Σε ένα διαμέρισμα του Λίβερπουλ -που θα μπορούσε να είναι στον κάτω όροφο μιας οποιαδήποτε ελληνικής πολυκατοικίας- μεγαλώνουν μαζί, αλλά και ο καθένας μόνος, τρεις έφηβοι. Ο Τζέηκι, η Κέρι και ο Κάμερον, τα τρία πρόσωπα του έργου, είναι ετεροθαλή αδέρφια από την ίδια μητέρα και διαφορετικούς πατεράδες. Μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον όπου οι μόνες διέξοδοι είναι οι τοξικοεξαρτήσεις, η πορνεία και οι συμμορίες. Όταν η μητέρα τους τούς εγκαταλείπει αναγκάζονται να αναζητήσουν την ουσία της μητρότητας: δηλαδή ό,τι τρυφερά ανθρώπινο επιβιώνει. Το αναζητούν κατά μονάς, αλλά -κυρίως- μαζί.
Το σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφικό κείμενο του Laurence Wilson «Blackberry Trout Face (Μούρη Γεμάτη Μούρα)», που προκάλεσε αίσθηση στο Λονδίνο, επιστρέφει στο Θέατρο Σταθμός από μια ομάδα νέων δημιουργών. «Το Blackberry Trout Face θα μπορούσε να είναι απόσπασμα από ένα ντοκιμαντέρ: ταυτόχρονα μακριά, αλλά και δίπλα μας» σημειώνει η σκηνοθέτιδα Αθηνά Δελιάδη, απόφοιτος του τμήματος Υποκριτικής, Σκηνοθεσίας και Θεατρικών Σπουδών του LAMDA και του Lee Strasberg Theatre Institute στη Νέα Υόρκη. «Όσο μακριά -αλλά και δίπλα μας- συνυπάρχουν οι τοξικοεξαρτήσεις, η πορνεία και η εγκατάλειψη με την τρυφερότητα, την αλληλεγγύη και την αγάπη».
Ο Τζέηκι, η Κέρι και ο Κάμερον, τα τρία πρόσωπα του έργου, είναι ετεροθαλή αδέρφια από την ίδια μητέρα και διαφορετικούς πατεράδες. Μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον όπου οι μόνες διέξοδοι είναι οι τοξικοεξαρτήσεις, η πορνεία και οι συμμορίες.
«Ενώ έψαχνα έργο για την πτυχιακή μου παράσταση στο LAMDA, η Natalie Wilson, σκηνοθέτις και προσκεκλημένη ομιλήτρια στην σχολή, μου πρότεινε να διαβάσω το Blackberry Trout Face» θυμάται η Αθηνά για την πρώτη της επαφή με το κείμενο. «Κάπως διαισθητικά έκρινε πως μπορεί να με ενδιαφέρει – και είχε δίκιο. Η προφορικότητά του, το χιούμορ του και η ευαισθησία με την οποία προσεγγίζει καταστάσεις τραγικές με ενθουσιάζουν.
»Το κείμενο είναι ημι–αυτοβιογραφικό. Έτσι, οι τρεις έφηβοι πρωταγωνιστές του έργου δεν είναι άλλοι από το συγγραφέα, ο οποίος μεγάλωσε βλέποντας ένα μέλος της οικογένειάς του να αγωνίζεται με εθισμό στα ναρκωτικά. Νομίζω πως η βιωμένη διάσταση του κειμένου είναι που το κάνει τόσο ξεχωριστό, αφού ο Laurence Wilson καταφέρνει και μεταφέρει τον κόσμο του, τα- πολύ σκληρά- βιώματα του, με απλότητα και αμεσότητα. Κάνει τις εμπειρίες του προσιτές και οικείες και το κοινό να “συναισθάνεται”, να ταυτίζεται με τους ήρωες, ακόμα και αν δεν έχει ζήσει κάτι παρόμοιο.
«Το κείμενο είναι ημι-αυτοβιογραφικό. Έτσι, οι τρεις έφηβοι πρωταγωνιστές του έργου δεν είναι άλλοι από το συγγραφέα, ο οποίος μεγάλωσε βλέποντας ένα μέλος της οικογένειάς του να αγωνίζεται με εθισμό στα ναρκωτικά».
»Η κατάχρηση ουσιών αποτελεί ένα πολύ σοβαρό ζήτημα στη σύγχρονη κοινωνία και θεωρώ ότι έχει ιδιαίτερη σημασία να προβάλλονται οι επιπτώσεις της με κάθε μέσο, πόσο μάλλον μέσα από την τέχνη και το θέατρο».
Μπορεί το μαζί, που αναδεικνύει η παράσταση, να νικήσει τις πιο αντίξοες συνθήκες, ειδικά αν οι ήρωες που τις αντιμετωπίζουν είναι ανήλικοι;
«Το “μαζί” του Τζέηκι, της Κέρι και του Κάμερον ίσως να μη νικήσει τα πάντα, μερικές καταστάσεις είναι πάντοτε ανίκητες. Τους δίνει όμως κίνητρο να μη βυθιστούν στο σκοτάδι, να μην εγκαταλείψουν τους εαυτούς τους και να τολμήσουν ξανά να ελπίσουν. Αυτό είναι άλλωστε, νομίζω, που κάνουν η αποδοχή, το μοίρασμα και η στήριξη από φίλους και οικογένεια: μας κινητοποιούν».
«Το “μαζί” του Τζέηκι, της Κέρι και του Κάμερον ίσως να μη νικήσει τα πάντα, μερικές καταστάσεις είναι πάντοτε ανίκητες. Τους δίνει όμως κίνητρο να μη βυθιστούν στο σκοτάδι, να μην εγκαταλείψουν τους εαυτούς τους και να τολμήσουν ξανά να ελπίσουν».
Κλασικό ή σύγχρονο ρεπερτόριο; Και αν θα έπρεπε να ανεβάσετε ένα κλασικό έργο, ποιο θα ήταν;
«Έχω μεγάλο ενδιαφέρον για έργα που έχουν γραφτεί πρόσφατα. Με τραβάνε επίσης έργα μη δημοφιλή ή και άπαιχτα, κείμενα τα οποία ούτε έχω δει στη σκηνή ούτε έχω ακούσει για αυτά. Στο μυαλό μου τα έχω σαν έναν άγραφο πίνακα που μας επιτρέπει να χτίσουμε από το μηδέν.
»Θα ήθελα όμως πολύ κάποια στιγμή να ασχοληθώ και με κλασικά έργα. Το σώμα κειμένων εκεί είναι τεράστιο αλλά, κάπως διαισθητικά, θα επέλεγα κάποιο έργο του Ίψεν. Μάλλον την Έντα Γκάμπλερ. Αυτήν τη γυναίκα με την τόσο δυναμική ανατροφή και προσωπικότητα, που φλέγεται να ζήσει ασυμβίβαστα και παλεύει με έναν ανδροκρατούμενο και καθωσπρέπει κόσμο».
Info
«Blackberry Trout Face (Μούρη Γεμάτη Μούρα)», έως και 17 Οκτωβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στο Θέατρο Σταθμός, Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο Αθήνα (πλησίον του μετρό Μεταξουργείο), τηλ. 210 5230267, stathmostheatro.gr. Εισιτήρια: 15 ευρώ και 13 ευρώ (μειωμένο), διάρκεια 75 λεπτά, προπώληση www.more.com
Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Τζούλια Διαμαντοπούλου. Σκηνοθεσία: Αθηνά Δελιάδη. Βοηθός Σκηνοθέτις-κίνηση: Ελιάν Ρουμιέ. Μουσική: Johnie Thin (Γιάννης Ιόλαος Μανιάτης). Σκηνικό-Κοστούμια: Αλέγια Παπαγεωργίου. Φωτισμοί: Χάρης Δάλλας. Φωτογραφία: Ελίνα Γιουνανλή. Video: Γιάννης Αντωνόπουλος. Παραγωγή: LET’S TALK ABOUT. Ερμηνεύουν: Ανδρέας Γιαννακούλας, Μαντώ Παπαρρηγοπούλου, Γιάννης Τσουμαράκης
