Την ημέρα της θλιβερής επετείου του ενός χρόνου από το δυστύχημα στα Τέμπη, η ποιήτρια Δανάη Σιώζου μοιράζεται στο Facebook μια προσωπική εμπειρία από ατύχημα με τρένο, ευτυχώς λιγότερο σοβαρό αλλά ενδεικτικό της υποβάθμισης των υποδομών του δικτύου, μιας υποβάθμισης που «πέρυσι μεταφράστηκε σε ακαριαία θάνατο» όπως γράφει.
Ακολουθεί η αφήγησή της:
«Πριν δέκα χρόνια πήρα το IC από Θεσσαλονίκη για Αθήνα. Πήρα το πρώτο πρωινό τρένο, γιατί στις 16:00 έπιανα δουλειά. Το ταξίδι ξεκίνησε ομαλά κι εγώ λαγοκοιμόμουν με τα πόδια μου ανεβασμένα στο πλάι καθώς η διπλανή θέση ήταν άδεια. Ξαφνικά ακούστηκε ένας πολύ δυνατός θόρυβος και μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου βρέθηκα στον αέρα και αμέσως μετά προσγειώθηκα απέναντι και μετά στο πάτωμα. Ο κόσμος ούρλιαζε, το βαγόνι τραμπαλιζόταν, προσπάθησα να κοιτάξω από το παράθυρο, ήμασταν μέσα στα βουνά, αλλά δεν μπορούσα να προσδιορίσω αν κινδυνεύουμε. Σηκώθηκα με κόπο, γιατί είχα ίλιγγο και άνοιξα τις πόρτες από τη μια μεριά και φώναξα σε ένα αγόρι να κάνει το ίδιο από την άλλη. Κατεβάσαμε τον κόσμο και τον απομακρύναμε από το βαγόνι. Έδωσα πρώτες βοήθειες όπου μπορούσα. Είχαμε συγκρουστεί με ένα κοπάδι βόδια, τα οποία βρισκόντουσαν γύρω μας διαμελισμένα. Μείναμε για ώρες στη μέση του πουθενά μέχρι να έρθει ένα μικρό τρένο να μας μεταφέρει στο σταθμό της Λαμίας. Το τρένο ήρθε χωρίς κάποιον νοσοκόμο ή διασώστη. Μας πήγε στη Λαμία και εκεί είχε ασθενοφόρα που πήραν τους ελαφρά τραυματίες κλπ. Μετά απο μερικές μέρες προσπάθησα να επικοινωνήσω (μέσω email, τηλ.) με κάποιους φορείς για να ληφθούν μέτρα για την αποφυγή παρόμοιων ατυχημάτων στο μέλλον. Το μόνο που κατάφερα να μάθω ήταν ότι είχαν συμβεί ανάλογα περιστατικά και άλλα μικρό ατυχήματα και ότι το δίκτυο αντιμετώπιζε προβλήματα. Επέμεινα για κάποιο διάστημα. Ήταν αδύνατον καθώς από εταιρεία σε εταιρεία δεν έβγαζες καμία απολύτως άκρη. Τα χρόνια που ακολούθησαν η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, των υπηρεσιών και των δομών συνεχίστηκε και αυτό πέρυσι μεταφράστηκε σε ακαριαίο θάνατο».
«Ξαφνικά ακούστηκε ένας πολύ δυνατός θόρυβος και μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου βρέθηκα στον αέρα και αμέσως μετά προσγειώθηκα απέναντι και μετά στο πάτωμα. Ο κόσμος ούρλιαζε, το βαγόνι τραμπαλιζόταν, προσπάθησα να κοιτάξω από το παράθυρο, ήμασταν μέσα στα βουνά, αλλά δεν μπορούσα να προσδιορίσω αν κινδυνεύουμε».
Δείτε την ανάρτηση:
