Την πρώτη φορά που η κολλητή μου, μου είπε πως παίρνει και τις δύο γάτες της μαζί στις διακοπές της, την κοίταξα σαν εξωγήινη. Ενδεχομένως και να είναι, δεν ξέρω (είναι ύποπτα όμορφη). Για μένα το να ξεκουνήσω τις δικές μου γάτες για οτιδήποτε λιγότερο από μετανάστευση (έχουν περάσει δύο, στην πρώτη τις κυνηγούσα στο αεροπλάνο), μετακόμιση (έχουν περάσει τέσσερις, θα έλεγε κανείς πως it gets easier), ή τελοσπάντων κάποιο Αρμαγεδώνα, μου φαίνεται μια εξαιρετικά κακή ιδέα. Οι γάτες δένονται με το χώρο τους κι αν θέλεις το κατοικίδιο σου να τσαλαβουτάει μαζί σου στα νερά στο Κουφονήσι, να φρόντιζες το κατοικίδιο σου να είναι σκύλος. Ή έτσι νόμιζα.
Η αλήθεια είναι πως η εξίσωση “διακοπές με κατοικίδιο” έχει πολλούς παρονομαστές. Ξεκινώντας από το πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να βρεις δωμάτιο σε ξενοδοχείο ή Airbnb που να δέχεται κατοικίδια, και πόσο αυτό επηρεάζεται από το τί είδους κατοικίδιο έχεις. Η κολλητή μου ας πούμε, βρήκε σχετικά εύκολα σε νησί που να δέχεται τις δύο γάτες της, αλλά ξέρω ανθρώπους που ταξιδεύουν με μεγάλα σκυλιά που δεν τους είναι τόσο εύκολο να βρουν μία έστω οικονομική λύση. Κι έπειτα ο σκύλος θα θέλει να σε ακολουθήσει παντού: στην παραλία, στη βόλτα, στο ταβερνάκι, στα μαγαζιά, ακόμα και στο μπαράκι το βράδυ, με υπερβολικά πολλούς Έλληνες ιδιοκτήτες επιχειρήσεων ή self-appointed διαχειριστές παραλιών να ωρύονται “δε θέλουμε σκυλιά εδώωωω, λερώνουν”. Εδώ που τα λέμε, μπορεί να έχουν και αλλεργία οι άνθρωποι. Η γάτα όμως, μπορεί να μείνει στο ενοικιαζόμενο και να χουχουλιάσει σε καινούριους, καθαρούς καναπέδες (αφού μυρίσει και εξερευνήσει το νέο χώρο), έτοιμη να σε κρίνει σιωπηλά όταν γυρίσεις. Ακριβώς όπως θα έκανε και στο σπίτι δηλαδή.
Αφήνοντας το πρακτικό του πράγματος βέβαια, το να πάρεις το κατοικίδιο σου μαζί στις διακοπές είναι κυρίως μια συναισθηματική απόφαση. Αν το αφήσεις πίσω, έστω και για μια-δυο βδομάδες, ξέρεις πολύ καλά πως θα σου λείψει — οι διακοπές σου δε θα είναι ολοκληρωμένες αν δεν έχεις μαζί το/τα χνουδωτό/ά μέλος/μέλη της οικογένειας σου. Πιθανότατα ανησυχείς πως θα του λείψεις κι εσύ, και όντως έτσι είναι. Κάθε φορά που αναγκάστηκα ν’ αφήσω τις γάτες μου πίσω για να πάω κάποιο σύντομο ταξίδι (από 3 βδομάδες και κάτω), οι φίλοι που τις τάιζαν μου έλεγαν πως ο αρσενικός γάτος μου περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της μέρας κλαίγοντας και κοιτώντας την πόρτα (η θηλυκιά μ’ έχει γραμμένη στην εξαίσια γούνα της). Αν έχεις σκύλο, φαντάζομαι ξέρεις πως κάπως έτσι ή χειρότερα κάνει όταν λείπεις. Αυτό το στρες δεν κάνει καλό σε κανένα ζώο. Δεν είναι καλύτερα λοιπόν να περάσουν μόνο το στρες του ταξιδιού, αλλά να είναι κοντά σου; Η απάντηση δεν είναι εύκολη, και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το τί επιλογές dogsitting/catsitting έχεις διαθέσιμες ενώ θα λείπεις.
Τον τελευταίο καιρό, προφανώς επειδή το ad targeting έχει εξελιχθεί στην πιο creepy επιστήμη της εποχής μας, όπου κι αν βρίσκομαι online πετυχαίνω διαφημίσεις για γατοφόρους νέας γενιάς. Πρόκειται για κάτι σακίδια που τα κουβαλάς στην πλάτη κι έχουν στρογγυλά ανοίγματα σα φινιστρίνια για να βλέπουν οι γάτες έξω. Δεν τα έχω δοκιμάσει ακόμα αλλά θέλω να ελπίζω σε ένα ιδανικό μέλλον, όπου οι γάτες που έχω και τα σκυλιά που σκέφτομαι να αποκτήσω θα μπορούν να με ακολουθούν όλα μαζί στις διακοπές, ένα χαρούμενο entourage από ουρές. Ως τότε, θα συνεχίσω να κοιτάζω την κολλητή μου σαν εξωγήινη και τις γάτες μου με μια μίνι απογοήτευση για όλα εκείνα τα μέρη που δεν έχουμε εξερευνήσει ακόμα παρέα. Ωχ, όχι, συγνώμη Μπάφυ, άσε το πόδι μου, δεν το εννοούσα.
