Τον τελευταίο καιρό η Ελλάδα ζει το δικό της κύμα #MeToo. Ίσως για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση. Από τη γενναία συνέντευξη της Μπεκατώρου στο Marie Claire μέχρι όλα τα θύματα που κατέθεσαν τις εμπειρίες τους στην υπόθεση Λιγνάδη και όλους όσους βγήκαν να πουν την αλήθεια τους για την τοξικότητα στο Ελληνικό Θέατρο, ο κοινός παρονομαστής είναι ένας: όταν τα θύματα και οι survivors κάθε κακοποίησης αρχίζουν να μιλάνε για την εμπειρία τους, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι ησυχία. Να τους ακούσουμε. Να τους πιστέψουμε. Και ν’ αρχίσουμε να σκεφτόμαστε λιγάκι το τι σημαίνει για την ελληνική κοινωνία το γεγονός ότι όταν μια εφημερίδα κάνει έρευνα και βρίσκει πως 65% των Ελληνίδων γυναικών έχει υποστεί κακοποίηση κάποια στιγμή στη ζωή τους, υπάρχουν ακόμα κάποιοι που πατάνε το laugh emoji στο άρθρο και κάνουν αστειάκια για την ποινικοποίηση του φλερτ. Όπως και τί σημαίνει για την ελληνική κοινωνία το γεγονός ότι μόλις βλέπουμε ένα νέο θύμα να καταθέτει την εμπειρία του, η πρώτη μας αντίδραση είναι “γιατί τώρα”.
Γιατί τώρα, εν έτει 2021, οι συνθήκες ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ άρχισαν να ωριμάζουν αρκετά ώστε να μπορείς να μιλήσεις για κάτι τέτοιο χωρίς να σε στιγματίσουν, χωρίς να χάσεις τη δουλειά σου, χωρίς να σε κοιτάνε καχύποπτα ή με λύπηση. Γιατί τώρα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ αρχίζει να χτίζεται ένα community συμπαράστασης απέναντι στα θύματα. Γιατί τώρα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ αυτές οι τοξικές και κακοποιητικές συμπεριφορές αρχίζουν να έχουν επιπτώσεις για τους κακοποιητές. Αν αυτό το κλίμα υπήρχε το 2005, πιθανότατα να είχα μιλήσει για εκείνο τον physically abusive σύντροφο που είχα. Αν αυτό το κλίμα υπήρχε το 2012, πιθανότατα να είχα μιλήσει για εκείνο το emotionally abusive αφεντικό που είχα. Αν αυτό το κλίμα υπήρχε από τότε που γεννηθήκαμε, πόσα παιδιά θα είχαν ενδεχομένως γλιτώσει την κακοποίηση ή βρει το δίκιο τους νωρίτερα; Πόσοι queer έφηβοι δε θα είχαν περάσει όλη τους τη ζωή κρύβοντας τα τραύματα τους, ψυχικά και σωματικά;
Σήμερα, 8 Μαρτίου, είναι η Μέρα της Γυναίκας. Για μένα αυτή η μέρα είναι απλώς μια υπενθύμιση ότι ακόμα δεν είμαστε ίσοι. Προσωπικά, είμαι τυχερή: ζώ στη Σουηδία, σε μια χώρα που η ισότητα των φύλων θεωρείται δεδομένη εδώ και τουλάχιστον μισό αιώνα. Ελπίζω να μην πάρει μισό αιώνα στην Ελλάδα. Ελπίζω αυτό το κύμα #MeToo να μην ξεχαστεί. Ελπίζω αν εσύ, σαν εμένα, έχεις ιστορίες κακοποίησης στο παρελθόν σου, να έχεις βρει τη βοήθεια και τη στήριξη που χρειάζεσαι ώστε να αρχίσεις να επουλώνεις τις πληγές σου. Κι ελπίζω εσύ που διαβάζεις αυτό το άρθρο από την πλευρά του Άλλου κι ετοιμάζεσαι να μου πεις “ναι μεν αλλά”, “δεν είναι όλοι οι άντρες έτσι” ή οποιοδήποτε άλλο τσιτάτο χρησιμοποιείς για να νιώσεις ότι δεν είσαι μέρος του προβλήματος, να σωπάσεις. Και αν θες τσιτάτο, να σου προτείνω το εξής:
Πάντα με τα θύματα. Ποτέ με το θύτη.
