Ο έρωτας στα χρόνια των apps είναι περίεργη υπόθεση, ενώ μπορεί να γίνει και οικονομικά καταστροφική, όπως απέδειξε περίτρανα το ντοκιμαντέρ του Netflix «Ο απατεώνας του Tinder». Για τους ελάχιστους που δεν το έχουν δει, είναι η ιστορία ενός ελεεινού τύπου που εξαπατούσε τα θύματά του παριστάνοντας το γιο ενός δισεκατομμυριούχου. Γοήτευε τις γυναίκες με υπερπολυτελή δείπνα και ταξίδια (που χρηματοδοτούσε εν αγνοία του το προηγούμενο θύμα) και μετά ζητούσε χρήματα δανεικά γιατί δήθεν η ζωή του βρισκόταν σε κίνδυνο και οι εχθροί του παρακολουθούσαν τις δικές του τραπεζικές συναλλαγές. Οι θαμπωμένες από τον (ξυπόλητο) πρίγκιπα γυναίκες έπαιρναν τεράστια δάνεια και άδειαζαν τις αποταμιεύσεις τους για να τον σώσουν και μετά εκείνος προχωρούσε στην επόμενη.
Θα περίμενε κανείς ότι οι θεατές ενός ντοκιμαντέρ όπου τα θύματα καταλήγουν εξοντωτικά και ισόβια χρεωμένα ενώ ο εξωφρενικά ασυνείδητος θύτης καθαρίζει με μόνο πέντε μήνες φυλακή, θα ένιωθαν κάποια συμπόνια γι’ αυτά, αλλά θα έκανε λάθος. Οι αντιδράσεις πολλών, όπως αυτές αποτυπώθηκαν σε σχόλια για το ντοκιμαντέρ αλλά και για την είδηση όταν η ιστορία αποκαλύφθηκε στις εφημερίδες, ήταν το σύνηθες victim blaming όταν πρόκειται για γυναίκες, ότι καλά να πάθουν όσες την πάτησαν, όχι μόνο γιατί υπήρξαν αφελείς, αλλά κυρίως επειδή τις τράβηξε η χλιδή, άρα είναι gold diggers και η θέση τους όπως όλοι ξέρουμε είναι στην κόλαση.
Γυναίκες-χρυσοθήρες στην εποχή του τέταρτου φεμινιστικού κινήματος ακούγεται σαν αναχρονισμός, όμως άνθρωποι που αγαπούν το χρήμα και προσπαθούν να το αποκτήσουν χωρίς απαραίτητα να το κερδίσουν ευθέως υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Gold diggers θεωρούνται οι γυναίκες που χρησιμοποιούν τα σεξουαλικά τους θέλγητρα για να κερδίσουν χρήματα και κοινωνικό στάτους, αλλά και όσες κάνουν σχέσεις με βάση μόνο το συμφέρον αντί για την αγάπη. Στην πραγματικότητα, είναι μια μεγάλη στερεοτυπική ομπρέλα που στιγματίζει όσες δεν λειτουργούν με τα ακριβή ρομαντικά κίνητρα που έχουν στο μυαλό τους άλλοι άνθρωποι, κυρίως άνδρες, συνήθως το είδος που δεν διαθέτει την οικονομική επιφάνεια να γίνει στόχος κάποιου θηλυκού αρπακτικού ή το είδος που τη διαθέτει και δεν είχε πρόβλημα να παντρευτεί μια καλλονή 30 χρόνια νεότερή του, αλλά άλλαξε γνώμη όταν ήρθε η ώρα των λογιστικών του διαζυγίου. Οι γυναίκες όμως που πίστεψαν το παραμύθι του απατεώνα του Tinder δεν ήταν gold diggers, όπως δεν είναι καθεμία που παρά τον φεμινισμό, τα κινήματα, την αυτονομία, την ανεξαρτησία και όλα όσα κάνουν τη ζωή μας καλύτερη από αυτή των γιαγιάδων μας συνεχίζουν να πιστεύουν στον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο. Οχι πάντα συνειδητά και όχι απόλυτα, αλλά τα κατάλοιπα από την πλύση εγκεφάλου των πριγκιπισσών της Disney είναι εκεί. Και πολλές φορές θολώνουν τη λογική, που λέει ότι ένας τύπος που γνωρίζεις στο Tinder και στο Instagram που ποζάρει δίπλα στο καπό μιας Ferrari μάλλον δεν είναι και πολύ πρίγκιπας, και πάνε κόντρα στο προφίλ της σύγχρονης γυναίκας που δεν χρειάζεται κανέναν να τη σώσει, και καμιά φορά δημιουργούν τελείως μη ρεαλιστικές προσδοκίες από τον έρωτα που είναι δύσκολη υπόθεση ακόμα και χωρίς αυτογκόλ από τα αποδυτήρια. Σε κάνουν αφελή ίσως, αλλά όχι gold digger, με την ψυχρή, επαγγελματική έννοια της ταμπέλας.
Υπάρχουν θεωρίες της Ψυχολογίας που υποστηρίζουν ότι οι γυναίκες είναι «καλωδιωμένες» ν αναζητούν ασφάλεια στο σύντροφό τους, το έκαναν πριν από χιλιάδες χρόνια και μάλλον θα το κάνουν για πολλά ακόμα. Σίγουρα, η βιολογία δεν είναι ακριβώς μονόδρομος και πεπρωμένο, αλλά σήμερα τουλάχιστον δεν ακούγεται τελείως παράλογο να θέλεις να δημιουργήσεις οικογένεια με κάποιον -εκτός από εσένα- που θα μπορεί να τη συντηρήσει. Σε διακόσια χρόνια, ίσως. Επιπλέον, το τι ελκύει κάποιον είναι απόλυτα υποκειμενικό και κανείς δεν μπορεί να σου κουνήσει το δάχτυλο επειδή δεν μπορείς να δεις ερωτικά, π.χ., έναν σαραντάρη που ζει στο παιδικό του δωμάτιο. Αλλες βρίσκουν γοητευτικά τα γαλάζια μάτια, άλλες πάλι δεν συγκινούνται μόνο από την εμφάνιση και έλκονται από πτυχία, άλλες από το κοινωνικό στάτους, άλλες από τα αυτοκίνητα – και δεν πέφτει σε κανέναν λόγος, τα κριτήριά μας δεν χρειάζονται την αποδοχή των άλλων, μην τυχόν και μας πουν gold diggers. Αυτά, βέβαια, με την προϋπόθεση ότι υπάρχει αληθινή έλξη και όχι κυνήγι με δίκαννο πλουσίου θηράματος που μαρκάρεται από το πανάκριβο ρολόι του, παγιδεύεται σε συγκεκριμένα κοσμικά μαγαζιά και τρέφεται με ψεύτικους έρωτες – αυτό είναι πραγματικά χρυσοθηρία, κανονικά είναι επάγγελμα, και λέγεται αλλιώς.
Ούτως ή άλλως, οι millennials είναι μια γενιά που δύσκολα μπορεί να ξεφύγει από το κυνήγι της πολυτέλειας. Η επίδειξη πλούτου στο Ιnstagram είναι βομβαρδιστική και αναπόδραστη, όλοι ποζάρουν δίπλα σε ό,τι πιο ακριβό μπορούν να πλησιάσουν παριστάνοντας ότι αυτή είναι η καθημερινότητά τους, καταγράφοντας δήθεν μια πραγματικότητα που είναι καθαρή μυθοπλασία. Ολα υποτίθεται ότι είναι προσβάσιμα για όλους, και η αναζήτηση της χλιδής και της καλής ζωής απενοχοποιείται, δεν είναι πια ανομολόγητη προσδοκία που πρέπει να καμουφλάρεις. Οταν γίνεται αυτοσκοπός και περιλαμβάνει εξαπάτηση, ναι, τότε μιλάμε για gold diggers, αλλά αυτός ο τίτλος δεν είναι αποκλειστικά γυναικείος. Ο απατεώνας του Tinder θα έπρεπε να το αποδεικνύει.
