Την προηγούμενη εβδομάδα, καθώς έκανα σκρολ στο Facebook, πέτυχα το post του Marie Claire για το Νίκο Μουτσινά και τη Μαίρη Συνατσάκη που υπέγραψαν σύμφωνο συμβίωσης. Με τον τρόμο που με πιάνει πάντα κάθε φορά που διαβάζω σχόλια σε άρθρα που έχουν να κάνουν με LGBTQ θέματα ή άτομα στα ελληνικά media, διάβασα τα σχόλια κι εδώ… και κάπως ευχήθηκα να μην το είχα κάνει.
Σε περίπτωση που δεν καταλαβαίνεις για ποιο πράγμα μιλάω, η ιστορία έχει ως εξής: δύο πολύ καλοί φίλοι, ο ένας εκ των δύο πιθανόν queer αν και ποτέ δεν το έχει δηλώσει ανοιχτά σε συνέντευξη, αποφάσισαν να υπογράψουν σύμφωνο συμβίωσης. Το πρακτικό αντίστοιχο δηλαδή ενός πολιτικού γάμου. Ο ένας εκ των δύο στο παρελθόν έχει μιλήσει για την ανάγκη του να υιοθετήσει ένα παιδί, αλλά κανένας από τους δύο δεν έχει σχολιάσει σχετικά αν αυτή τους η κίνηση αφορά την απόφαση τους να μεγαλώσουν μαζί ένα παιδί. Ωστόσο ο κόσμος εικάζει πως γι’ αυτό το έκαναν, τι άλλο λόγο θα είχαν; Και αφήνει σχόλια κάτω από το post όπως “πού πάει αυτή η κοινωνία”, “το καημένο το παιδί που δε θα μεγαλώσει κανονικά με νορμάλ γονείς” και τέτοια όμορφα και χριστιανικά.
Λοιπόν. Δύο πράγματα.
Πρώτον, δεν υπάρχει κανονικός και μη κανονικός τρόπος να μεγαλώσεις ένα παιδί. Υπάρχει σωστός τρόπος, δηλαδή να το αγαπάς και να είσαι εκεί καθώς ανακαλύπτει τον εαυτό του, χωρίς να το σπρώχνεις προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση (ακόμα κι αν η κατεύθυνση που παίρνει δεν ταιριάζει με την εικόνα που είχες στο μυαλό σου) και λάθος τρόπος, δηλαδή να μην το αγαπάς και να μην είσαι εκεί. Ή να το αγαπάς υπό προϋποθέσεις, να το θεωρείς επέκταση των δικών σου ονείρων και φιλοδοξιών, να το βλέπεις σαν την ευκαιρία σου για do over.
Ούτε ο σωστός ούτε ο λάθος τρόπος να μεγαλώσεις ένα παιδί έχουν την παραμικρή σχέση με το φύλο σου, τη σεξουαλική σου προτίμηση ή την έκφραση την έμφυλης ταυτότητας σου. Καταλαβαίνω ότι για κάποιους αυτό είναι δύσκολο να το χωνέψουν, γιατί έχουμε μεγαλώσει σε μια πολύ ισχυρά πατριαρχική κοινωνία με πολύ έντονους τους έμφυλους ρόλους. Και νομοθετικά, δυστυχώς, ακόμα εκεί είμαστε: όσο δεν επιτρέπει το κράτος στα ομόφυλα ζευγάρια να υιοθετήσουν ένα παιδί τόσο ουσιαστικά το μήνυμα που περνάει είναι πως η μόνη “κανονική οικογένεια” είναι η straight, μονογαμική οικογένεια. Είναι στο χέρι του καθένα από εμάς να ξεφύγει απ’ αυτό τον black and white τρόπο να βλέπεις τον κόσμο. Είναι στο χέρι του καθένα από εμάς να συνειδητοποιήσει ότι χρειάζονται οικογένειες σε όλα τα χρώματα.
Και δεύτερον, ας πάψουμε επιτέλους να έχουμε άποψη για τις ζωές των άλλων. Ή να πιστεύουμε πως το happily ever after πρέπει να δείχνει κάπως συγκεκριμένα. Για πολλούς ανθρώπους το να περάσουν τη ζωή τους με το πλατωνικό άλλο τους μισό είναι πολύ καλύτερο deal από το να περάσουν τη ζωή τους με έναν ερωτικό σύντροφο με τον οποίο δεν έχουν κοινά σημεία πέρα από την ταιριαστή ανατομία τους. Για πολλούς ανθρώπους, οικογένεια είναι οι δεσμοί που κάνεις με ανθρώπους που σε νιώθουν και μοιράζονται τις ίδιες αξίες με σένα. Και όταν ζεις σε μια κοινωνία που δεν το καταλαβαίνει ακόμα αυτό, μάλλον πρέπει να υπογράψεις σύμφωνο συμβίωσης για να διασφαλίσεις ότι θα έχεις λέγειν αν χρειαστεί (πχ όταν ο φίλος σου αρρωστήσει) ακόμα κι αν δε θεωρείσαι “ζευγάρι” ή “σύζυγος”. Μέχρι να μας πουν, εάν θέλουν να μας πουν, αυτοί οι δύο συγκεκριμένοι άνθρωποι τους λόγους για τους οποίους το έκαναν, καλύτερα να μην βιαζόμαστε να εκφέρουμε γνώμη.
Το καλό με το να έχουμε οικογένειες σε όλα τα χρώματα, με όλα τα είδη σχέσεων και φυλετικών ταυτοτήτων, είναι ότι πιθανότατα θα μεγαλώσουν παιδιά με μεγαλύτερη κατανόηση για τη διαφορετικότητα. Παιδιά που θα σκεφτούν δύο φορές πριν αφήσουν ένα σχόλιο γεμάτο μίσος στα social για τη ζωή κάποιου άλλου.
