Πίζα, Ιταλία
Βασιλική Καμαργιάννη, αγγειοχειρουργός
«Πένθιμο κλίμα, αλλά και ελπίδα»
«Κατάγομαι από τον Έβρο. Σπούδασα Ιατρική στη Σιένα και εργάζομαι ως αγγειοχειρουργός στην Πίζα, στη Τοσκάνη. Ζω εδώ τα τελευταία 26 χρόνια και η αγάπη μου, το δέσιμό μου με αυτό το λαό την έχει κάνει δεύτερη πατρίδα μου.
Αν και δεν έχω την άμεση τραγική εμπειρία των συναδέλφων μου που εργάζονται στο Πρώτων Βοηθειών ή στα τμήματα COVID-19, γνωρίζω πολύ καλά από πρώτο χέρι τι θα πει να επισκέπτεσαι καθημερινά ασθενείς με χρόνια νοσήματα, υπερήλικες που πλέον δεν βρίσκουν περίθαλψη στο νοσοκομείο λόγω της κατάστασης.
Στην Τοσκάνη δεν έχουμε τόσο πολλά κρούσματα όπως στη Λομβαρδία και το σύστημα υγείας κρατάει ακόμα καλά στην αντιμετώπιση του ιού. Μεγάλο ποσοστό του κόσμου σέβεται την καραντίνα. Παρ’ όλα αυτά, οι θάνατοι είναι πολλοί, το κλίμα είναι πένθιμο και ο φόβος επικρατεί σε κάθε μας κίνηση έξω από το σπίτι. Τα τεστ δεν αρκούν για όλους, δεν γίνονται σε όλους, ούτε ακόμα και σε όλους αυτούς που έχουν συμπτώματα μέχρις ότου αυτά να γίνουν πολύ σοβαρά. Οι γιατροί, οι νοσοκόμοι, όλο το υγειονομικό προσωπικό δεν εξετάζεται αν δεν παρουσιάζει συμπτώματα. Πολλοί από τους συναδέλφους δεν γυρίζουν σπίτι, μένουν σε πανδοχεία κοντά στο νοσοκομείο προκειμένου να μη μολύνουν τις οικογένειές τους.
Προσωπικά δεν έχω αυτή την επιλογή! Στο σπίτι με περιμένει η 11χρονη κόρη με την αγωνία αν είμαι καλά και σήμερα. Η ζωή μας έχει αλλάξει ριζικά. Η διδασκαλία με τηλεμαθήματα – ομολογώ έκπληκτη πώς σε αυτό τον τομέα η Ιταλία αποδείχτηκε πολύ καλά οργανωμένη. Τα παιδιά μας δέχτηκαν αυτή την κατάσταση με ευλάβεια, θα έλεγα. Μεγάλωσαν και ωρίμασαν απότομα. Παρατηρούν την κατάσταση, που είναι δύσκολο για εμάς να την κατανοήσουμε, και αρκούνται στο “μαμά, είσαι καλά!” και περιμένουν ένα νεύμα για να πάρουν την αγκαλιά που προσμένουν από το πρωί!
Mε ανησυχεί ιδιαίτερα η ψυχολογική κατάσταση των ανθρώπων, πέρα του πένθους. Aρχίζει να χάνεται η υπομονή, γίνεται όλο και πιο έντονη στην καθημερινή ατμόσφαιρα η ανασφάλεια για το άμεσο μέλλον. Πολλοί έχασαν τη δουλειά τους και πολλές μικρές επιχειρήσεις είναι στα όρια πτώχευσης αν δεν έφτασαν ήδη. Ο κόσμος για να διαχειριστεί μια τόσο δύσκολη κατάσταση, έχει ανάγκη να νιώσει ξανά ασφάλεια και εμπιστοσύνη. Η κατάθλιψη, η απογοήτευση, οι νευρώσεις, φέρνουν άσχημα αποτελέσματα. Φοβάμαι πως αν δεν υπάρξει άμεση επέμβαση στον οικονομικό τομέα θα θρηνήσουμε περαιτέρω θύματα.
“Η Ιταλία είναι μια λαϊκή Δημοκρατία, που βασίζεται στην εργασία”. Έτσι ξεκινάει το πρώτο άρθρο του ιταλικού Συντάγματος. Η ελευθερία από ύψιστο αγαθό, έγινε σπάνιο προνόμιο! Ας είναι διδακτικό για όλους».
ΛΟΝΔΙΝΟ, Βρετανία
Λίλη Κοτσανά, δικηγόρος
Tοκετός εν μέσω πανδημίας
«Η νέα πραγματικότητα φέρνει μια ιδιαίτερη πρόκληση για μας: τοκετό σε δημόσιο νοσοκομείο του Λονδίνου στα τέλη Μαΐου. Τα πλάνα μου να γεννήσω σε μαιευτήριο μάλλον δεν ισχύουν πια (πολλά έχουν κλείσει, ενώ birth pools δεν λειτουργούν, γιατί χρειάζονται περισσότερο προσωπικό). Επίσης, λόγω νέας πολιτικής των νοσοκομείων να περιορίζουν την παρουσία birth partners, μάλλον θα είμαι χωρίς τον άντρα μου. Το γεγονός ότι ήδη έχω δύο παιδιά με κάνει να νιώθω ασφαλής (αλλά φαντάζομαι πόσο ανασφαλής θα νιώθει υπό αυτές τις συνθήκες μια γυναίκα που περιμένει το πρώτο της παιδί). Το να έρθουμε στην Ελλάδα είναι ακόμη μία επιλογή θεωρητικά, έως τα τέλη Απριλίου που θα μπορώ ακόμη να ταξιδέψω, αλλά και αυτό μου φαίνεται τόσο δύσκολο (πτήσεις, τι κάνουμε το σκύλο) που δεν το σκέφτομαι πια σοβαρά.
Με στενοχωρεί πολύ που δεν ξέρω πότε θα δει η μαμά μου το νέο της εγγονάκι και πότε θα την ξαναδώ εγώ.Ελπίζω να μη χρειαστεί να αναβάλουμε τις διακοπές στην Ελλάδα το καλοκαίρι.
Αυτά σκέφτομαι και πολλά βράδια δεν κοιμάμαι καλά. Ξυπνάω -λόγω προχωρημένης εγκυμοσύνης- και αν κάνω το λάθος να πιάσω το κινητό και να διαβάσω τα νέα με πιάνει φόβος.
Προσπαθώ φυσικά να βλέπω και τα θετικά. Για μια εργαζόμενη γυναίκα σαν κι εμένα, που ήδη δούλευε μία φορά την εβδομάδα από το σπίτι, τα νέα δεδομένα δεν είναι πρωτόγνωρα. Ήμουν ήδη εφοδιασμένη με άνετο γραφείο, καρέκλα, εκτυπωτή, κόλλες Α4. Όταν το γραφείο μου έκλεισε, δεν είχα δυσκολίες προσαρμογής.
Είμαστε, επίσης, από τους τυχερούς γονείς που έχουμε ούτως ή άλλως βοήθεια -και μάλιστα εξαιρετική!- στο σπίτι με τα παιδιά καθημερινά. Οπότε όταν τα νηπιαγωγεία έκλεισαν, δεν βρεθήκαμε στην απόγνωση που βρέθηκαν οι περισσότεροι γονείς να πρέπει να δουλεύουν και παράλληλα να φροντίζουν μικρά παιδιά. Φυσικά οι ώρες τηλεόρασης έχουν αναπόφευκτα πολλαπλασιαστεί σε κάθε περίπτωση. Όπως και οι επισκέψεις των παιδιών την ώρα όπου πρέπει να συγκεντρωθώ ή έχω τηλεδιασκέψεις! Αυτή, όμως, είναι πια η νέα κανονικότητα για όλους μας».
ΜΑΔΡΙΤH, Ισπανία
Χουάν Μανουέλ Καράσκο, καθηγητής σε Γυμνάσιο
Το προσωπικό μου ταξίδι με τον COVID-19
«Ανησύχησα από την πρώτη στιγμή που άκουσα γι’ αυτό το νέο ιό που εμφανίστηκε στην Κίνα. Συνειδητοποίησα ότι σε περίπτωση που ο COVID-19 εξαπλωνόταν, κινδύνευα πολύ αφού ανήκω στις ευπαθείς ομάδες. Το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού μου δεν είναι σε καλή κατάσταση από τότε που, μερικά χρόνια πριν, διαγνώστηκα και νοσηλεύτηκα με λέμφωμα non-Hodgkin, ένα είδος καρκίνου που αναπτύσσεται στο λεμφικό σύστημα.
Στα τέλη του Ιανουαρίου είχα ήδη αρχίσει να είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός όπου κι αν πήγαινα: στο σούπερ μάρκετ, στο θέατρο και σε κάθε άλλο κλειστό δημόσιο χώρο. Πάντα έβγαινα από το σπίτι με γάντια και φορώντας φουλάρια, μπαντάνες, μεταξωτά μαντίλια, ακόμη και πασμίνες. Παρ’ όλες τις προφυλάξεις μου κόλλησα τον ιό. Εκείνες τις ημέρες δεν υπήρχαν ακόμη υποχρεωτικά μέτρα, ούτε στο νοσοκομείο, ούτε από την ισπανική κυβέρνηση. Δεν υπήρχε καμία επίσημη ενημέρωση για την επικινδυνότητα του νέου ιού. Την ίδια στιγμή η Ιταλία έφτανε σε κρούσματα και θανάτους ολόκληρη την κινεζική επαρχία Χουμπέι.
Δεν μπορώ να πω ότι ξαφνιάστηκα όταν συνειδητοποίησα ότι έχω τον ιό. Δεν ένιωσα φόβο ούτε για μια στιγμή. Ωστόσο, ανησύχησα για τον σύζυγό μου. Δεν ήθελα να τον κολλήσω. Απομονώθηκα πλήρως στο νοσοκομείο για 20 ημέρες, παρόλο που δεν είχα συμπτώματα, εκτός από πολύ μεγάλη πτώση των κυττάρων φυσικής ανοσίας. Η μόνη μου ανησυχία ήταν ότι νοσηλευόμουν μαζί με έναν ασθενή με πνευμονία. Ευτυχώς, έγινε γρήγορα καλά. Προσπάθησα να αποφύγω την ανία και να διασκεδάσω τον εαυτό μου με καλή λογοτεχνία και την αγαπημένη μου μουσική στο Spotify: “Queen”, κωμικές όπερες, μουσική για διαλογισμό: σούρα από το Κοράνι, γρηγοριανή μεσαιωνική μουσική, παραδοσιακή μουσική από το Θιβέτ, ινδικά μάντρα… Όλα αυτά με βοήθησαν πολύ να κρατήσω το μυαλό μου καθαρό και να διατηρήσω την ηρεμία και την αισιοδοξία μου. Μετά από σχεδόν 4 μήνες περιορισμού, η Μαδρίτη μοιάζει με σκανδιναβική πρωτεύουσα. Οι άνθρωποι στέκονται σιωπηλοί σε ουρές έξω από σούπερ μάρκετ και φαρμακεία και κάθε βράδυ στις 8 βγαίνουν σε μπαλκόνια και ταράτσες για να χειροκροτήσουν την προσπάθεια που κάνουν οι εργαζόμενοι στο σύστημα υγείας αυτές τις δύσκολες ημέρες. Είναι ο δικός μας τρόπος να τιμήσουμε τις υπερωρίες τους».
4. ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ, ΗΠΑ
Σεργκέι Τροστυάνσκι, λέκτορας Φιλοσοφίας
στο Marist College και ιερέας του Ορθόδοξου
Παρεκκλησίου στο Union Theological Seminary
του Πανεπιστημίου Κολούμπια
«Γράμμα από το Χάρλεμ»
«Ανήκω στους τυχερούς, είμαι ακόμη ζωντανός και υγιής. Είμαι ακόμη πιο τυχερός αφού και τις δύο βασικές μου ιδιότητες μπορώ να τις ασκώ με τηλεργασία: διδάσκω Φιλοσοφία στο Marist College και είμαι ο ιερέας του Ορθόδοξου Παρεκκλησίου στο Union Theological Seminary του Πανεπιστημίου Κολούμπια. Ναι, κάνω λειτουργία και εσπερινό μέσω Zoom, και έτσι μπορούν να παρακολουθούν όχι μόνο τα μέλη της εκκλησίας στη Νέα Υόρκη, αλλά και στη Νέα Ορλεάνη, στη Φλόριντα, στο Λονδίνο, στο Στρασβούργο, στην Αθήνα! Μοιραζόμαστε το πώς βιώνουμε την πανδημία.
Κοιτώντας την ευρύτερη εικόνα, μου φαίνεται απίστευτο ότι η Νέα Υόρκη είναι αυτή τη στιγμή ένας τόπος θανάτου. Όλοι όσοι ζούμε εδώ τη θεωρούμε την πεμπτουσία του αντίθετου – τον απόλυτο τόπο-σύμβολο της εργατικότητας, της ενέργειας, της ζωής. Άνθρωποι συρρέουν εδώ από κάθε γωνιά της υφηλίου για να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό. Το ότι ζεις στη Νέα Υόρκη είναι κάτι που σου το θυμίζει διαρκώς η καθημερινότητά σου. Η εκρηκτική ενέργεια της πόλης, που οφείλεται στη δημιουργική καθημερινή τριβή εκατομμυρίων ανθρώπων, οδηγεί και σε συνθήκες υγιεινής που μπορεί να αποδειχτούν μοιραίες, όπως τώρα: το δίκτυο του μετρό είναι τεράστιο και διαρκώς γεμάτο, τα καταστήματα και τα κτίρια προσπαθούν να «στριμώξουν» προϊόντα και ανθρώπους για να μεγιστοποιήσουν το κέρδος. Η οικονομία της πόλης στηρίζεται στις υπηρεσίες. Η πλειονότητα των συμπολιτών μας είναι freelancers, οπότε αναρωτιόμαστε -ακόμη και όσοι δουλεύουμε ακόμα- κατά πόσο υπάρχει βιώσιμη επόμενη μέρα».
5. ΝΤΕΛΦΤ, ΟΛΛΑΝΔΙΑ
Μαρίνα Ρώτα, κοινωνιολόγος, ερευνήτρια
στο CHILDMOVE Project του Πανεπιστημίου
της Γάνδης
«Τα παιδιά μου φοβούνται για μένα»
«Ημέρες καραντίνας και τα παιδιά μου φοβούνται για μένα. Ζω στην Ολλανδία με το σύντροφό μου και βρισκόμαστε στο σπίτι μας από τις 13 Μαρτίου. Κοιμάμαι και ξυπνάω στην αγκαλιά του, πίνω το καφεδάκι που μου φτιάχνει ενώ ετοιμάζομαι για τη “δουλειά από το σπίτι”, μαγειρεύουμε, μιλάμε με συγγενείς, πίνουμε διαδικτυακά κρασί με τους φίλους μας και λιώνουμε στον καναπέ με τα βιβλία και τις αγαπημένες μας σειρές. Τα “παιδιά μου” φοβούνται για εμένα. Δουλεύω μαζί τους τα τελευταία τρία χρόνια σε όλη την Ευρώπη. Είναι ασυνόδευτοι ανήλικοι πρόσφυγες των οποίων τις ιστορίες καταγράφω. Όταν η απειλή εμφανίστηκε στη γειτονιά τους δεν μπορούσαν να κλειστούν στο σπίτι με τους αγαπημένους τους. Βρέθηκαν στο δρόμο μόνα τους. Τώρα που μια άλλη απειλή χτυπάει τις χώρες όπου βρίσκονται είναι πάλι μόνα τους, σε ξενώνες, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και σε άθλια αστυνομικά κελιά (για τη δική τους προστασία!) ή είναι άστεγα. Και φοβούνται για εμένα. Στέλνουν συνέχεια μηνύματα: “Μαμά, να προσέχεις”, “Μείνε στο σπίτι”, “Μου λείπεις, θέλω να είσαι καλά”, “Θέλω να σε δω μόλις τελειώσει αυτό, Θεού θέλοντος”. Ανησυχώ γι’ αυτά και θυμώνω με όσους παραπονιούνται για τον “εγκλεισμό” στη θαλπωρή του σπιτιού τους. Είμαστε τόσο προνομιούχοι. Ελπίζω να βγούμε από όλο αυτό καλύτεροι άνθρωποι». Inshallah.
6. Ιερουσαλήμ, Ισραήλ
Εφράτ Λίμπερμαν, Human Resourses Manager
«Aς χαρούμε την προσωρινή επιβράδυνση της ζωής»
«Ο κορωνοϊός σταμάτησε τον κόσμο και οι ζωές μας έπρεπε να αλλάξουν αμέσως. Η αλλαγή δεν είναι πάντα κακή. Μεγαλώνοντας τέσσερα παιδιά είχα το προνόμιο να περνώ πολύ χρόνο μαζί τους στο σπίτι. Όμως όσο μεγάλωναν κατάφερα να εξελιχθώ στην καριέρα μου ως μάνατζερ Ανθρωπίνων Πόρων στο ξενοδοχείο “Waldorf Astoria” στην Ιερουσαλήμ και ο χρόνος έγινε το πιο σπάνιο αγαθό. Αγαπώ το χώρο εργασίας μου, τη δυναμική του φύση και τις προκλήσεις που φέρνει η κάθε ημέρα, όμως αγαπώ και το να είμαι με την οικογένειά μου. Τώρα έχουμε το χρόνο. Τόσο ο σύζυγός μου (που εργάζεται από το σπίτι) όσο και εγώ μαθαίνουμε να εκτιμούμε την οικογένειά μας εκ νέου. Εδώ και 5 εβδομάδες στο Ισραήλ έχει επιβληθεί lockdown: επιχειρήσεις και σχολεία παραμένουν κλειστά και επιτρέπεται να βγεις μόνο για τρόφιμα και φάρμακα. Δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου κίνηση και η φύση γύρω μας ευημερεί. Καθώς δουλεύω στον τουρισμό, θα περιμένω ώσπου η ζωή να επανέλθει στους κανονικούς της ρυθμούς. Πιστεύω ότι θα συνέλθουμε. Για την ώρα, ας χαρούμε την επιβράδυνση της ζωής και αυτή τη μοναδική ευκαιρία που μας δόθηκε».
ΜΠΑΧΡΕΪΝ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα
Μεταξία Κλάδη, πρώην υπάλληλος στην Αυστραλιανή Πρεσβεία των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων
«Προχθές ονειρεύτηκα τη βεράντα μου στην Αθήνα»
«Ζω τον 5ο μήνα εγκλεισμού με την πρόωρα γεννημένη κόρη μου και το σύντροφό μου μέσα σε μια πολύ ευτυχισμένη φούσκα. Είμαστε καθημερινά απέραντα ευγνώμονες που η επιδημία μάς βρήκε μαζί, υγιείς, με μια σταθερή δουλειά, σε ένα ασφαλές σπίτι. Η κοινότητα των expatriates είναι γεμάτη με ιστορίες οικογενειών που χωρίστηκαν ή βρίσκονται σε limbo. Είναι οι ιστορίες των φίλων μας και των συναδέλφων μας. Ο Γιώργος, που δουλεύει στη Σαουδική Αραβία, έχει αποκλειστεί χωρίς πρόβλεψη για το πότε θα επιστρέψει στην οικογένειά του. Η Κλερ, που λόγω προξενικής ιδιότητας θα αφήσει τελευταία το πόστο της στον Νίγηρα, έχει σύζυγο και τρία μικρά παιδιά στην Αγγλία. Η Εύα, που παραιτήθηκε μία ημέρα πριν ξεσπάσει όλο αυτό, ζει σε δωμάτιο ξενοδοχείου στο Κατάρ, ενώ ο σύζυγος και η κόρη της την περιμένουν στην Αυστραλία…
Απολαμβάνουμε, λοιπόν, το γενναιόδωρο παρόν και παράλληλα προετοιμαζόμαστε για τα δυσάρεστα που μπορεί να φέρει το μέλλον. Διαθήκες, δύσκολες αποφάσεις για το ποιος θα μεγαλώσει το παιδί μας αν δεν καταφέρουμε να επιζήσουμε, τι θα γίνει το σώμα μου αν πεθάνω εδώ κ.λ.π. Όλα αυτά γίνονται αρκετά πολύπλοκα λόγω του διαφορετικού συστήματος ισλαμικού δικαίου και της σαουδαραβικής εθνικότητας του συντρόφου μου. Φυσικά, ο σάκος urgent evacuation είναι έτοιμος εδώ και καιρό. Έτσι, για να μπει καλά στο κεφάλι μας ότι ο Άλλος, ο Ξένος, αυτός που βρίσκεται μια ημέρα στο δρόμο με ένα παιδί στην αγκαλιά και μια πλαστική σακούλα έγγραφα στο χέρι είμαι εγώ, είμαστε όλοι μας. Αρκεί μια στροφή της τύχης.
Μέσα σε όλα, από το κλειστό παράθυρό μου βλέπω την άνοιξη. Η ατμοσφαιρική ρύπανση είναι εννιά στις δέκα ημέρες σε τόσο υψηλά επίπεδα που δεν επιτρέπεται το μωρό να βγει έξω. Προχθές ονειρεύτηκα τη βεράντα μου στην Αθήνα…».
