Η Χαρά Φίλιππα ζει στην Ιταλία τα τελευταία 30 χρόνια. Τις εφιαλτικές αυτές μέρες, που η γειτονική χώρα μετρά ένα ένα τα θύματα του κορωνοϊού, τις περνά μακριά από τους δικούς της. Τα παιδιά της ζουν το ένα στην Ισπανία και το άλλο στην Αυστραλία και η υπόλοιπη οικογένειά της είναι πίσω στην Ελλάδα, στα Γιάννενα. Εκείνη και ο σύζυγός της ζουν στο Manche, στην Ανκόνα. Θέλοντας να τους δώσει κουράγιο αποφάσισε να κάνει μια συμβολική κίνηση: έφτιαξε να τους στείλει ένα βίντεο που χορεύει συρτάκι.
“Όταν το καλοκαίρι πηγαίνω στα Γιάννενα χορεύω συρτάκι” λέει στο Marie Claire η Χαρά τονίζοντας πως για εκείνη αυτές οι μουσικές είναι η σύνδεσή της με την πατρίδα.
Πώς της ήρθε η ιδέα
“Δεν ήταν κάτι προγραμματισμένο, ήταν ένα ένστικτο. Μιλούσα στο τηλέφωνο με μία συνάδελφό μου σχετικά με τη δουλειά, τις ειδήσεις, τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν, τις δυσκολίες μετακίνησης, τι να κάνουμε για να περάσουμε τον χρόνο μας μέσα στο σπίτι, για το flash mob από τα μπαλκόνια, τις βεράντες και τα παράθυρα… Την ίδια ώρα χορεύουμε τραγουδάμε όλοι μαζί, σαν σε μια ενιαία εθνική playlist, για να μειώσουμε το άγχος, να απαλύνουμε τις ανησυχίες και να μην αισθανόμαστε μόνοι μας. Είμαστε μακριά αλλά ενωμένοι. Έτσι, μου ήρθε η ιδέα να αναδείξω την ελληνική ταυτότητά μου, να αισθάνομαι ενωμένη με το έθνος μου, να στείλω ένα θετικό μήνυμα αλλά και υπενθυμίσω την ευθύνη που πρέπει να έχουμε προς τους άλλους” περιγράφει στο Marie Claire.
“Το συρτάκι είναι ένας από τις πιο όμορφους και άμεσους τρόπους να πω: είμαστε μακριά αλλά ενωμένοι. Πήγα στην κουζίνα για να χορέψω συρτάκι είπα στον σύζυγό μου ότι θέλω να το στείλω σε όλη την οικογένεια για συμπαράσταση. Αν αυτό σε κάνει να νιώσεις χαρούμενη και λιγότερο φόβο πήγαινε και χόρεψε, μου είπε. Έτσι πήγα στο δωμάτιό μου και ντύθηκα σε μαύρο και άσπρο έβαλα ένα κόκκινο μαντήλι στη μέση”.
Τα χρώματα που επέλεξε δεν ήταν καθόλου τυχαία. “Το μαύρο για μένα αντιπροσωπεύει τη θλίψη μου, το φόβο και το άγχος μου σε αυτή την κακή στιγμή και σε αντίθεση το λευκό δίνει ένα φως σε αυτή τη σκοτεινή στιγμή με την αναγέννηση που περιμένουμε όλοι να έρθει σύντομα. Το κόκκινο φουλάρι είναι για να φέρει τύχη.”
Το μήνυμα που ήθελε να στείλει στους δικούς της
“Μείνετε στο σπίτι! Είμαι τόσο μακριά αλλά κοντά σε όλους σας” είναι το μήνυμα που ήθελε να στείλει στους δικούς της. “Πρώτα απ’ όλα στα παιδιά μου που βρίσκονται πολύ μακριά και το ένα το άλλο και στη συνέχεια στους γονείς μου, την αδελφή μου και τους συγγενείς μου.”
“Το συρτάκι μου είναι μια έκφραση ελευθερίας. Ακόμα κι αν είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι, είμαστε όλοι ελεύθεροι να εκφράσουμε μια χαρά σε αυτή τη θλιβερή στιγμή. Ο πόνος μου για όλους τους νεκρούς και για όλους τους αρρώστους, για τους νοσηλευτές που αγωνίζονται στην πρώτη γραμμή κάθε μέρα, μετατρέπεται σε χορό, τον χορό μου, το συρτάκι μου που με συνοδεύει σε κάθε δύσκολη στιγμή. Το χόρεψα αμέσως μόλις επέστρεψα σπίτι μετά τη δεύτερη μεταμόσχευση, παρόλο που δεν μπορούσα να περπατήσω. Μου δίνει δύναμη, με γεμίζει με θετικότητα και αυτό θέλω να μεταδώσω στην πατρίδα μου. Ενώ χόρευα ήθελα να μεταφέρω σε όλους στην Ελλάδα την αίσθηση της ελευθερίας και να μεταδώσω την θετική μου ενεργεία.”
“Το συρτάκι μου στην αρχή ειναι πολύ αργό, χωρίς δύναμη, γιατί αισθάνομαι λυπημένη και απογοητευμένη αλλά στο τέλος περιμένοντας την αναγέννηση, την άνοιξη, αρχίζω να χορεύω γρήγορα και σαν να ουρλιάζω σε όλους εσάς: Stay home! Μείνετε σπίτι. Πρέπει να κάνουμε θυσίες, μόνο έτσι θα μπορέσουμε να νικήσουμε το covid19, χωρίς θυσίες δεν καταφέρνουμε τίποτα.”
Πώς είναι τα πράγματα εκεί που ζει
“Αν και ζούμε πολύ δύσκολες στιγμές, πρέπει να βρούμε τη δύναμη να πολεμήσουμε τον ιό! Και τι πρέπει να κάνουμε; Να τον αφήσουμε να πεθάνει στον δρόμο. Αν δεν βγούμε έξω δεν θα έχει που να κολλήσει και θα εξαφανιστεί μόνος του. Ζω σε μια γειτονιά στην επαρχία της Macerata -σπουδάζουν αρκετοί Έλληνες εδώ- οπότε είναι πιο ήσυχα εδώ από ό, τι στις άλλες μεγαλύτερες πόλεις.”
“Στα λίγα καταστήματα που είναι ακόμα ανοικτά, όλοι είναι με μάσκες και γάντι -όσο δυσεύρετα κι αν είναι αυτή τη τη στιγμή. Οι δρόμοι είναι έρημοι. Υπάρχουν αστυνομικές περιπολίες και καραμπινιέρι σχεδόν σε όλους τους δρόμους για να ελέγχουν ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι και δεν κάνουν βόλτες και δεν βγαίνουν χωρίς σοβαρό λόγο. Χρειάζεται πιστοποιητικό από την αστυνομία για να βγούμε έξω για κάτι επείγον.”
Ο ήχος από τα ασθενοφόρα
“Αυτό που με στεναχωρεί περισσότερο είναι και ότι ακούμε συνέχεια τα ασθενοφόρα με τις σειρήνες και σκεφτόμαστε ότι άλλο ένα άτομο πάει στο νοσοκομείο. Σήμερα πέθαναν άλλοι 700 άνθρωποι. Κάθε μέρα χάνονται εκατοντάδες. Δυστυχώς, τα νοσοκομεία είναι ήδη γεμάτα και η κυβέρνησή μας κάνει ό, τι είναι δυνατόν για να σώσει και μία επιπλέον ζωή.”
“Στις 20 Μαρτίου μπήκε η άνοιξη στην Ιταλία και σε όλο τον κόσμο αλλά στις καρδιές μας είναι ακόμα χειμώνας. Οι εικόνες που μας έρχονται από τη βόρεια Ιταλία είναι ψυχρές. Νοσοκομεία με πολύ λίγα αποθέματα υλικών όπου το προσωπικό δεν φτάνει, γιατροί που ήταν σε σύνταξη γύρισαν στην πρώτη γραμμή του πολέμου, φοιτητές ιατρικής του τελευταίου έτους μπήκαν σε δουλειά… Ένας παπάς που είχε τελειώσει ιατρική έβγαλε τα ράσα του και φόρεσε την άσπρη ποδιά για να βοηθήσει. Είναι πνευμονολόγος.”
“Σε ορισμένες πόλεις δεν υπάρχει πλέον χώρος για τους νεκρούς και κάθε μέρα υπάρχουν νέα μέτρα. Πριν λίγες μέρες στρατιωτικά αυτοκίνητα μετέφεραν όλα τα φέρετρα. Δυστυχώς οι συγγενείς δεν μπορούν να αποχαιρετίσουν τους δικούς τους που χάθηκαν. Οι κηδείες σταμάτησαν.”
Έξοδοι μόνο για το super market
“Τα μέτρα συνεχώς αλλάζουν και πηγαίνουν σε ολοένα και πιο έντονους περιορισμούς. Κι εδώ στη Marche, στην Ανκόνα, η κατάσταση είναι σοβαρή. Χάθηκαν πάρα πολλοί ηλικιωμένοι. Η πρόσβαση στις παραλίες, τα πάρκα και τους κήπους έχει απαγορευτεί. Η διαχείριση παιδιών και εφήβων που είναι κλεισμένοι στο σπίτι αρχίζει να αποτελεί σημαντικό βάρος στην ψυχολογική κατάσταση των γονέων. Στη νότια Ιταλία οι εξελίξεις συμβαίνον τώρα, κυρίως επειδή όσοι ζούσαν στην βόρεια Ιταλία έφυγαν με τα τρένα για το νότο. Αυτό προκαλεί μεγάλη ανησυχία γιατί στην νότια Ιταλία δεν υπάρχει περίθαλψη όπως στην βόρεια. Ευτυχώς, προς το παρόν, δεν υπάρχει έλλειψη τροφίμων, στα σούπερ μάρκετ τα ράφια είναι ακόμα γεμάτα. Εμείς μόνο μια φορά την βδομάδα βγαίνουμε για σούπερ μάρκετ και μόνο ένα άτομο και εάν μας σταματήσει η αστυνομία δείχνουμε την απόδειξη. Μπαίνουμε ένας ένας και περιμένουμε έξω και σε απόσταση.”
Τι μήνυμα θέλει να στείλει στην Ελλάδα
“Θέλω να μεταφέρω τη χαρά της ζωής και την επιθυμία να επιστρέψουμε στο φυσιολογικό τρόπο ζωής όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Αυτή τη στιγμή ο συντομότερος τρόπος για να επιστρέψουμε σύντομα σε αυτό που ήμασταν πριν και για να μπορούμε να αγκαλιαστούμε και να φιληθούμε είναι να μείνουμε σπίτι.”
“Μείνετε σπίτι. Μην περιμένετε τα όργανα του κράτους να σας αναγκάσουν με τη βία να μην βγαίνετε. Εδώ στην Ιταλία μένουμε σπίτι όχι γιατί φοβόμαστε το πρόστιμο που θα μας δώσουν εάν βγούμε έξω αλλά για την υγεία μας και την υγεία των άλλων. Γιατί αυτός ο ιός αυτός απειλεί πρώτα τους γονείς μας και τους παππούδες μας που ειναι μεγάλης ηλικίας, οι οποίοι είναι οι ρίζες μας, η ιστορία μας και ο σύγχρονος αυτός κόσμος έχει ήδη “επιτεθεί” στην ταυτότητά μας πάρα πολλές φορές. Μείνετε στο σπίτι, και όπως λένε εδώ στην Ιταλία: Αυτό είναι πόλεμος. Θυμηθείτε ότι οι γιαγιάδες μας και οι παππούδες μας πολέμησαν στο μέτωπο με όπλα.”
