Μια σημαντική ημέρα ξημερώνει αύριο, Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου, για την οικογένεια της 24χρονης Ερατούς από τη Μυτιλήνη, που τον Μάιο του 2019 βρήκε το θάνατο στα χέρια του συζύγου της. Εκδικάζεται στο Εφετείο η υπόθεση γυναικοκτονίας μετά το αίτημα του δράση για άρση της ποινής ων ισοβίων χωρίς ελαφρυντικά που του είχε επιβληθεί πρωτόδικα. Ο δράστης ισχυρίζεται ότι τέλεσε το εγκλημα εν βρασμώ ψυχικής ορμής.
Την αλληλεγγύη προς την οικογένεια της Ερατούς εξέφρασε ο Σύλλογος Προοδευτικών Γυναικών Μυτιλήνης οργανώνοντας συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Δικαστικό Μέγαρο Μυτιλήνης στις 9 το πρωί της Δευτέρας, όπου θα εκδικαστεί η έφεση μετά από δύο αναβολές. Ο σύλλογος ανακοίνωσε:
«Δε φτάνει το ανοιχτό τραύμα που αντιμετωπίζουν η μητέρα της και οι άλλοι συγγενείς της καθημερινά, έρχονται να προστεθούν και οι τραγικές ελλείψεις στην οικονομική, συμβουλευτική, νομική τους στήριξη με ευθύνη του κράτους.
«Η δολοφονία της Ερατώς, η οργή που προκαλούν τα αποκρουστικά περιστατικά βίας σε βάρος γυναικών και παιδιών δεν αποτελούν “μεμονωμένη και ακραία” συμπεριφορά! Αποτελούν ένα από τα πολλά πρόσωπά της».
»Η δολοφονία της Ερατώς, η οργή που προκαλούν τα αποκρουστικά περιστατικά βίας σε βάρος γυναικών και παιδιών δεν αποτελούν “μεμονωμένη και ακραία” συμπεριφορά! Αποτελούν ένα από τα πολλά πρόσωπα της, που βιώνουμε οι γυναίκες του καθημερινού μόχθου, καθώς είμαστε αντιμέτωπες με:
»- την ανυπαρξία των αναγκαίων δομών και προγραμμάτων πρόληψης και προστασίας παιδιών και γυναικών.
»- τα ωράρια–λάστιχο, την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, τη δουλειά με ημερομηνία λήξης και χωρίς δικαιώματα, την έλλειψη προστασίας της μητρότητας.
»- την έλλειψη προστασίας της υγείας μας, με την πρόσφατη απόφαση για υποβάθμιση του ΚΥ Μυτιλήνης που θα έχει τραγικές συνέπειες στην προστασία των αναγκών του γυναικείου οργανισμού.
»- τις ευθύνες και τις ανάγκες των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ΑμΕΑ που φορτώνονται στις δικές μας πλάτες, αφού λογίζονται ως “κόστος” για το κράτος.
»- την ανεργία, τη φτώχεια, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, την προσφυγιά.
»- τους χιλιάδες πλειστηριασμούς λαϊκών σπιτιών.
»Νικάμε τη θλίψη με τη θέληση να αγωνιστούμε και να αντιπαλέψουμε τις αποκρουστικές ιδέες, αξίες και συμπεριφορές που υποτιμούν και αντιμετωπίζουν τη γυναίκα ως “ιδιοκτησία”.
»Στο βούρκο της εκμεταλλευτικής κοινωνίας “ξεφυτρώνουν” οι δράστες-τέρατα, θεριεύει η ενδοοικογενειακή βία, τα κυκλώματα trafficking και μαστροπείας με θύματα κυρίως γυναίκες και παιδιά, “ξεπηδούν” νέες μορφές βίας, όπως η λεγόμενη εκδικητική πορνογραφία και η διαδικτυακή σεξουαλική παρενόχληση και καταδίωξη.
«Νικάμε τη θλίψη με τη θέληση να αγωνιστούμε και να αντιπαλέψουμε τις αποκρουστικές ιδέες, αξίες και συμπεριφορές που υποτιμούν και αντιμετωπίζουν τη γυναίκα ως “ιδιοκτησία”».
»Απαιτούμε εδώ και τώρα την ολόπλευρη κρατική στήριξη των οικογενειών των δολοφονημένων γυναικών.
»Δεν συμβιβαζόμαστε η προστασία των κακοποιημένων γυναικών και παιδιών να βρίσκεται στα χέρια επιχειρηματιών, ΜΚΟ, εκκλησιαστικών δομών και διαφόρων “φιλάνθρωπων”.
»Δεν ανεχόμαστε να πουλάνε στα τηλε-παράθυρα τον ανθρώπινο πόνο και να κρύβουν τις πραγματικές οικονομικές και κοινωνικές αιτίες πίσω από τα φρικιαστικά εγκλήματα».
Υπόθεση Ερατούς Μανωλακέλλη
Το Μάιο του 2019 ακόμη μία γυναικοκτονία, στη Μυτιλήνη, συγκλονίζει τη χώρα. Η 24χρονη Ερατώ Μανωλακέλλη χάνει τη ζωή της από τα χέρια του εν διαστάσει συζύγου της, με το δύο ετών μωρό τους να κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο. Λίγες ημέρες πριν, η μητέρα της Ερατούς, Ελένη Κρεμαστιώτη, βρισκόταν στο νησί ώστε να τη βοηθήσει με τη μετακόμιση (εκείνη τότε ζούσε στο Λεωνίδιο) κι έμελλε να επιστρέψει για ν’ αντικρίσει το παιδί της νεκρό, από τα χέρια του ανθρώπου που εμπιστευόταν. Την ημέρα που μαθεύτηκε η γυναικοκτονία της Γαρυφαλλιάς δημοσιεύεται στην έντυπη έκδοση του περιοδικού συνέντευξή της για την κόρη της και τη σχέση με τον δολοφόνο της.
H Ελένη Κρεμαστιώτη μίλησε στο marieclaire.gr, προσπαθώντας να σταματήσουν να υπάρχουν άλλα θύματα και μητέρες στην ίδια θέση μ’ εκείνη: «Καμία γυναίκα δεν αξίζει την οποιαδήποτε μορφή βίας. Δεν πρέπει ο φόβος να υπερισχύει της απόφασης να φύγουν από μια τοξική σχέση. Να μιλάνε. Να μη σκέφτονται τι θα πει ο περίγυρος. Κανένας από αυτούς που σταματάει μια γυναίκα από το να φύγει δεν είναι αρκετός. Όλοι είναι μια τρίχα στο ζυμάρι. Τη βγάζεις και την πετάς.
«Κανένας από αυτούς που σταματάει μια γυναίκα από το να φύγει δεν είναι αρκετός. Όλοι είναι μια τρίχα στο ζυμάρι. Τη βγάζεις και την πετάς».
»Η κόρη μου, η Ερατώ μου, ήταν μια από όλες αυτές τις γυναίκες που φώναξαν “αρκετά ως εδώ”. Η φωνή της τής στοίχισε τη ζωή. Η φωνή εκείνη που ήταν βροντερή, συνειδητή και με θέληση για ζωή. Για τη ζωή που της στέρησε ο φονιάς της. Για τ’ ανεκπλήρωτα όνειρά της, για το ότι τής στέρησε την ευκαιρία να μεγαλώσει το παιδί της, για το ότι στέρησε από αυτό το παιδάκι το πιο σημαντικό πρόσωπο της ζωής του… τη μαμά της. Ένα είναι το δεδομένο για μένα και για όλες τις μαμάδες που “έφυγαν” έτσι τα παιδιά τους. Τα ισόβια να είναι ΙΣΟΒΙΑ».
