Κάποιες ανέκαθεν συνδέατε αναπόσπαστα τις καλοκαιρινές διακοπές με την ξεκούραση – με ένα απόλυτα χαλαρό πρόγραμμα, που εκτυλίσσεται εξ ολοκλήρου στο εσωτερικό ενός all inclusive ξενοδοχείου ή του εξοχικού σας, από όπου δεν απομακρύνεστε παρά μόνο για να κάνετε μια βουτιά στην κοντινότερη πισίνα/παραλία.
Όμως αυτό το άρθρο δεν αναφέρεται σε εσάς αλλά σε όσες αντιμετωπίζουμε τις διακοπές κυρίως ως την ιδανική ευκαιρία να ανακαλύψουμε και να εξερευνήσουμε νέους τόπους. Που θέλουμε να είναι γεμάτες με δραστηριότητες όπως πεζοπορία, snorkeling, επισκέψεις σε μουσεία και αξιοθέατα, γευστικές δοκιμές και πολύ περπάτημα στα δρομάκια μιας ακόμα πόλης ή ενός καινούριου χωριού.
Και που συνειδητοποιούμε ότι τα τελευταία χρόνια, κάπου ανάμεσα στις άπειρες προσωπικές, οικογενειακές και επαγγελματικές υποχρεώσεις που τρέχουμε να τακτοποιήσουμε όλη τη χρονιά, ειδικά στην εκπνοή του χρόνου λίγο πριν από τον Αύγουστο, έχουμε αρχίσει να χάνουμε αυτό το κομμάτι του εαυτού μας. Γιατί φτάνοντας στον προορισμό των ονείρων μας, ακόμα κι αν θέλουμε διακαώς να τον εξερευνήσουμε απ’ άκρη σ’ άκρη νιώθουμε τόσο κουρασμένες από τους τρελούς ρυθμούς της καθημερινότητας που μόλις αφήσαμε πίσω μας, ώστε δεν μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας από την ξαπλώστρα.
Προσωπικά ενώ κάποτε ταυτιζόμουν περισσότερο με το Φιλέα Φογκ και την τρελή αποστολή του να γυρίσει τον κόσμο μέσα σε 80 μέρες, τα τελευταία χρόνια, ως επαγγελματίας πλήρους απασχόλησης, μητέρα ενός μικρού παιδιού, νοικοκυρά, δούλα και κυρά, νιώθω πιο κοντά στον Γκάρφιλντ, σαν ένας τεμπέλης γάτος που θέλει να κοιμάται όλη τη μέρα. Αισθάνομαι ότι το ασφυκτικά γεμάτο πρόγραμμα που ακολουθώ για 11,5 μήνες το χρόνο έχει ευνουχίσει το πάθος μου για εξερεύνηση, ακόμα και όταν προορισμός δεν είναι το νησί που επισκέπτομαι κάθε χρόνο και που έχω γυρίσει ήδη σε ικανοποιητικό βαθμό αλλά μια άγνωστη γωνιά του πλανήτη όπου ταξιδεύω για πρώτη και ίσως για τελευταία φορά.
Αισθάνομαι ότι το ασφυκτικά γεμάτο πρόγραμμα που ακολουθώ για 11,5 μήνες το χρόνο έχει ευνουχίσει το πάθος μου για εξερεύνηση, ακόμα και όταν προορισμός δεν είναι το νησί που επισκέπτομαι κάθε χρόνο και που έχω γυρίσει ήδη σε ικανοποιητικό βαθμό αλλά μια άγνωστη γωνιά του πλανήτη όπου ταξιδεύω για πρώτη και ίσως για τελευταία φορά.
Διαβάζοντας στο μεταξύ για άνοδο του τουρισμού ευεξίας και για τη δημοφιλή τάση του sleep tourism, όπου ταξιδιώτες κλείνουν ξενοδοχεία απλά για να πάνε να κοιμηθούν σε ένα άνετο και ήσυχο δωμάτιο, τα συναισθήματα είναι αμφιλεγόμενα. Από τη μία, χαίρομαι που έχουμε αρχίσει να δίνουμε μεγαλύτερη προσοχή στη φροντίδα του εαυτού μας, σε θέματα υγείας και wellness, έστω και στο περιορισμένο χρόνο και χώρο ενός resort.
Από την άλλη, προβληματίζομαι μήπως οι διακοπές ξεκούρασης, που παρουσιάζονται ως ανερχόμενο trend, αποτελούν ένα ακόμα σημείο των καιρών όπου εργαζόμαστε non stop όλο το χρόνο -ειδικά οι γυναίκες, οι οποίες παραμένουμε οι βασικοί φροντιστές της οικογένειας και του νοικοκυριού- για να συγκεντρώσουμε αρκετά χρήματα τα οποία κατόπιν διαθέτουμε σε πέντε, δέκα μέρες στον προορισμό των ονείρων μας, όπου καταλήγουμε οριζοντιωμένες να κοιτάμε τον γαλάζιο ουρανό (με λίγη τύχη) ή, ακόμα χειρότερα, τον περιστρεφόμενο ανεμιστήρα οροφής του ενοικιαζόμενου δωματίου μας. Για να «γεμίσουμε μπαταρίες» και να επιστρέψουμε, όπως «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του», για να αρχίσουμε τον προσωπικό και επαγγελματικό μαραθώνιο της επόμενης σεζόν.
Προβληματίζομαι μήπως οι διακοπές ξεκούρασης, που παρουσιάζονται ως ανερχόμενο trend, αποτελούν ένα ακόμα σημείο των καιρών όπου εργαζόμαστε non stop όλο το χρόνο – ειδικά οι γυναίκες, οι οποίες παραμένουμε οι βασικοί φροντιστές της οικογένειας και του νοικοκυριού
Προβληματίζομαι μήπως, τουλάχιστον για κάποιες από εμάς, η απόλυτη χαλάρωση στις διακοπές δεν αποτελεί προσωπική επιλογή αλλά μονόδρομο λόγω της γραμμής παραγωγής στην οποία τρέχουμε ασταμάτητα όλο τον υπόλοιπο χρόνο, χωρίς γραμμή τερματισμού και ουσιαστικό έπαθλο να διαγράφονται στον ορίζοντα.
