Ήταν αναπόφευκτο κάτω από τόσο πρωτόγνωρες, περιοριστικές και αλλόκοτες συνθήκες σαν αυτές που μας κληροδότησε η πανδημία, να τεθεί αργά ή γρήγορα -πλην όμως επιτακτικά- το ζήτημα του σεξ που σύντομα βρέθηκε στο επίκεντρο της συζήτησης, δημόσιας και ιδιωτικής. Και στην πορεία προέκυψαν πολλά ερωτήματα που, παρά τις σχετικές μελέτες και τα χιλιάδες κείμενα που έχουν δημοσιευτεί με αντικείμενο τη σεξουαλική συμπεριφορά μέσα στην πανδημία, παραμένουν σε μεγάλο βαθμό αναπάντητα.
Κι ένας λόγος που δεν έχουμε σαφή εικόνα είναι επειδή πολλοί, ειδικά οι μη επισήμως δεσμευμένοι, επέλεξαν να διατηρήσουν μια μουλωχτή στάση επί του θέματος, συχνά αποφεύγοντας ακόμα και κατ’ ιδίαν να προβούν σε αποκαλύψεις σχετικά με τη σεξουαλική τους ζωή (ή την εκκωφαντική απουσία της), φοβούμενοι τις νέες ηθικές και υγειονομικές παραμέτρους που έχει πάρει το σεξ στο πλαίσιο μιας συνθήκης όπου κάθε σωματική επαφή μοιάζει επικίνδυνη.
Οι ερωτικές συνευρέσεις των singles όλο αυτό το διάστημα μοιάζουν να καλύπτονται από ένα πέπλο μυστικότητας και εχεμύθειας εκ μέρους των εμπλεκόμενων, είτε συνέβαιναν πριν από τη λήξη της κυκλοφορίας (ζήσαμε και συνθήκες νουάρ Κατοχής ανάμεσα σ’ όλα τ’ άλλα), είτε μετά και ως την πέμπτη πρωινή, οπότε μπορούσε κανείς να επιστρέψει χωρίς φόβο στο σπιτάκι του και στη μοναξιά του. Μαζί με την ιδιωτικότητα, ενισχύθηκε όλο αυτό τον καιρό, εκ των συνθηκών απομόνωσης, και η μυστικοπάθεια, αλλά και μια νεοπουριτανική αντίληψη για τις σεξουαλικές σχέσεις, ειδικά τις «εφήμερες».
Στην αρχή τα ερωτήματα ήταν απλά και επείγοντα: Ναι ή όχι; Και πώς; Μόνο οι δεσμευμένοι (κοινώς, αυτοί που έχουν δέσει τον γάιδαρό τους) επιτρέπεται ή μπορούν, υπό προϋποθέσεις, και οι singles; Και με ποιο άτομο; Μπορεί να είναι άγνωστο; Και ούτω καθεξής… Μετά το αρχικό μούδιασμα, όμως, σύντομα έγινε ξεκάθαρο πως οι άνθρωποι δεν θα σταματούσαν να επιδιώκουν το σεξ, ακόμα και με σοβαρό ρίσκο για την υγεία – τη δική τους και των άλλων. Βαθμιαία, τα ερωτήματα έγιναν πιο σύνθετα:
Είναι η λίμπιντο του κόσμου στα Τάρταρα, όπως παραπονιούνται κάποιοι; Ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο, και μάλιστα σε ενοχλητικό και απειλητικό βαθμό, σύμφωνα με τις διαμαρτυρίες πολλών γυναικών για τον καταιγισμό σεξουαλικής παρενόχλησης που έχουν δεχτεί όλο αυτό το διάστημα στις πλατφόρμες επικοινωνίας και κοινωνικής δικτύωσης; Είναι το σεξ πιο σπάνιο μεν, πιο πολύτιμο δε, και ως εκ τούτου πιο έντονο από ποτέ; Εχει κλονιστεί ανεπανόρθωτα η σεξουαλική μας αυτοπεποίθηση ή θα επανέλθει ως διά μαγείας μαζί με την υπόλοιπη κανονικότητα; Θα μας βρει το «μετά» σκουριασμένους και απαθείς; Ή θα πέσουμε με τα μούτρα στην ακολασία, όπου και όπως την πετύχουμε: Θα γίνουμε πιο εκλεκτικοί και πιο αυστηροί στις επιλογές μας ή θα χαθούμε στα Σόδομα και Γόμορρα που θα ακολουθήσουν την πανδημία, όπως προβλέπουν κάποιοι έγκυροι ερευνητές;
Στο μεταξύ, όμως, βρισκόμαστε ακόμα στο καθαρτήριο. Κι από σεξ τι γίνεται; Όπως και με άλλα στοιχεία της περίεργης ύπαρξής μας εν μέσω πανδημίας και lockdown, οι απόψεις και οι μαρτυρίες διίστανται. Κακά τα ψέματα όμως. Οση διάθεση κι αν επιστράτευσαν οι δεσμευμένοι, όσα ρίσκα κι αν πήραν οι singles (οι «απάντρευτοι», που λένε στην Κρήτη, προσδιορισμός πολύ πιο οριστικός και αμετάκλητος από το «ανύπαντροι») είναι βέβαιο ότι η σεξουαλική δραστηριότητα έχει περιοριστεί δραματικά όλο αυτό το διάστημα και για τους μεν και για τους δε που βρέθηκαν για πρώτη φορά να βράζουν στο ίδιο καζάνι (της αγαμίας).
Οσοι από τους πρώτους έχουν και παιδιά στο σπίτι αποτελούν μια μεγάλη υποκατηγορία με τις δικές της παραμέτρους. Και εκεί όμως διίστανται οι μαρτυρίες σε ό,τι αφορά τη ζωή στην καραντίνα. Αλλοι φέρονται να ασφυκτιούν ή/και να καταλαμβάνονται από αγχώδεις διαταραχές πάσης φύσεως (με συνέπεια το σεξ να είναι το τελευταίο πράγμα που τους περνά από το μυαλό) και άλλοι μας λένε ότι απολαμβάνουν στιγμές οικογενειακής νιρβάνας, παρότι έχουν καταντήσει ζογκλέρ προσπαθώντας να ισορροπήσουν στον ίδιο χώρο επαγγελματικά, οικιακά και «συζυγικά» καθήκοντα. Και ναι, κάνουν και σεξ (ή έτσι ισχυρίζονται) με τον/τη σύντροφό τους, παρά τους χωροχρονικούς περιορισμούς και παρά την απουσία εξωτερικών ερεθισμάτων.
Η μία κατηγορία φαίνεται να ζηλεύει την άλλη στην εποχή της απομόνωσης. Οι δεσμευμένοι λαχταρούν λίγο χρόνο μόνοι με τον εαυτό τους (όχι απαραίτητα για να επιδοθούν σε ασκήσεις αυνανιστικής αυτοβελτίωσης παρότι, σύμφωνα με τους σχετικούς δείκτες, οι επιδόσεις στο «άθλημα» έχουν σπάσει κάθε ρεκόρ, όπως και η θέαση των πορνογραφικών sites) και οι singles που δεν προνόησαν να έχουν ζευγαρώσει πριν από την πανδημία, λίγο χρόνο που να είναι με κάποιον/α σε φάση «ο ένας πάνω στον άλλον».
Η απεριόριστη πρόσβαση στον ερωτικό σύντροφο μάλλον δεν λειτουργεί διεγερτικά ειδικά αν πρόκειται για ζευγάρι με μπόλικο καιρό στην πλάτη του. Και ο καναπές μπορεί από πεδίο χαλάρωσης και cuddling να μετατραπεί σε τάφρο με κροκόδειλους και αρένα μονομαχίας όπου ξεβράζεται το συσσωρευμένο άγχος και αποκοιμιέται η λίμπιντο. Από την άλλη, ο χειμώνας ήταν δύσκολος και το lockdown ατέλειωτο, και ο μόνος τρόπος για πολλούς singles να τη βγάλουν καθαρή ήταν παρέα με κάποιου τύπου σταθερό σύντροφο – και μετά έχει ο Θεός.
Και η επιλογή στην οποία στράφηκαν κάποιοι/ες ήταν η προσωρινή επανασύνδεση με έναν ή μία πρώην (που επίσης είχε ξεμείνει). Κάτι σαν «ειδική αποστολή» υπαγορευμένη από τις έκτακτες περιστάσεις. Ποιος ξέρει όμως; Το προσωρινό μπορεί να εξελίχθηκε σε κάτι παραπάνω. Στις περίεργες συνθήκες που ζούμε εδώ κι έναν χρόνο, τα όρια ανάμεσα στο περιστασιακό και το μόνιμο έπαψαν να είναι σαφή. Ακόμα κι ένα one night stand σε μια τέτοια ατμόσφαιρα φόβου, δέους και αποκάλυψης, περιέχει εκ των πραγμάτων κάτι ιδιαίτερο και δυνάμει αξέχαστο.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην έντυπη έκδοση του Marie Claire, την Κυριακή 18 Απριλίου 2021
