Σε μία αρκετά φορτισμένη ανάρτηση προχώρησε η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, η παραολυμπιονίκης που κέρδισε το Χρυσό Μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού το 2024. Η αθλήτρια της κολύμβησης στην προσωπική της σελίδα στο Facebook έκανε μια εκτενή αναφορά στις διακρίσεις ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες αθλητές και μιλά για το κράτος και χορηγούς που όταν πρόκειται για αθλητές ΑμεΑ συμπεριφέρονται σε όλους ως μάζα.
Έπειτα από επικοινωνία που είχαμε μαζί της, η χρυσή Παραολυμπιονίκης αναφέρθηκε σε πρόσφατα βραβεία, όπου οι νικητές αναδείχθηκαν μέσω ψηφοφορίας του κοινού. Επισήμανε ότι στην κατηγορία ΑμεΑ απονεμήθηκε μόνο ένα βραβείο, αποκλειστικά σε νεαρό αθλητή, χωρίς να τιμηθεί καμία αθλήτρια. Το γεγονός αυτό αναδεικνύει, όπως σημειώνει, την άνιση εκπροσώπηση και την έλλειψη ισότιμης αναγνώρισης των γυναικών αθλητριών με αναπηρία. Επίσης αναφέρθηκε στη δυσκολία του να συμμετέχει στο επόμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα καθώς δεν υπάρχει οικονομική στήριξη αλλά ούτε και προσωπικός βοηθός ώστε να καταφέρει να συνεχίσει τις προπονήσεις της.
Για την ακρίβεια και για τις διακρίσεις στις/στους ΑμεΑ αθλήτριες και αθλητές, γράφει: «Επανειλημμένα το κράτος ή τρανταχτοί σπόνσορες, επιλέγουν να θέτουν όρους “καλύτερου αθλητή” σε άτομα με αναπηρία ως ΜΑΖΑ κι όχι από επιλογή καλύτερης αθλήτριας ή καλύτερου αθλητή. Μάλλον στην κατηγορία ΑμεΑ δεν υπάρχει φύλο».
Αναλυτικά έγραψε:
«Σέβομαι τα χρόνια της καριέρας μου και γνωρίζω καλά ότι αξιοκρατικά, θα μπορούσε να ήμουν κι εγώ μια από αυτές τις αθλήτριες που ΚΑΤΙ πρόσφερα στην χώρα μου! Αυτό το κάτι είναι έτη συνεχούς προσπάθειας και αποτελεσμάτων, όπως χρυσά μετάλλια στην χώρα μου, που η ίδια κατά εξακολούθηση καταπατά με νομοθεσίες το δικαίωμα μου να είμαι αξιοπρεπής στην καθημερινότητα μου! Το έτος 2024 κατάφερα να φέρω χρυσό μετάλλιο στους παρα Ολυμπιακούς αγώνες στο Παρίσι. Συγνώμη που δεν έχει πιο πάνω… ( τύπου κύπελλο) στην κολύμβηση.
Ούτε αυτό ήταν αρκετό! Καθώς επανειλημμένα, το κράτος και τρανταχτοί σπόνσορες, επιλέγουν να θέτουν όρους «καλύτερου αθλητή» σε άτομα με αναπηρία ως ΜΑΖΑ… κι όχι επιλογή, καλύτερης αθλήτριας και καλύτερου αθλητή. Μάλλον στην κατηγορία ΑμεΑ δεν υπάρχει φύλο!Έτσι δίνεται μια ΑΝΙΣΗ ΜΑΧΗ μεταξύ αθλητριών και αθλητών με αναπηρία! Φυσικά επιλέγεται ΠΑΝΤΑ άντρας. Τυχαίο; Καθόλου θα έλεγα! Ο χώρος του αθλητισμού παραμένει ανδροκρατούμενος! Εν έτει 2025 ο γυναικείος αθλητισμός παραμένει ερασιτεχνικός, ενώ στους άντρες επαγγελματικός! Τι σημαίνει αυτό; Ότι μια γυναίκα αθλήτρια, με τον ίδιο χρόνο που θα διαθέσει για την απόκτηση ενός μεταλλίου, κυπέλλου κλπ, θα λάβει λιγότερο από 20% από αυτό που λαμβάνει ένας άντρας αθλητής. Χωρίς να είμαι φεμινίστρια, τα στατιστικά δείχνουν την άσχημη πραγματικότητα!
[…]
Σύντομα, θα ανεβάζουμε όλοι “υπερήφανοι’’ στα social media, για την παγκόσμια ημέρα, που κάποιες γυναίκες πάλεψαν να έχουν ίσα δικαιώματα! Όμως πλέον, ουσιαστικά, ΙΣΑ δικαιώματα έχουν λίγες γυναίκες! Εν έτει 2025, ο γυναικείος αθλητισμός παραμένει ερασιτεχνικός, ενώ στους άντρες επαγγελματικός! Τι σημαίνει αυτό; Ότι μια γυναίκα αθλήτρια, με τον ίδιο χρόνο που θα διαθέσει για την απόκτηση ενός μεταλλίου, κυπέλλου κλπ, θα λάβει λιγότερο από 20% από αυτό που λαμβάνει ένας άντρας αθλητής. Χωρίς να είμαι φεμινίστρια, τα στατιστικά δείχνουν την άσχημη πραγματικότητα! Οι ίδιες, ούσες γυναίκες δυνατές από τη φύση μας, αντέχουμε, υπομένουμε και απλά προσπαθούμε να είμαστε άρτιες σε αυτό που πρεσβεύουμε.
Κάποια μέρα ελπίζω, έστω στα γεράματα μου, να προλάβω να δω ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ να είναι ΙΣΑΞΙΟΣ για όλους και ΟΛΕΣ μας, χωρίς να υπέρ μαχόμαστε για τα αυτονόητα!».
Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου σε παλιότερη συνέντευξή της στο Marie Claire, είχε αναδείξει τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία στην Ελλάδα, με κυριότερη την έλλειψη προσβασιμότητας, ακόμη και για την ίδια την προπόνησή τους. Παράλληλα, εξέφρασε την απογοήτευσή της για τον τρόπο που τα ΜΜΕ προσεγγίζουν τον παραολυμπιακό αθλητισμό, εστιάζοντας περισσότερο στις δυσκολίες και όχι στις ικανότητες και τις επιτυχίες των αθλητών, γεγονός που δεν συμβάλλει ουσιαστικά στην αλλαγή της νοοτροπίας και στην ενίσχυση της στήριξης που χρειάζονται.
Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζει ένα άτομο με αναπηρία στην Ελλάδα;
«Παρεμποδίζεται ακόμη και η μετακίνησή μας στο χώρο της προπόνησης. Μπορεί να είναι ό,τι πιο κλασικό ακούει κανείς, αλλά δεν υπάρχουν ράμπες. Αυτή είναι η πραγματικότητά μας. Όποιος κι αν είναι ο προορισμός, από τη στιγμή που θα βγούμε από το σπίτι, δεν έχουμε εύκολη πρόσβαση. Για όλα καταβάλλουμε μεγαλύτερη προσπάθεια. Τα “θέλω” μας είναι μεγαλύτερα από αυτά των αρτιμελών ανθρώπων, γιατί θέλουμε να αποδείξουμε τόσο στον εαυτό μας όσο και στους άλλους ότι τίποτα δεν μας εμποδίζει. Αλλά τελικά μας εμποδίζει. Οτιδήποτε θέλουμε να κάνουμε το σκεφτόμαστε διπλά, κι ας έχουμε θέληση».
Αναδεικνύουν σωστά τα ΜΜΕ τον παραολυμπιακό αθλητισμό και τα προβλήματα που έχουν να λύσουν τα άτομα με αναπηρία;
«Η μέριμνα για την αναπηρία συζητιέται σε συγκεκριμένες στιγμές, όπως όταν έχουμε εκλογές. Η άποψη των ατόμων με αναπηρία πρέπει να ακούγεται διαρκώς. Όλοι μας έχουμε κάποιο ταλέντο, κάποιοι τα καταφέρουν στον αθλητισμό. Τα ΜΜΕ όμως δεν εστιάζουν στο ταλέντο που έχει κανείς, αλλά στο αμαξίδιο, όπου ενδεχομένως κάθεται, και στα προβλήματα που το συνοδεύουν. Δεν βλέπω όμως αλλαγές και αναρωτιέμαι για ποιο λόγο επαναλαμβάνεται κάτι το οποίο δεν αλλάζει. Γι’ αυτό θέλω να δώσω βάση στις ικανότητες και στο τι μπορεί να πετύχει κάποιος. Δεν υπάρχει η κατάλληλη στήριξη, τα ΜΜΕ ποντάρουν κυρίως στα “δεν μπορώ”, στις αδυναμίες των ανθρώπων και όχι στο πώς θα ενισχυθούν τα “μπορώ”».
