Στο Μιλάνο συνεχίζει τη νοσηλεία του ο Γεράσιμος, ο μοναδικός επιζών από το πρώτο βαγόνι της αμαξοστοιχίας, InterCity 62, η οποία συγκρούστηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2023 με εμπορικό τρένο στα Τέμπη. Από τη σύγκρουση έχασαν τη ζωή τους 57 άνθρωποι, οι περισσότεροι εκ των οποίων φοιτητές. Ο Γεράσιμος Γεωργιάδης από τον Βόλο τον περασμένο Δεκέμβριο ολοκλήρωσε τον κύκλο της αποκατάστασής του σε κέντρο αποθεραπείας της Βοστώνης, όπου είχε διακομιστεί με ειδική πτήση τον Νοέμβριο του 2023, συνοδευόμενος από ιατρικό προσωπικό και τη μητέρα του και πλέον βρίσκεται στην ιταλική πρωτεύουσα, παλεύοντας να κρατηθεί στη ζωή.
Πίσω στη χώρα μας, η οικογένεια του μοναδικού επιζώντα από το πρώτο βαγόνι του τρένου, και οι οικογένειες των θυμάτων της σύγκρουσης, παλεύουν για την απόδοση δικαιοσύνης. Οι θείες του Γεράσιμου, Όλγα και Ελένη Γεωργιάδου βρίσκονται σταθερά στο πλευρό του αδερφού τους, Διονύση, πατέρα του Γεράσιμου και μέσα από το Facebook εκφράζουν τις σκέψεις τους, σχολιάζοντας όλους εκείνους που εστιάζουν στη δημόσια εικόνα των συγγενών των θυμάτων και όχι στην ουσία του ζητήματος.
«Καθε οικογένεια των Τεμπών, είτε ζωντανων είτε νεκρων, έχει το δικό της Γολγοθά. Και είναι μεγάλος. Σταυρός ασηκωτος και αιώνιος», σημειώνουν. «Ο πόνος της ψυχής, δεν καθρεφτίζεται ούτε στα στολίδια, ούτε στα περιποιημένα μαλλιά, ούτε καν στα μάτια ενός πονεμένου ανθρώπου, αλλά ούτε και στην εγκατάλειψη της ατομικής μας φροντίδας, της κακομοιριάς μας, γιατί αυτή οδηγεί σε λυπηση», συνεχίζουν και καταλήγουν ζητώντας από όλους να δείξουν ενσυναίσθηση.
Διαβάστε παρακάτω όλα όσα αναφέρονται στο κείμενο που κοινοποιήθηκε στην προσωπική σελίδα της Ελένης Γεωργιάδου στο Facebook.
«Η έκταση του θέματος είναι υπερβολική για την όλη τραγωδία που μας στοιχειώνει. Δίνουμε σημασία σε κακίες, σε μιση, σε εμπάθειες, σε φθόνο, σε λόγια που αρμόζουν σε μικρούς έως ανύπαρκτους ανθρώπους.
Γιατί αν όντως υπήρξαν σαν άνθρωποι με καρδιά και αισθήματα δεν θα σχολίαζαν κανένα γονέα… Κανένα αδελφό, η αδελφή, κανένα παιδί. Ανήκουν σε άλλο είδος ανθρώπου, πολύ κατώτερο, χωρίς συναισθηματική νοημοσύνη. Ο πόνος της ψυχής, δεν καθρεφτίζεται ούτε στα στολίδια, ούτε στα περιποιημένα μαλλιά, ούτε καν στα μάτια ενός πονεμένου ανθρώπου, αλλά ούτε και στην εγκατάλειψη της ατομικής μας φροντίδας, της κακομοιριάς μας, γιατί αυτή οδηγεί σε Λυπηση. Ικανοποιεί τους ανθρώπους του όχλου που θέλουν την αδυναμία σου για σύμμαχο στο εγώ τους.
Καθε οικογένεια των Τεμπών, είτε ζωντανων είτε νεκρων, έχει το δικό της Γολγοθά. Και είναι μεγάλος. Σταυρός ασηκωτος και αιώνιος. Μάχη με το χρόνο. Να τερματίσουμε, όπως μπορεί ο καθένας. Κι αν φθονούν το ύψος των ανθρώπων που δεν εγκαταλείπουν τη μάχη και στέκονται αγέρωχοι, δυνατοί, όμορφοι, φροντισμένοι, με αξιοπρέπεια ίσως και με πικρό χαμογελο στα χείλη, είναι γιατί αυτό απαιτεί η ίδια η Ζωή.
Η εγκατάλειψη είναι αδυναμία. Είναι τροφή του κακού και πυροδότηση για άσκηση αδικίας. Όχι! Δεν θα αφήσουμε κανένα σχόλιο να σταθεί εμπόδιο στην πορεία που χαράζει η ίδια η ζωή. Κάποιοι χηρεψαν, ίσως έχουν μια δεύτερη ευκαιρία. Κάποιοι χώρισαν. Ίσως έχουν την τύχη να βρουν κάποιο σύντροφό να μοιραστούν τον πόνο τους, κάποια παιδιά έχασαν την αγαπημένη/ο τους ταίρι, αδελφακι, ξαδελφακι, φιλαράκι, αλλά με το χρόνο θα κάνουν τη δική τους οικογένεια. Καποιοι έχασαν τους γονείς τους, τους θείους, τα ανήψια τους. Κάποιοι θα χορέψουν ζεμπεκικο του πόνου παράλληλα με το θρήνο. Γιατί αυτό λέει η ψυχή τους. Αλλά ο λαός θέλει το χορό του Ζαλόγγου. Μην τους τον δώσετε. Μην ασχολείστε. Ο δρόμος είναι δυσβατος και ανηφορικός. Κρατηθειτε όρθιοι. Μέχρι το τέλος. Μακρυά από κάθε τι που σας βάζει σε κακό λογισμό. Μόνο ενσυναίσθηση. Και τότε, ίσως ξημερώσει μια χαραμάδα ηλίου και ελπίδας στη ζωή μας».
Δείτε παρακάτω την ανάρτησή της:
