Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη χάρισε το πρώτο μετάλλιο στην Ελλάδα από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου της Βουδαπέστης. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης στα 35 χλμ. ανέβηκε στο τρίτο σκαλί του βάθρου στα 35 χιλιόμετρα με χρόνο 2:43.22 και έγινε η πρώτη Ελληνίδα βαδίστρια με μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Μία ακόμη τεράστια επιτυχία για την πρωταθλήτρια που με έξυπνη τακτική είχε τον έλεγχο της κούρσας και με σιγουριά πήγε για το μετάλλιο, χωρίς να πιέσει τον εαυτό της για το παραπάνω, αφού η Πέρες πήγαινε σφαίρα για το χρυσό και το νταμπλ στις γυναίκες μετά το 20αρι.
Για το κορίτσι από την Καρδίτσα που τελείωνε τη βάρδια στο ουζερί της μητέρας της και στη συνέχεια έκανε μεταμεσονύχτιες προπονήσεις μάθαμε λίγο πριν τη συμμετοχή της στο Ευρωπαΐκό Πρωτάθλημα του Μονάχου, όπου, κερδίζοντας σε λιγότερο από τέσσερις ημέρες δεύτερο χρυσό μετάλλιο στο βάδην, έγινε η πρώτη Ελληνίδα που έκανε ποτέ νταμπλ.
Στα 19 της, οι δύσκολες συγκυρίες την έκαναν ν’ αφήσει τον πρωταθλητισμό. Για εκείνη προτεραιότητα είχε, μετά το χωρισμό των γονιών της, η ανατροφή των μικρότερων αδερφών και η βοήθεια στη μητέρα της.
Στα 19 της, οι δύσκολες συγκυρίες την έκαναν ν’ αφήσει τον πρωταθλητισμό. Για εκείνη προτεραιότητα είχε, μετά το χωρισμό των γονιών της, η ανατροφή των μικρότερων αδερφών και η βοήθεια στη μητέρα της.
Το 2011, κυρίως ύστερα από προτροπή του αγαπημένου της πατέρα, επέστρεψε στο στάδιο και ξεκίνησε να προπονείται ξανά. Όπως είπε σε συνέντευξή της στο Marie Claire: «O μπαμπάς μου ήταν αυτός που πίστευε πολύ σε μένα. Για χρόνια μού έλεγε “θα μπορούσες να είσαι Ολυμπιονίκης κι εσύ τα έχεις παρατήσει… Πόσο λάθος είναι αυτό που κάνεις”…».
Για το καλό όλων η Αντιγόνη πείστηκε και λίγο πριν εκείνος φύγει από τη ζωή, συγκεκριμένα τον Μάρτιο του ’20, κατάφερε να την δει να προκρίνεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Όσο για το πώς μπόρεσε η ίδια να συνεχίσει: «Τον μπαμπά μου τον έχασα στην πρώτη καραντίνα, λίγες ημέρες μετά αφού είχα κάνει την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Για εμένα ήταν πολύ σημαντικό που την είδε. Ήταν δίπλα μου από το 2012 κι έπειτα σε όλη μου την πορεία και με στήριζε σε αυτό που έκανα. Ακούγεται κάπως περίεργο, αλλά τον αισθάνομαι πάντα δίπλα μου. Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε όλους. Ειδικά αυτές τις στιγμές (του αγώνα) που είσαι μόνη με τον εαυτό σου και όσα επιλέγεις να έχεις κοντά σου».
Δείτε τη συνέντευξη που έδωσε στο Marie Claire:
