Κεντρική φωτό: William Faithful
«Από την πρώτη ώρα του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη, η ΕΠΟΜΕΑ Λάρισας συνδράμει στο σημείο του συμβάντος, συμβάλλοντας στον απεγκλωβισμό των τραυματιών-θυμάτων. Η επιχείρηση συνεχίζεται στα συντρίμμια της επιβατικής αμαξοστοιχίας που συγκρούστηκε με εμπορευματική στην περιοχή Ευαγγελισμός, κοντά στα Τέμπη».
Λίγες μέρες πριν από την παραπάνω δημοσίευση στο Instagram συναντάμε, μαζί με τον φωτογράφο William Faithful, τέσσερις διασώστριες της Επίλεκτης Ομάδας Ειδικών Αποστολών (ΕΠΟΜΕΑ) του Αιγάλεω, να μοιραστούν με το Marie Claire την εμπειρία τους από το φονικό σεισμό στην Τουρκία, όπου ταξίδεψαν μαζί με δεκάδες ακόμα εθελοντές της ΕΠΟΜΕΑ από όλη την Ελλάδα για να λάβουν μέρος στις επιχειρήσεις διάσωσης. Υπήρξε, ομόφωνα, η πιο δύσκολη αποστολή τους, για την οποία μάλιστα μετά την επιστροφή τους δέχονται ψυχολογική υποστήριξη από ειδικό.
Την ημέρα της συνέντευξης κανένας, βέβαια, δεν φαντάζεται ότι η επόμενη αποστολή της ΕΠΟΜΕΑ θα είναι σε ένα δυστύχημα τόσο φρικτό και τόσο κοντά σε εμάς – και πρακτικά και συναισθηματικά. Βλέποντας εικόνες από τα Τέμπη όμως, πλέον η σκέψη μου είναι στα θύματα και τους συγγενείς τους φυσικά, αλλά και στους διασώστες, που αγωνίζονται κάτω από αντίξοες συνθήκες να σώσουν ό,τι σώζεται. Να παραδώσουν τουλάχιστον μια σορό στις οικογένειες που, σαν σύγχρονες Αντιγόνες, θα έδιναν τα πάντα για το στοιχειώδες, για μια αξιοπρεπή ταφή του αγαπημένου τους.
Πλέον η σκέψη μου είναι και σε ανθρώπους όπως η Μαρία, η Αναστασία, η Λεβάντα, η Χριστίνα: τέσσερις γυναίκες που δεν διστάζουν να αφήσουν πίσω, έστω για μερικές μέρες, τη ζωή τους ως εργαζόμενες, ως μαμάδες, ως κόρες, ως αδερφές, ως σύζυγοι, ως φίλες και να βρεθούν, ως εθελόντριες διασώστριες, σε τόπους καταστροφής και θανάτου.
Μαρία Κοκοσάλη: «Είμαστε μια πολύ μεγάλη οικογένεια»
Εθελόντρια υπεύθυνη Δ/Σ στην ΕΠΟΜΕΑ Αιγάλεω και Ελλάδος.
«Η ΕΠΟΜΕΑ έχει 21 ομάδες σε όλη τη χώρα, που φέρουν ονόματα δήμων (π.χ., Αιγάλεω, Χανιά, Ικαρία). Είναι ιδρυτικό μέλος του ευρωπαϊκού οργανισμού Evolsar, όπου συμμετέχουμε 13 χώρες.
»Είμαστε εθελοντές διασώστες σε πλημμύρες, σεισμούς και άλλες καταστροφές. Για παράδειγμα στα χιόνια στην Αττική Οδό απεγκλωβίσαμε περίπου 800 αυτοκίνητα ή όταν πλημμύρισε το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού αδειάσαμε το κτίριο. Επίσης καλύπτουμε υγειονομικά αθλητικά γεγονότα, θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες και άλλες εκδηλώσεις. Πηγαίνουμε όπου μάς καλούν και συνδράμουμε πάντα σε συνεργασία με Πυροσβεστική, Περιφέρεια και δήμους.
»Ενεργά είμαστε περίπου 200 άτομα. Το ποσοστό των γυναικών είναι αρκετά μεγάλο, 40%, και στον τομέα της διοίκησης ακόμα μεγαλύτερο. Είμαστε νοικοκυρές, μαμάδες, φοιτητές, υπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι, αλλά και συνταξιούχοι, όπως ο κύριος Δημοσθένης, ο φροντιστής της Σούγκαρ, της διασώστριας σκυλίτσας της ΕΠΟΜΕΑ Αθήνας.
«Το ποσοστό των γυναικών είναι αρκετά μεγάλο, 40%, και στον τομέα της διοίκησης ακόμα μεγαλύτερο. Είμαστε νοικοκυρές, μαμάδες, φοιτητές, υπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι, αλλά και συνταξιούχοι, όπως ο κύριος Δημοσθένης, ο φροντιστής της Σούγκαρ, της διασώστριας σκυλίτσας της ΕΠΟΜΕΑ Αθήνας».
»Θα έλεγα σε κάποιον να έρθει στην ομάδα για την εκπαίδευση, που είναι εντελώς δωρεάν και γίνεται από πιστοποιημένους εκπαιδευτές. Είναι ένα πεντάμηνο σχολείο και από εκεί και πέρα όσοι περάσουν τις εξετάσεις επιλέγουν ειδικότητα – για παράδειγμα, υγρό στοιχείο, ορεινή διάσωση ή φυσικές καταστροφές με χρήση μηχανημάτων. Κυρίως όμως θα έλεγα σε κάποιον να έρθει επειδή είμαστε μια μεγάλη οικογένεια, χάρη στον πρόεδρό μας, Γεώργιο Ρουμελιώτη [πρόεδρος ΕΠΟΜΕΑ Ελλάδος της κεντρικής διοίκησης και της έδρας ΕΠΟΜΕΑ Αιγάλεω], αξιωματικό στην Πολεμική Αεροπορία, που μας έχει μυήσει στον εθελοντισμό. Μαζί του έχουμε αγαπήσει αυτό που κάνουμε.
»Στην Τουρκία πήγαμε όλες οι ομάδες της Evolsar. Οι γυναίκες της ελληνικής αποστολής ήμασταν δέκα. Παραμείναμε εκεί τρεις μέρες.
»Δεν έχουμε πόρους και κάναμε μεγάλο αγώνα να συγκεντρώσουμε, από φίλους, γνωστούς και κάποιες εταιρείες που ευαισθητοποιήθηκαν, το ποσό που χρειαζόμασταν για να καλύψουμε τα τα καύσιμα –είχαμε επτά οχήματα. Η Blue Star Ferries κανόνισε να ταξιδέψουμε από Πειραιά, Μυτιλήνη και από εκεί η Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου να περάσουμε στο Αϊβαλί, από όπου ταξιδέψαμε οδικώς 1.300 χιλιόμετρα μέχρι την πόλη Καχραμάνμαρας. Είμαι περήφανη γιατί η ομάδα μας ήταν εντελώς αυτόνομη: πέρα από τα μηχανήματα και τον εξοπλισμό είχαμε σκηνές, μαγειρείο, τρόφιμα, τα πάντα για να μπορούμε να επιβιώσουμε ακόμα και έναν μήνα χωρίς να επιβαρύνουμε τις αρχές».
Αναστασία Τάντη: «Μύριζε αποσύνθεση»
Εθελόντρια βοηθός νοσηλευτή στην ΕΠΟΜΕΑ Αιγάλεω.
«Τριάντα χιλιόμετρα πριν από την Καχραμάνμαρας, βλέπαμε σπίτια γκρεμισμένα και σκηνές στις όποιες έμεναν οικογένειες με παιδάκια. Βλέπαμε στύλους να έχουν γείρει ή να έχουν πέσει κάτω και στην ουσία δεν είχαμε μπει καν ακόμα στο κέντρο.
»Φτάσαμε στον καταυλισμό των Ηνωμένων Εθνών. Η πρώτη ομάδα πήγε να επιχειρήσει από τις δέκα και μισή το βράδυ μέχρι τις τέσσερις και μισή με πέντε το πρωί. Μετά φύγαμε εμείς, η δεύτερη βάρδια.
»Στην πόλη βλέπαμε κτίρια πεσμένα, δεξιά, αριστερά ή με το ένα επίπεδο πάνω στο άλλο. Τα όρθια κτίρια είχαν τεράστιες ρωγμές. Πραγματικά δεν ξέρω πώς θα συνεχίσει να υπάρχει αυτή η πόλη, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει.
»Μας μετέφεραν σε ένα μπλοκ πολυκατοικιών το οποίο, μας είπαν, είχε χτιστεί το 2019. Από τις εντεκαώροφες πολυκατοικίες που είχε, βλέπαμε μόνο μεγάλους σωρούς από μάζες. Οι βέργες τους ήταν σαν καλώδια. Έπιασα μία, την έκανα λίγο έτσι και λύγισε.
«Μας μετέφεραν σε ένα μπλοκ πολυκατοικιών το οποίο, μας είπαν, είχε χτιστεί το 2019. Από τις εντεκαώροφες πολυκατοικίες που είχε, βλέπαμε μόνο μεγάλους σωρούς από μάζες. Οι βέργες τους ήταν σαν καλώδια. Έπιασα μία, την έκανα λίγο έτσι και λύγισε».
»Ξεκινήσαμε να επιχειρούμε. Μας ενημέρωσαν από τις αρχές να μεταφερθούμε σε ένα σημείο όπου είχε βρεθεί μια σορός. Έπρεπε να την απεγκλωβίσουμε, κρατούσαν δύο μπουλντόζες ψηλά τα χαλάσματα ώστε να μπούμε εμείς από κάτω και, σιγά σιγά, να την αφαιρέσουμε ανέπαφη. Η οικογένεια μάς περίμενε εκεί. Ήταν τρομερό: η μυρωδιά του καμένου, της αποσύνθεσης, η σκόνη, ο αέρας, η φασαρία.
»Οι συγγενείς όλων αυτών που είχαν εγκλωβιστεί στα χαλάσματα μάς προσφέρανε σάντουιτς και για να μην τους προσβάλουμε τα βάζαμε στην τσέπη μας. Δεν κατέβαινε τίποτα, ούτε νερό ούτε τροφή. Όταν τελείωσε το βράδυ η βάρδια μας και γυρίσαμε στον καταυλισμό να αλλάξουμε, μας ενημέρωσαν ότι δέκα λεπτά αφού φύγαμε, βρέθηκαν τρεις ζωντανοί. Είναι απίθανο το πόσο επιμένει η ανθρώπινη ζωή σε αυτές τις συνθήκες.
»Εμείς απεγκλωβίσαμε τρεις σορούς και βοηθήσαμε με τη Σούγκαρ να βρεθούν δύο ζωντανοί. Θεωρούμε αυτό το σκυλί ισότιμο μέλος της ομάδας μας. Δεν έχει τις ίδιες αντοχές με έναν άνθρωπο και όπου καθόταν έπεφτε ξερή από την κούραση. Μέχρι να γυρίσουμε στην Ελλάδα την είχαμε αγκαλιά, τη χαϊδεύαμε, προσπαθούσαμε να τη ζεστάνουμε. Αξίζουν πολλά μπράβο και στο χειριστή της.
»Το πρωτόκολλο λέει όταν απεγκλωβίζεται κάποιος ζωντανός να μπαίνει κατευθείαν ορός. Το πρώτο 24ωρο είναι πολύ κρίσιμο. Δεν έχει φάει, δεν έχει πιεί νερό και παίζει ρόλο και η αλλαγή περιβάλλοντος.
»Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι όταν ανασύραμε το πρώτο θύμα, ένα αγοράκι, και το μεταφέραμε στο χώρο όπου μας υπέδειξαν, οι συγγενείς που περίμεναν το αντιμετώπισαν σαν να ήταν ζωντανό. Ήταν μια ανακούφιση γι’ αυτούς το ότι βρέθηκε η σορός και μας ευχαρίστησαν με μια χειρονομία.
«Όταν ανασύραμε το πρώτο θύμα, ένα αγοράκι, και το μεταφέραμε στο χώρο όπου μας υπέδειξαν, οι συγγενείς που περίμεναν το αντιμετώπισαν σαν να ήταν ζωντανό. Ήταν μια ανακούφιση γι’ αυτούς το ότι βρέθηκε η σορός και μας ευχαρίστησαν με μια χειρονομία».
»Οι Τούρκοι ήταν πάρα πολύ φιλόξενοι. Από τη στιγμή που φτάσαμε στο Αϊβαλί μέχρι να γυρίσουμε πίσω μας πρόσφεραν τσάι, καφέ, φαγητό. Γαρύφαλλα, στο βενζινάδικο όπου σταματήσαμε στην επιστροφή. Στην εθνική οδό μάς κόρναραν για να μας ευχαριστήσουν. Κρίμα που η Τουρκία παρουσιάζεται τόσο εχθρική από τα μίντια. Είναι καλό πρώτα να βλέπουμε με τα μάτια μας και μετά να κρίνουμε».
Λεβάντα Παπαγεωργίου: «Οι γυναίκες έχουμε πείσμα και ψυχή»
Εθελόντρια νοσηλεύτρια στην ΕΠΟΜΕΑ Αιγάλεω.
«Όπως βλέπαμε την πόλη από μακριά, κάποια κτίρια είχαν μείνει όρθια και ανάμεσά τους υπήρχε ίσιωμα. Λέγαμε, αν αυτό είναι πεσμένα κτίρια, η καταστροφή είναι τεράστια. Και όντως, έτσι ήταν. Κάποιοι που ξέρουν μου είπαν, αυτό που είδες ήταν σαν εμπόλεμη ζώνη. Σίγουρα πολλοί κάτοικοι της Καχραμάνμαρας την είχαν εγκαταλείψει. Υπήρχαν όμως και πάρα πολλοί οι οποίοι παρέμεναν κοντά στα γκρεμισμένα ή μισογκρεμισμένα σπίτια με κάποιους καναπέδες, κάποια χαλιά. Είχαν ανάψει φωτιές και περίμεναν να πάρουν, με κάποιον τρόπο, τους ανθρώπους τους.
»Όταν είσαι εκεί, αποκόβεις ένα κομμάτι των συναισθημάτων σου για να μπορέσεις να λειτουργήσεις. Όταν παίρνεις μια απόσταση, βλέπεις με δέος τον πόνο, αν επιτρέψεις στον εαυτό σου να κάνει εικόνα το ότι χιλιάδες άνθρωποι –πάνω από εξακόσιους χιλιάδες είχε μόνο η πόλη όπου πήγαμε εμείς– έζησαν αυτή την καταστροφή στον ύπνο τους και κάποιοι δεν κατάλαβαν καν τι τους συνέβη, κτίρια κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι και τους πλάκωσαν.
«Χιλιάδες άνθρωποι –πάνω από εξακόσιους χιλιάδες είχε μόνο η πόλη όπου πήγαμε εμείς– έζησαν αυτή την καταστροφή στον ύπνο τους και κάποιοι δεν κατάλαβαν καν τι τους συνέβη, κτίρια κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι και τους πλάκωσαν».
»Θυμάμαι να βλέπω παιχνίδια, ζωγραφίες. Στεκόμασταν σε ένα σημείο όπου μάς είπαν, εδώ υπήρχαν συγκροτήματα. Βλέπαμε μια απόσταση δέκα, είκοσι μέτρων και μας είπαν, εδώ έμεναν χίλιοι άνθρωποι. Εκείνη τη στιγμή δεν επιτρέπεις να λυγίσεις και να σε καταπιεί. Μπορώ να το διαχειριστώ, και στα νοσοκομεία έχω δει πολλά, παρ’ όλα αυτά το να δακρύσω δεν μπορώ να το αποτρέψω και δεν έχει και σημασία.
»Την Τρίτη που φεύγαμε ρώτησα έναν Τούρκο της Πολιτικής Προστασίας αν θα μπορούσα να μείνω, είχα ακόμα 10-15 μέρες περιθώριο. Να βοηθήσω σε ένα νοσοκομείο, να αλλάζω σεντόνια, να κάνω οτιδήποτε. Μου λέει, δεν υπάρχει τρόπος. Δυστυχώς, η γραφειοκρατία είναι πολλές φορές τροχοπέδη. Δεν θα έπρεπε σε τέτοιες περιπτώσεις να την ξεπερνάμε;
»Για αρκετά χρόνια ήμουν προσωπική βοηθός και νοσηλεύτρια σε ένα τετραπληγικό παλικάρι που έκανε εθελοντισμό. Είχε το περιοδικό “Αναπηρία Τώρα”, έκανε εκπομπές στην ΕΡΤ. Ο Νίκος Βουλγαρόπουλος, τώρα πια δεν είναι στη ζωή. Αυτό ήταν μεγάλο μάθημα για εμένα: ένας άνθρωπος που δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα χέρια και τα πόδια του έκανε δημοσιογραφία και εθελοντισμό. Κάπως έτσι κόλλησα κι εγώ το “μικρόβιο” του εθελοντισμού.
»Ποτέ δεν αντιμετώπισα διακρίσεις ως γυναίκα διασώστρια. Τα αγόρια και οι άντρες που βρίσκονται γύρω μας προσφέρονται να δώσουν μια παραπάνω βοήθεια ή να μας προστατεύσουν αλλά δεν με ενοχλεί και δεν υπάρχει λόγος να με ενοχλήσει. Κακά τα ψέματα, ο σωματότυπος των αντρών είναι διαφορετικός. Οι γυναίκες έχουμε πείσμα και ψυχή.
«Ποτέ δεν αντιμετώπισα διακρίσεις ως γυναίκα διασώστρια. Τα αγόρια και οι άντρες που βρίσκονται γύρω μας προσφέρονται να δώσουν μια παραπάνω βοήθεια ή να μας προστατεύσουν αλλά δεν με ενοχλεί και δεν υπάρχει λόγος να με ενοχλήσει».
»Τώρα έχω καθίσει ξανά στα θρανία και τελειώνω τη σχολή του ΕΚΑΒ. Με ρωτούν γιατί το κάνω. Γιατί μπορείς να είσαι το χέρι ή η φωνή που θα βοηθήσει έναν άνθρωπο».
Χριστίνα Ρίτσου: «Στην ειδικότητά μου το παραμικρό λάθος μπορεί να στοιχίσει τη ζωή του διασώστη»
Εθελόντρια στην ορεινή αστική διάσωση στην ΕΠΟΜΕΑ Αιγάλεω.
«Επέλεξα αυτή την ειδικότητα γιατί μου αρέσει, γενικά, η αίσθηση του ανοιχτού περιβάλλοντος, του αέρα, της φύσης, ακόμα και το να κρεμιέμαι στο κενό, όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Και μετά με γοήτευσε το ότι θέλει πάρα πολύ μυαλό. Το παραμικρό λάθος σε έναν κόμπο, σε ένα καραμπίνερ που δεν έκλεισες, μπορεί να στοιχίσει τη ζωή του διασώστη.
»Όταν ζητήθηκε να δηλώσουμε συμμετοχή για την αποστολή στην Τουρκία, απάντησα μέσα σε λιγότερα από πέντε λεπτά. Δεν έκατσα να αναλύσω τα ρίσκα, πώς θα πάμε, τι θα αντιμετωπίσουμε, όπως έκαναν φυσιολογικά οι φίλοι και οι συγγενείς μου, που ήταν έξω από αυτό.
»Σε πρώτη φάση επιχειρείς να δεις αν υπάρχει κάποιος ζωντανός. Αυτό μπορεί να γίνει με γεώφωνα, με κάμερες θερμότητας κ.λπ. Τελικά όμως ο σκύλος είναι το καλύτερο εφόδιο που μπορείς να έχεις. Η Σούγκαρ εντόπισε δύο ζωντανούς κι αυτή ήταν η ύψιστη χαρά για όλους μας. Παρότι δεν τους βγάλαμε εμείς, συνεισφέραμε στον απεγκλωβισμό τους.
«Ο σκύλος είναι το καλύτερο εφόδιο που μπορείς να έχεις για τον εντοπισμό ζωής. Η Σούγκαρ εντόπισε δύο ζωντανούς κι αυτή ήταν η ύψιστη χαρά για όλους μας. Παρότι δεν τους βγάλαμε εμείς, συνεισφέραμε στον απεγκλωβισμό τους».
»Αν δεν εντοπιστεί κάποιος ζωντανός, μετά αρχίζεις να σκάβεις και να παρατηρείς τα ερείπια, να αντιλαμβάνεσαι τους χώρους, πού μπορεί να ήταν μια κουζίνα, πού μπορεί να υπάρχει ένα κρεβάτι. Όπου έχουν δημιουργηθεί κενά επιχειρείς να βάλεις μέσα είτε μια κάμερα είτε, αν υπάρχει η δυνατότητα, υποστυλώματα. Στη δική μας περίπτωση, δυστυχώς, συζητάμε για βουνά από μπάζα, όπου αντικειμενικά ήταν απειροελάχιστες οι πιθανότητες να υπάρχουν κενοί χώροι όπου θα μπορούσε κάποιος, που ήταν αρκετά τυχερός ώστε να μην έχει τραυματιστεί θανάσιμα, να χωθεί. Πηγαίναμε και κόντρα στο χρόνο, όταν φτάσαμε εκεί πλέον οι μέρες είχαν περάσει και κάθε λεπτό ήταν πολύτιμο αλλά, δόξα τω Θεώ, γίνονται και θαύματα.
»Αλλά όπως και να έχει δεν πτοείσαι, εσύ πήγες εκεί να βοηθήσεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ακόμα και τη στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι κάτω από τα συντρίμμια βρίσκονται άνθρωποι που έπεσαν να κοιμηθούν και δεν ξαναξύπνησαν, προσπαθείς να τους τιμήσεις βγάζοντάς τους από τα μπάζα ενώ ταυτόχρονα βοηθάς κάποιον άλλον να βρει το κουράγιο να προχωρήσει παρακάτω.
«Ακόμα και τη στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι κάτω από τα συντρίμμια βρίσκονται άνθρωποι που έπεσαν να κοιμηθούν και δεν ξαναξύπνησαν, προσπαθείς να τους τιμήσεις βγάζοντάς τους από τα μπάζα ενώ ταυτόχρονα βοηθάς κάποιον άλλον να βρει το κουράγιο να προχωρήσει παρακάτω».
»Όλες αυτές οι εικόνες μού έχουν χαραχτεί. Και το μέγεθος της δυστυχίας και το μέγεθος της ευγνωμοσύνης, γιατί όποτε μάς έβλεπαν μάς χειροκροτούσαν, ήθελαν να μας πιάσουν το χέρι, χτυπούσαν την καρδιά για να μας πουν ευχαριστώ, γνήσια συναισθήματα που καταλαβαίναμε όλοι και μας έκαναν να είμαστε τόσο δυνατοί και να μην τα παρατάμε ακόμα και στους μείον δεκαπέντε βαθμούς, χωρίς ρεύμα, χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα να ηρεμήσουμε, να κοιμηθούμε σωστά, να τραφούμε σωστά. Άπαξ και ξεκινήσαμε, όλοι ένα πράγμα θέλαμε, αν γίνεται να μείνουμε και όλο το 24ωρο ξύπνιοι να βοηθήσουμε όσο μπορούμε.
»Ήταν η πρώτη τόσο δύσκολη, ιδιαίτερη και στενάχωρη αποστολή μου. Έχουμε συνδράμει σε πυρκαγιές, σε πλημμύρες, έχουμε απεγκλωβίσει κόσμο από τα χιόνια, αλλά αυτή η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική, μόνο αν βρεθείς εκεί θα καταλάβεις.
»Όταν επιστρέφαμε, έβαλα τα κλάματα, έλεγα, δεν θέλω να φύγω. Είπα ότι παρότι έχουμε κάνει αυτό το ταξίδι, με καράβι και 1.300 χιλιόμετρα οδικώς, αν μου έλεγαν, με το που επέστρεφα, ότι πρέπει να ξαναφύγουμε, δεν θα είχα τον παραμικρό ενδοιασμό».
Δείτε τη δημοσίευση της ΕΠΟΜΕΑ Ελλάδος για τα Τέμπη:
View this post on Instagram
Info
www.epilektoi.com, Instagram, Facebook
