Σχεδόν μισό αιώνα προτού η Twiggy, ένα από τα εμβληματικά μοντέλα των swinging sixties, επιβάλει την ανδρόγυνη σιλουέτα της στις πασαρέλες, την είχε κάνει μόδα μια αλλόκοτη, για τα δεδομένα του 1920, φυλή γυναικών, οι λεγόμενες flappers. Με τις «κοκαλιάρικες» φιγούρες και τον ξέφρενο χορό τους, παραγκώνισαν τις γυναικείες καμπύλες, επιτυγχάνοντας μια στιλιστική τουλάχιστον χειραφέτηση, με κοντά καρέ και ελαφριά φορέματα για μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων. Μια χειραφέτηση στην οποία η Coco Chanel έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η (υπέρ)λεπτη λοιπόν σιλουέτα είχε κυριαρχήσει και στην εποχή του Μεσοπολέμου και συγκεκριμένα στα twenties. Με διάφορα παρελκόμενα, όπως η τότε δημοφιλής πλην αμφιλεγόμενη δίαιτα Hollywood 18-Day Diet που, εμπνευσμένη από την αμερικανική βιομηχανία κινηματογράφου, πρότεινε στις γυναίκες να επιβιώνουν αποκλειστικά με πορτοκάλια, γκρέιπφρουτ, φρυγανισμένο ψωμί και αυγά. Ενώ η λεγόμενη Medical Millenium Diet συμβούλευε τις τολμηρές οπαδούς της να μασούν αργά το φαγητό τους, να μην τρώνε πάνω από ένα πιάτο φαγητό ανά γεύμα (καλά μέχρι εδώ) και να κάνουν συχνά κλύσματα.
Η γιατρός Lulu Hunt Peters με το πρώτο μπεστ σέλερ απώλειας βάρους στην ιστορία, το «Diet & Health: With Key to the Calories», παρακινούσε τις αναγνώστριες να αγνοούν τις συμβουλές των φίλων και των γνωστών που τους προειδοποιούσαν για τους κινδύνους της μειωμένης κατανάλωσης φαγητού. Αρκούσε μία φράση από το βιβλίο της για να γεμίσει με τύψεις τις γυναίκες που ήταν επιρρεπείς στις γευστικές απολαύσεις: «Οποιαδήποτε ποσότητα φαγητού τρώμε πέρα από τις ανάγκες του συστήματός μας σε ενέργεια, ανάπτυξη και αποκατάσταση, είτε παχαίνει είτε προκαλεί ενοχλήσεις είτε και τα δύο». Για να καταλάβουμε πώς ακριβώς εννοούσε την «περιττή ποσότητα φαγητού», είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι ένα ενδεικτικό γεύμα της περιλάμβανε cottage cheese και ένα ψωμάκι χωρίς βούτυρο.
Και αν οι στερήσεις μιας δίαιτας δεν ήταν αρκετές για να χωρέσει μια flapper στα ρούχα της, υπήρχαν και άλλα συμπληρωματικά όπλα που σύστηναν οι «ειδικοί», όπως τσίχλες που περιείχαν καθαρτικό, κορσέδες αδυνατίσματος και τσιγάρα. Κι όμως: Καπνοβιομηχανίες διαφήμιζαν τα προϊόντα τους παρουσιάζοντάς τα σαν καταστολείς της πείνας. Χαρακτηριστικά, μια διαφήμιση της Lucky Strike από το 1928 απεικόνιζε μια flapper με κόκκινα χείλη και το σλόγκαν: «Για να διατηρήσετε μια λεπτή φιγούρα στην οποία δεν μπορεί να αντισταθεί κανένας, πιάστε ένα Lucky αντί για ένα γλυκό». Έτσι, οι flappers δεν έγιναν μόνο σύμβολα της χειραφέτησης των γυναικών αλλά ταυτόχρονα και της υποταγής τους σε πρότυπα ομορφιάς που, τουλάχιστον για κάποιους σωματότυπους, προϋποθέτουν κυριολεκτικά αιματηρές θυσίες. Τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια η μόδα έχει αρχίσει να αγκαλιάζει περισσότερα μεγέθη. Ας ελπίσουμε αυτό να έχει συνέχεια και διάρκεια.
Με πληροφορίες από atlasobscura.com
