Δυο κουστουμαρισμένοι που χτυπιούνται. Για την ακρίβεια ο ένας χτυπάει και ο άλλος εισπράττει τη βία. Σε μια γιορτή. Φορώντας τα άσπρα τους πουκάμισα και το πασίγνωστο πρόσωπό τους. Σε μια γιορτή οφθαλμοδάνειο ομορφιάς, και γιατί όχι, γκλαμουριάς, για κάθε τεθλιμμένο καναπέ της συνθλιπτικής μας καθημερινότητας. Με πατημένο το κουμπί η υφήλιος αποσύρει για λίγο το βλέμμα, από χαλασμούς και συντρίμμια, χαζεύει κόκκινα χαλιά, πούλιες, χάντρες και χρυσάφια πάνω σε κρουστά κορμιά, φτερά και πούπουλα, φιόγκους και ντεκολτέ και όλα τα συστατικά μιας στυλιστικής ματαιότητας που μας υπνωτίζει. Μπαφιασμένοι όπως είμαστε από (πανάξιους είναι η αλήθεια) επιστήμονες που μας κόβουν τη χολή δυο χρόνια τώρα, και τίποτα καλό δεν έχουν να μας πουν, έναν πόλεμο που διέλυσε κάθε αυταπάτη που μπορεί να μας είχε απομείνει, περιμέναμε σαν τρελοί ετούτη τη γιορτή. Επειδή «τα όσκαρ» είναι το παραμύθι για μεγάλους, και ταυτόχρονα το πανηγύρι από ένα τρελόσογο που κάνει τους απανταχού θεατές να λειτουργούν για μέρες σαν μια παγκόσμια οικογένεια, που θα πει το κοντό και το μακρύ της, που θα συγχωρήσει κάθε στυλιστική υπερβολή, και κάθε χαίνουσα ματαιοδοξία, επειδή αυτοί οι τύποι μεταξύ άλλων είναι εκεί, για να αποενοχοποιήσουν πολλά από τα στραβοπατήματά μας, καθώς τα στραβοπατήματα κι η μεταμέλεια είναι η ειδικότης τους. Είναι έτοιμο λοιπόν αυτό το κοινό, να βουτηχτεί μαζί τους σε ζουμιά συγκίνησης, να μοιραστεί δηλώσεις περηφάνιας, αλλά και να απεκδυθεί κάποια ντροπή μόλις κάποια οσκαρική βασίλισσα ή έστω κάποια από αυτό το πολύβουο διάσημο μελίσσι δείξει το δρόμο. Ο Γουίλ Σμίθ του οποίου η συμβία Τζέιντα Πίνκετ Σμίθ, είναι το ίδιο καλλονή με ή χωρίς ξυρισμένο κεφάλι, το βράδυ των όσκαρ είχε την ευκαιρία να λυτρώσει από τη ντροπή ή το κομπλεξάρισμα εκατομμύρια ανθρώπους που πάσχουν από αλωπεκίαση.
Στο, έστω κακόγουστο, χιούμορ του Κρις Ροκ θα μπορούσε να απαντήσει με την αυτοπεποίθηση του ανθρώπου που δεν κουβαλάει την εμφάνιση της συζύγου του σαν στίγμα (πολύ περισσότερο όταν δεν είναι στίγμα), αλλά σαν μια εμφάνιση, η οποία λόγω της ωραιότητας της συγκεκριμένης γυναίκας θα μπορούσε να δημιουργήσει τάση. Αντίθετα ο Γουίλ Σμίθ θιγμένος μ΄εκείνο τον παρεξηγιάρικο τρόπο των κομπλεξικών, όρμησε στη σκηνή και πλάκωσε στο ξύλο τον άνθρωπο, που έκανε μια (κακόγουστη ή απενοχοποιημένη) πλάκα με την εμφάνιση της γυναίκας του, και όχι σε βάρος της εμφάνισής της, όπως ο ίδιος το εξέλαβε. Τολμώ να πω μάλιστα ότι ο Κρις Ροκ για να κάνει αυτό το χιούμορ με την εμφάνιση της Τζέιντα Πίνκετ Σμίθ, προφανώς εξέλαβε την τόλμη της να εμφανίζεται χωρίς το καμουφλάζ κάποιας περούκας, σαν προβολή της ασθένειάς της, με έναν τρόπο που την καθιστά ανώδυνη και γιατί όχι ελκυστική άμα λάβουμε υπόψη το απαράμιλλο στυλ της. Πιθανόν λοιπόν ο Κρις Ροκ καθώς αντιμετώπισε την Τζέιντα Πίνκετ Σμίθ ισότιμη στο κάλλος με όλες τις λοιπές καλλονές των Όσκαρ, να αστειεύτηκε με τα κοντά μαλλιά της, όπως πιθανόν θα αστειευόταν με τα μακριά μαλλιά μιας άλλης ή τα πολύχρωμα κάποιας τρίτης. Όπως κι αν κρίνει κανείς το αστείο του Κρις Ροκ, η Τζέιντα Πίνκετ Σμίθ και ο σύζυγός της Γουίλ Σμίθ, που είναι διάσημοι και ωραίοι, μπορούσαν να αρπάξουν την πάσα και να διακηρύξουν ανά τον κόσμο, «μη νοιάζεστε, κανείς δε νοιάζεται για τις τρίχες που χάσατε. Η ζωή είναι ωραία και χωρίς τρίχες. Για δείτε εμένα και γλεντήστε το». Αυτό άλλωστε το είχε κάνει στο παρελθόν η Τζέιντα Πίνκετ Σμίθ, η οποία μίλησε ανοιχτά για την αλωπεκίαση, ξύρισε το ωραίο της κεφάλι και το έβγαλε στον κόσμο έτσι ξέσκεπο για να αερίσει ψυχές και να φωτίσει υπόγεια πίκρας. Όμως ο σύζυγός της Γουίλ Σμίθ, αποφάσισε να υπερασπιστεί με τον χειρότερο τρόπο μια γυναίκα που δεν χρειαζόταν καν υπεράσπιση, και που όταν χρειάστηκε να υπερασπιστεί τον εαυτό της το έκανε στέλνοντας χαρά και όχι βία. Ο Γουίλ Σμίθ, το μόνο που κατάφερε ήταν να σκορπίσει τη βία σε μια παγκόσμια γιορτή αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότι η βία είναι ανδρικό προνόμιο, και απολύτως αχρείαστη στις γυναίκες που τα βγάζουν πέρα μόνες με πολύ καλύτερο τρόπο.
