Μια μέρα από αυτές που οι ουρανοί είναι ανοιχτοί και αυτή η ανώτερη δύναμη ακούει αυτά που εύχεσαι, εγώ ευχήθηκα να γυρίσω σπίτι μου με ένα ωραίο αγόρι. Στα 20 ήθελα να δοκιμάσω ένα one night stand.Που είναι το κακό; Απλά χρειάζεται και λίγη τύχη. Κατέβαινα συχνά~ πυκνά λοιπόν με τις φίλες μου στο λατρεμένο ιστορικό κέντρο που ειδικά το 2012 ζούσε μεγάλες δόξες με τα πιο κουλ έντυπα της πόλης να αποθεώνουν το ένα μαγαζί μετά το άλλο και τους Αθηναίους να τρέχουν να εξακριβώσουν πoιο είναι το μαγαζί που έχει το πιο ασυναγώνιστο Zombie. Για μένα τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα, είχα βρει το αγαπημένο μου μαγαζί, αλλά αυτό δεν σταματούσε από το να ψάχνομαι, να ανακαλύπτω γεύσεις και εμπειρίες.
Εκεί λοιπόν στο ψάξιμο, είπα να μην πάω κέντρο και να δώσω μια ευκαιρία στην περιοχή μου. Οι φίλες μου πρότειναν να κάτσουμε σε ένα μαγαζί που παίζει λάιβ μουσική. Γκρίνιαξα, το κάνω αυτό πάντα. Αλλά μετά από μερικά δευτερόλεπτα τις κοίταξα, είδα ότι όντως το ήθελαν και αποφάσισα να μπω. Εκεί λοιπόν εντόπισα ένα αληθινά όμορφο αγόρι, που έπαιζε ντραμς -για την ιστορία θα του δώσω το όνομα Παναγιώτης. Ήταν όπως είπαμε ωραιος, μετά από λίγο κατέβηκε από τη σκηνή γιατί ο τραγουδιστής του συγκροτήματος θα έπαιζε μερικά κομμάτια με την κιθάρα του.
Ήξερε μια από τις φίλες μου και ήρθε να την χαιρετήσει. Γνωριστήκαμε, δώσαμε τα χέρια και παραγγείλαμε μπίρες. Μιλήσαμε και ήταν εξωφρενικά ευγενικός που με κέρδισε με δύο, τρεις κινήσεις. Είπαμε για μουσική και βγήκαμε λίγο έξω από το μαγαζί που γίνονταν της τρελής για να μου τραγουδήσει λίγο Tom Waits. Δεν με φίλησε. Δεν έκανα και εγώ καμία κίνηση. Παίζει απλά να τον κοιτούσα με λίγο παραπάνω θαυμασμό, αυτός ο super hot συνδυασμός αυτού της της έξυπνης μούρης, με τις καλλιτεχνικές ανησυχίες, την άψογη συμπεριφορά που με κοιτούσε και καταλάβαινε τις αρλούμπες που έλεγα, μου είχε κάνει το κλικ και φυσικά δεν έδινε καμια μα καμία προειδοποίηση για αυτό που ετοιμάζονταν να συμβεί. Μετά από ποτά, συζητήσεις και μουσική, ήταν ώρα να πάρει ο καθένας τον δρόμο του. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, τον κάλεσα σπίτι μου, ήταν δυο τετράγωνα πιο πέρα.
Είμαι αρκετά μικροσκοπική και εκείνος ήταν αρκετά μεγαλόσωμος. Φτάσαμε σπίτι και πριν προλάβω να δείξω τη συλλογή μου με τα βινύλια και τα κόμικς με σήκωσε και τα πόδια μου αγκαλιά σαν τη μέση του, έκατσα λοιπόν πάνω του και αυτό ήταν σαν μεγάλο κλαδί. Το ένιωσα κάτω να ακουμπάει το κάτω μέρος του μηρού μου να πιάνει μπόλικο χώρο. Άρχισα να ανησυχώ και να λέω στον εαυτό μου “δεν μπορεί να είναι τόσο μεγάλο”
Όταν κατέβασα το παντελόνι του και αντίκρισα το θέαμα, απλά επιβεβαιώθηκαν όλοι μου οι φόβοι. Έβλεπα μπροστά μου τον Θορ με το σφυρί του. Μιλάμε για μέγεθος που θα μπορούσε να έχει το δικό του reality show.
Για κάποιον που διαβάζει αυτό που γράφω θα μπορούσε να μου πει, μα καλά τι θες, ωραίος τύπος, παίζει ντραμς, ξέρει από καλή μουσική, η φύση του έχει δώσει απλόχερα αυτό το δώρο. Ένα μόριο τόσο μεγάλο που δεν έχεις πραγματικά τι να κάνεις! Θα πω εγώ.
Του ζήτησα να με αφήσει λίγο να μαζέψω τα κομμάτια μου και να καταλάβω τι παίζει. Εκείνος μου είπε πως το μέγεθος έχει σταθεί πρόβλημα για τις σχέσεις του στο παρελθόν. Ήθελα να του πω πως το φαντάζομαι, αλλά κρατήθηκα. Ζήτησε να ξαναπροσπαθήσουμε και σκέφτηκα να υποκύψω αλλά δεν.
Μέσα στις επόμενες μέρες, άρχισα να ξανασκέφτομαι την απόφαση μου. Ήταν υπερβολικά ωραίος, και πως είναι άσχημο να απορρίπτεις κάποιον με αυτό τον τρόπο για κάποιο σημείο του σώματος του που δεν είναι όσο τέλειο θα ήθελα εγώ να είναι. Κάτι άλλο που μου πέρασε από το μυαλό ήταν αν όντως αυτό που έφταιγε ήταν το πελώριο πέος. Μπορεί να ήταν ένα αγγελικά φτιαγμένο ανδρικό μόριο και εγώ να είχα απορρίψει τον καλύτερο οργασμό της ζωής μου.
Έτσι, στο επόμενο λάιβ ήμουν πάλι εκεί. Ενώ συνήθως δεν συνηθίζω να τα μοιράζομαι αυτά, είπα στις φίλες μου για το μέγεθος, και τους εξήγησα πως ο τύπος είναι σαν το Έβερεστ και είναι δύσκολο να το ανέβεις. Εκείνες με κοίταξαν με ύφος, “τι εννοείς;” με συμβούλευσαν να μην φοβάμαι.
Πήγα και του μίλησα πριν το λάιβ και τον περίμενα να τελειώσουν. Πήγαμε για άλλη μια φορά σπίτι μου και του εξήγησα πως για να κάνουμε αυτή τη φορά αν θέλει να προσπαθήσουμε, θα κάνουμε πολύ απλά πράγματα ώστε να “γνωριστούμε” Εγώ θα έλεγχα τον ρυθμό και το βάθος. Δεν θα γίνονταν λάθος, ο Παναγιώτης συμφώνησε και ξεκίνησαμε με ένα από πάνω να παίρνω όσο καλύτερες αναπνοές μπορώ και να ανακαλύπτω πόσο πολύ με έχει βοηθήσει η yoga. Δούλεψε μια χαρά. Κανένας μας δεν τραυματίστηκε. Ακόμα και αν αυτό που συνέβη δεν ήταν ακριβώς απόλαυση, το να ανεβαίνει το Έβερεστ είχε την πλάκα του.
Ποτέ δεν γύρισα να τον ξαναδώ, όποτε βρισκόμαστε στην ίδια παρέα χαιρετιόμαστε με νορμάλ τρόπο και από μεριάς μου ελπίζω να βρει ένα κορίτσι να μπορέσει να εκτιμήσει στ¨αλήθεια αυτό του το μυστικό όπλο.
