Η Αργεντινή είναι η χώρα της Λατινικής Αμερικής που ανέκαθεν πρωτοστατούσε στα δικαιώματα των γυναικών, την ισότητα και τα LGBTQ δικαιώματα. Πλέον, αυτή η κουλτούρα της χώρας απειλείται άμεσα από τις ατζέντες των περισσότερων υποψηφίων για τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές και συγκεκριμένα από το πρόγραμμα του 52χρονου υποψηφίου Javier Milei.
H χώρα ήταν μία από τις πρώτες στον κόσμο που υιοθέτησαν την ποσόστωση στη συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική το 1991, ενώ το 2010 ενέκρινε νομοθεσία για τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών. Πώς φτάσαμε ως εδώ, μιάμιση δεκαετία μετά; Σύμφωνα με την υποψήφια της αριστεράς Myriam Bregman, η οποία για την ώρα συγκεντρώνει περίπου το 5% της πρόθεσης ψήφου, «το φαινόμενο Milei δεν είναι απλά ένα ακροδεξιό κίνημα».
H ίδια συνεχίζει τη σκέψη της διευκρινίζοντας πως το φαινόμενο αυτού του υποψηφίου «είναι η πατριαρχική αντίδραση ενάντια σε όλη την πρόοδο που έχουν καταφέρει οι γυναίκες στην Αργεντινή».
Ο Milei, του οποίου οι πολιτικές απόψεις αποτελούν ένα συνονθύλευμα από ακροδεξιές και δεξιές προσεγγίσεις σχεδόν σε όλα τα θέματα, συνδυαστικά με μία αδυναμία στον αναρχοκαπιταλισμό και τις ριζοσπαστικές απόψεις για την εξωτερική πολιτική, εκμεταλλεύεται την οικονομική κρίση της χώρας, όπου ο πληθωρισμός έχει ξεπεράσει το 100% και προσπαθεί να επιβάλει την αντικοινωνική του ατζέντα εκμεταλλευόμενος τη φτώχεια και την εξαθλίωση εκατομμυρίων ανθρώπων.
Ο ίδιος έχει εκφραστεί ανοιχτά ενάντια του σοσιαλισμού και του φεμινισμού και συγκεκριμένα έχει πει ότι κάνει «πόλεμο κουλτούρας» ενάντια σε αυτές τις έννοιες. Προσπαθεί, και από ό,τι φαίνεται τα καταφέρνει ήδη, να δημιουργήσει πολώσεις απέναντι σε ομάδες ανθρώπων που επιδιώκουν διαφορετικούς στόχους και μάχονται για διαφορετικά δικαιώματα και κυρίως στρέφεται εναντίον των γυναικών, έχοντας διαμορφώσει μία ρητορική η οποία είναι βαθιά σεξιστική. Έχει ήδη εξαγγείλει πως αν εκλεγεί θα καταργήσει το υπουργείο ισότητας, ενώ για το ζήτημα των αμβλώσεων, που νομιμοποιήθηκαν μετά από δεκαετίες προσπαθειών το 2020, θέλει να ζητήσει τη διενέργεια δημοψηφίσματος, προφανώς για να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι ένα μεγάλο ποσοστό των Αργεντίνων είναι Καθολικοί Χριστιανοί και άρα βρίσκονται εξαρχής απέναντι στις αμβλώσεις.
Τον Milei στηρίζουν δυστυχώς διάφορες γυναίκες που κρύβονται πίσω από θεωρίες όπως «μία γυναίκα πρέπει να συμμετέχει στα κοινά επειδή μπορεί και όχι απλά λόγω του φύλου της». Αυτές οι θεωρίες αγνοούν επιδεικτικά το γεγονός ότι οι γυναίκες δεν έχουν τις ίδιες προσβάσεις με τους άνδρες στους θεσμούς και σε διάφορες δημόσιες διαδικασίες και ότι πρέπει να δίνονται διάφορα κίνητρα, τόσο στις ίδιες, όσο και στην κοινωνία γενικότερα, για να μπορούν να συμμετέχουν στη δημόσια ζωή και να γίνονται αποδεκτές και με τους εκάστοτε δημόσιους ρόλους τους.
Οι απόψεις αυτές έχουν προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις και διαδηλώσεις στο Μπουένος Άιρες, αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να πειστεί ο ψηφοφόρος να μην εμπιστευτεί τον συγκεκριμένο υποψήφιο. Η ακτιβίστρια Nelly Borquez τόνισε, ωστόσο, πως «Ο Milei θα μας βρει στους δρόμους». Φυσικά και το 60% των υποστηρικτών του είναι άνδρες, οι οποίοι «πατούν» πάνω σε απόψεις γυναικών ότι ο Milei δεν μισεί τις γυναίκες και ότι το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο αρκεί για να τις προστατέψει, συνεπώς ένα υπουργείο ισότητας δε χρειάζεται να υπάρχει. Ο υποψήφιος αγνοεί επιδεικτικά γεγονότα όπως η έξαρση της έμφυλης βίας και οι στατιστικές για τις γυναικοκτονίες: Πέρυσι μόνο σημειωνόταν στη χώρα μία γυναικοκτονία ανά 35 ώρες. Κατά τα άλλα, σύμφωνα με τις οπαδούς του «οι πολιτικές που υποστηρίζουν τις γυναίκες βασίζονται σε διακρίσεις» – εννοούν σε βάρος των ανδρών.
Οι υποψήφιοι που ακολουθούν τον Milei στις δημοσκοπήσεις μπορεί να λένε ότι πιστεύουν στην ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη, ωστόσο κι αυτοί προέρχονται από συντηρητικά περιβάλλοντα, πράγμα που σημαίνει ότι οι Αργεντίνες θα δυσκολευτούν πολύ να επιλέξουν τον/την νέο/α πρόεδρο της χλωρας.
Ας ελπίσουμε ότι η χώρα δε θα γυρίσει 50 χρόνια πίσω και ότι δε θα χρειαστεί οι γυναίκες να διεκδικούν τα αυτονόητα ακόμα μία φορά.
με πληροφορίες από το Reuters.com
