Στην κηδεία της Φώφης Γεννηματά οι πιο σπαρακτικές φιγούρες είναι εκείνες του συζύγου της και των τριών παιδιών της. Με φωνή πλημμυρισμένη από συγκίνηση, εκφώνησαν επικηδείους που τη ζωντανεύουν ξανά, αυτή τη φορά ως την πιο τρυφερή και εμπνευστική μητέρα, και που θα κρατήσουν για πάντα ζωντανή τη μνήμη της.
Όπως είπε αρχικά ο γιος της, Γιώργος: «Όλες σου τις μάχες τις έδωσες παλικαρίσια. Αντίκριζες πάντα τον κίνδυνο με το χαμόγελό σου, δείχνοντας τη δυναμικότητά σου και τη θέληση που είχες για τη ζωή. Έγινες έτσι υπόδειγμα για πάρα πολλούς ανθρώπους, κάτι που επιβεβαιώνει και η πρόσφατη απόφαση της Πολιτείας για δημιουργία προγράμματος προληπτικών εξετάσεων για τον καρκίνο του μαστού με το όνομά σου.
»Μας μίλαγες με ειλικρίνεια και τρυφερότητα. Η σχέση που είχες με τον πατέρα μας μάς δίδαξε τι σημαίνει αγάπη και συντροφικότητα. Ήσασταν μαζί μέχρι τελευταία στιγμή. Ο δεσμός με τη θεία μας τη Μαίρη ήταν παράδειγμα αδελφικής αγάπης.
»Με την αποχώρησή σου νόμιζα ότι θα έφευγαν μαζί και οι ελπίδες μου. Η αγκαλιά του κόσμου μαρτυρεί ότι οι αξίες και τα ιδανικά σου επιβιώνουν. Τώρα πιστεύω ακόμη περισσότερο στον άνθρωπο. Η οικογένεια ήταν για σένα όλη σου η ζωή. Κρατήθηκες με όσες δυνάμεις σου είχαν απομείνει για να μας κρατήσεις στην αγκαλιά σου. Είμαι σίγουρος ότι θα μας κοιτάς με χαμόγελο πάνω εκεί από τα σύννεφα».
«Με την αποχώρησή σου νόμιζα ότι θα έφευγαν μαζί και οι ελπίδες μου. Η αγκαλιά του κόσμου μαρτυρεί ότι οι αξίες και τα ιδανικά σου επιβιώνουν. Τώρα πιστεύω ακόμη περισσότερο στον άνθρωπο».
Η μικρή κόρη της, Κατερίνα, είπε με τη σειρά της:
«Έφυγες νικήτρια μέχρι την τελευταία στιγμή. Δεν το ‘βαλες ποτέ κάτω. Παρά τον πόνο και την ταλαιπωρία ήσουν πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη, να μας καθησυχάζεις ότι όλα θα πάνε καλά. Ήσουν και είσαι πάντα η ηρωίδα μας, η μαμά μας. Μας χάρισες στιγμές με πολλή αγάπη και τρυφερότητα, που θα μείνουν πάντα στις μνήμες μας. Πάντα όταν ήμουν στεναχωρημένη το καταλάβαινες και προσπαθούσες να μου φτιάξεις τη διάθεση. Ήσουν και θα είσαι ο άνθρωπος που θαυμάζω πιο πολύ. Είμαστε πολύ περήφανοι για σένα, μας έμαθες να αγωνιζόμαστε, να μην τα παρατάμε ποτέ και να ζούμε την κάθε στιγμή.
»Είσαι η πιο δυνατή γυναίκα που ξέρω. Θα μας λείψεις πολύ. Θα μου λείψει το χάδι σου, η ζεστή σου αγκαλιά, η φωνή σου, το χαμόγελό σου. Θα μου λείψουν οι συζητήσεις που κάναμε τα βράδια, τα ταξίδια και οι ετοιμασίες που κάναμε όταν είχαμε κάποια γιορτή στο σπίτι. Πάντα όταν ήσουν κοντά μου ένιωθα ασφάλεια. Με ένα βλέμμα ξέραμε τι ήθελε να πει η μία στην άλλη. Αντίο μαμά, είσαι μαχήτρια, σ’ αγαπάμε πολύ και πάντα».
«Θα μου λείψει το χάδι σου, η ζεστή σου αγκαλιά, η φωνή σου, το χαμόγελό σου. Θα μου λείψουν οι συζητήσεις που κάναμε τα βράδια, τα ταξίδια και οι ετοιμασίες που κάναμε όταν είχαμε κάποια γιορτή στο σπίτι. Πάντα όταν ήσουν κοντά μου ένιωθα ασφάλεια».
Συγκλονιστικός και ο λόγος που έβγαλε η μεγαλύτερη κόρη, Αιμιλία:
«Τελευταίες μας κουβέντες, μου είπες: ένα, δύο, τρία, πάμε. Και μου έδωσες τα χέρια σου για να σηκωθείς. Έτσι έφυγες, όρθια και με το κεφάλι ψηλά, όπως αρμόζει σε μια μαχήτρια. Μια μάχη με καθαρή ψυχή, όπου δεν παραδίδεις τα όπλα, είναι πάντα μια μάχη κερδισμένη. Το χέρι χτυπούσε στο τραπέζι και γινόταν πάντα αυτό που έπρεπε να γίνει. Αυτό το χέρι το χτύπησες πολλές φορές στη ζωή σου, σαν κορίτσι, σαν γυναίκα, σαν μητέρα και κέρδισες. Δεν ήταν όμως ποτέ σκληρό, ήταν απαλό και γεμάτο τρυφερότητα και ανιδιοτέλεια.
»Ήξερες πάντα όσα ξέρει μόνο μια μάνα, η αγκαλιά σου ήταν ζεστή, τρυφερή αλλά και ασπίδα δυνατή σαν εσένα. Αυτό το οικείο άρωμα που δεν ξεκολλάει από πάνω μας, το χαμόγελό σου, το χάδι σου και κυρίως το ζεϊμπέκικο της ζωής που χόρεψες καλύτερα απ’ όλους είναι αυτά που θα μας λείψουν πιο πολύ. Είναι οδηγός για μια ζωή γεμάτη αγάπη, χαμόγελο, αλήθεια, αξιοπρέπεια κι ελπίδα. Αυτά μας έγραφες και να είσαι σίγουρη ότι θα τα ακολουθήσουμε».
