Τι κάνουμε αν τα δύο μέρη μιας κατά τα άλλα ευτυχισμένης σχέσης έχουν εντελώς διαφορετικά σχέδια περί τεκνοποίησης; Αυτό συνέβη σε μια γυναίκα που δεν ήθελε να αποκτήσει παιδιά, την Emilee Janitz, ενώ ο σύντροφός της ανέκαθεν ονειρευόταν να γίνει πατέρας. Πώς εξελίχθηκε η σχέση τους; Την προσωπική εμπειρία της μοιράστηκε στο Popsugar.com.
«Το ήξερα ότι θα τον παντρευόμουν από την πρώτη στιγμή που τον είδα. Ίσως ήταν κεραυνοβόλος έρωτας ή ένα ισχυρό ένστικτο. Σε κάθε περίπτωση, απλά το ήξερα. Μετά από πολλά χρόνια σχέσης, αρχίσαμε να εκφράζουμε την επιθυμία μας να προχωρήσουμε στο γάμο. Αγαπούσαμε ο ένας τον άλλο και παρόλο που είμαστε εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι, είχαμε κοινές απόψεις για τα πάντα, από ζητήματα πίστης και πολιτικής μέχρι την αγάπη μας για τα σκυλιά (φυσικά, στο σπίτι μας πάντα υπάρχει τουλάχιστον ένα). Υπήρχε όμως ένα θέμα στο οποίο δεν μπορούσαμε να συμφωνήσουμε – ούτε μετά το γάμο: τα παιδιά.
»Ο σύζυγός μου ανέκαθεν ήθελε να αποκτήσει παιδιά. Είναι ένας απίστευτα τρυφερός άνθρωπος, ο οποίος προέρχεται από μια οικογένεια υποστηρικτική, γεμάτη αγάπη. Ήθελε να κάνουμε τη δική μας οικογένεια και, καθώς είναι δέκα χρόνια μεγαλύτερός μου, δεν ήθελε να περιμένει για πολύ μετά το γάμο. Εγώ, από την άλλη, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν αντίθετη στην ιδέα. Δεν μεγάλωσα ανάμεσα σε παιδιά. Δεν έκανα ποτέ babysitting και υπήρχε λόγος που η μία και μοναδική μέρα που εργάστηκα ως αντικαταστάτρια δασκάλα ήταν και η τελευταία μου.
»Ειλικρινά; Δεν απολάμβανα να βρίσκομαι κοντά σε παιδιά. Πίστευα ότι δεν έχω “μητρικό ένστικτο”. Και, σοβαρά, ήμουν υπερβολικά αφοσιωμένη στην καριέρα μου για να με απασχολεί η ανατροφή τους. Ήμουν η πρώτη γυναίκα στην οικογένειά μου που αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο και πίστευα ακράδαντα ότι η δημιουργία οικογένειας θα ήταν ένα τεράστιο εμπόδιο στην καριέρα μου.
«Ειλικρινά; Δεν απολάμβανα να βρίσκομαι κοντά σε παιδιά. Πίστευα ότι δεν έχω “μητρικό ένστικτο”. Και, σοβαρά, ήμουν υπερβολικά αφοσιωμένη στην καριέρα μου για να με απασχολεί η ανατροφή τους».
»Θα ήταν ψέματα να πω ότι οι αντίθετες απόψεις μας σχετικά με τα παιδιά δεν άρχισαν να μας απασχολούν μετά το γάμο. Το συζητούσαμε συχνά κι εγώ – που ακόμα δεν είχα κάνει ένα ταξίδι στο εξωτερικό, που ένιωθα παγιδευμένη σε μια αδιέξοδη δουλειά, που δεν ήξερα τίποτα για εγκυμοσύνες και μωρά – ένιωθα να πελαγώνω. Δεν ήταν εύκολο. Διαφωνούσαμε. Νιώθαμε και οι δύο απογοητευμένοι. Κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε για να ακούμε ο ένας τον άλλο και συνεχίσαμε να το συζητάμε. Ο σύζυγός μου, γνωρίζοντας τη βαθιά επιθυμία μου να ταξιδέψω, έκλεισε ένα ταξίδι για τους δυο μας στη Σκοτία και την Αγγλία. Με ενθάρρυνε να συνεχίσω να γράφω, σε μια περίοδο που ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω. Με βοήθησε να καλλιεργήσω το κομμάτι του εαυτού μου που φοβόμουν ότι θα έχανα αν αποφασίζαμε να γίνουμε γονείς.
»Κρατήσαμε ανοιχτές τις διαύλους της επικοινωνίας μας. Αντί να επικεντρωθούμε στις μέρες με ένα νεογέννητο μωρό, το πρώτο πράγμα που μας ερχόταν στο μυαλό όταν συζητούσαμε να κάνουμε οικογένεια, διευρύναμε την οπτική μας. Αναρωτιόμασταν, πώς θα είναι η ζωή μας σε πέντε χρόνια από σήμερα, αν αποκτούσαμε παιδιά; Πώς θα ήταν αν δεν αποκτούσαμε; Συνεχίσαμε να σκεφτόμαστε τη μεγαλύτερη εικόνα, να φανταζόμαστε και τα δύο σενάρια και πώς θα εξελίσσονταν σε 10, 20, 30 χρόνια από τώρα. Συνειδητοποίησα ότι αν και δεν ένιωθα ενθουσιασμένη με την ιδέα να αλλάζω πάνες ή να θυσιάσω τον ύπνο μου, πρέπει να παραδεχτώ ότι με είχε συνεπάρει η σκέψη ότι μια μέρα θα είχα μεγαλύτερα παιδιά. Ανθρώπους με τους οποίους θα μπορούσα να συζητήσω, να μοιραστώ παραδόσεις και, τελικά, να αγαπήσω. Άρχισα να σκέφτομαι τα παιδιά όχι σαν φορτίο, αλλά σαν μια ευκαιρία να διευρύνω το δίκτυο αγάπης και υποστήριξης που είχαμε χτίσει με το σύζυγό μου.
«Αντί να επικεντρωθούμε στις μέρες με ένα νεογέννητο μωρό, το πρώτο πράγμα που μας ερχόταν στο μυαλό όταν συζητούσαμε να κάνουμε οικογένεια, διευρύναμε την οπτική μας. Αναρωτιόμασταν, πώς θα είναι η ζωή μας σε πέντε χρόνια από σήμερα, αν αποκτούσαμε παιδιά;»
»Δεκαπέντε μήνες μετά το γάμο, ανακάλυψα ότι ήμουν έγκυος στο πρώτο παιδί. Αρχικά, ενθουσιάστηκα. Αλλά καθώς η συνειδητοποίηση της κατάστασης με κυρίευε σαν την κοιλιά μου που φούσκωνε όλο και περισσότερο, ένιωσα αγχωμένη, κάποιες φορές ακόμα και σε κατάθλιψη. Υπέφερα από μια πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη και συχνά αναρωτήθηκα αν είχα πάρει τη σωστή απόφαση. Σε όλη αυτή τη δύσκολη περίοδο, ο σύζυγός μου ήταν διαρκώς στο πλευρό μου. Έβλεπε πόσο με επιβάρυνε, σωματικά και ψυχικά, η εγκυμοσύνη, και μέχρι σήμερα αναγνωρίζω την υποστήριξη του, που έκανε τη σχέση μας πιο δυνατή από ποτέ. Αλλά οι μέρες εκείνες ήταν ατελείωτες και δύσκολες. Και πάνω από μία φορά, με έπιασα να κλαίω και να ρωτάω το σύμπαν: Και αν δεν είμαι καλή μητέρα;
»Πλέον πιστεύω ότι ήταν γραφτό να γίνω μητέρα. Τη στιγμή που γεννήθηκε ο γιος μου, κατάλαβα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ ξανά να φανταστώ τον κόσμο χωρίς αυτόν. Η μητρότητα μού έφερε ανυπολόγιστη χαρά και άνοιξε την καρδιά μου σε μια αγάπη τόσο βαθιά, που κάποτε νόμιζα αδύνατο να νιώσω. Λιγότερο από δύο χρόνια μετά την υποδοχή του γιου μας, περιμένουμε το δεύτερο παιδί μας. Επίσης έχω μια δουλειά που λατρεύω και μπορώ να γράφω στον ελεύθερο χρόνο μου. Πονάω καθώς σκέφτομαι ότι η νεότερη εκδοχή του εαυτού μου έτρεμε ότι η μητρότητα θα γινόταν εμπόδιο. Η αλήθεια είναι ότι ο φόβος σχεδόν με εμπόδισε να ζήσω τη μεγαλύτερη χαρά μου και να βρω τον πραγματικό εαυτό μου: μια γυναίκα ικανή να έχει και καριέρα και οικογένεια.
«Η μητρότητα μού έφερε ανυπολόγιστη χαρά και άνοιξε την καρδιά μου σε μια αγάπη τόσο βαθιά, που κάποτε νόμιζα αδύνατο να νιώσω. Λιγότερο από δύο χρόνια μετά την υποδοχή του γιου μας, περιμένουμε το δεύτερο παιδί μας».
»Νιώθω ευγνωμοσύνη που ο σύζυγός μου κι εγώ προσπαθήσαμε για τη σχέση μας παρόλο που είχαμε διαφορετικές απόψεις για τα παιδιά. Ποτέ δεν χρησιμοποιήσαμε τελεσίγραφα, ποτέ δεν πιέσαμε ο ένας τον άλλο να αλλάξει γνώμη. Αντιθέτως, καταφύγαμε στην επικοινωνία και στην επιθυμία να καταλάβουμε πραγματικά ο ένας τον άλλο για να χτίσουμε μια ζωή που, ίσως, κανένας μας δεν είχε φανταστεί αληθινά. Το ζητούμενο δεν ήταν να επιλέξουμε πλευρά, αλλά να συνεργαστούμε για να ανακαλύψουμε και να δημιουργήσουμε τη ζωή για την οποία ήμασταν προορισμένοι. Ο σύζυγός μου, ο γιος μου και το αγέννητο ακόμα παιδί μας είναι κάτι παραπάνω από τον κόσμο μου – είναι το σύμπαν μου και το μεγαλύτερο κίνητρό μου να κατακτήσω ό,τι κάποτε φοβόμουν πως θα έχανα».
