«Κάποια πράγματα δεν συνειδητοποιείς ότι τα χρειαζόσουν μέχρι που σου τα προσφέρουν. Έτσι αισθάνομαι για το νέο πιστοποιητικό θανάτου για βρέφη μικρότερα των 24 εβδομάδων» όπως αρχίζει το άρθρο της η δημοσιογράφος Emma Barnett στο BBC.
Αυτό το έγγραφο, που δεν έχει νομική ισχύ αλλά ενδεχομένως να έχει μεγάλη συναισθηματική δύναμη για γονείς και ζευγάρια που πενθούν μετά από μια αποβολή, άρχισε να χορηγείται τον Φεβρουάριο του 2024. Πιστοποιεί τον θάνατο ενός εμβρύου μέχρι την 24η εβδομάδα της κύησης και δεν προαπαιτεί οποιοδήποτε ιατρικό έγγραφο που επιβεβαιώνει τον τερματισμό της. Προς το παρόν το μέτρο εφαρμόζεται μόνο στη Βρετανία, αλλά καθώς έχει αγκαλιαστεί θερμά από τόσους νέους γονείς, όπως δείχνουν δύο νέα ρεπορτάζ του BBC, δεν αποκλείεται να το δούμε να επεκτείνεται και σε άλλες χώρες.
«Ήμουν στο πρώτο κύμα γυναικών στην Αγγλία που έκαναν αίτηση για το πιστοποιητικό. Έστειλα μήνυμα στον σύζυγό μου εξηγώντας του τι σκόπευα να κάνω και τον ρώτησα αν ένιωθε άνετα με αυτό. Θα υπήρχε και το δικό του όνομα στο έγγραφο και δεν ήθελα να λάβει χωρίς προειδοποίηση ένα mail που θα ζητούσε τη συναίνεσή του. Δεν είχε πρόβλημα» γράφει η Barnett.
«Η συμπλήρωση της φόρμας πήρε λίγα λεπτά αλλά ήταν πιο συναισθηματικά φορτισμένη από όσο είχα φανταστεί. Μια από τις ερωτήσεις ήταν για το πότε έχασα το μωρό και συνειδητοποίησα ότι δεν θυμόμουν μήνα, ούτε καν έτος – παρόλο που δεν είχε συμβεί πολύ παλιά, μόλις τον Ιανουάριο του 2022. Θυμάμαι θολά εκείνη την περίοδο του πένθους, όταν οι μέρες και οι ημερομηνίες δεν είχαν ιδιαίτερη σημασία. Χρειάστηκε να αναζητήσω παλιά μηνύματα, με τα οποία ενημέρωνα φίλους και συγγενείς.
«Θυμάμαι θολά εκείνη την περίοδο του πένθους, όταν οι μέρες και οι ημερομηνίες δεν είχαν ιδιαίτερη σημασία. Χρειάστηκε να αναζητήσω παλιά μηνύματα, με τα οποία ενημέρωνα φίλους και συγγενείς».
»Ήταν δύσκολο να ξαναδιαβάζω τις λέξεις που είχα επιλέξει για να μεταφέρω την είδηση, με πετούσε ξανά μέσα σε εκείνες τις ζοφερές μέρες. Αλλά μπορούσα επίσης να δω, με τον τρόπο που είχα επιλέξει να το ανακοινώσω στους πιο κοντινούς και αγαπημένους μας ανθρώπους, ότι ακόμα και μέσα στην ομίχλη δυστυχίας είχα προσπαθήσει να αναδείξω το γεγονός ως κάτι αληθινό και σημαντικό. […]
»Όπως εκατομμύρια άλλες γυναίκες πριν από εμένα, το μωρό είχε ζήσει και πεθάνει μέσα στο σώμα μου. Το σώμα και το μυαλό μου ήταν το δοχείο και ο μάρτυρας.
»Πολλοί δεν χρειάζονται ένα κομμάτι χαρτί. […] Αλλά η απώλεια ήταν ένα σημαντικό γεγονός που πλέον θα πιστοποιούσε ένα επίσημο έγγραφο. […] Ένιωσα την αίτηση για το πιστοποιητικό ακόμα και ως μια πολιτική πράξη – μια άρνηση να διαγραφεί από την οικογενειακή ζωή μας».
»Όπως εκατομμύρια άλλες γυναίκες πριν από εμένα, το μωρό είχε ζήσει και πεθάνει μέσα στο σώμα μου. Το σώμα και το μυαλό μου ήταν το δοχείο και ο μάρτυρας».
Ανάμεσα στις γυναίκες που αγκάλιασαν, με τη σειρά τους, αυτό το έγγραφό ήταν η Laura, που λέει μεταξύ άλλων στη μαρτυρία της: «Ο γιος μου, σήμερα έξι ετών, ξέρει ότι ένα αδερφάκι του πέθανε στην κοιλιά της μαμάς. Το γεγονός ότι έχουμε ένα επίσημο έγγραφο που αποδεικνύει την ύπαρξη του μωρού, κάτι που μπορούμε να βάλουμε στα οικογενειακά ενθύμια και να συζητάμε τα επόμενα χρόνια, είναι σημαντικό για μένα».
«Το πρωί που άρχισαν να χορηγούνται αυτά τα πιστοποιητικά βρέθηκα να συμπληρώνω λεπτομέρειες στην ιστοσελίδα όπου κάνεις αίτηση. Ήταν μια διαδικασία κάθαρσης – ξαφνιάστηκα από το πόσο θεραπευτικά λειτούργησε σε εμένα. Έχουμε τέσσερις αποβολές μέσα στα τελευταία τρία χρόνια και πλέον έχω τέσσερα πιστοποιητικά» λέει με τη σειρά της η Holly.
Ενώ η Lucinda σχολιάζει με τη σειρά της: «Μετά την αποβολή, που συνέβη στη διάρκεια του lockdown, δεν ξαναμίλησα ποτέ σε γιατρό γι’ αυτήν και μέχρι να ξανασυναντήσω τους φίλους και τους συγγενείς μου η ζωή είχε προχωρήσει. Δεν μού δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να πενθήσω όπως πλέον ξέρω τώρα ότι το είχα ανάγκη. Δεν πίστευα ότι θα χρειαζόμουν ένα κομμάτι χαρτί, αλλά σιγά σιγά κάτι μετακινήθηκε μέσα μου. Αυτό το πιστοποιητικό θα δώσει σε εκείνο το μωρό μια ταυτότητα που υπερβαίνει τη θλίψη μου».
