Tην ώρα που θήλαζε τον νεογέννητο γιο της, άρχισε να σείεται η γη και, λίγα λεπτά αργότερα, θάφτηκε μαζί με το μωρό της στα χαλάσματα, στην επαρχία Χατάι της νοτιοανατολικής Τουρκίας.
Η Νεκλά Καμούζ ποτέ δεν περίμενε ότι, δέκα ημέρες αφότου έφερε στη ζωή το δεύτερο παιδί της, θα βίωνε αυτή την απίστευτη τραγωδία, όπως η ίδια αφηγείται στο BBC. Και όχι μόνη της, αλλά μαζί με το βρέφος που το είχε στο στήθος την ώρα της ισχυρότατης σεισμικής δόνησης που σημειώθηκε πριν μία εβδομάδα στα σύνορα της ανατολικής Τουρκίας και της βόρειας Συρίας.
Ο Γιαγκίζ, το όνομα που του έδωσαν οι γονείς του σημαίνει «γενναίος», είχε τύχη- βουνό καθώς όταν μεγαλώσει, δεν θα θυμάται τίποτα από τα όσα συνέβησαν πριν δέκα ημέρες, όταν στις 4:17 τοπική ώρα τα ξημερώματα, το χτύπημα του Εγκέλαδου προκάλεσε ανείπωτη καταστροφή σε ανθρώπινες απώλειες αλλά και υλικές ζημιές.
Η Νέκλα και η οικογένειά της ζούσαν στον δεύτερο όροφο ενός σύγχρονου πενταώροφου κτιρίου στην πόλη Σαμαντάγκ και, όπως η ίδια λέει στο BBC, «Ήταν ένα «ωραίο σπίτι» και μάλιστα ένιωθε εκεί ασφαλής».
«Όταν άρχισε ο σεισμός, ήθελα να πάω στον σύζυγό μου που ήταν στο άλλο δωμάτιο, και εκείνος ήθελε να κάνει το ίδιο πράγμα. Αλλά, καθώς προσπαθούσε να έρθει σε εμένα μαζί με τον άλλον μας γιο, η ντουλάπα έπεσε επάνω μας και ήταν αδύνατο να μετακινηθούμε… Καθώς ο σεισμός μεγάλωνε σε ένταση, ο τοίχος έπεσε, το δωμάτιο έτρεμε και το κτίριο άλλαζε θέση. Όταν σταμάτησε, δεν είχα καταλάβει ότι βρισκόμουν έναν όροφο πιο κάτω. Άρχισα να φωνάζω τα ονόματα του συζύγου και του πρωτοτόκου γιου μου, αλλά δεν πήρα απάντηση», θυμάται η μητέρα.
Η 33χρονη γυναίκα κρατούσε ακόμη στην αγκαλιά της στο μωρό της. Μια ντουλάπα που ήταν πεσμένη δίπλα της, ήταν αυτή που είχε σώσει τη ζωή τους, καθώς εμπόδισε ένα μεγάλο κομμάτι τσιμέντου να τους συνθλίψει. Η Νέκλα και το νεογέννητο έμειναν ακίνητοι, στην ίδια θέση, επί σχεδόν 4 ημέρες.
1η ημέρα μετά τον σεισμό
Φορώντας τις πιτζάμες της, η Νέκλα δεν έβλεπε τίποτα παρά μόνο σκοτάδι. Αμέσως όμως κατάλαβε ότι ο γιος τους παρέμεινε ζωντανός. Ένιωθε την αναπνοή του.
Η ίδια ανέπνεε μετά δυσκολίας λόγω της σκόνης και δεν μπορούσε να κουνήσει ούτε το δάκτυλό της στην προσπάθειά της να βολευτεί καλύτερα.
Στο βάθος μπορούσε να ακούσει όμως φωνές. Προσπάθησε να καλέσει σε βοήθεια χτυπώντας την ντουλάπα. «Είναι κανείς εκεί; Με ακούει κανείς;», φώναξε με όση δύναμη της είχε απομείνει.
Όταν κατάλαβε ότι δεν την άκουσε κανείς, πήρε μικρά κομμάτια από μπάζα που είχαν πέσει δίπλα της και τα χρησιμοποίησε χτυπώντας την ντουλάπα, με την ελπίδα ότι θα ακουγόταν πιο δυνατά.
Φοβόταν να χτυπήσει την επιφάνεια από πάνω της σε περίπτωση που κατέρρεε. Ωστόσο, κανείς δεν απάντησε. Η Νέκλα συνειδητοποίησε πως υπήρχε πιθανότητα να μην έρθει κανείς. «Αισθάνθηκα τρομοκρατημένη», όπως υποστηρίζει στο BBC.
Την ίδια ώρα, ήξερε ότι έπρεπε να φροντίσει τον νεογέννητο γιο της. Μπόρεσε να τον θηλάσει στον περιορισμένο χώρο που είχε. Η ίδια όμως δεν είχε πρόσβαση σε νερό ή τροφή. Επιχείρησε να πιει το δικό της μητρικό γάλα, δίχως όμως επιτυχία.
Στο σκοτάδι κάτω από τα ερείπια, η Νέκλα έχασε κάθε αίσθηση του χρόνου. «Σχεδιάζεις πολλά πράγματα όταν αποκτάς ένα μωρό, και μετά… ξαφνικά βρίσκεσαι κάτω από τα συντρίμμια» αναφέρει.
Ένιωθε το βουητό των τρυπανιών από πάνω της και άκουγε βήματα και φωνές, αλλά οι υπόκωφοι ήχοι έμοιαζαν να έρχονται από μακριά. Αποφάσισε να εξοικονομήσει την ενέργειά της και να παραμείνει ήσυχη.
Σκεφτόταν συνεχώς την οικογένειά της, το μωρό στο στήθος της, τον σύζυγο και τον γιο της που είχαν χαθεί κάπου στα συντρίμμια. Ανησυχούσε, επίσης, για το τι μπορεί να είχε συμβεί στα άλλα αγαπημένα της πρόσωπα από τον σεισμό. Η ίδια δεν πίστευε ότι θα κατάφερνε να βγει ζωντανή από τα συντρίμμια, αλλά η παρουσία του μωρού της, Γιαγκίζ, την έκανε πιο δυνατή. Το μωρό κοιμόταν τις περισσότερες ώρες, και όταν ξυπνούσε κλαίγοντας, εκείνη τον θήλαζε μέχρι να ηρεμήσει.
Ύστερα από 90 ώρες κάτω από τα συντρίμμια, η Νέκλα άκουσε τον ήχο από το γάβγισμα σκύλων. Αναρωτήθηκε εάν ονειρευόταν. Τα γαβγίσματα ακολούθησαν ανθρώπινες φωνές.
«Είσαι καλά; Χτύπα μία φορά για να πεις “ναι”», φώναξε ένας μέσα στα χαλάσματα. «Σε ποιο διαμέρισμα μένεις;». Την είχαν εντοπίσει. Οι διασώστες έσκαψαν προσεκτικά στο έδαφος για να την βρουν δεδομένου ότι είχε στην αγκαλιά και το μωρό της. Και, ξαφνικά, το φως ενός φακού έλαμπε στα μάτια της.
Όταν τα σωστικά συνεργεία από την Πυροσβεστική Υπηρεσία του Δήμου Κωνσταντινούπολης την ρώτησαν πόσων χρόνων ήταν ο Γιαγκίζ, η Νέκλα δεν μπορούσε να είναι σίγουρη. Ήξερε μόνο ότι ήταν 10 ημερών όταν χτύπησε ο Εγκέλαδος. Αφού παρέδωσε το μωρό της στους διασώστες, η Νέκλα μεταφέρθηκε στη συνέχεια με φορείο μπροστά από πλήθος κόσμου. Δεν γνώριζε κανέναν από αυτούς. Καθώς τη μετέφεραν σε ασθενοφόρο, προσπάθησε να μάθει εάν και ο άλλος της γιος είχε σωθεί.
Όταν διακομίστηκε στο νοσοκομείο, εκεί την υποδέχθηκαν μέλη της οικογένειάς της. Την ενημέρωσαν ότι ο σύζυγός της Ιρφάν και ο τρίχρονος γιος τους Γιγκίτ Κερίμ είχαν διασωθεί από τα ερείπια. Είχαν, όμως, μεταφερθεί ώρες μακριά σε νοσοκομείο της επαρχίας των Αδάνων, με σοβαρά τραύματα στα πόδια τους. Η Νέκλα και ο Γιαγκίζ, από την άλλη, δεν είχαν σοβαρά τραύματα. Παρέμειναν στο νοσοκομείο για ένα 24ωρο και τελικά πήραν εξιτήριο. Η Νέκλα όμως δεν είχε σπίτι για να επιστρέψει κι ένα μέλος της οικογένειάς της την οδήγησε σε μια αυτοσχέδια σκηνή κατασκευασμένη από ξύλο και μουσαμά. Εκεί μένουν συνολικά 13 άτομα που όλοι έχουν χάσει τα σπίτια τους.
Η ίδια θεωρεί ότι χρωστάει στον νεογέννητο γιο της τη σωτηρία της. «Νομίζω πως, αν το μωρό μου δεν ήταν αρκετά δυνατό για να το αντιμετωπίσει αυτό, ούτε εγώ θα ήμουν», όπως επισημαίνει και την ίδια ώρα, εκφράζει την χαρά της αφού, ο γιος της δεν θα θυμάται τίποτα όταν μεγαλώσει.
πηγή: protothema.gr
