Το 1985 όλες οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα του κόσμου έπαιζαν το «We are the World». Οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες της εποχής ένωσαν τις φωνές τους στο ποπ κομμάτι των Michael Jackson και Lionel Richie, που ορθώθηκε σαν ενιαίο μέτωπο κατά τη πείνας στην Αφρική. Κάπως έτσι ένας διαφορετικός κόσμος, με αλληλεγγύη, χωρίς πολέμους και φτώχεια, έμοιασε για λίγο εφικτός. Και μπορεί αυτό τον κόσμο να τον ονειρευόμαστε ακόμα, αλλά είναι γεγονός ότι ένα τραγούδι κατάφερε να συγκεντρώσει ως ανθρωπιστική βοήθεια ένα χρηματικό ποσό σημερινής αξίας 168 εκατομμυρίων δολαρίων και να ασκήσει ανεκτίμητη επιρροή στη συλλογική συνείδηση.
Το 1985 όλες οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα του κόσμου έπαιζαν το «We are the World». Οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες της εποχής ένωσαν τις φωνές τους στο ποπ κομμάτι των Michael Jackson και Lionel Richie, που ορθώθηκε σαν ενιαίο μέτωπο κατά τη πείνας στην Αφρική.
Όμως τίποτα από τα παραπάνω δεν θα είχε συμβεί αν δεν είχε εμπνευστεί αυτό το γιγαντιαίο όραμα ο μουσικός και ακτιβιστής Harry Belafonte. Και το «We are the World» ήταν μόνο μία από τις εμβληματικές στιγμές της διαδρομής του τζαμαϊκανής καταγωγής καλλιτέχνη, γιου ενός σεφ και μιας νοικοκυράς, ο οποίος όχι μόνο συνδέθηκε με διαχρονικά τραγούδια όπως τα «Day-O (The Banana Boat Song)», «Jump in the Line (Shake, Senora)», «Jamaica Farewell» και με ολόκληρο το μουσικό είδος Calypso (μάλιστα το ομώνυμο άλμπουμ του σημείωσε ιστορικό ρεκόρ πωλήσεων παγκοσμίως), αλλά επιπλέον, μέσα από το πλήθος των δράσεών του, κατά των φυλετικών διακρίσεων, της πείνας, του HIV/AIDS, και μέσα από το διαρκή αγώνα του για την κοινωνική ισότητα και την ελευθερία, θεωρείται ο πρώτος που πάντρεψε την πολιτική με την ποπ κουλτούρα.
Σήμερα την κληρονομιά του συνεχίζει η κόρη του, Gina Belafonte, χαράζοντας τη δική της διαδρομή. Παραγωγός, σκηνοθέτιδα, ηθοποιός (στη φιλμογραφία της συναντάμε, μεταξύ άλλων, το πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ «Sing Your Song» για τη ζωή και το έργο του πατέρα της), εκπαιδευτικός, υπέρμαχος της κατάργησης φυλακών, ακτιβίστρια της ελευθερίας και ιδρύτρια της οργάνωσης Sankofa (μια λέξη από την Γκάνα που σημαίνει ότι πρέπει να ανακτήσεις από το παρελθόν ό,τι έχει χαθεί για να προχωρήσεις μπροστά), έρχεται ως συντονίστρια και εκπρόσωπος του World Human Forum στο Διεθνές Συμπόσιο «Πώς θα αλλάξουμε το μυαλό μας, για να αλλάξουμε τον κόσμο», από τις 27 έως τις 29 Σεπτεμβρίου, στην Ελευσίνα: μια διοργάνωση αφιερωμένη στη μνήμη του Harry Belafonte, που έφυγε από τη ζωή στις 25 Απριλίου 2023, στα 96 χρόνια του.
«Πρώτης γενιάς Αμερικανός, παιδί εργατών από πολύ φτωχό περιβάλλον που εγκατέλειψε το σχολείο, σε όλη τη διάρκεια της ζωής του ο πατέρας μου επέτρεψε στο σύμπαν να τον οδηγεί στο σωστό σημείο τη σωστή χρονική στιγμή» λέει στο Marie Claire για τον πατέρα της, Harry Belafonte, η Gina.
«Πρώτης γενιάς Αμερικανός, παιδί εργατών από πολύ φτωχό περιβάλλον που εγκατέλειψε το σχολείο, σε όλη τη διάρκεια της ζωής του ο πατέρας μου επέτρεψε στο σύμπαν να τον οδηγεί στο σωστό σημείο τη σωστή χρονική στιγμή» λέει στο Marie Claire η δημιουργός και ακτιβίστρια και προσθέτει: «Μου θυμίζει κάπως την ταινία Φόρεστ Γκαμπ, όπου ο ήρωας βρίσκεται να ζει τις πιο εξωφρενικές καταστάσεις κάνοντάς σε να αναρωτιέσαι: Πώς βρέθηκε εκεί, μαζί με εκείνους τους ανθρώπους;
»Μέντορες του πατέρα μου ήταν ο Paul Robeson [τραγουδιστής, ηθοποιός, ακτιβιστής πολιτικών δικαιωμάτων] και η Eleanor Roosevelt, οι οποίοι τον καθοδήγησαν σε εγχώρια και διεθνή ζητήματα σχετικά με τη στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων και τον πόλεμο και τις περιοχές του πλανήτη που δοκιμάζονται, ώστε περισσότεροι άνθρωποι να μάθουν γι’ αυτά και, ίσως, μέσα από μια αλυσιδωτή αντίδραση, να θελήσουν να κάνουν κάτι. Ένα τέλειο παράδειγμα ήταν η πρωτοβουλία του “We Are The World”, όπου έκανε άλλους καλλιτέχνες να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους και όπου χρησιμοποίησε την τέχνη για να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο ο οποίος, με τη σειρά του, ανταποκρίθηκε διαθέτοντας πόρους. Ένας αγώνας που ο πατέρας μου φρόντισε να είναι συνεχής – καμία από τις δράσεις του δεν αποτέλεσε πυροτέχνημα».
Σήμερα οι καλλιτέχνες ποιες νέες μάχες καλείστε να δώσετε;
«Οι μάχες μας είναι τόσο παλιές όσο ο χρόνος. Χαρακτηριστικά, όταν είχε ανέλθει στην εξουσία ο Αμερικανός πρόεδρος James Carter είχε τοποθετήσει ηλιακά πάνελ στον Λευκό Οίκο, αλλά μετά ήρθε ο George Bush, ο νεότερος ή ο πρεσβύτερος, δεν είμαι σίγουρη, και τα αφαίρεσε. Πιστεύω λοιπόν ότι είναι συνεχής ο αγώνας για το κλίμα, τη φτώχεια, την απληστία… πιστεύω επίσης ότι ο καπιταλισμός είναι ένα πείραμα που έχει χάσει το δρόμο του και που πρέπει να αναθεωρηθεί και να εξεταστεί σε βάθος. Δεν ξέρω αν έχουμε διερευνήσει πραγματικά πώς θα έμοιαζε μια εναλλακτική, είτε αυτή θα ήταν ο κομμουνισμός είτε ο σοσιαλισμός είτε οι κοινωνικές κοοπερατίβες είτε οτιδήποτε άλλο. Ωστόσο θεωρώ ότι μπορούμε να αναζητήσουμε πιθανές λύσεις σε αρχαίες τελετουργίες και πρακτικές, ακόμα και σε γηγενείς κυβερνητικές, θα έλεγα, οργανωτικές δομές. Ταυτόχρονα όταν σκέφτομαι την προέλευση της δημοκρατίας, από την όμορφη ελληνική γη, πάντα σκέφτομαι ποιος ήταν αποκλεισμένος από τους διαλόγους της -σκέφτομαι τους φτωχούς, τις γυναίκες- και ποιος είχε τον πρώτο λόγο στη δημιουργία και την ανάπτυξη της δημοκρατίας. Ελπίζω λοιπόν στο Συμπόσιο να αναδείξουμε τη δύναμη της γυναικείας ηγεσίας και την αναγκαιότητα να την αφουγκραστούμε με μεγαλύτερη ευαισθησία».
«Είναι συνεχής ο αγώνας για το κλίμα, τη φτώχεια, την απληστία… πιστεύω επίσης ότι ο καπιταλισμός είναι ένα πείραμα που έχει χάσει το δρόμο του και που πρέπει να αναθεωρηθεί και να εξεταστεί σε βάθος».
Μάλιστα ένα από τα πάνελ που συντονίζετε έχει τον τίτλο «The sacred feminine» («Το ιερό θηλυκό»).
«Ανάμεσα στις δράσεις μου είναι και ο συντονισμός διαλογιστικών συνεδριών όπου χρησιμοποιούμε παραδοσιακά γυναικείες πρακτικές για να συνδεθούμε με τον εαυτό μας, να παραμείνουμε ακίνητοι και να κατακτήσουμε μεγαλύτερη διαύγεια. Καθώς λοιπόν συνεργάζομαι με πολλές γυναίκες ή με άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως θηλυκότητες σκέφτηκα ότι σε αυτό το πάνελ θα ήμουν στο στοιχείο μου».
Τι μπορείτε να μας πείτε για το δεύτερο πάνελ που συντονίζετε στο Συμπόσιο, «Η υπόθεση των ψυχεδελικών φαρμάκων»;
«Συνεργάζομαι με έναν διεθνή οργανισμό, τη Διεπιστημονική Εταιρεία Μελετών σε Ψυχεδελικές Ουσίες (MAPS). Ο ιδρυτής του, Rick Doblin, Ph.D., αναζητά νομικές διόδους για τη χρήση ψυχεδελικών φαρμάκων στην αντιμετώπιση της διαταραχής του μετατραυματικού στρες, της κατάθλιψης, των εθισμών. Γνωρίζω πολλούς που αντιμετωπίζουν τέτοια ζητήματα, είτε μετά από έναν πόλεμο είτε, για παράδειγμα, μετά την εμπλοκή τους σε συμμορίες ή μετά από περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας και με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η αναζήτηση μιας διαφορετικής θεραπευτικής διαδικασίας, που θα μπορούσε να είναι πιο σύντομη και με μακροπρόθεσμα αποτελέσματα».
«Ο ιδρυτής του MAPS, Rick Doblin, Ph.D., αναζητά νομικές διόδους για τη χρήση ψυχεδελικών φαρμάκων στην αντιμετώπιση της διαταραχής του μετατραυματικού στρες, της κατάθλιψης, των εθισμών. Γνωρίζω πολλούς που αντιμετωπίζουν τέτοια ζητήματα».
Η Gina Belafonte δηλώνει ότι ανυπομονεί να επισκεφτεί την Ελευσίνα. «Είμαι ενθουσιασμένη που θα βρεθώ στη γη όπου θα μας καθοδηγήσουν οι πρόγονοί μας. Μαζί θα ανακαλύψουμε τι μπορεί να μας δώσουν σήμερα τα αρχαία Μυστήρια. Στις ΗΠΑ ανατρέχουμε όλο και συχνότερα σε γηγενείς πρακτικές και σε φάρμακα από τη φύση. Επιπλέον το προσκύνημα από την Αθήνα μέχρι την Ελευσίνα είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να πατήσουμε ξανά στα χνάρια των αρχαίων, να γίνουμε κομμάτι αυτής της ιστορίας, να τη φέρουμε σε επαφή με τη σύγχρονη συλλογική συνείδηση και να συνδέσουμε το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον».
Η ίδια αυτοπροσδιορίζεται ως «artivist», art και activist, δηλαδή καλλιτέχνης και ακτιβιστής. «Αισθάνομαι ότι η τέχνη μπορεί, με κάποιους τρόπους, να είναι μια ιδιαίτερα επαναστατική πράξη, ανάλογα και με το μέρος του κόσμου όπου ζεις, γι’ αυτό και πολλές χώρες και κυβερνήσεις προσπαθούν να κλείσουν τα στόματα των καλλιτεχνών, λόγω της δύναμης του μέσου τους. Κάποιες φορές μπορεί να μην αντιλαμβάνεσαι άμεσα την επίδραση ενός έργου τέχνης, αλλά αυτή να έχει διάρκεια, να διαπερνά τη συνείδησή σου και να σε μεταμορφώνει σε βάθος.
«Αισθάνομαι ότι η τέχνη μπορεί, με κάποιους τρόπους, να είναι μια ιδιαίτερα επαναστατική πράξη, ανάλογα και με το μέρος του κόσμου όπου ζεις, γι’ αυτό και πολλές χώρες και κυβερνήσεις προσπαθούν να κλείσουν τα στόματα των καλλιτεχνών».
»Για παράδειγμα η δύναμη των εικαστικών τεχνών φέρνει στο μυαλό μου τη συνεργασία μας με το πρόγραμμα Four Freedoms [Τέσσερις Ελευθερίες, η σύγχρονη φωτογραφική αναπαράσταση των έργων τέχνης του ζωγράφου Norman Rockwel που φιλοτεχνήθηκαν την εποχή της ανόδου του φασισμού στην Ευρώπη], όπου χρησιμοποιούμε την τέχνη για να ευαισθητοποιήσουμε και να κινητοποιήσουμε τον κόσμο σε μεγάλη κλίμακα. Το ίδιο κάνουν και συγκεκριμένοι στίχοι τραγουδιών, όπως είναι τα “What about us” και “Dear Mr President” της Pink.
»Σκέφτομαι, επίσης, τη μουσική του πατέρα μου: σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του τη χρησιμοποίησε για να ασκήσει πολιτική επιρροή και για να μοιραστεί με το κοινό του διαφορετικούς ήχους, διαφορετικές γλώσσες και διαφορετικές κουλτούρες, ώστε για παράδειγμα κάποιος να ήταν ανοιχτός στο να ακούσει Νανά Μούσχουρη. Πιστεύω ότι η τέχνη σε όλες τις περιόδους της ιστορίας παίζει τεράστιο ρόλο στην κινητοποίηση του κόσμου και στη βαθύτερη κατανόηση των παγκοσμίων ζητημάτων».
Η Gina Belafonte υπήρξε επίσης μια από τους διοργανωτές μιας τεράστιας παρέλασης κατά του μισογυνισμού, Women’s March, που πραγματοποιήθηκε το 2017 στο Λος Άντζελες, στον απόηχο της εκλογής του Donald Trump. Ήταν, ωστόσο, στη διάρκεια της θητείας του διαδόχου του, του Δημοκρατικού Joe Biden, που οι ΗΠΑ γύρισαν πενήντα χρόνια πίσω, με την ανατροπή της απόφασης Roe v. Wade, που επέτρεπε τις αμβλώσεις, από το Ανώτατο Δικαστήριο.
Η Gina Belafonte υπήρξε μια από τους διοργανωτές μιας τεράστιας παρέλασης κατά του μισογυνισμού, Women’s March, που πραγματοποιήθηκε το 2017 στο Λος Άντζελες, στον απόηχο της εκλογής του Donald Trump.
«Για να είμαστε ειλικρινείς, έτσι λειτουργεί η αμερικανική δημοκρατία. Αλλά πολλοί εκλεγμένοι αξιωματούχοι στις ΗΠΑ είναι θρησκευτικά παραπλανημένοι» σχολιάζει. «Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί άντρες, και γυναίκες, στη χώρα οι οποίοι από παιδιά έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου. Ακόμα και αν πιστεύουν ακράδαντα ότι ενεργούν σύμφωνα με την ελεύθερη βούλησή τους, αν ως παιδί γαλουχείσαι μέσα σε μια συγκεκριμένη κοινότητα και για πολλά χρόνια σου λένε συγκεκριμένα πράγματα, αυτά γίνονται η αλήθεια σου. Αν δεν αρχίσεις σε κάποια φάση της ζωής σου να αισθάνεσαι, από τα βάθη της ψυχής σου ή σε επαφή με τους προγόνους σου, ότι κάτι είναι λάθος ή αν δεν σε ταρακουνήσει ένα γεγονός, συνεχίζεις τη ζωή σου με μια ιδέα που δεν είναι ιδιαίτερα γενναιόδωρη ή ισότιμη.
»Με τον τρόπο που έχει δομηθεί η αμερικανική δημοκρατία ο πρόεδρος, παρόλο που κατέχει το ανώτερο αξίωμα, δεν μπορεί να λειτουργήσει αυτόνομα, οπότε πολλοί άλλοι πολιτικοί προσπαθούν να στερήσουν τα δικαιώματα από όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους για να μπορούν να τους ελέγχουν, οδηγώντας μας ουσιαστικά στο φασισμό. Αυτό, δυστυχώς, πολλοί δεν το βλέπουν. Αντιμετωπίζουν το σώμα των άλλων ανθρώπων σαν πεδίο άσκησης των θρησκευτικών πιστεύω τους, κάτι που θεωρώ αντισυνταγματικό, παρόλο που το μεταφράζουν σε συνταγματικό δικαίωμα. Και καθώς ο γερουσιαστής Mitch McConnell δεν επέτρεψε στον Barack Obama να διορίσει πιο προοδευτικούς ανώτατους δικαστές, δυστυχώς έτσι λειτουργεί η δημοκρατία.
«Αντιμετωπίζουν το σώμα των άλλων ανθρώπων σαν πεδίο άσκησης των θρησκευτικών πιστεύω τους, κάτι που θεωρώ αντισυνταγματικό, παρόλο που το μεταφράζουν σε συνταγματικό δικαίωμα».
»Εμείς, ως πολίτες, πρέπει να φροντίζουμε να εκλέγονται άνθρωποι με γνώμονα το δικό μας συμφέρον, οι οποίοι εκφράζουν την πλειοψηφία του κόσμου, όχι την πλειοψηφία όσων έχουν εξουσία σε συγκεκριμένα πεδία. Αλλά είμαι σχετικά θετικός άνθρωπος, θέλω να βλέπω ακόμα και την ευκαιρία μέσα σε μια τραγωδία, και αυτή είναι μια ευκαιρία να ξυπνήσουμε και να ασκήσουμε τα δημοκρατικά μας δικαιώματα έτσι ώστε δεν θα βρεθούμε ξανά σε μια τέτοια κατάσταση».
Τι σήμαινε για εσάς να μεγαλώνετε δίπλα σε έναν θρύλο;
«Είμαι κοντά και στους δυο γονείς μου. Παρόλο που ο πατέρας μου δεν είναι πλέον εδώ ως φυσική παρουσία, τον σκέφτομαι και του μιλάω καθημερινά. Με τη μητέρα μου [Julie Robinson, ηθοποιό και σχεδιάστρια κοστουμιών] έχουμε στενή επαφή, είναι 95 ετών και νιώθω πολύ περήφανη που ακόμα την έχω στη ζωή μου.
»Κάποιοι έχουν προσδοκίες από εμένα, λόγω των γονιών μου, αλλά πρόκειται περισσότερο για μια προβολή του εαυτού τους. Όποτε πρέπει να αντιμετωπίσω τέτοιες προσδοκίες, προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν πιο ευγενική και ταπεινή. Η παιδική ηλικία μου ήταν απίστευτη, μεγαλώνοντας είχα μια αφθονία εμπειριών για την οποία ξεχειλίζω από ευγνωμοσύνη. Αλλά ακόμα και για τα τραγικά γεγονότα που έζησα νιώθω ευγνωμοσύνη για ό,τι έμαθα, γιατί όπως είχε πει και ο ποιητής Langston Hughes, η ζωή δεν είναι μια κρυστάλλινη σκάλα, επομένως τη διασχίζω με ευγνωμοσύνη για όσους ήρθαν πριν από εμένα και για τους γονείς μου και κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να μαθαίνω όσο γίνεται περισσότερα».
«Η γιαγιά μου και μητέρα του τού έλεγε να μην αφήνει να περνάει μία μέρα χωρίς να υπηρετεί τη δικαιοσύνη, κάτι που εκείνος ενστάλαξε και σε εμένα».
Ποια είναι η σημαντικότερη συμβουλή που σας έδωσε ο πατέρας σας;
«Η γιαγιά μου και μητέρα του τού έλεγε να μην αφήνει να περνάει μία μέρα χωρίς να υπηρετεί τη δικαιοσύνη, κάτι που εκείνος ενστάλαξε και σε εμένα. Επίσης και οι δύο γονείς μου μού ενστάλαξαν μια αίσθηση χαράς και ισορροπίας, που οι ίδιοι κατέκτησαν αργότερα στη ζωή τους. Για να μπορούμε να υποστηρίζουμε τους άλλους θεωρώ ότι πρώτα πρέπει να φροντίσουμε τον εαυτό μας».
Νιώσατε ποτέ διακρίσεις ως παιδί φυλετικά μεικτής οικογένειας;
«Ως παιδί καταλάβαινα ότι κάτι συνέβαινε αλλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει ακριβώς. Στη Νέα Υόρκη υπάρχει μεγάλη κοινότητα Πορτορικανών και βλέποντάς τους, όταν ήμουν πολύ μικρή, ένιωθα ότι τους έμοιαζα. Όταν λοιπόν κάποιος, κάποτε, με ρώτησε για τη φυλή μου απάντησα ότι ο μπαμπάς μου είναι μαύρος, η μαμά μου λευκή κι εγώ Πορτορικανή!
»Ως νέα ηθοποιός αντιμετώπισα διαφορετικές ρατσιστικές συμπεριφορές και δυσκολευόμουν να βρω δουλειά: σε κάποιες περιπτώσεις βρέθηκα σε οντισιόν που δεν μου ταίριαζαν γιατί κάποιοι δεν με ήξεραν προσωπικά, μόνο το οικογενειακό μου όνομα. Κάποιες φορές αμφισβητούσα κι εγώ η ίδια τον εαυτό μου. Αναρωτιόμουν: Είμαι αρκετά μαύρη για να το κάνω αυτό; Θα με αποδεχτούν σε αυτή τη δουλειά ως μαύρη γυναίκα; Η απάντηση ήταν πάντα ναι, γιατί ένας σοφός μαύρος γνωρίζει ότι καλύπτουμε ένα τεράστιο χρωματικό φάσμα και πως η απόχρωση της επιδερμίδας μας δεν καταδεικνύει τις προκλήσεις, τους αγώνες, τις επιτυχίες και το είδος της ευφυΐας του καθενός μας».
«Όταν με ρώτησε κάποιος πώς νιώθω σε αυτή την περίοδο πένθους απάντησα: σαν να καβάλησα ένα κύμα και να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να επιπλεύσω».
Πώς λειτουργεί η μουσική του πατέρα σας μετά το θάνατό του: Για παράδειγμα, ως ένα μέσο επαφής μαζί του ή ως μια δύσκολη υπενθύμιση της απουσίας του;
«Λατρεύω τη μουσική του, την ακούω διαρκώς. Όταν με ρώτησε κάποιος πώς νιώθω σε αυτή την περίοδο πένθους απάντησα: σαν να καβάλησα ένα κύμα και να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να επιπλεύσω. Μέχρι στιγμής δεν είναι αβάστακτη η απώλεια του πατέρα μου. Όποτε με κυριεύουν τα συναισθήματα και νιώθω την ανάγκη να κλάψω, το κάνω. Αφήνω το πένθος να με διαπεράσει, θεωρώ σημαντικό να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να το βιώνει. Η αγάπη για τον πατέρα μου είναι πολύ βαθιά και δεν θα ήθελα να προσπαθήσω να μειώσω την εμπειρία αυτής της απώλειας. Οπότε τής παραδίνομαι».
Για το Διεθνές Συμπόσιο
Αξιοποιώντας τη δύναμη και το πνεύμα του τόπου της Ελευσίνας, το καινοτόμο Διεθνές Συμπόσιο «Πώς θα αλλάξουμε το μυαλό μας για να αλλάξουμε τον κόσμο» πραγματοποιείται στις 27, 28 και 29 Σεπτεμβρίου στο παλιό εργοστάσιο χρωμάτων ΙΡΙΣ, με τη συμμετοχή διακεκριμένων ομιλητών, ερευνητών και καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο. Το κεντρικό θέμα του πραγματεύεται τους διαφορετικούς τρόπους εξέλιξης, τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, με σκοπό την αντιμετώπιση των σύγχρονων παγκόσμιων προκλήσεων και τη συμβολή μας στην προστασία της ζωής στον πλανήτη μας. Παράλληλα, δίνει την ευκαιρία στο κοινό να συμμετάσχει σε συναρπαστικές συζητήσεις, βιωματικά εργαστήρια και καλλιτεχνικές δράσεις.
Το καινοτόμο διεθνές συμπόσιο «Πώς θα αλλάξουμε το μυαλό μας για να αλλάξουμε τον κόσμο» πραγματοποιείται στις 27, 28 και 29 Σεπτεμβρίου στο παλιό εργοστάσιο χρωμάτων ΙΡΙΣ, με τη συμμετοχή διακεκριμένων ομιλητών, ερευνητών και καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο.
Η εκδήλωση εντάσσεται στο πλαίσιο του προγράμματος της 2023 Ελευσίς Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης και διοργανώνεται από το World Human Forum. To συμπόσιο αυτό είναι το πρώτο μιας σειράς ετήσιων συναντήσεων που φιλοδοξούν να τοποθετήσουν εκ νέου την Ελευσίνα σε παγκόσμιο επίπεδο ως σημείο αναφοράς σε θέματα συνειδητότητας, αυτοβελτίωσης και σύνδεσης με τον εαυτό μας, τους άλλους και τη φύση.
Με συντονίστριες την Gina Belafonte, artivist, την ιστορικό, συγγραφέα & παραγωγό του BBC Bettany Hughes και την πρόεδρο και συνιδρύτρια του World Human Forum Αλεξάνδρα Μητσοτάκη θα αναπτυχθούν τα παρακάτω θέματα, συνδυάζοντας την επιστημονική ακρίβεια με την διορατικότητα της τέχνης σε μία καινοτόμο και οραματική προσέγγιση:
• Οι αξίες και οι συνθήκες για την δημιουργία ενός οικολογικού πολιτισμού.
• Ο συγκερασμός της προγονικής και της σύγχρονης σοφίας.
• Η επιστροφή του θηλυκού στοιχείου.
• Ο δρόμος προς την Ελευσίνα – ένα διαχρονικό ταξίδι.
• Διαφορετικές προσεγγίσεις για την καλλιέργεια της συνειδητότητας και της ευδαιμονίας.
• Η θεραπεία της ψυχής – Μια επιστημονική προσέγγιση των ψυχοδηλωτικών.
Στο πρόγραμμα συμμετέχουν μεταξύ άλλων ο Andrew Koh, αρχαιολόγος και επικεφαλής του προγράμματος σπουδών αρχαίας φαρμακολογίας στο Yale University· η χορογράφος Sasha Waltz· ο συγγραφέας και ερευνητής Brian Muraresku· ο εθνομουσικολόγος Christopher King· η αρχαιολόγος Καλλιόπη Παπαγγελή· ο Fred Barrett, επικεφαλής του Johns Hopkins Psychedelic Research Centre· η Ivy Ross, καλλιτέχνις και αντιπρόεδρος του τμήματος hardware design της Google· η Susan Magsamen, ιδρύτρια και διευθύντρια του International Arts + Mind Lab στο Pedersen Brain Science Institute του Johns Hopkins University School of Medicine· ο Anthony Bossis, κλινικός ψυχολόγος και κλινικός επίκουρος καθηγητής ψυχιατρικής στο NYU School of Medicine· ο James Bridle, συγγραφέας, καλλιτέχνης και τεχνολόγος· η Bonna Wescoat, διευθύντρια της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα.
Είναι το πρώτο μιας σειράς ετήσιων συναντήσεων που φιλοδοξούν να τοποθετήσουν εκ νέου την Ελευσίνα σε παγκόσμιο επίπεδο ως σημείο αναφοράς σε θέματα συνειδητότητας, αυτοβελτίωσης και σύνδεσης με τον εαυτό μας, τους άλλους και τη φύση.
Το συμπόσιο περιλαμβάνει επίσης μουσικές εμπειρίες με την παγκοσμίου φήμης σοπράνο Marlis Petersen, την ανερχόμενη πιανίστα Kiveli Doerken, τον κορυφαίο λυράρη Σωκράτη Σινόπουλο με κορύφωση την τελευταία μέρα, την ερμηνεία του Human Requiem, μια μοναδική εκδοχή του γερμανικού ρέκβιεμ του Brahms.
Info
Μυστήριο 299, Διεθνές Συμπόσιο «Πώς θα αλλάξουμε το μυαλό μας για να αλλάξουμε τον κόσμο», δείτε εδώ το αναλυτικό πρόγραμμα του τριημέρου και αγοράστε εδώ εισιτήρια.
Περισσότερες πληροφορίες για την Gina Belafonte θα βρείτε εδώ.
