Η ιστορία μιας γυναίκας η οποία προσπαθεί να ξεπεράσει μια σχέση, αλλά δυσκολεύεται μπορεί να σας φανεί οικεία. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που έπειτα από έναν χωρισμό, χρειάζονται χρόνο για να προχωρήσουν στην προσωπική τους ζωή. Το πόσο χρόνο έχει ανάγκη ο καθένας δεν μπορεί κανείς να το πει με σιγουριά. Πέντε χρόνια, όμως, είναι πολύ, έτσι δεν είναι.
Τουλάχιστον, αυτό θεωρεί η νεαρή κοπέλα που ζήτησε τη συμβουλή της Sophia Benoit στο bustle.com, καθώς πέντε χρόνια μετά τον χωρισμό της δεν μπορεί να ξεπεράσει τον πρώην της. Ισχυρίζεται πως τον έχει συγχωρήσει, αλλά τον σκέφτεται συχνά μέσα στην ημέρα και αναρωτιέται τι θα γινόταν αν ήταν ακόμη μαζί.
Για την ακρίβεια γράφει:
«Πριν από πέντε χρόνια, ο πρώην μου με αιφνιδίασε με έναν χωρισμό και μετακόμισε. Ήμουν συντετριμμένη. Πέρασα τα επόμενα χρόνια σε ψυχοθεραπεία για να ξεδιαλύνω τι συνέβη, τον ρόλο που έπαιξα εγώ σε αυτό και τι θα μπορούσα να μάθω από αυτή την εμπειρία. Αισθάνομαι πραγματικά ότι έχω συγχωρήσει τον πρώην μου. Δεν είμαι πια θυμωμένη μαζί του – χαίρομαι που ο χωρισμός μας με ώθησε να ωριμάσω! Έχω μετακομίσει από το κοινό μας διαμέρισμα, έχω βγει με άλλους ανθρώπους και επιτέλους νιώθω ξανά ο εαυτός μου… αλλά εξακολουθώ να τον σκέφτομαι κάθε μέρα, συχνά πολλές φορές την ημέρα.
Για παράδειγμα, ντύνομαι το πρωί και βλέπω τη φούστα που φορούσα στο πρώτο μας ραντεβού. Βλέπω την έγκυο φίλη μου και αναρωτιέμαι πώς τα πάει η έγκυος γυναίκα του πρώην μου. Βλέπω έναν χαριτωμένο τύπο σε μια εφαρμογή γνωριμιών και συνειδητοποιώ ότι μοιάζει με τον πρώην μου. Μισώ που το μυαλό μου δεν τον αφήνει να φύγει. Είναι ταπεινωτικό. Πώς μπορώ να τον ξεχάσω;».
Οι σκέψεις και τα συναισθήματα δεν είναι πάντα αληθινά
Η σύμβουλος σχέσεων στην απάντησή της εξηγεί πως το να ξεχάσουμε εντελώς έναν άνθρωπο που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή μας είναι αδύνατο. «Όπως ακριβώς δεν έχουμε ξεχάσει τους δασκάλους μας από το Δημοτικό, έτσι ακριβώς δεν μπορούμε να ξεχάσουμε και έναν άνθρωπο με τον οποίο περάσαμε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας και τον ερωτευτήκαμε».
«Μπορεί να νιώθεις καταδικασμένη να μην ξεχάσεις ποτέ, αλλά δεν είναι έτσι. Μάλιστα, το να αποδεχτείς το γεγονός ότι θα υπάρξουν στιγμές που θα σκεφτείς αυτόν τον άνθρωπο μπορεί να σε βοηθήσει να νικήσεις αυτή τη συνήθεια», σημειώνει και ξεκαθαρίζει πως είναι άλλο να θέλεις να τον σκέφτεσαι λιγότερο και άλλο να θέλεις να τον ξεγράψεις εντελώς από τη ζωή σου.
«Ας δούμε αρχικά το πόσο συχνά τον σκέφτεσαι. Μιλάμε για κάθε μέρα, όλη την ημέρα ή απλώς μια με δύο φορές την ημέρα; Δεν λέω ότι το τελευταίο δεν είναι δυνητικά ενοχλητικό, απλώς προτείνω ότι μπορεί να μην είναι καταστροφικό ή αξιολύπητο. Ίσως απλά… να συμβαίνει. Και θα στοιχημάτιζα ότι πολύς χρόνος που μετράς ως “σκέφτομαι τον πρώην μου” είναι στην πραγματικότητα “κατηγορώ τον εαυτό μου επειδή σκέφτομαι τον πρώην μου”. Δώσε στον εαυτό σου την πλήρη άδεια να τον σκέφτεσαι όσο συχνά θέλεις, χωρίς επιπλήξεις. Άσε τη σκέψη να περάσει χωρίς να την κρίνεις».
Οι σκέψεις και τα συναισθήματα είναι απλώς αισθήσεις. Δεν είναι η απόλυτη αλήθεια, τονίζει η Sophia Benoit, υπενθυμίζοντας πως αποκτούν μεγαλύτερη αξία όταν εμείς τους δίνουμε μεγαλύτερη αξία.
«Ένα συναίσθημα μπορεί να σου χτυπήσει την πόρτα. Δεν χρειάζεται να το αφήσεις να μπει μέσα. Μπορείς απλώς να μην ασχοληθείς μαζί του. Ή μπορείς να σκεφτείς πως πέρασες πολύ όμορφα κάποτε και χαίρεσαι για αυτό. Δεν χρειάζεται να τιμωρείς τον εαυτό σου επειδή οι σκέψεις σου θεωρούνται ανεπιθύμητες ούτε να τις αποδέχεσαι πάντα ως πραγματικές.
Αν νιώθεις πως θέλεις να κάνεις μια μεγαλύτερη αναζήτηση στο θέμα προσέγγισε με περιέργεια τα συναισθήματά σου και όχι με κριτική διάθεση. Νιώθεις μοναξιά; Κούραση; Πείνα; Μήπως αγχώνεσαι για τη δουλειά και ψάχνεις, υποσυνείδητα, κάποια διέξοδο;
Σκέψου ποιες πιο υγιείς λύσεις μπορείς να δώσεις. Μπορεί λίγη γυμναστική ή μια έξοδος με έναν φίλο να βοηθήσει το μυαλό σου να καθαρίσει.
Και πάλι θεωρώ πως δεν είσαι καταδικασμένη. Έχεις δουλέψει με τον εαυτό σου και δεν μοιάζεις τόσο κολλημένη όσο θέλεις να παρουσιάζεις τον εαυτό σου. Πιστεύω πως και ο χρόνος και οι νέες εμπειρίες θα σε κάνουν να σκέφτεσαι όλο και λιγότερο τον πρώην σου – ειδικά αν δεν σε κατηγορείς κάθε φορά που αυτό συμβαίνει».
