Δεν ξέρω αν θυμάσαι, καθότι το 2020 κράτησε περίπου 200 χρόνια και οι αναμνήσεις μας από τον καιρό ΠΡΙΝ τα lockdown και τα μηνύματα στο 1033 φαντάζουν αχνές σαν παραμύθι, αλλά κάποτε στο Instagram ζούσε ένα μαγικό είδος ανθρώπων που ταξίδευαν πολύ. Και ψώνιζαν πολύ. Πάντα με τέλειο, ελαφριά χρυσό φωτισμό που αναδείκνυε τα χαρακτηριστικά τους και κολάκευε το σώμα τους. Αυτό το μαγικό είδος ανθρώπων λεγόταν influencers και αν πιστέψουμε τα hashtag που χρησιμοποιούσαν, ήταν όλοι τους #blessed.
Οι influencers εμφανίστηκαν στο Instagram σιγά σιγά, μετά τα πρώτα χρόνια της πλατφόρμας (η οποία παρεμπιπτόντως όταν δημιουργήθηκε το 2010 η ιδέα ήταν ότι θα γινόταν κάτι σαν Foursquare όπου θα έκανες tag το location σου). Στην προηγούμενη ζωή τους είχαν blogs ή κανάλια στο YouTube ή και τα δύο, όπου μοίραζαν απλόχερα έμπνευση στο κοινό τους σχετικά με θέματα όπως μόδα, ταξίδια, φαγητό, design, μακιγιάζ, χειροτεχνίες ή οτιδήποτε άλλο μπορείς να φανταστείς. Όταν μετακόμισαν στο Instagram και σιγά σιγά απέκτησαν followers που μετρούσαν με τις χιλιάδες, οι εταιρείες συνειδητοποίησαν ότι είχαν χτυπήσει φλέβα χρυσού: “γιατί να μην,” σκέφτηκε κάποιος υπεύθυνος μάρκετινγκ που σίγουρα το όνομα του θα πρέπει να διδάσκεται στις σχολές μάρκετινγκ από δω κι εμπρός “στείλουμε τα προϊόντα μας ως δώρο σε μερικούς ώστε να τα μοιραστούν με το κοινό τους και να έχουμε δωρεάν διαφήμιση;” Και κάπως έτσι ξεκίνησε η παράνοια. Ως το 2016, ο όρος influencer ήταν και επίσημα στο λεξικό.
Πολύ σύντομα έγινε σαφές ότι οι influencers μπορούσαν να κάνουν πολλά περισσότερα από το να προμοτάρουν προϊόντα ή να δείχνουν τα καινούρια τους ρούχα (κάτι που φυσικά δεν έχουν πάψει να κάνουν ως σήμερα). Μπορούσαν να προμοτάρουν το lifestyle τους και να δημιουργήσουν στον κόσμο μια ανάγκη που δεν ήξερε ότι είχε: την ανάγκη για μια picture perfect ζωή, με τέλειο φωτισμό και υπέροχα background. Την ανάγκη για συχνότερα ταξίδια, για συχνότερα ψώνια, για ζευγαροφωτογραφίες με τις τέλειες λεζάντες, για πόζες που κολακεύουν το σώμα στο ηλιοβασίλεμα, για παχύτερα φρύδια και πιο σαρκώδη χείλη και γλουτούς a la Kardashian. Για κάποια χρόνια, το Instagram ήταν αυτό το μαγικό μέρος όπου οι φωτογραφίες ήταν όλες ειδυλλιακές, σε χρωματικές παλέτες που κολάκευαν η μία την άλλη, με προσεγμένα φίλτρα και ψαγμένα hashtag. Ήταν πανέμορφο. Άπιαστο. Νομίζαμε ότι θα κρατήσει για πάντα.
Αλλά μετά ήρθε το Tik Tok. Και ο COVID-19. Και οι αλλαγές στον αλγόριθμο του Instagram.
Και κάπως έτσι όλα άλλαξαν.
Δηλαδή οκ, όχι όλα. Οι εταιρείες ακόμα ψάχνουν representatives με πολλούς online followers να τους στείλουν προϊόντα και εκπτωτικά κουπόνια για δωρεάν διαφήμιση. Αλλά το είδος των representatives άλλαξε. Αντί για εκείνα τα χρυσά παιδιά, τους influencers με τα τέλεια φίλτρα και τα τέλεια ταξίδια και τις τέλειες ζωές, τώρα προτιμάμε να ακολουθούμε “content creators”. Γιατί;
Πρώτον γιατί κανείς δεν ταξιδεύει ιδιαίτερα πλέον (ακόμα και τα travel accounts αναγκαστικά ανακυκλώνουν παλιές φωτογραφίες). Δεύτερον γιατί πόσο glamorous και τέλειος να δείχνεις όταν μπορείς να φωτογραφηθείς μόνο σπίτι σου με φόντο τον καναπέ; Και τρίτον γιατί η νέα γενιά, αυτή η διάσημη Generation Z που γεννήθηκε έχοντας πρόσβαση στο ίντερνετ και τα social media, προτιμάει την “αυθεντικότητα” του TikTok από την πάλαι ποτέ τελειότητα του Instagram. Προτιμάει αστεία videos και αυθόρμητο content και ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι είναι εξίσου ατελείς όσο εμείς που τους παρακολουθούμε.
Και αυτή η προτίμηση, άλλαξε και το Instagram σαν εφαρμογή.
Πλέον ο αλγόριθμος δε δείχνει το περιεχόμενο σου ούτε στους πιο κοντινούς σου φίλους αν ποστάρεις μόνο φωτογραφίες στο grid. Για να διατηρήσεις το όποιο engagement είχες, πρέπει να κάνεις καθημερινά stories (η εφαρμογή συστήνει 6-7 stories τη μέρα) και πλέον και reels (η εφαρμογή συστήνει 3-4 reels τη μέρα). Που σημαίνει: αν θες να έχεις κοινό πλέον, δε μπορείς να ποστάρεις παλιές φωτό με τον πύργο του Άιφελ και να μας λες πόσο ευλογημένος είσαι. Μπορείς να μας δείξεις μόνο το τώρα σου.
Και το τώρα σου πιθανότατα περιλαμβάνει πιτζάμες και πατατάκια, όπως και το δικό μου.
