Η εποχή εντείνει τα συναισθήματά μας: το φόβο και τη μοναξιά αλλά και την αξιοσημείωτη αγάπη. Όταν η νεοπροσληφθείσα νοσοκόμα Sophie Bryant Miles έφτασε για μια βραδινή βάρδια στο Ward One, περιγράφει ο Δρ John Wright, έμαθε ότι ένας νέος άνδρας με μια σειρά από προβλήματα υγείας και ανάμεσα τους και την πιθανότητα να είναι Covid-19 δεν είχε πολλές πιθανότητες να επιβιώσει.
Ο ασθενής δεχόταν ανακουφιστική θεραπεία. Την ίδια ώρα στο νοσοκομείο η αρραβωνιαστικιά του φορώντας τον απαραίτητο προσταευτικό εξοπλισμό. Ήταν αρραβωνιασμένοι τα τελευταία 15 χρόνια και περιέγραφε στο ιατρικό προσωπικό ότι ποτέ δεν είχαν ούτε χρόνο ούτε χρήματα για να παντρευτούν. Η ζωή πάντα τους έβαζε εμπόδια. Αυτή τη φορά βρέθηκαν μπροστά σε μια σύγκρουση του θανάτου με την αγάπη. Ωστόσο, προέκυψε κάτι πολύ όμορφο.
Η Sophie ζήτησε από τον εφημέριο του νοσοκομείου Joe Fielder αν μπορεί να τους παντρέψει αμέσως.
“Ο Joe είπε ότι δεν μπορούσε να κάνει μια νόμιμη τελετή αλλά μπορούσε να κάνει κάτι που να μοιάζει με γάμο. Θα λέγανε “δέχομαι”. Θα συμφωνούσαν στο “μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος” και όλα όσα έχει ένας γάμος, εκτός από το νοσοκομείο. Ο Joe ήρθε και φτιάξαμε δαχτυλίδια από αλουμινόχαρτο για το ζευγάρι και καλέσαμε στο FaceTime την κόρη του ασθενούς ώστε να μπορεί να παρακολουθήσει” περιγράφει στο BBC η Sophie.
“Ήταν μια γλυκιά τελετή και ο Joe ήταν καταπληκτικός- έφτιαξε φυλλάδια με τα ονόματά τους απ’ έξω και όλους τους ύμνους και τις προσευχές που λέγαμε, τα πάντα. Η αρραβωνιαστικιά ήξερε το γεγονός ότι θα έπρεπε να είμαστε εξοπλισμένοι και ότι ο ασθενής θα πρέπει να φοράει μάσκα. Συνέχισαν όμως να είναι ενθουσιασμένοι με αυτό που επρόκειτο να συμβεί.”
Η νοσοκόμα περιγράφει ότι ο εφημέριος ζούσε απόλυτα τη στιγμή και τους έδωσε την ευλογία του. Έμοιαζε κι εκείνος σα να ιδρώνει.
“Κάναμε και μια μικρή φωτογράφιση μετά. Γιατί αυτό ήταν που ήθελε εκείνη αλλά το ήθελε κι εκείνος. Προσπαθήσαμε να το κάνουμε να μοιάζει όσο πιο πολύ γίνεται με γάμο και στο τέλος τους δώσαμε και λίγη τούρτα” λέει η Sophie.
“Ήταν συνειδητοποιημένη ότι ήταν οι τελευταίες ώρες της ζωής του αγαπημένου της και νομίζω ότι ένιωσαν ότι αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που μπορούσαν να κάνουν μαζί. Τουλάχιστον θα είχαν αυτή την τελευταία ανάμνηση μαζί. Νομίζω όλοι κλαίγαμε από συγκίνηση.”
