Το πρόσωπο της χτεσινής ημέρας ήταν ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, αυτή τη φορά δυστυχώς όχι για κάποια διεθνή αθλητική διάκριση, αλλά για τον πρόωρο θάνατό του, μόλις στα 42 χρόνια του, από μια σπάνια μορφή καρκίνου. Ανάμεσα στα πρόσωπα που σχολίασαν το γεγονός, ή έγραψαν κάτι με αφορμή αυτό, ήταν ο Αύγουστος Κορτώ, ο οποίος ξεκίνησε την ανάρτησή του αυτοσαρκαζόμενος, με τη φράση «Στο σόι μου είχαμε άγνοια καρκίνου – η σπεσιαλιτέ μας ήταν τα ψυχικά νοσήματα» και συνέχισε γράφοντας για την εμπειρία του από τον καρκίνο, μέσα από φίλους που νόσησαν, για όσους τον κέρδισαν ή έχασαν τη μάχη, χωρίς η έκβασή της να έχει να κάνει καθόλου με το πόσο «θαυμαστοί» είναι, όπως τους χαρακτηρίζει.
Ο Αύγουστος Κορτώ έγραψε λοιπόν:
«Στο σόι μου είχαμε άγνοια καρκίνου – η σπεσιαλιτέ μας ήταν τα ψυχικά νοσήματα. Έτσι, έπρεπε να μεγαλώσω, για να δω φίλους των γονιών μου να πεθαίνουν από καρκίνο. Έπρεπε να περάσω απ’ την ιατρική για να συλλάβω το μέγεθος και την αγριότητα της αρρώστιας.
»Υπάρχουν αμέτρητα νοσήματα φθοράς που σκοτώνουν τους ασθενείς με μαρτυρικό τρόπο, αλλά ο καρκίνος ξεχωρίζει γιατί είναι ο Πρωτέας των νόσων: έχει ένα σωρό μορφές που αλλάζουν συνεχώς, είναι ύπουλος, επίμονος, αδηφάγος. Η ετυμολογία του τα λέει όλα: όπως ο κάβουρας αρπάζει κάτι με τη δαγκάνα και δεν το αφήνει, έτσι κι ο καρκίνος αδράχνει τον οργανισμό και τον κρατά δέσμιο ενός αγώνα απάνθρωπου και υπεράνθρωπου.
»Όταν λατρεμένες φίλες μου επλήγησαν από καρκίνο του μαστού, όταν χάσαμε τον Χρήστο μας από λέμφωμα – τριάντα τέσσερα χρονώ παλικάρι – άρχισα να συνειδητοποιώ πως η κληρονομικότητα δεν με προστατεύει: ως μανιώδης καπνιστής, αν μη τι άλλο, παίζω με την τύχη μου.
«Όταν λατρεμένες φίλες μου επλήγησαν από καρκίνο του μαστού, όταν χάσαμε τον Χρήστο μας από λέμφωμα – τριάντα τέσσερα χρονώ παλικάρι – άρχισα να συνειδητοποιώ πως η κληρονομικότητα δεν με προστατεύει: ως μανιώδης καπνιστής, αν μη τι άλλο, παίζω με την τύχη μου».
»Όμως αυτές οι αράδες έχουν άλλο σκοπό. Θέλω να μιλήσω, με ταπεινότητα κι ευγνωμοσύνη, για όλους τους ανθρώπους, επιφανείς και αφανείς, που κοινοποιούν τη μάχη τους ενάντια στον καρκίνο, που φωτογραφίζουν τα πανέμορφα πρόσωπά τους, χωρίς μαλλιά και φρύδια, και με μεγάλους μαύρους κύκλους στα μάτια, που δείχνουν τις ουλές της μαστεκτομής με θάρρος, σαν παράσημα επιβίωσης.
»Κι αυτή η έκθεση, η γενναία ομολογία, είναι τρομερά πολύτιμη, διότι επί αιώνες ο καρκίνος ήταν ταμπού, η αναφορά της λέξης απαγορευμένη: “επάρατη νόσος“, “η κακιά αρρώστια” (λες κι οι υπόλοιπες είναι καλές). Με τις αναρτήσεις και τις φωτογραφίες τους, με το χρονικό του καρκίνου που μοιράζονται μαζί μας, οι θαυμαστοί μας συνάνθρωποι δείχνουν αυτό που είναι αλήθεια για κάθε αρρώστια, είτε θεραπεύεται, είτε όχι.
»Η ζωή είναι απείρως σπουδαιότερη απ’ τη φθορά της».
Δείτε τη νέα ανάρτηση του Αύγουστου Κορτώ:
