Λευκές πλαστικές καρέκλες, συχνά σεταρισμένες με τραπέζι, σε παλιά εξοχικά. Μεσημέρια του καλοκαιριού, να κολλάει το δέρμα ιδρωμένο στο κάθισμά τους – ή, στο καλύτερο σενάριο, να ακουμπάει μαλακά και δροσερά στο συνήθως εμπριμέ μαξιλαράκι που έχει προστεθεί και στερεωθεί με υφασμάτινα κορδόνια. Και άλλες λευκές πλαστικές καρέκλες, σε καφενεία και παραθαλάσσια καφέ. Ή, στην πιο εκκεντρική εκδοχή τους, σε τολμηρά χρώματα όπως κίτρινο, φούξια, κόκκινο.
Η μη πολιτικά ορθή ονομασία τους ήταν «καρέκλες του γύφτου» γιατί μπορούσες να τις αγοράσεις όχι μόνο από μαγαζιά με φτηνά είδη σπιτιού αλλά και από τους πλανόδιους εμπόρους που κυκλοφορούσαν στις γειτονιές και τα χωριά με την καρότσα ξέχειλη από πραμάτεια. Η επιλογή τους για την επίπλωση ενός χώρου υπαγορεύτηκε από τα κριτήρια του χαμηλού κόστους και της άνεσης, όχι του design. Κι όμως σήμερα το περιοδικό New York Times Style Magazine τις τοποθετεί ανάμεσα στα «25 πλέον καθοριστικά έπιπλα των τελευταίων 100 χρόνων» και τις αποκαλεί, πολιτικά ορθά, monobloc.
Η επιλογή τους για την επίπλωση ενός χώρου υπαγορεύτηκε από τα κριτήρια του χαμηλού κόστους και της άνεσης, όχι του design. Κι όμως σήμερα το περιοδικό New York Times Style Magazine τις τοποθετεί ανάμεσα στα «25 πλέον καθοριστικά έπιπλα των τελευταίων 100 χρόνων».
Η διαδικασία μέχρι να φτάσουν στην τελική 25άδα ήταν αυστηρή και σχολαστική. Η επιτροπή επιλογής των φιναλίστ αποτελείτο, όπως μαθαίνουμε από το σχετικό άρθρο, από τους αρχιτέκτονες και interior designers Rafael de Cárdenas και Daniel Romualdez, την επιμελήτρια design και αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης Paola Antonelli, την ηθοποιό και παθιασμένη συλλέκτρια επίπλων Julianne Moore, τη γλύπτρια Katie Stout και τον συντάκτη σε θέματα design και εσωτερικής διακόσμησης του περιοδικού, Tom Delavan. Οι έξι τους κλείστηκαν για σχεδόν τρεις ώρες σε έναν δωμάτιο προτού καταλήξουν στα έπιπλα και τα αξεσουάρ που καθόρισαν το στυλ διακόσμησης και, σε μεγάλο βαθμό, τον τρόπο ζωής μας μέσα στον τελευταίο αιώνα.
Τα υποψήφια κομμάτια κρίθηκαν σύμφωνα με τις εξής παραμέτρους, όπως συνεχίζει το άρθρο: να έχουν κατασκευαστεί μέσα στα τελευταία εκατό χρόνια και να είναι έστω και στο ελάχιστο λειτουργικά. «Η τελική λίστα παρόλο που περιλαμβάνει ένα με δυο εμβληματικά κομμάτια (θα ήταν λάθος να παραλείψει τους Charles and Ray Eames, Le Corbusier), έλαβε υπόψη της την ποικιλομορφία σε κατασκευαστές, υλικά, στυλ, διαδικασίες κατασκευής και κόστη. Σε κάθε περίπτωση, τα αντικείμενα της λίστας εκφράζουν κάτι παραπάνω από την άνεση ή τη λειτουργικότητα: καθεμία καινοτομία είναι, με τον τρόπο της, ένα ιστορικό δημιούργημα – συμβολίζει την ευημερία ή την αναστάτωση του κόσμου στον οποίο γεννήθηκε ή την πρόταση για έναν πιο αποδοτικό, ίσως καλύτερο κόσμο».
«Τα αντικείμενα της λίστας εκφράζουν κάτι παραπάνω από την άνεση ή τη λειτουργικότητα: καθεμία καινοτομία είναι, με τον τρόπο της, ένα ιστορικό δημιούργημα – συμβολίζει την ευημερία ή την αναστάτωση του κόσμου στον οποίο γεννήθηκε ή την πρόταση για έναν πιο αποδοτικό, ίσως καλύτερο κόσμο».
Σε αυτή τη διακεκριμένη λίστα λοιπόν βρήκε θέση και η λεγόμενη Monobloc Chair, αγνώστου σχεδιαστή, «το αντίδοτο στην ειδωλολατρεία του design, ένα μονοκόμματο λευκό πλαστικό που αντιστέκεται στη λατρεία των τάσεων. Με μια ιστορία όπου ελάχιστες λεπτομέρειες μπορούν να διασταυρωθούν, είναι ταυτόχρονα αυθεντική και ιμιτασιόν και έχει πολύ χαμηλό κόστος παραγωγής».
Όπως εξηγεί το άρθρο, η κατασκευή της, από ένα και μοναδικό κομμάτι πλαστικού, έγινε εφικτή χάρη στην εξέλιξη της τεχνολογίας μετά τα μέσα του 20υ αιώνα. Ο κοντινότερος συγγενής της σήμερα θεωρείται η καρέκλα Fauteuil 300 του Γάλλου Henry Massonnet, από το 1972, αν και είναι πιο ραφιναρισμένη. Σύμφωνα με μια άλλη πηγή, οι απαρχές της εντοπίζονται σε ένα σχέδιο του Καναδού σχεδιαστή D.C. Simpson, ήδη από το 1946.
«Ανάλογα με το πού στέκεσαι στην κλίμακα ανάμεσα στη βιωσιμότητα και την οικονομία, οι καρέκλες monobloc θεωρούνται είτε θρίαμβος του δημοκρατικού ντιζάιν είτε το χάλι της αναλώσιμης μαζικής παραγωγής. Σε κάθε περίπτωση, θεωρούνται το πλέον διαδεδομένο έπιπλο στον κόσμο. […] Με ανύπαρκτα διακοσμητικά στοιχεία πέρα από τα καμπυλωτά πόδια και την πλάτη που θυμίζει όστρακο της θάλασσας, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί όμορφη, είναι ωστόσο οικεία και σε κάποιους ανθρώπους αυτό προσφέρει την ίδια ευχαρίστηση».
Δείτε την κοντινή συγγενή της, την καρέκλα Fauteuil 300:
View this post on Instagram
