Αρθρογράφος σε εμβληματικά έντυπα, πρωτοπόρος της ερευνητικής δημοσιογραφίας -εργάστηκε κρυφά ως «κουνελάκι» του Playboy για να ξεσκεπάσει τη σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο- και, πιο πρόσφατα, συνδημιουργός της οργάνωσης Women’s Media Center, η Γκλόρια Στάινεμ είναι μια από τις πιο σημαντικές φιγούρες του σύγχρονου φεμινισμού. Σε νέα συνέντευξη που έδωσε στο Euronews, μίλησε για τα γυναικεία αιτήματα σήμερα – μεταξύ άλλων, για το νόμο κατά των αμβλώσεων που ψηφίστηκε πρόσφατα στο Τέξας.
Για τον φεμινισμό σχολίασε πως: «Πιστεύω ότι όπως και άλλα παιδιά στον κόσμο, ήμουν κατά κάποιο τρόπο από πάντα φεμινίστρια. Συμβαίνει όταν είσαι παιδί και λες πράγματα όπως: “δεν έχεις εξουσία πάνω μου”, που είναι κάτι που παρατήρησα ότι το λένε παιδιά παντού. Μετά υπάρχει μια μεγάλη περίοδος που προσπαθείς να ταιριάξεις, να κερδίσεις την επιδοκιμασία. Μια περίοδος υπακοής και άνισης μεταχείρισης, πριν αντιληφθείς με φυσικό τρόπο ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε εξίσου σημαντικοί. Στην περίπτωσή μου, δεν υπήρχε τότε κάποιο γυναικείο κίνημα, μέχρι να φτάσω σχεδόν στην ηλικία των 40. Πέρα λοιπόν από τα προσωπικά μου αισθήματα, δεν πίστευα ότι θα υπάρχει φεμινιστικό κίνημα».
«Υπάρχει μια μεγάλη περίοδος που προσπαθείς να ταιριάξεις, να κερδίσεις την επιδοκιμασία. Μια περίοδος υπακοής και άνισης μεταχείρισης, πριν αντιληφθείς με φυσικό τρόπο ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε εξίσου σημαντικοί».
Δεν έχει κουραστεί να αγωνίζεται εδώ και πολλά χρόνια καθώς, όπως απάντησε: «Όταν βλέπω κομβικά ζητήματα που αφορούν όλο τον κόσμο, όπως τη μισθολογική ανισότητα, την ανισότητα στα κληρονομικά δικαιώματα, την αδυναμία να διατηρείς το επίθετό σου, τότε βλέπω ότι υπάρχει μεγάλη αδικία που έχει να κάνει με τον σεξισμό, τον ρατσισμό και με τις προκαταλήψεις κοινωνικών ομάδων. Επειδή ήμουν δημοσιογράφος και δεν είχα πριν δουλειά και δεν δούλευα για ένα μεγάλο οργανισμό, βίωσα τις προκαταλήψεις με άλλες μορφές, στις αναθέσεις που μου έκαναν. Δε ήταν με τον ίδιο τρόπο, με το αν δούλευα σε ένα μεγάλο οργανισμό».
Η ίδια έχει γράψει πολλά για την έκτρωση που είχε κάνει στο Λονδίνο. Η δημοσιογράφος Τοκούντο Σαλάκο τη ρώτησε, με αυτή την αφορμή: «Όταν βλέπετε τι συμβαίνει στη χώρα σας σήμερα, αναφέρομαι στο Τέξας, πώς αισθάνεστε;». Η απάντηση που έδωσε η Στάινεμ είναι η εξής:
«Αφού αναφέρεστε στο Τέξας, βλέπετε ότι η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου συμφωνεί ότι οι γυναίκες πρέπει να μπορούν να αποφασίσουν σε σχέση με ότι αφορά το σώμα τους. Υπάρχουν όμως 4-5 άνδρες στο νομοθετικό σώμα που το εμποδίζουν.
»Βλέπετε το βασικό λόγο πίσω από αυτή τη λογική, τις προκαταλήψεις και την πατριαρχία: είναι ο έλεγχος της αναπαραγωγής. Μόνο οι γυναίκες έχουν μήτρες, οπότε η επιθυμία, η πολιτική ανάγκη του ελέγχου της γυναικείας μήτρας, που είναι στη βάση της πατριαρχίας, είναι μαζί μας από την εποχή του Χίτλερ. Εννοώ ότι το πρώτο πράγμα που έκανε ο Χίτλερ, όταν εξελέγη και πρέπει να θυμόμαστε ότι εξελέγη, το πρώτο που έκανε ήταν να βάλει λουκέτο στις κλινικές οικογενειακής αναπαραγωγής και να διατάξει ότι η έκτρωση ήταν έγκλημα κατά του κράτους.
«Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Χίτλερ, όταν εξελέγη και πρέπει να θυμόμαστε ότι εξελέγη, το πρώτο που έκανε ήταν να βάλει λουκέτο στις κλινικές οικογενειακής αναπαραγωγής και να διατάξει ότι η έκτρωση ήταν έγκλημα κατά του κράτους».
»Στην ουσία δεν ήταν ο Πάπας που το επέβαλε. Ήταν ο Ναπολέοντας ο Γ΄ που ζήτησε από τον Πάπα να την καταστήσει παράνομη, γιατί ήθελε περισσότερα άτομα για τον στρατό του. Άρα είναι πάντα κάτι κακό, πραγματικό, που έχει σχέση με τον έλεγχο και δεν αφορά τη θρησκεία. Όχι κυριολεκτικά τουλάχιστον την θρησκεία στη συγκεκριμένη περίπτωση. Επειδή οι γυναίκες τυχαίνει να έχουν μήτρες, αγωνιζόμαστε ενάντια σ’ αυτή την κατάσταση από τότε. Είναι ένα είδος ρατσισμού, ένα σύστημα εξουσίας».
Μιλώντας για την ταινία «The Glorias» (2020), που σκιαγραφεί τη ζωή της, η Στάινεμ σχολίασε: «Δεν είναι μια μεγάλη χολιγουντιανή παραγωγή. Είναι μια ιδιαίτερη ταινία που στηρίζεται στο βιβλίο μου “On the Road“. Εμπιστεύτηκα ολοκληρωτικά την σκηνοθέτιδα και νομίζω ότι έκανε εξαιρετική δουλειά. […] Ποτέ δεν μπορείς να δεις τον εαυτό σου σε μια ταινία. Τέσσερις ηθοποιοί με υποδύθηκαν σε διαφορετικές ηλικίες. Μερικές από τις σκηνές ήταν αληθινές. Δεν ξέρω πώς το κατάφεραν γιατί δεν ήταν στο βιβλίο μου. Οπότε δεν ξέρω πώς ήταν τόσο αληθινές. Όπως όταν ήμουν σε ένα τρένο στην τρίτη θέση με γυναίκες από την Ινδία. Ήταν ακριβώς όπως το θυμάμαι. Είναι κάτι μυστηριώδες για μένα».
Παρακολουθήστε τη συνέντευξη:
