Την πρώτη φορά που πέθανε ο Ned Stark πέταξα το βιβλίο στον τοίχο (μετά οκ, το ξανάπιασα και ξανάρχισα να διαβάζω). Τη δεύτερη φορά που πέθανε ο Ned Stark δεν είχα βιβλίο να πετάξω γιατί συνέβαινε πλέον στην οθόνη μου, στο ένατο επεισόδιο της πρώτης σεζόν Game of Thrones — αλλά και πάλι δεν ήμουν προετοιμασμένη. Η ιδέα πως ο χαρακτήρας που παραδοσιακά θεωρούσαμε “ήρωα” και πρωταγωνιστή όχι απλά δεν κερδίζει στο τέλος αλλά είναι ο πρώτος who bites the dust, ήταν ακόμα πολύ φρέσκια. Οκτώ σεζόν μετά, λίγες μέρες πριν προβληθεί το επεισόδιο 0803 στο οποίο λογικά θα πεθάνουν όλοι οι αγαπημένοι μας ήρωες και πρωταγωνιστές, είμαι κάπως πιο προετοιμασμένη. Και εκνευρισμένη.
Βλέπεις, είμαι από εκείνους τους ενοχλητικούς nerd που είχαν διαβάσει τα βιβλία του G. R. R. Martin πριν η σειρά Game of Thrones γίνει “mainstream”. Για μένα το Game of Thrones ξεκίνησε σαν ένα obscure βιβλίο που μου πρότεινε ο τότε καλός μου (τώρα που το σκέφτομαι, ήταν και το καλύτερο πράγμα που έκανε για μένα). Mετά, έγινε μια σειρά που δεν την ήξεραν και πολλοί (εκτός από τους fellow nerds φίλους μου, με τους οποίους μαζευόμασταν και κάναμε μαραθώνιους των πρώτων δύο σεζόν). Μετά… ε, ξέρεις τι έγινε μετά. Το τηλεοπτικό φαινόμενο Game of Thrones όχι μόνο κατάφερε να κάνει το fantasy genre “της μόδας”, αλλά και να αλλάξει τον τρόπο που σκεφτόμαστε για τους τηλεοπτικούς χαρακτήρες.
Πριν το 2011 που πρωτοπροβλήθηκε εκείνο το επεισόδιο της πρώτης σεζόν όπου αποκεφαλίζεται ο Ned Stark, ήταν αδιανόητο για μια σειρά να “σκοτώσει” τους (συνήθως λευκούς, άντρες, σέξι) πρωταγωνιστές της. Βλέποντας όμως την απήχηση, σειρές όπως το Grey’s Anatomy (RIP McDreamy), το Homeland, το Vikings και πρόσφατα το House of Cards διαπίστωσαν κάπου στην πορεία πως η πλοκή είναι μεγαλύτερη από τον όποιο (συνήθως λευκό, άντρα, σέξι) πρωταγωνιστή και μπορεί να συνεχίσει χωρίς αυτόν. Γιατί το Game of Thrones έκανε και κάτι άλλο: απέδειξε πως οι δυναμικοί γυναικείοι χαρακτήρες δεν ανήκουν μόνο σε σαπουνόπερες, αλλά και σε σειρές φαντασίας και δράσης. Χωρίς τη Daenerys π.χ., που από γλυκιά ενζενί-θύμα κατέληξε να κερδίζει μάχες και να καίει τους αντιπάλους της ζωντανούς, δεν είμαι πολύ σίγουρη πως θα υπήρχαν χαρακτήρες σαν τη Dolores του Westworld που από γλυκιά ενζενί-θύμα κατέληξε να, γκουχ, σπόιλερς, γκουχ. Χωρίς τη Cersei, τις μηχανορραφίες της οποίας όλοι αγαπάμε να μισούμε, δεν είμαι πολύ σίγουρη πως θα υπήρχαν χαρακτήρες σαν την Claire Underwood του House of Cards. Δηλαδή υπήρχαν από τότε που ο Σαίξπηρ έγραψε τη Λαίδη Μάκμπεθ, αλλά κανένας δεν τους ήθελε για πρωταγωνιστές.
Αλλά αυτό το άρθρο δεν είναι μια αγιογραφία του Game of Thrones και των όσων έχει προσφέρει στο φεμινισμό και την παγκόσμια κουλτούρα. Η ναυαρχίδα της HBO έχει ένα σωρό “προβληματικά” σημεία. Από την εμμονή στις αχρείαστες σκηνές βίας και nudity (συχνά ταυτόχρονα) μέχρι την κακή συνήθεια να “ξεχνάει” χαρακτήρες για ολόκληρες σεζόν (3 σεζόν κωπηλατούσε στη λήθη ο Gendry, 5 σεζόν γυρνοβολούσε στα δάση ο Benjen Stark) και μετά να τους εμφανίζει σαν από μηχανής θεούς για να σώσουν κάποιον από βέβαιο θάνατο ή από βέβαιη βαρεμάρα. Είναι μια πανάκριβη, εξαιρετικά καλοφτιαγμένη σειρά, όχι όμως πάντα “καλή”. Και ναι, μερικές φορές οι CGI δράκοι καταφέρνουν να μας πείσουν περισσότερο για το συναισθηματικό εύρος τους από τους εκάστοτε πρωταγωνιστές (από το Joffrey ως το Jon — κι ας μη μιλήσω για το Bran “έπεσα στο Matrix” Stark). Στο τέλος της ημέρας, το Game of Thrones είναι μια σειρά. Kαι η ζωή είναι πολύ μικρή για να βλέπουμε σειρές που δε μας αρέσουν, όσο σημαντικές για την παγκόσμια κουλτούρα κι αν είναι.
Αν λοιπόν δοκίμασες κανά-δυο επεισόδια και σου ήρθε αναγούλα με το πόσα ζώα και άνθρωποι βρίσκουν τραγικό θάνατο, ή δεν το ξεκίνησες καν επειδή ξέρεις πως το fantasy genre δεν σου κάνει κλικ (δε σε κρίνω, δε θα δω ποτέ Breaking Bad ή Narcos, όσο κι αν δέχομαι πως είναι groundbreaking σειρές στο είδος τους), κανένα πρόβλημα. Δες κάτι άλλο, έλα να μιλήσουμε για κάτι άλλο. Το πρόβλημα μου αρχίζει όταν νιώθεις την ανάγκη να μας πεις πόσο καλύτερος/η είσαι από όλους εμάς, επειδή ΔΕΝ βλέπεις Game of Thrones. Όταν νιώθεις την ανάγκη να γράψεις ειρωνικά ποστ για όλους εμάς που ενθουσιαζόμαστε με μια συγκεκριμένη ιστορία/δραστηριότητα, απλά και μόνο επειδή η συγκεκριμένη ιστορία/δραστηριότητα εσένα δε σε ενθουσιάζει. Το να μη βλέπεις Game of Thrones δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο κουλ από εμένα που δε βλέπω σειρές με ναρκωτικά, ή αγώνες ποδοσφαίρου. Όταν όμως χρησιμοποιούμε την αποχή μας από την όποια ιστορία/δραστηριότητα για να πείσουμε τους εαυτούς μας και τον περίγυρο μας πως είμαστε με κάποιο τρόπο (διανοητικά ή πολιτισμικά) ανώτεροι, τότε γινόμαστε απλά σνομπ και μικρόψυχοι. Σε τελική ανάλυση, 4 επεισόδια Game of Thrones μείνανε μόνο, άσε μας να τα απολαύσουμε. Live and let live, watch and let watch, valar morghulis.
