Η Άδα Σταματάτου αντιμετωπίζει καθημερινά μια μεγάλη πρόκληση: τη φροντίδα του αυτιστικού γιου της, ενήλικα πλέον, που έχει επωμιστεί εξ ολοκλήρου αυτή. Κατάφερε όμως να τη μετατρέψει σε πηγή δύναμης και έμπνευσης, δημιουργώντας μια σελίδα στο Facebook με τίτλο «Η ζωή μου με τον Γιάννη», όπου αφηγείται καθημερινές ιστορίες από τη ζωή με το παιδί της.
Συγγραφέας επίσης του βιβλίου «Μεγαλώνοντας ένα αυτιστικό παιδί» (εκδ. Memento), συμβάλλει με τον τρόπο της στην αλλαγή της νοοτροπίας απέναντι στα άτομα με αναπηρία. Εύλογα λοιπόν έκανε μια νέα ανάρτηση, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (3/12), όπου περιέγραψε τη ζωή της, όπως είναι ακριβώς:
«Θέλω να σας περιγράψω τι σημαίνει για μένα η αναπηρία ώστε να προσπαθήσετε όλοι να με /μας βοηθήσετε να γιορτάζουμε αυτή τη μέρα όχι μόνο στις 3 Δεκεμβρίου αλλά και τις 365 μέρες του κάθε χρόνου.
»Για μένα αναπηρία είναι μια κατάσταση στην οποία ζω μαζί με τον Γιάννη, εφόσον είμαι ο μοναδικός φροντιστής του, η οποία δεν μου επιτρέπει να κάνω πολλά πράγματα.
»Θα σκεφτείτε ίσως “μα εσύ δεν είσαι ανάπηρη… ο Γιάννης είναι”.
»Όμως η κατάσταση στην οποία ζει ο Γιάννης με βάζει να ζω και εγώ στην ίδια αναπηρία αποκτώντας τις ίδιες δυσκολίες μαζί του.
»Αν ο Γιάννης δεν μπορεί να μείνει καθιστός σε ένα εστιατόριο πάνω από είκοσι λεπτά αυτόματα θα φύγω και εγώ μαζί του, να γυρίσουμε σπίτι, νηστική.
«Αν ο Γιάννης δεν μπορεί να μείνει καθιστός σε ένα εστιατόριο πάνω από είκοσι λεπτά αυτόματα θα φύγω και εγώ μαζί του, να γυρίσουμε σπίτι, νηστική».
»Εφόσον ο Γιάννης δεν μπορεί να μείνει μόνος του ένα ΣΚ ως ενήλικας αυτόματα δεν μπορώ και εγώ να φύγω κανένα ΣΚ.
»Αν ο Γιάννης δεν θέλει να πάει περίπατο την Κυριακή αυτόματα δεν θα πάω ούτε εγώ και θα μείνουμε κλεισμένοι στο διαμέρισμα.
»Πάλι κάποιοι θα σκεφτούν “σιγά το πράγμα… και εγώ κάθομαι μέσα πολλές φορές”.
»Όμως θέλω να το σκεφτείτε επί 365 μέρες το χρόνο αυτό.
»Και πολλαπλασιάστε το ξανά επί 23 χρόνια. Για εμάς τα 23… για άλλους μπορεί να είναι 40 χρόνια.
»Εφ’ όρου ζωής είμαστε διαφορετικοί.
»Στο βίντεο είναι ο Γιάννης στο κολυμβητήριο Καλλιθέας που πηγαίνει τα τελευταία χρόνια.
»Στο μοναδικό μέρος που δεν νιώθει διαφορετικός,που δεν είναι ανάπηρος γιατί τον έχουν συμπεριλάβει στην ομάδα τους.
»Κάνει αυτό που κάνουν όλοι. Κολυμπάει.
»Με διαφορετικό τρόπο αλλά κανείς δεν τον κοιτάζει περίεργα ως αταίριαστο, ατσούμπαλο, μουρλό, περίεργο, προβληματικό.
»Και αυτόματα σταματάω και εγώ να νιώθω διαφορετική, ανάπηρη, περιθωριοποιημένη.
»Αν θέλουμε να γιορτάζουμε κάθε μέρα την παγκόσμια μέρα ατόμων με αναπηρία κάντε μας μέλος της ομάδας σας, της παρέας σας, του σχολείου σας, της τάξης σας, της κοινότητας σας, της πολυκατοικίας σας.
»#InternationalDayofDisabledPersons
»#December3rd».
Δείτε την ανάρτηση:
