Στις ημέρες μας, που οι εικόνες και οι πληροφορίες εναλλάσσονται με απίστευτη ταχύτητα, δύσκολα θα βρούμε ένα θέμα που θα μας τραβήξει την προσοχή και θα αφιερώσουμε χρόνο για να το παρακολουθήσουμε – πόσω μάλλον να το διαβάσουμε.
Συνήθως «σκρολάρουμε» στα κινητά μας ασταμάτητα, δίχως καν να δίνουμε σημασία σε όσα περνούν μπροστά από τα μάτια μας. Ελάχιστα είναι τα γεγονότα που μας προκαλούν ενδιαφέρον και ακόμα πιο λίγα εκείνα που μας αγγίζουν και αφήνουν στην καρδιά μας ένα αίσθημα συγκίνησης, αγαλλίασης και ελπίδας για τον κόσμο.
Η επικαιρότητα φαίνεται να μας «καταπίνει». Την περίοδο που γυναίκες σκοτώνονται επειδή τα μαλλιά τους ανεμίζουν, η ενεργειακή κρίση «χτυπά κόκκινο» και η ένταση στην Ουκρανία δεν λέει να κοπάσει, μοιάζει να έχουμε ξεχάσει μια άλλη κατάσταση, η οποία είχε προκαλέσει μεγάλο φόβο και διεθνή αναταραχή τον περασμένο Αύγουστο στο Αφγανιστάν.
Την εξουσία πήραν οι Ταλιμπάν, οι οποίοι επέβαλαν σκληρούς κανόνες και περιόρισαν κατά πολύ τις ελευθερίες των πολιτών. Αξίζει μόνο να αναφέρουμε πως απαγόρευσαν στις γυναίκες να εργάζονται και να σπουδάζουν, ενώ οδήγησαν την ήδη εξαθλιωμένη οικονομία στον γκρεμό με οικογένειες να αναγκάζονται να πουλήσουν τα παιδιά τους για να ζήσουν.
Μια εκπαιδευτικός από τη Θεσσαλονίκη κατάφερε με ένα κείμενό της να μας υπενθυμίσει τις τραγωδίες που ζουν οι άνθρωποι εκεί, αλλά και να μας συγκινήσει. Να μας κάνει να σκεφτούμε την καθημερινότητά μας και το πώς αντιμετωπίζουμε ανθρώπους και καταστάσεις για τους οποίους δεν γνωρίζουμε τίποτα.
Με όνομα στο Facebook Eleni Xatzo, μοιράστηκε στο προφίλ της μια ιστορία από πρόσφατη παρουσία της σε τάξη Επαγγελματικού Λυκείου στη Θεσσαλονίκη. Η ιστορία του Φαρίντ, που ήρθε από το Αφγανιστάν πριν από δύο μήνες, μας έκανε να δακρύσουμε και γκρέμισε τα όποια τείχη υπήρχαν ανάμεσα σε εκείνον και τους συμμαθητές του – όλα παιδιά της Α’ Λυκείου. Αξίζει να τη διαβάσετε.
Η ιστορία του Φαρίντ και το μικρό «θαύμα» στη σχολική αίθουσα της Θεσσαλονίκης
«Δεν περίμενα ποτέ πως μία (ακόμα) επική μπούρδα της Β/θμιας Α’ Θέσ/κης θα μου χάριζε μία από τις πιο όμορφες μέρες της σχολικής μου ζωής…
Κοτζαμ μηχανολόγος, τοποθετούμαι την Παρασκευή στο ΕΠΑΛ που δεν έχει τομέα μηχανολογίας, σκάω μύτη το πρωί, γελάμε επαρκώς με τον γλυκύτατο διευθυντή, λέω ‘τι να κάνω;’, μου λέει ‘λείπουν έξι συνάδελφοι άρρωστοι, θα μπαίνεις να απασχολεις τα παιδιά στο κενό τους’.
Δεν έχω χειρότερο απ’ το να ξενερώνω κατ’ αυτόν τον τρόπο εφηβάκια που περιμένουν πώς και πώς το κενό τους για να καπνίσουν κρυφά και να γκομενίσουν. Διαβαίνω τον διάδρομο προς το Α3 και το μυαλό μου δουλεύει στο τέρμα, ψάχνοντας εκείνη την ιδέα που θα κάνει το κενό να φαντάζει κάτι καλύτερο από μενόμενους ταύρους σε υαλοπωλειο. Μπαίνω στην τάξη και μεταξύ αλλαλαγμών και βρυχηθμών υπάρχει ένας που είναι ήσυχος και με κοιτάει.
Του λέω ‘πώς σε λένε;’, μου λέει ‘Φαριντ but i speak only English, i am just two months in Greece’. Έχει τόσο ζεστό βλέμμα, μιλάμε για λίγα λεπτά, εύκολα καταλαβαίνω πως έχω απέναντι μου ένα θαύμα της ανθρώπινης ύπαρξης. Ησυχάζω κάπως την τάξη και τους λέω: ‘θέλετε να μάθουμε την ιστορία του Φαρίντ που σφάχτηκε πριν από δύο χρόνια ο πατέρας του από τους Ταλιμπάν και ήρθε από το Αφγανιστάν με τα πόδια;’
Απόλυτη ησυχία. Καθόμαστε πάνω στην έδρα μαζί, εγώ για να μεταφράζω και η υπέροχη Άννα κάνει την πρώτη ερώτηση: ‘υπάρχει κάτι που δεν θα ήθελες να συζητήσουμε;’ ‘Καμία ερώτηση δεν μπορεί να με κάνει να νιώσω χειρότερα απ’όσο έχω ήδη νιώσει’, λέει ο Φαριντ, οπότε τα παιδιά αρχίζουν να ρωτάνε τα πάντα.
Και μαθαίνουμε για τον Φαριντ, που θυμάται πως ασφυκτιούσε στο Αφγανιστάν από τα επτά του χρόνια, δεν καταλάβαινε γιατί έπρεπε να σταματάει την μπάλα τέσσερις φορές την μέρα για να προσεύχεται στο τζαμί, αλλά πάντα πίστευε πως θα τελείωνε το Πανεπιστήμιο, θα έβγαζε χαρτιά και θα έφευγε νόμιμα από την χώρα.
Ζωή σε μεγάλη φτώχεια αλλά με πολλούς φίλους, επικράτηση των Ταλιμπάν στην επαρχία του, σφαγιασμός του πατέρα του, φόβος, μετακίνηση της οικογένειας σε άλλη επαρχία κοντά στα σύνορα με το Ιράν, απόφαση να φύγει μόνος του, κατ’ αρχάς, και βλέπουμε. Περνάει στο Ιράν εύκολα, φίλοι του εκεί τον πάνε με αμάξι στην Βαν στα σύνορα με την Τουρκία, ενώνεται με άλλους πέντε. Τέσσερις ανεπιτυχείς προσπάθειες να περάσουν τα σύνορα. ‘Δεν ήταν δύσκολο’, μας λέει, ‘έπρεπε απλά να ανέβεις και να κατέβεις ένα βουνό σαν κι αυτό’, και μας δείχνει έξω από το παράθυρο, ‘αλλά η αστυνομία μας κυνηγούσε, στην τρίτη απόπειρα είχαμε σπασμένα χέρια και στραμπουληγμενα πόδια οπότε χάσαμε χρόνο, αλλά στην πέμπτη ήμασταν τυχεροί, είχε χιονοθύελλα και μας έχασαν’.
Με τα πόδια ως την Κωνσταντινούπολη. Τέσσερις πάλι ανεπιτυχείς προσπάθειες να διασχίσουν τον Έβρο, στις δύο άκουγαν πυρά από πίσω τους, στην πέμπτη τα καταφέρνει αλλά χάνει την ομάδα του. Τρέχει τρέχει τρέχει και ζει ’10 μέρες in the jungle’, γελάμε με αγάπη, ‘ο τόπος του’, λέει ‘είναι καταξερος’, το δάσος της Καστανιάς του έμοιαζε ζούγκλα, του τελειώνουν τα τρόφιμα που είχε στην τσάντα του, βρίσκει καρπούς, φτάνει στην Κομοτηνή.
Τα παιδιά προσπαθούν να μην κλάψουν, η ατομάρα τους λέει:’δεν έχω πρόβλημα να κλάψετε, είμαι μια χαρά’. Προσπαθεί να μας εξηγήσει την ιστορία του Αφγανιστάν, μας μιλάει για την θέση της γυναίκας εκεί, χαμογελάει συνέχεια, ο Γιάννης τον ρωτάει αν υπήρχε στιγμή στο ταξίδι του που να το μετάνιωσε, ο Φαριντ λέει μία στιγμή ‘στο δάσος, κοιτούσα το φεγγάρι και σκέφτηκα τι κάνω εγώ εδώ;’. Στην πόλη βρίσκει την UNHCR, από την Κομοτηνή κι από εκεί στο Α3.
Στην αρχή δεν ήθελε να μείνει στην Ελλάδα αλλά τώρα του αρέσει, ‘we are very kind people’, λέει, θέλει σίγουρα να σπουδάσει και να πάρει μαζί του την οικογένεια του.
Εμψυχώνει τους συμμαθητές του, τους λέει ‘ξέρω πόσο δύσκολο είναι για εσάς να καταλάβετε’. Τα παιδιά κλαίνε και τον χειροκροτανε.
Εκεί σταματάμε, έχουμε ήδη ξοδέψει και το διάλειμμα, μπαίνει η συνάδελφος για την άλλη ώρα, τον χαιρετάω και του λέω τι μπορώ να κάνω για αυτόν. ‘My teacher…’ ξεκινά να μου λέει, ‘τι my teacher βρε brother’ του λέω, ‘εσύ ήσουν ο δάσκαλος’. Επιμένει ‘my teacher you did everything, i feel now like a human being again, and i feel after a long long time that i have a name’.
Το Α3 θα πάει το Σάββατο σινεμά με τον Φαρίντ.
Ο γλυκύτατος διευθυντής θα κάνει τα πάντα για να τον μορφώσει.
Κι εγώ, θα πνίξω τον πόνο που θα αλλάξω σχολείο, διαβάζοντας στον Ορέστη την Αλίκη που βρήκε το ονομά της, που διαβάζαμε στα νήπια και τότε δεν καταλάβαινε καλά την αλληγορία και τώρα θα καταλάβει πως η Αλίκη είναι ο Φαρίντ».
Η ανάρτηση έχει κερδίσει πάρα πολλά θετικά σχόλια και έχει κοινοποιηθεί ήδη εκατοντάδες φορές. Δείτε τη εδώ:
