Μία εβδομάδα και δύο ημέρες μετά την φονική σύγκρουση μεταξύ της εμπορικής αμαξοστοιχίας και του επιβατικού τρένου στα Τέμπη, η Ευδοκία Τσαγκλή, την οποία το ευρύ κοινό γνώρισε μέσα από τη συμμετοχή της σε τηλεοπτικό show, μίλησε για την εμπειρία της ως επιβάτιδα της αμαξοστοιχίας IC62 με προορισμό τη Θεσσαλονίκη.
Η κα. Τσαγκλή επέβαινε στο βαγόνι 3 του τρένου και κατάφερε να βγει ζωντανή από τα συντρίμμια μετά τη σύγκρουση. Η ίδια είπε πώς γνωρίστηκαν με τα υπόλοιπα παιδιά του βαγονιού και πως όλοι μαζί γελούσαν λίγα λεπτά πριν από τη σύγκρουση.
«Γελούσαμε όλοι μαζί πριν συμβεί αυτό, χωρίς να γνωρίζουμε τι έρχεται».
Τη στιγμή που κηδεύεται ένα ακόμη θύμα, ο Βάιος Βλάχος, και αναζητούνται στοιχεία για μία αγνοούμενη, νεαρή κοπέλα που επέβαινε στο τρένο, με φωνή σταθερή, αλλά βαθιά πονεμένη ξεκαθάρισε πως τα δικά της τραύματα μπροστά σε αυτό που βιώνουν οι οικογένειες των θανόντων και οι τραυματίες του δυστυχήματος είναι πολύ μικρά, ενώ τόνισε ότι το «ψυχικό κάταγμα» είναι πολύ σοβαρότερο από τα σωματικά.
Στη συνέντευξή της στην τηλεοπτική εκπομπή «Αταίριαστοι» του σταθμού ΣΚΑΪ ξεκαθάρισε πως στόχος της δεν είναι να τρομάξει τον κόσμο, αλλά πιστεύει ότι η αλλαγή μπορεί να γίνει, για να μην ξαναζήσουμε αντίστοιχες καταστάσεις.
Σε ερώτηση για τις πρώτες στιγμές μετά τη σύγκρουση, παραδέχτηκε πως οι γιατροί τη συμβούλευσαν να μην φέρνει στο μυαλό της ξανά και ξανά τις εικόνες που έζησε το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου και εξέφρασε την ευγνωμοσύνη της που είναι ακόμα ζωντανή.
«Δεν είμαι εδώ για να τρομάξω τον κόσμο και να φέρω πανικό. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ευχαριστώ όποια δύναμη κι αν είναι αυτή που είμαι ακόμα εδώ και να υποκλιθώ στους τραυματίες και να εκφράσω τα πιο βαθιά μου συλλυπητήρια σε όσους έχασαν αγαπημένα τους άτομα».
Όσον αφορά στην αντίδραση της πολιτείας, η κα. Τσαγκλή, αποκάλυψε πως μετά το δυστύχημα μπήκε σε ένα λεωφορείο που περνούσε τυχαία από τον δρόμο, ενώ ανέδειξε τη σημασία που έχει η αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών. Η ίδια κατάφερε να βγει μόνη της από βαγόνι της και προσπάθησε για τη ζωή της με όποιον τρόπο μπορούσε.
«Έδωσα όλη μου τη δύναμη για να βγω από τα φλεγόμενα σίδερα. Τη σημασία της βοήθειας εγώ την είδα στην αλληλεγγύη που έχουμε οι άνθρωποι μεταξύ μας και στο πώς τέτοιες κατάστασεις, δυστυχώς, μέσα από τον θάνατο μας φέρνουν πιο κοντά στη ζωή».
Λίγο πριν κλείσει την κουβέντα της είπε πως «σε πολλές κουλτούρες παρομοιάζουν τη ζωή με ένα τρένο. Στη δική μας συνδέσαμε ένα τρένο με τον θάνατο. Αυτό από μόνο του είναι πολύ βαρύ».
