Όταν ήμουν μικρή, ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα στον κόσμο ήταν να χαζεύω άλμπουμ με φωτογραφίες της μαμάς μου. Καθώς λοιπόν ξεφύλλιζα σελίδες με στιγμιότυπα από διακοπές, ταξίδια και θεατρικές παραστάσεις (τα perks του να έχεις μαμά λαμπερή ηθοποιό), στεκόμουν πάντα σε δύο φωτογραφίες από το Φεβρουάριο του 1984, τοποθετημένες η μία δίπλα στην άλλη. Στη μία, η μαμά μου πόζαρε με την πλάτη στο φωτογραφικό φακό, ψηλή, αδύνατη και αγέρωχη όπως πάντα. Στην άλλη, είχε γυρίσει προφίλ — και αποκάλυπτε την πελώρια, ετοιμόγεννη κοιλιά της με μένα μέσα. “Ήμουν στον 8ο μήνα εγκυμοσύνης εδώ. Ήσουν πελώριο μωρό, αλλά όταν με έβλεπες από πίσω δε φαινόμουν καθόλου έγκυος,” μου έλεγε πάντα γεμάτη περηφάνεια. Και μπορεί οι απόψεις της μαμάς μου για το πώς πρέπει να δείχνει ένα γυναικείο ανθρώπινο σώμα να σηκώνουν γενικά πολλή ψυχανάλυση (την οποία έχω κάνει εγώ και για τις δυο μας), στο θέμα της εγκυμοσύνης όμως σίγουρα δεν ήταν η μόνη.
Ακόμα και σήμερα, που οι κραυγές υπέρ του body positivity παγκοσμίως έχουν σιγά σιγά αρχίσει να ακούγονται σαν ψίθυροι και στην Ελλάδα, οι απόψεις μας για το πώς πρέπει να δείχνει μια έγκυος γυναίκα δεν έχουν αλλάξει και πολύ από τo 1984. Γεμάτοι θαυμασμό, λέμε σε αδύνατες εγκυμονούσες γυναίκες “μα δε φαίνεσαι καθόλου έγκυος” λες και πρόκειται για κάποιο κατόρθωμα. Γεμάτοι ανησυχία, λέμε σε υπέρβαρες εγκυμονούσες γυναίκες να μην πάρουν πολλά κιλά, γιατί είναι επικύνδινο για την υγεία τη δική τους και του μωρού τους. Γεμάτοι γενικά από την αποψάρα μας, κρίνουμε τις νέες μαμάδες για το πόσο γρήγορα ή αργά χάνουν τα κιλά της εγκυμοσύνης, συγχαίροντας τις όταν επιτέλους “επανέρχονται στα φυσιολογικά τους”. Σύμμαχοι μας σε αυτό το δίκαιο αγώνα οι celebrities που, τουλάχιστον μέχρι πολύ πρόσφατα, φωτογραφίζονταν περήφανες μερικές βδομάδες μετά τη γέννα έχοντας ήδη “απαλλαγεί” από οποιαδήποτε σωματική ένδειξη ότι κυοφόρησαν έναν ανθρώπινο οργανισμό.
Κοίτα, δε λέω οτι η διατροφή μιας εγκύου δε θέλει προσοχή και παρακολούθηση. Μια αύξηση βάρους παραπάνω από το κανονικό, ενδέχεται όντως να αυξήσει τις πιθανότητες για προβλήματα όπως ο διαβήτης και η προεκλαμψία. Αλλά οι κανόνες για το τί εστί “κανονικά κιλά” που μπορεί να πάρει κάποια κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης βασίζονται ακόμα στον περίφημο Δείκτη Μάζας Σώματος — που εδώ και είκοσι χρόνια πάμπολλοι γιατροί και διατροφολόγοι παραδέχονται πως δεν αποτελεί ακριβή ένδειξη για όλους. Σύμφωνα με αυτό το Δείκτη Μάζας Σώματος εγώ προσωπικά θα έπρεπε να πάρω μόνο 5 κιλά κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. 5 κιλά ζύγιζα εγώ όταν γεννήθηκα (ναι, ήμουν όντως πελώριο μωρό, συγνώμη μαμά). Σύμφωνα με τον ίδιο Δείκτη, γυναίκες που είναι από τη φύση τους πολύ αδύνατες καλούνται να πάρουν γύρω στα 13-20 κιλά “για το καλό του μωρού τους”. 20 κιλά, για μια γυναίκα που ζυγίζει πχ γύρω στα 50, είναι σχεδόν το μισό της σωματικό βάρος. Πολύ λίγες γυναίκες θα βιώσουν τέτοια αύξηση βάρους χωρίς επιπτώσεις στην ψυχική τους υγεία και την εικόνα που έχουν για το σώμα τους μετά την εγκυμοσύνη.
Κάθε οργανισμός είναι διαφορετικός. Όπως επίσης και κάθε εγκυμοσύνη. Ακριβώς όπως πρέπει επιτέλους να μάθουμε να μη βγάζουμε συμπεράσματα για την υγεία κάποιου απλά και μόνο κοιτώντας το βάρος του, πρέπει επιτέλους να μάθουμε να μη βγάζουμε συμπεράσματα για το πώς πάει η εγκυμοσύνη μιας γυναίκας από το πόσα κιλά πήρε ή δεν πήρε (και το αν όντως δείχνει έγκυος και ανφάς ή μόνο προφίλ). Όσο για το αν και πώς και πότε θα χάσει μια γυναίκα τα κιλά της εγκυμοσύνης μετά τη γέννα, αυτό καλό θα ήταν να μη μας αφορά καθόλου.
