Λίγες μόνο ημέρες μετά τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια για τα Τέμπη σε όλη την Ελλάδα, αφιερωμένη στο δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους, ήταν η εκπομπή του ΣΚΑΪ «Prime Time».
Σε αυτή, οι δημοσιογράφοι συνομίλησαν με συγγενείς των θυμάτων. Ανάμεσά τους ο Νίκος Πλακιάς που έχασε τις δύο κόρες του και την ανιψιά του, αλλά και η Μαρία Καρυστιανού που έχασε την 19χρονη κόρη της.
H Μαρία Καρυστιανού, που είναι και πρόεδρος του Συλλόγου Θυμάτων Τεμπών, αναφέρθηκε στη σχέση που είχε με την κόρη της, αλλά και στον αγώνα που κάνει για την αδικοχαμένη της ψυχή.
«Το παιδί μου δολοφονήθηκε. Εμένα ο αγώνας για τη δικαίωσή της είναι το κύριο αυτή τη στιγμή στη ζωή μου. Ο πόνος υπάρχει και θα υπάρχει μέχρι την τελευταία στιγμή που θα κλείσω τα μάτια μου. Δεν θα κάνω κάτι γι’ αυτό, θα υπάρχει και θέλω να υπάρχει, δεν με ενοχλεί καθόλου. Η δικαίωση όμως είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητάς μου και είναι ο μεγάλος μου στόχος.
Κάποιοι με είπαν χαροκαμένη ντίβα, τίτλος που μου δόθηκε χωρίς να τον έχω ζητήσει. Προσπαθώ να γίνω η φωνή της κόρης μου ακόμα και σε απλές φράσεις που μου τη θυμίζουν. Είχε πιο έντονη εφηβεία απ’ τον γιο μου, ενώ είχαμε και τον ίδιο χαρακτήρα και υπήρχε μία ένταση μεταξύ μας, πάντα σε φυσιολογικά πλαίσια. Μου έλεγε “θες να γίνω σαν κι εσένα αλλά όχι εγώ είμαι αλλιώτικη”. Ήθελα για ‘κείνη ότι θέλει κάθε γονιός να πετύχει στη ζωή της και να ‘ναι ευτυχισμένη. Είχαμε ένα ιδιαίτερο δέσιμο. Πολλές φορές και μόνο που την κοίταζα ή με κοίταζε καταλαβαινόμασταν», είπε για την ακρίβεια, ενώ στο τι συνιστά δικαίωση για την ίδια είπε: «Να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι θανάτου του παιδιού μου».
Ο Νίκος Πλακιάς από την πλευρά του θυμήθηκε τις τελευταίες στιγμές με τις κόρες και την ανιψιά του και το πώς έμαθε για το τραγικό δυστύχημα, από μία είδηση στο διαδίκτυο.
«Ταξίδευαν λόγω τριημέρου των Απόκρεων και εκείνη την ημέρα δεν μπορούσαν να βρουν εισιτήριο με το λεωφορείο, ούτε με το απογευματινό τρένο και βρήκαν στο μοιραίο τρένο. Το εισιτήριό τους ήταν στο 5ο βαγόνι. Αλλά φτάνοντας στη Λάρισα, ενώ κατέβηκαν 120 επιβάτες, ανέβηκαν μόνο 20 και έτσι έμειναν αρκετές θέσεις κενές στα πρώτα βαγόνια. Τα κορίτσια ζητήσαν να μεταφερθούν και μεταφέρθηκαν στο 3ο κουπέ», θυμήθηκε για το πώς οι κόρες και η ανιψιά του βρέθηκαν στη μοιραία αμαξοστοιχία. Όσο για το πώς έμαθε ο ίδιος τι συνέβη είπε:
«Εκείνη την ημέρα έκλεισα το κατάστημα και καθίσαμε σε ένα καφέ να δούμε έναν αγώνα, αν θυμάμαι καλά. Ανοίγοντας το κινητό είδα μια έκτακτη είδηση ότι εκτροχιάστηκε το τρένο για Θεσσαλονίκη. Φυσικά, δεν είπα τίποτα. Ούτε στη Σοφία (σ. σ. Τη σύζυγό του) ούτε σε κάποιον άλλο. Το πρώτο που διάβασα ήταν ότι υπήρξε εκτροχιασμός και δεν είχαμε τραυματισμούς και δεν ήθελα να ανησυχήσω κανέναν. Παίρνω την πρώτη, τη δεύτερη, την τρίτη – και τα τρία τα κορίτσια – τα τηλέφωνα είναι νεκρά. Λέω κάπου έχασαν τα κινητά, μήπως είναι τα παιδιά μας σε κάποιο νοσοκομείο. Επικράτησε πανικός. Από εκείνη την ώρα καταλάβαμε ότι στο Γενικό (εννοεί το Νοσοκομείο της Λάρισας) έρχονται μόνο νεκροί και όλοι οι τραυματίες έχουν μεταφερθεί στο Πανεπιστημιακό. Βλέποντας να καταφτάνουν και πολιτικά πρόσωπα, καταλάβαμε ότι εδώ έχει μόνο θάνατο».
Όπως είπε: «Δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μας ότι βάζοντας τα παιδιά μας στο τρένο, το πιο ασφαλές μέσο θα μας τα έφερναν πίσω σε σακούλες. Έτσι μας τα έφεραν σε σακούλες».
Να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι θανάτου του παιδιού μου. Αυτό είναι δικαίωση.
Στην ίδια εκπομπή μίλησαν γονείς και άλλων θυμάτων και ατόμων που επέζησαν της σύγκρουσης, με τη μητέρα της Μυρσίνης Ψαθά, η οποία βρισκόταν σε κώμα τρεις μήνες μετά το δυστύχημα, να θυμάται: «Η κόρη μου και η φίλη της, Ελπίδα Χούπα, είχαν περάσει πολύ όμορφα στην Αθήνα το τριήμερο και επέστρεφαν. Γύρω στις 11 θεωρώ ότι έπρεπε να έχει φτάσει το παιδί. Την έπαιρνα τηλέφωνα, αλλά δεν απαντούσε και σταμάτησε να καλεί το τηλέφωνό της. Ανοίγω τηλεόραση, βλέπω τι έχει γίνει, λέω “το παιδί σου ήταν μέσα εκεί”. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Γύρω στις 7:30 το πρωί με παίρνει ο γιος μου και μου λέει βρήκαμε τη Μυρσίνη, είναι ζωντανή. Ήταν διασωληνωμένη στο νοσοκομείο της Λάρισας, αλλά δεν είχαν στοιχεία ότι αυτή είναι η κόρη μας, η Μυρσίνη Πρασσά». Η Ελπίδα Χούπα, 29 ετών, έχασε τη ζωή της στο δυστύχημα των Τεμπών.
Ο Βασίλης Χατζηχαραλάμπους, δεν μπόρεσε να κρύψει την έντασή του στην εκπομπή, καθώς όπως είπε «πήραμε ένα φέρετρο χωρίς να ξέρουμε τι είναι μέσα».
«Ξέρετε τι είναι να φεύγει το παιδί σου να πάει στο σχολείο του να σπουδάσει και να μην γυρνάει; Να λέει: “Μάνα φύλαξέ μου λαγάνα να φάω αύριο” και να μην γυρνάει; Ποιος άνθρωπος έχει παιδιά να το καταλάβει αυτό που λέω; Δεν υπάρχει». Ο 29 ετών γιος του, Παναγιώτης, ήταν συνοδός στα τρένα και πατέρας ενός παιδιού. Έχασε τη ζωή του στο δυστύχημα στα Τέμπη.
Ο ίδιος έμαθε για το δυστύχημα από το τηλέφωνο της συζύγου του γιου. Χρειάστηκε να μεταβεί στη Λάρισα για να μάθει τι συνέβη στον γιο του και όταν ζήτησε να μάθει του είπαν πως δεν είναι τραυματίας, αλλά αγνοούμενος.
«Τι σημαίνει αγνοούμενος; Ότι έχει αποχωρήσει. Ζητήσαμε να αναγνωρίσουμε κάτι, αλλά μα; είπαν ότι δεν γίνεται, διότι οι νεκροί δεν μπορούν να αναγνωριστούν. Η αναγνώριση θα γίνει μέσω DNA. Καταλαβαίνετε τώρα, να έχεις χάσει το παιδί σου τόσο ξαφνικά και να αγωνιάς για το τι θα πάρεις και αν θα πάρεις. Συγκεκριμένα ο γιος μου στη νεκροψία που πήρα αναφέρει ότι ήταν άρτιος – είχε μερικές εκδορές στην πλάτη και βρέθηκε στα πνευμόνια του αιθάλη, έφυγε από πνευμονικό οίδημα και καρδιακή προσβολή. Στο σημείο που θα έγραφε από τι προήλθε υπάρχει παύλα. Δεν έγιναν τοξικολογικές. Υπάρχει πιο οδυνηρό από αυτό; Υπάρχει. Και ποιο είναι; Έχουμε πάρει ένα φέρετρο που δεν ξέρουμε τι έχει μέσα. Με την προχειρότητα που έγιναν όλα, δεν ξέρουμε. Και το παιδί μου να είναι μέσα, πώς είναι; Σε σακούλα; σε μεμβράνη; Διότι έτσι δεν λιώνει. Φαντάζεστε του χρόνου, στα τρία χρόνια που γίνεται εκταφή, να βγει το παιδί μου άλιωτο και να το πετάξουν στα σκουπίδια; Να συλήσουν δεύτερη φορά. Πείτε μου τι θα κάνατε μετά;».
Ξέρετε τι είναι να φεύγει το παιδί σου να πάει στο σχολείο του να σπουδάσει και να μην γυρνάει; Να λέει: “Μάνα φύλαξέ μου λαγάνα να φάω αύριο” και να μην γυρνάει;
Από τη μεριά του ο Νίκος Χατζηβαλείου, πατέρας της 26χρονης Ελισάβετ, που έχασε τη ζωή της στο δυστύχημα, μίλησε για την κόρη του, η οποία είχε γυρίσει από τη Σκωτία μετά το τέλος του μεταπτυχιακού της στη μουσική. Το κορίτσι θα έφευγε το καλοκαίρι του 2023 για να εργαστεί στην όπερα του Βερολίνου. Οι γονείς της και η αδερφή της την περίμεναν για να γιορτάσουν την επιτυχία της. «Στο τέλος της ημέρας ο λογαριασμός είναι ίδιος. Είτε είναι καλή ημέρα είτε κακή είσαι μείον έναν. Εμάς μας θλίβει να ξεχάσουμε. Μου λέει η σύζυγός μου πως ξεθωριάζει η εικόνα της κόρης μας. Αυτό δεν το θέλουμε. Κανείς δεν το θέλει. Ανακυκλώνεις τον πόνο. Το να ξεχάσεις είναι τρομερό. Δεν συνέβη κάτι κακό που προσπαθείς να ξεχάσεις, να το επουλώσουμε. Εμάς μας θλίβει να ξεχάσουμε».
Την 19χρονη κόρη του έχασε και ο Ηλίας Παπαγγελής, ο οποίος μίλησε, επίσης, στην εκπομπή. «Ήταν στο 3ο βαγόνι στη θέση 12. Κατέρρευσε η οροφή και την πλάκωσε. Έπαθε θλάση στον δεξιό πνεύμονα και το συκώτι. Πέθανε από ασφυξία. Έμεινε όλο αυτό το βάρος πάνω της για ώρα. Ίσως να τα είχε καταφέρει, αν δεν είχε καταρρεύσει η οροφή. Αλλά ήταν άτυχη. Και εμείς άτυχοι. Ήταν ένας άγγελος, ένα φιλόδοξο παιδί, με πολλές γνώσεις. Εκείνο το βράδυ είχε έρθει να μας δει και γυρνώντας μπήκε στο τρένο, γιατί το πρωί της Τετάρτης είχε μάθημα. Και έγινε αυτό που έγινε. Γύρω στις 9:30 με 10:00 ήταν έξω από τη Θήβα. Βλέποντας τηλεόραση έγινε διακοπή στο πρόγραμμα και είδα ότι έγινε σύγκρουση τρένων. Άρχισα να την παίρνω τηλέφωνο, δεν απαντούσε. Έβαλα και την άλλη μας κόρη στη Θεσσαλονίκη, που έμεναν μαζί, να την πάρει τηλέφωνο. Δεν απαντούσε. Ξύπνησα τη γυναίκα μου και φύγαμε για τη Λάρισα. Στις 3:30 το πρωί ήμασταν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Είδαμε τον κατάλογο με τους τραυματίες, δεν ήταν εκεί. Πήγαμε και στο άλλο, το Κρατικό, ούτε εκεί. Όλα μάταια. Από την Τετάρτη και μετά περιμέναμε μόνο να ανακοινωθεί ο θάνατός της. Την Παρασκευή το βράδυ μάς πήραν τηλέφωνο ότι ταυτοποιήθηκε. Και την Κυριακή το βράδυ την έφεραν στο νεκροταφείο του Ζωγράφου. Και πήγαμε 12 η ώρα τη νύχτα και την είδαμε, δηλαδή το άσπρο κουτί. Δεν επιτρεπόταν να ανοιχτεί».
Το να ξεχάσεις είναι τρομερό. Εμάς μας θλίβει να ξεχάσουμε. Στο τέλος της ημέρας ο λογαριασμός είναι ίδιος. Είτε είναι καλή ημέρα είτε κακή είσαι μείον έναν
«Ένα ατύχημα χτίζεται και αυτό χτίστηκε επί δεκαετίες. Το ελληνικό κράτος, αν δει κανείς τις επενδύσεις στον σιδηρόδρομο τις τελευταίες δεκαετίες, αποφάσισε να επενδύσει στην ανάπτυξη του οδικού δικτύου και τα χρήματα που δίνονται ανά χιλιόμετρο σιδηροδρομικό δικτύου καθιστούν την Ελλάδα από τις τελευταίες χώρες τις Ευρωπαϊκής Ένωσης σε επίπεδο επενδύσεων», είπε ο Χρήστος Παπαδημητρίου – Πρόεδρος ΕΟΔΑΣΑΑΜ.
