Είναι πολύ δύσκολο να προσδιορίσεις το πότε και αν ένας σύντροφος πρόκειται να σε απατήσει πριν αυτό συμβεί. Σίγουρα υπάρχουν αρκετά προφανή σημάδια όταν η πράξη της εξαπάτησης βρίσκεται σε εξέλιξη – όπως μηνύματα στο κινητό ή περίεργη συμπεριφορά -αλλά δεν υπάρχει κανένα χαρακτηριστικό που να δείχνει αυτόματα κάποιον που πρόκειται να απατήσει στη σχέση του. Ούτε φυσικά μπορούμε να ξέρουμε ποια δικά μας χαρακτηριστικά ή συμπεριφορές μπορεί να οδηγήσουν το ταίρι μας στην απιστία. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθούμε για τη σχέση μας και αν, τελικά, τύχει και ο σύντροφός μας μάς απατήσει να σκεφτούμε ψύχραιμα το μέλλον της σχέσης μας και αν αυτό μπορεί να υπάρξει.
Μία γυναίκα, η οποία βρέθηκε σε αυτή τη θέση, θέλησε, πέρα από τις εξηγήσεις που ζήτησε, να βρει και το δικό της «φταίξιμο» στην όλη κατάσταση. Όπως γράφει σε κείμενό της δεν κατηγορεί τον εαυτό της για την απόφαση του συντρόφου της, αλλά αναγνωρίζει πως έκανε πράγματα τα οποία άφησαν τη σχέση τους να χάσει τη σπιρτάδα της και να την κάνουν ευάλωτη στην απιστία. Η Mitzi Bockamn, life coach, μοιράζεται τα όσα έμαθε για εκείνη και τη συμπεριφορά στη σχέση της μετά την απιστία του άντρα της.
«Εκ των υστέρων αντιλαμβάνομαι ότι με πολλούς τρόπους “προετοίμασα” το σκηνικό για την απιστία του συζύγου», γράφει ξεκινώντας και συνεχίζει:
«Μην με παρεξηγήσετε. Δεν κατηγορώ τον εαυτό μου για τη δική του απιστία, αλλά ξέρω ότι και η συμπεριφορά μου συνέβαλε στο να γίνει η σχέση μας ευάλωτη στην απιστία. Μετανιώνω για τα πράγματα που έκανα και ίσως οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση και θα ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας, έτσι ώστε αν το θέλετε να μην πέσετε και εσείς στα ίδια λάθη με εμένα. Ελπίζω να σας δώσουν μια μικρή βοήθεια στη σχέση σας».
Έπειτα αποκαλύπτει στο άρθρο της στο yourtango.com ποιες συμπεριφορές της, θεωρεί, πώς οδήγησαν τη σχέση στην απιστία.
Οι πέντε τρόποι με τους οποίους ενθάρρυνα τον σύζυγό μου να με απατήσει.
1. Τον θεωρούσα δεδομένο
Όταν πρωτοπαντρευτήκαμε, η ζωή ήταν μόνο για εμάς. Ήμασταν το ζευγάρι και το επίκεντρο. Δουλεύαμε, πηγαίναμε βόλτες, διασκεδάζαμε και όλα κυλούσαν πολύ όμορφα. Αργότερα ήρθαν τα παιδιά και τα πάντα άλλαξαν. Εκείνα και οι δραστηριότητές τους έγιναν το κέντρο της προσοχής. Ήταν η απόλυτη προτεραιότητά μας. Η προσοχή μας (και περισσότερο η δική μου) εστίασε μόνο στα παιδιά και τις δικές τους ανάγκες, σε σημείο να παραμελήσουμε τη σχέση και τη ζωή μας ως ζευγάρι.
Παράλληλα, περίμενα από εκείνον (χωρίς να έχουμε ξεκάθαρη κουβέντα επ’ αυτού) να είναι πάντα εκεί όταν τον χρειαζόμουν. Να παίρνει τα παιδιά από το σχολείο, να φεύγουν μαζί το πρωί του Σαββάτου για να κάνω δουλειές, να πηγαίνει σε αγώνες, σε διαγωνισμούς, σε δραστηριότητες. Δεν είχαμε πει πως θα κάνει όλα αυτά, μα εγώ περίμενα να τα κάνει. Τον θεωρούσα υποχρεωμένο να τα κάνει. Δεν θυμάμαι να λέω συχνά «ευχαριστώ», μα ελπίζω να το έκανα. Ωστόσο, ίσως αν προσπαθούσα να τον βάλω στο παιχνίδι με πιο ήρεμο και λιγότερο απαιτητικό τρόπο, να προσπαθούσα, με λίγα λόγια, να λειτουργήσω ομαδικά, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.
2. Τον περιφρονούσα
Και αυτή είναι η συμπεριφορά που μετανιώνω περισσότερο από όλες. Γιατί; Επειδή αντιλαμβάνομαι πως όλα αυτά που εγώ θεωρούσα δεδομένα εκείνος τα έκανε δίχως παράπονο και ανεχόταν συμπεριφορές μου, που δεν του άξιζαν, όπως η περιφρόνησή μου. Σκεφτείτε πως μία φορά γύρισε αργά από το γραφείο και του είπα πως θα τον απολύσω.
Όταν έκανε κάτι με το οποίο δεν συμφωνούσα ή δεν μου άρεσε του απαντούσα υποτιμητικά και υιοθετούσα παθητικά επιθετική συμπεριφορά. Κατέκρινα όλα όσα έκανε και εστίαζα στα λάθη του. Δεν στήριζα τα χόμπι, τα ενδιαφέροντα και τα όνειρά του. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ψυχοφθόρο για μία σχέση όσο η περιφρόνηση. Γεννά θυμό, νεύρα, αποστασιοποίηση και συναισθήματα κατωτερότητας και αμφισβήτησης του εαυτού. Και εγώ το έκανα στον άνθρωπο που αγαπούσα, στον σύζυγό μου, στο ταίρι μου. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί το έκανα, αλλά εικάζω ότι έπαιξε τον ρόλο του στην απόφασή του με απατήσει.
3. Έδινα περισσότερη σημασία στους φίλους μου
Πριν από τα παιδιά, ο σύζυγός μου και εγώ κάναμε τα πάντα μαζί. Δουλεύαμε, βγαίναμε, ταξιδεύαμε, διασκεδάζαμε μαζί. Όταν ήρθαν τα παιδιά όλα άλλαξαν. Η προσοχή μας επικεντρώθηκε σε εκείνα και η σχέση μας μπήκε σε δεύτερη μοίρα. Αντιλαμβάνομαι ότι με τον καιρό περνούσα περισσότερο χρόνο με τους φίλους μας, παρά μαζί του. Πηγαίναμε όλες οι μαμάδες σινεμά μαζί με τα παιδιά μας, κανονίζαμε ραντεβού για παιχνίδι, κάναμε περιπάτους, ποδήλατα, παίζαμε μαζί με τα παιδιά μας.
Είναι αλήθεια πως κάναμε όλα αυτά που κάποτε έκανα με τον σύζυγό μου. Και όλοι ξέρουμε πως όταν δεν μοιράζεστε πολλές κοινές εμπειρίες, η απόσταση προκαλεί προβλήματα. Δεν συνέβη επίτηδες και τώρα που το σκέφτομαι δεν το παρατηρούσα καν. Εύχομαι να προσπαθούσαμε να περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί, να μείνουμε συνδεδεμένοι και συναισθηματικά και ψυχολογικά, όπως στην αρχή της σχέσης μας. Ίσως αν αυτό συνέβαινε κανένας να μην μας διασπούσε.
4. Άφησα τα προβλήματα και τις δουλειές να μπουν ανάμεσά μας
Τόσο εγώ όσο και εκείνος. Όταν τα παιδιά μας ήταν μικρά θέλησε να συνεχίσει τις σπουδές του και κάποια στιγμή να πάει για ορειβασία. Δεν του είπα «όχι» σε τίποτα, αλλά χρειαζόταν να μένω για πολλές ώρες μόνη με τα παιδιά. Θύμωνα μαζί του, επειδή έλειπε και άρχισα να συνειδητοποιώ πως λειτουργώ καλύτερα όταν λείπει. Δεν με αποσπούσαν τα πέρα δώθε του. Ωστόσο, με τον καιρό βρεθήκαμε για μεγάλα διαστήματα χωριστά.
Εκείνος χρειάστηκε να δουλέψει για 6 μήνες στο Καναδά και εγώ να μετακομίσω με τον μεγάλο μας γιο για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, λόγω ορισμένων δυσκολιών που αντιμετώπιζε στο σχολείο. Έπειτα από όλα αυτά απομακρυνθήκαμε. Νιώθαμε μόνοι και ευάλωτοι, εγκαταλελειμμένοι. Εκείνος βρήκε παρηγοριά σε άλλη σχέση, που του γέμιζε αυτά τα κενά.
5. Δεν του είπα πώς ένιωθα
Νομίζω πως αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Δεν είπα ποτέ πως νιώθω, δεν είπα ποτέ τι αισθάνομαι. Μπορεί να μην αντιλαμβανόμουν πώς ένιωθα ακριβώς, επειδή προσπαθούσα να βάλω σε τάξη τη ζωή μου, αλλά τώρα ξέρω. Ήμουν δυστυχισμένη, κυρίως επειδή δεν επικοινωνούσα με τον σύζυγό μου. Τον αγάπησα πολύ βαθιά και ήμουν ενθουσιασμένη για την οικογένειά μας. Καθώς τα χρόνια πέρασαν, από ευτυχισμένη έγινα λυπημένη. Απομακρύνθηκα από τον άντρα μου και ένιωθα πολύ μόνη. Μου έλειπε το ζευγάρι που κάποτε ήμασταν. Αλλά δεν ήμουν σε θέση να εκφράσω τα συναισθήματά μου. Φοβόμουν. Νόμιζα πως αν του μιλούσα θα έσπερνα στη ζωή μας ανησυχίες. Φοβόμουν ότι θα τον χάσω.
Θεωρούσα πως αν περνούσε αυτή η περίοδος, θα τα καταφέρναμε. Θα βρισκόμασταν ξανά. Αλλά έκανα λάθος. Όχι μόνο δεν του είπα πώς ένιωθα, αλλά ξόδευα και πολύ χρόνο μιλώντας με τις φίλες μου για τη δυστυχία μου. Για όσα εκείνος δεν έκανε, για το πόσο μόνη ένιωθα και για την αλλαγή στη σχέση μας. Εκείνες ήξεραν πώς ένιωθα, αλλά εκείνος όχι.
Όταν με απάτησε και ο γάμος μας τελείωσε, οι φίλες μου δεν ένιωσαν έκπληξη όπως εγώ. Ήξεραν, το είχαν καταλάβει. Μόνο εγώ εθελοτυφλούσα. Αν του είχα ανοίξει την καρδιά μου ίσως τίποτα από όλα αυτά να μην είχε συμβεί. Αν εξέφραζα τις ανησυχίες μου ίσως να μην είχαμε απομακρυνθεί τόσο πολύ και τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.
