Ήταν 26 Ιανουαρίου του 1970, όταν η 4χρονη τότε Καλλιόπη Αθανασιάδη, μαζί με 8 συμμαθητές της, κινδύνευσαν να χάσουν τη ζωή τους, αφού το σχολικό λεωφορείο στο οποίο επέβαιναν έπιασε φωτιά. Ευτυχώς, τα παιδιά σώθηκαν έχοντας υποστεί, όμως, σοβαρά εγκαύματα. Σήμερα η Καλλιόπη είναι πλέον προέδρος της Ελληνικής Εταιρείας Χειρουργών Θώρακος Καρδίας Αγγείων και υπεύθυνη του Θωρακοχειρουργικού Τμήματος στον «Ευαγγελισμό». Με αφορμή την 54η επέτειο από το ατύχημα έκανε μια ανάρτηση στο Facebook για τη διαφορετικότητα του καθενός μας και τη σημασία της αποδοχής του εαυτού μας:
«26 Ιανουαρίου 1970, 54 χρόνια μετά!
»ΔΗΛΩΣΗ…
»Είμαι μοναδική, είμαι διαφορετική και είμαι συμφιλιωμένη με τον εαυτό μου.
»Διαφορετικότητα (νεολογισμός)! Μια λέξη που ακούμε διαρκώς τα τελευταία χρόνια. Δυστυχώς αναφερόμαστε σε αυτήν όταν μιλάμε για διάφορες κοινωνικές ομάδες ανθρώπων οι οποίοι διαφοροποιούνται σε ένα βασικό στοιχείο (πχ. σεξουαλικός προσανατολισμός, ύπαρξη κάποιας πάθησης ή αναπηρία). Αναφερόμαστε στην ανοχή και τον σεβασμό και στην προσπάθεια αποδόμησης των στερεοτύπων, που αφορούν οποιονδήποτε αποκλίνει της πλειοψηφίας…
»Μήπως όμως η διαφορετικότητα αφορά τον καθένα από εμάς και αφορά πρώτα την αποδοχή του εαυτού μας και μετά των άλλων;
»Αποδέχομαι λοιπόν τη διαφορετικότητα μου, είμαι ένας διαφορετικός άνθρωπος με διαφορετική εμφάνιση, με έναν διαφορετικό τρόπο αντίληψης και έκφρασης, με διαφορετικά βιώματα, εμπειρίες και ανάγκες, διαφορετικές κλίσεις και ταλέντα και διαφορετικό ψυχισμό. Μόνο αν καταλάβουμε ότι είμαστε διαφορετικοί εμείς οι ίδιοι θα αποδεχθούμε τους γύρω μας και θα τους προσφέρουμε ισότητα ευκαιριών αποκλειστικά βάσει αξιοκρατικών κριτηρίων.
«Μόνο αν καταλάβουμε ότι είμαστε διαφορετικοί εμείς οι ίδιοι θα αποδεχθούμε τους γύρω μας και θα τους προσφέρουμε ισότητα ευκαιριών αποκλειστικά βάσει αξιοκρατικών κριτηρίων».
»Πώς θα μπορούσε μέσα σε μια κοινωνία να είμαστε όλοι ίδιοι, αφού ο καθένας από εμάς είναι μοναδικός;
»Το γεγονός ότι έχουμε διαφορετικές ικανότητες είναι αυτό που μπορεί να μας δώσει το έναυσμα να πλουτίσουμε πνευματικά τον κόσμο και να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον.
»Κι όπως είπε και η Μητέρα Τερέζα, “Ποτέ δεν πρέπει να φοβόμαστε να είμαστε ένα σημάδι αντίφασης στον κόσμο”.
»ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΜΕ ΑΠΟΔΕΧΘΟΥΝ, ΑΠΑΙΤΩ ΝΑ ΜΕ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΩΣ ΙΣΗ!
»“Έχω εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου,
»αντιμετωπίζω τους φόβους μου,
»ενθουσιάζομαι με τη ζωή,
»ζητώ βοήθεια, όταν τη χρειάζομαι,
»παίρνω τις δικές μου αποφάσεις,
»υπερασπίζομαι τις επιλογές μου,
»είμαι φίλη του εαυτού μου,
»δεν φοβάμαι μήπως γελοιοποιηθώ,
»ξέρω πως αξίζω να με αγαπάνε,
»θέλω να αποκτώ φήμη για τα επιτεύγματά μου,
»δεν εξαρτώμαι από την επιδοκιμασία των άλλων,
»δεν θέλω να επωμίζομαι τις ευθύνες όλων,
»συνειδητοποιώ τα συναισθήματά μου και πράττω ανάλογα,
»δεν κυνηγώ το χειροκρότημα αλλά τη δική μου ικανοποίηση απ’ αυτό που κάνω,
»δίνω γιατί θέλω,
»δεν επιβάλλω τα κριτήριά μου, αλλά ούτε επιτρέπω να μου επιβάλλουν οι άλλοι τα δικά τους,
»λέω ναι, μονάχα όταν το θέλω,
»ζω το σήμερα,
»ρισκάρω,
»προσπαθώ να γιατρέψω τις παλιές και τις πρόσφατες πληγές μου,
»φέρομαι και απαιτώ να μου φέρονται με σεβασμό,
»σχεδιάζω το μέλλον, αλλά ζω και το παρόν,
»εμπιστεύομαι τη διαίσθησή μου,
»καλλιεργώ σχέσεις υγιείς, όπου ο ένας στηρίζει τον άλλον,
»δέχομαι τον εαυτό μου όπως είναι και
»δεν θεοποιώ κανέναν!”
»J. Bucay (2011, El camino de la Felicidad)».
Δείτε την ανάρτηση:
