε. Και μετά μας τρώνε οι τύψεις. Και περνάμε τους μήνες ως την άνοιξη ψάχνοντας να βρούμε την καλύτερη δίαιτα και την καλύτερη μέθοδο γυμναστική και τα καλύτερα αντικυτταριτιδικά προϊόντα που όλα αυτά μαζί με ενωμένες τις δυνάμεις τους θα μας κάνουν να “ξεφορτωθούμε τα κιλά των διακοπών”.
Δεν ξέρω για σένα, αλλά εμένα όλος αυτός ο φαύλος πολύ μ΄έχει κουράσει. Ειδικά φέτος. Φέτος που πιθανότατα δεν είδαμε φίλους και δεν πήγαμε σε τραπέζια. Φέτος που περάσαμε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου κλεισμένοι σε ένα σπίτι, με το φαγητό ως μία από τις λίγες συναισθηματικές πατερίτσες που μας απέμειναν για να μην τρελαθούμε τελείως. Φέτος που δε γινόταν να πάμε γυμναστήριο όποτε θέλαμε ή να πάμε για ποτό όποτε θέλαμε. Φέτος που ο κορονοϊός μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχουν και πολύ μεγαλύτερες τραγωδίες εκεί έξω από το να έχει κανείς παραπάνω κιλά.
Φέτος λοιπόν, μήπως επιτέλους να το πάρουμε απόφαση και να αλλάξουμε επιτέλους αυτό το επιβλαβές narrative που έχουμε συνηθίσει να παπαγαλίζουμε στον εαυτό μας; Το φαγητό είναι ανάγκη — τόσο σωματική όσο και ψυχολογική. Για πολλούς από εμάς είναι ο τρόπος που έχουμε να δείχνουμε την αγάπη μας στους άλλους (πχ ψήνοντας τους ένα ταψί λαζάνια που μας πήρε 5 ώρες να συναρμολογήσουμε) ή ο τρόπος που έχουμε να αφηνόμαστε να μας περιποιηθούν (πχ τρώγοντας τα εν λόγω λαζάνια). Είναι κάτι που μοιραζόμαστε με την παρέα μας ή έστω με τους followers μας στο Instagram αλλά και κάτι που συνοδεύει τις μοναχικές στιγμές μας. Είναι πηγή απόλαυσης και πηγή ενέργειας.
Κι όμως, τις τελευταίες δεκαετίες, συγκεκριμένα από τη δεκαετία του 1950 και μετά, το φαγητό έχει γίνει επίσης ένας εξαιρετικός τρόπος άσκησης βίας. Ψυχολογικής, που όμως πολύ συχνά καταλήγει και σε σωματική. Απέναντι στο δικό μας σώμα αλλά όμως πολύ συχνά και απέναντι στα σώματα των άλλων. Η κουλτούρα της δίαιτας εξελίσσεται ανάλογα με τις τάσεις των καιρών, προωθώντας κάθε τόσο το χ ή ψ προϊόν που βοηθάει στο αδυνάτισμα, το χ ή ψ ρούχο που κολακεύει τη σιλουέτα αλλά που καλό θα ήταν να χάσουμε μερικά κιλά για να είναι οκ να το φορέσουμε και την χ ή την ψ σταρ που είναι πρότυπο για το πώς θα πρέπει να δείχνει το σώμα μας αν θέλουμε να θεωρούμαστε σέξι.
Η κουλτούρα της δίαιτας έχει επίσης οδηγήσει πολύ κόσμο σε διατροφικές διαταραχές και στα ντιβάνια των ψυχιάτρων — αλλά αυτό δεν είναι πολύ σέξι, οπότε δεν το λέμε συχνά. Η κουλτούρα της δίαιτας ευθύνεται για το γεγονός ότι η κάθε μακρινή σου θεία έχει άποψη για το αν πρέπει ή όχι να φας και τρίτο μελομακάρονο στο γιορτινό τραπέζι, ακόμα και μέσω Zoom.
Όμως ξέρεις κάτι; Ο κόσμος αλλάζει. Ολοένα και περισσότερα μοντέλα εμπίπτουν στην κατηγορία “plus size”. Ολοένα και περισσότεροι σταρ αγκαλιάζουν το body positivity. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι εκεί έξω αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι η υγεία και η ευτυχία δεν είναι έννοιες ευθέως ανάλογες με το τι δείχνει η ζυγαριά μας. Και το τί θεωρείται σέξι, όπως και το τί θεωρείται αδύνατο, είναι απλά σημείο των καιρών. Οπότε κάνε μου τη χάρη και φάε ό,τι θες αυτές τις γιορτές. Και κάνε μου την ακόμα μεγαλύτερη χάρη να μη νιώσεις τύψεις μετά. Μελομακάρονο είναι, δεν είναι το Έγκλημα και Τιμωρία.
